KÂinÂtın gozbebeği kılınarak AllÂh’a halîfe vasfında yaratılan insanoğlu, bu şerefli mevkiyi koruyabilmesi icin seviyesine uygun ustun ozellik ve husûsiyetlere sahip olmak mecburiyetindedir. Aksi hÂlde nefsi onu aşağıların en aşağısı derekelere duşurebilmektedir.

Onun icin kul; kendisini ebedî fecre ulaştıracak, nefsÂniyetin anaforundan kurtararak sonsuz ufuklara iletecek olan yuce, ulvî ve ilÂhî vasıflarla donanmalıdır. Yani yaratılışına uygun ustun bir karakter, yuksek bir şahsiyet olculeri icerisinde yaşamalıdır. Bunda muvaffak olanlar; hem kendilerini kurtarırlar, hem de onların tesirindeki diğer insanlara imdat eylerler…

USTUN KARAKTERE VARLIK HAYRANDIR

Hic şuphesiz zÂhir ve bÂtınıyla bu dunya ve beşeriyet; dÂimÂ, ince rûhlu, zarif ve rakik kalpli yuce karakterlere, ornek ve ustun şahsiyetlere muhtac durumdadır. Yaratılıştan bu yana yerler, gokler ve insanlık, boyle kimselere meftûn olmuş; akıl ve gonul, onları gucleri nisbetinde taklide calışmıştır.

Zira insan, şahsiyet ve karaktere hayranlık duyar ve onu taklit eder. Cunku insanoğlunun yaratılışındaki en koklu temÂyullerden biri de «taklit»tir. Cocuk, ana dilini bu sayede oğrenir. Elinde buyuduğu anne, baba, aile cevresi ve yaşadığı muhitin tesiri altında kalarak şahsiyet edinme yolunda ilerler.

Yani doğuşundan itibaren insan, musbette de menfîde de maddî ve mÂnevî tekÂmulunu hep taklit ettiği şahıs veya şahıslar cevresinde oluşturmaya başlar. Hıristiyan bir anne-babadan doğan bir cocuk musluman ellerde buyurse, o bir mu’min olarak şahsiyet kazanır. Buna mukābil musluman anne-babadan doğan bir yavru da hıristiyan ellerde yetişirse, o da bir Hıristiyanlık muntesibi olur.

Bu gercek de gosteriyor ki; insanoğlunun yapısı, devamlı ilerlemeye musait olduğu icin o, etrafında gorduklerini kendisine ornek edinerek surekli ileriye doğru mesafe alır. Bu bakımdan;

PEYGAMBERLER BİRER YUKSEK KARAKTER ORNEĞİDİRLER

İnsanoğlunun ornek ihtiyacını en guzel şekilde gidermek ve onun sırÂt-ı mustakîmde yurumesini temin etmek icin CenÂb-ı Hak, birer ornek şahsiyet olarak peygamberler gondermiştir.

Fahr-i KÂinat -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- Efendimiz’in hayatına baktığımız zaman, ilÂhî vahyin O’nun oncelikle kalbine indirildiğini muşÃ‚hede ederiz. Bu durum Âyet-i kerîmede şoyle ifade edilir:

“Muhakkak ki o (Kur’Ân), Âlemlerin Rabbinin indirdiği (kelÂm-ı ilÂh&#238dir. Onu, Rûhu’l-Emîn; uyarıcılardan olasın diye, apacık bir Arapca ile Sen’in kalbine indirmiştir.” (eş-ŞuarÂ, 192-195)

USTUN KARAKTER SAÂDET KAYNAĞIDIR

Kalbe inen Kur’Ân, Allah Rasûlu’nun karakter ve davranışlarının Âdet canlı bir Kur’Ân hÂlinde sergilenmesine vesile olmuştur. İşte sahÂbe-i kiram; bu şahsiyet ve karaktere hayran kalmış, boylece İslÂmî şahsiyet ve karakterlerini, oncelikle kalb-i nebevîden almışlardır.

HidÂyetlerinden evvel yarı vahşî bir hayat yaşayan bu cÂhiliyye insanları, Allah Rasûlu’nden aldıkları yoğun in’ikÂslarla feyizlenerek davranış mukemmelliğinde zirveleşmişlerdir. Bunun icindir ki;

SahÂbînin o devrine insanlık tarihinde «asr-ı saÂdet» denildi.

O cağın insanları, «mÂrifet» toplumu oldu.

O devir, derin bir tefekkur mevsimi vasfını kazandı.

O devir, Rabbi ve RasûlullÂh’ı daha yakından tanıma devri idi.

SahÂbe-i kiram, duşuncenin merkezinden nefsÂnî hayalleri bertarÂf etti. Kalbine tevhîdi yerleştirdi. Malı ve canı vasıta kılarak her zaman ve mekÂnda rızÂ-yı ilÂhiyyeyi aradı. Bu sebeple Cin’e gitti, Semerkant’a gitti, İstanbul’a uzandı. Bu yolculuklar, onları yormadı.

Zira gonullerinde merhamet ve hidÂyet enginleşmişti.

Hizmet, îmÂnın lezzeti hÂline gelmişti.

