B
ir gun sormuşlar ermişlerden birine. "Sevginin sadece sozunu edenlerle, onu yaşayanlar arasında ne fark vardır?"

"Bakın gostereyim" demiş ermiş. Once sevgiyi dilden gonule indirememiş olanları cağırarak onlara bir sofra hazırlamış. Hepsi oturmuşlar yerlerine. Derken tabaklar icinde sıcak corbalar gelmiş ve arkasından da derviş kaşıkları denilen bir metre boyunda kaşıklar.

Ermiş

"Bu kaşıkların ucundan tutup oyle yiyeceksiniz" diye bir de şart koymuş.

"Peki" demişler ve icmeye teşebbus etmişler.

Fakat o da ne? Kaşıklar uzun geldiğinden bir turlu dokup sacmadan ***uremiyorlar ağızlarına. En sonunda bakmışlar beceremiyorlar, oylece ac kalkmışlar sofradan.

Bunun uzerine "Şimdi..." demiş ermiş. "Sevgiyi gercekten bilenleri cağıralım yemeğe" Yuzleri aydınlık, gozleri sevgi ile gulumseyen ışıklı insanlar gelmiş oturmuş sofraya bu defa.

"Buyrun" deyince her biri uzun boylu kaşığını corbaya daldırıp, sonra karşısındaki kardeşine uzatarak icmişler corbalarını. Boylece her biri diğerini doyurmuş ve şukrederek kalkmışlar sofradan.

"İşte" demiş ermiş.

"Kim ki hayat sofrasında yalnız kendini gorur ve doymayı duşunurse o ac kalacaktır. Ve kim kardeşini duşunur de doyurursa o da kardeşi tarafından doyurulacaktır. Şuphesiz şunu da unutmayın. Hayat pazarında alan değil veren kazanclıdır her zaman..."

__________________