O sahÂbî; dÂim yuce bir fedÂkÂrlık ve şahsiyet, yani İslÂm kimliği sergiledi.

SahÂbî ki, bir rÂvîden bir hadîs-i şerîfi alıp ummete nakletmek icin bir aylık yolu seve seve kat etti. O bahtiyar insanlarda oyle bir şahsiyet ve kimlik meydana geldi ki, atını boş torba ile kandıran kişinin rivÂyet ettiği hadîsi almadı. Hayvanını kandıran o kişinin karakterinde zaaf buldu.

RiyÂzet hÂli, bir tabîat-ı asliye hÂline geldi. Bu toplumda aşırı tuketim, oburluk, luks, gosteriş, sahÂbî cevresinin tanımadığı bir hayat tarzı idi.

Hudutlar, on sene sonra; Medine’den Filistin’e, Irak’a ulaştığı zamanda da gonul dunyaları aynı kaldı. Servetler onlara aktığı hÂlde, evlerinin hendesesi (geometrisi), şekli ve gonullerinin yapısı, yani yaşayışları değişmedi.

Boylece onlar, dunya tarihine «fazîlette zirve insanlar» olarak gecti.

AllÂh’ın dînine hizmeti gaye edinmiş mu’minler de; ashÂb-ı kirÂmın bu fazîletli hÂlinden ornek alarak, bu ulvî sırdan nasiplenmeli, kalben Kur’Ân’ın nûru ile feyizlenmeye gayret gostermelidirler.

KALBİN KİLİTLİ KAPILARINI ACAN ANAHTAR

Mus‘ab bin Umeyr -radıyallÂhu anh-, beraberinde Es‘ad bin ZurÂre -radıyallÂhu anh- olduğu hÂlde Medine’de Abd-i Eşhel ve Zaferoğulları’nın yurduna gitmişlerdi.

O gun Abd-i Eşheloğulları’nın liderleri Sa‘d bin Muaz ile Useyd bin Hudayr idi. İkisi de henuz muşrikti. Sa‘d, Mus‘ab bin Umeyr’in gelişini duyunca Useyd’e;

“−Ne duruyorsun? Bizim zayıf ve cılız insanlarımızı aldatmak icin gelen şu iki adamın yanına git ve onları buradan uzaklaştır!” dedi.

Useyd de Mus‘ab bin Umeyr ile Es‘ad bin ZurÂre’nin yanlarına geldi; kotu sozler soyleyerek başlarına dikildi ve elindeki mızrağını onlara doğrultup;

“−Yaşamak istiyorsanız buradan cekip gidin!” dedi.

Mus‘ab -radıyallÂhu anh- ise sÂkin ve mutebessim bir şekilde şu mukabelede bulundu;

“−Eğer oturup dinlersen, sana soyleyeceklerimiz var. Sen akıl ve basîret sahibi seckin bir kimsesin. Beğenirsen kabul eder, hoşlanmazsan uzak durursun…” dedi.

Useyd, biraz duşunup;

“−Doğru soyluyorsun.” diyerek mızrağını yere sapladı ve dinlemeye başladı.

Dinledikce Mus‘ab -radıyallÂhu anh-’ın anlattığı ilÂhî guzelliklerin cÂzibesine kapılarak İslÂm’ı kabul etti. Sonra huzur icinde oradan ayrılıp Sa‘d’a;

“−Onları dinledim, anlattıklarında da bir mahzur gormedim.” dedi.

Buna kızan Sa‘d, bu defa kendisi Mus’ab’ın yanına gitti. Ofkeli idi ve kılıcını da yarıya kadar sıyırmıştı. Mus’ab -radıyallÂhu anh- onu da aynı şekilde karşıladı. Yatıştırdı. Sonra tatlı ve rûhunu okşayıcı bir uslûp ile ona da bir kısım ilÂhî hakikatleri anlattı.

Boylece Sa’d da, Useyd gibi anlatılanların ulvî cÂzibesine kapılarak îman kevserini yudumladı.

Hic şuphesiz bu hÂl, Allah Rasûlu -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem-’in mÂnevî terbiyesinde yetişen mustesn sahÂbîlerin nasıl yuce bir olgunluğa eriştiklerinin bir misÂlidir.

O bahtiyarlar, insanın ihyÂsından ibaret olan İslÂm’ın bereketiyle;

“Seni oldurmeye gelen, sende dirilsin!” dusturunu beşeriyet tarihine altın harflerle yazmışlardır.

AF VE MERHAMET ZİRVESİ

Bu cercevede Rasûlullah -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem-; olumu hak eden nice mucrimleri, hatt amcasını olduren Vahşî’yi dahî affedip, onlara hilm ile muÂmelede bulundu. O’nun gonlunde ve huzûrunda dÂim merhamet ve rahmet, gazabın onune gecti. Beşeriyeti yakan nice gaflet ve dalÂlet alevleri, O’nun hakikat kevserinde sondu ve emsÂlsiz goncaların yetiştiği bir gulistan hÂlini aldı.

Yaşadığı devrin insanları;

“Dişsiz mi bir insan, onu kardeşleri yerdi!” şeklinde ifade edilen vahşet ve cehÂletten kurtuldu ve muhÂrebe sonrası bir damla suya hasret bir hÂlde can verirken bile, kendisine getirilen suyu, diğer yaralı kardeşine işaretle;

“−Ona goturun!” diyerek, son nefesinde hayatî bir zaruret icinde kıvranırken bile imkÂnını kardeşine devreden, kendinden cok kardeşini duşunen diğergÂm şahsiyetler hÂline geldi.

DUŞMANLARIN OLCUSUNDE BİLE ONDE OLMAK

İnsanlığı, işte boylesi kÂbına varılmaz mÂnevî zirvelere goturen Hazret-i Peygamber -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem-, oluşturduğu ilÂhî kervanın dÂim en onunde idi.

Nitekim gecen asrın ortalarında Hollanda’nın Lahey şehrinde toplanan bir ilim ve fikir adamları konseyi de, dunyanın yuz buyuk adamını tespit etmiş ve hepsi hıristiyan olan secici kurul, koydukları temel ahlÂkî olculer cercevesinde en ustun insan olarak Hazret-i Peygamber’i tercih etmek zorunda kalmışlardır.

Yine cÂlib-i dikkat bir husustur ki, ashÂb-ı kirÂmın yuzde doksanı; sırf Rasûlullah -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem-’in usve-i hasene şeklinde ifade edilen ornek şahsiyet ve karakterine, yuce ahlÂkına ve ustun vasıflarına hayran ve meftûn olarak İslÂm’ı tercih etmişlerdir.

O’na duşmanlıkta en ileri gidenler bile kendisi icin hicbir zaman «yalancı» veya «zÂlim» gibi menfî sıfatlar kullanamamışlar ve onu kotulemek niyeti ile konuştuklarında dahî hakkında ovguden başka soz soyleyememişlerdir.

USTUN KARAKTERİN İTHAMI MUMKUN DEĞİLDİR

628 yılında Persleri mağlûp eden Bizans İmparatoru Herakliyus, zafer donuşu Suriye’de bulunduğu sırada, Hazret-i Peygamber -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem-’in kendisini İslÂm’a dÂvet eden mektubu eline gecti.

Bu mektuba kızmaktan ziyade ona alÂka duyan ve bilhassa bu tebliğin nasıl bir şey olduğunu oğrenmek isteyen Bizans imparatoru, bu konuda sual sorabilmek icin Hazret-i Peygamber -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem-’in hemşehrilerinden bazılarının yanına getirilmesini emretti.

O sıralarda Hazret-i Peygamber -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem-’in en azılı duşmanlarından biri olan Ebû Sufyan da, Mekkeli tacirlerin başında Suriye’de bulunuyordu. O zaman hicretin 6’ncı senesiydi ve Hazret-i Peygamber -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- ile Kureyş, mutÂreke hÂlindeydi. Herakliyus’un adamları onlara rastladılar ve kendilerini imparatorun huzûruna cıkardılar.

O zaman Herakliyus ve adamları, İlyÂ’da, yani Beytu’l-Makdis’te idi. Yanında Rumların ileri gelenlerinin bulunduğu bir sırada, Herakliyus onları huzûruna kabul etti ve bir tercuman getirilmesini emretti. Herakliyus’un emri uzerine, tercuman;

“–«Peygamberim» diyen bu zÂta neseben en yakın olan hanginizdir?” diye sordu.

Ebû Sufyan;

“–En yakını benim!” dedi.

Bunun uzerine Herakliyus;

“–Onu ve arkadaşlarını yanıma getirin! Yalnız, ben onunla konuşurken, arkadaşları yanında bulunsunlar!” dedi.

Sonra tercumana donup dedi ki:

“–Bunlara soyle; ben bu zÂt hakkında bu adama bazı şeyler soracağım. Bana yalan soylerse; «Yalan soyluyor!» desinler!”

Nitekim;

“VallÂhi, arkadaşlarım yalan soylediğimi otede beride soylerler diye utanmasaydım, O’nun hakkında yalan soylerdim!..” diyen Ebû Sufyan, sonraki konuşmaları şoyle nakleder:

Bundan sonra Herakliyus’un bana sorduğu ilk sual şu oldu:

“–İcinizde O’nun nesebi nasıldır?”

Ben;

“–O’nun icimizde nesebi pek buyuktur!” dedim.

“–Sizden, bu sozu ondan evvel soylemiş kimse var mıydı?” dedi.

“–Yoktu…” dedim.

“–Âb ve ecdÂdı icinde hic melik olan var mıydı?” dedi.

“–Hayır!” dedim.

“–O’na tÂbî olanlar; halkın ileri gelenleri mi, yoksa alt tabakası mıdır?” dedi.

“–Alt tabakasıdır.” dedim.

“–O’na tÂbî olanlar, artıyorlar mı, yoksa eksiliyorlar mı?” dedi.

“–Artıyorlar…” dedim.

“–İclerinde, O’nun dînine girdikten sonra beğenmemezlik edip de dîninden donen var mı?” dedi.

“–Yoktur!” dedim.

“–Bu iddiada bulunmazdan evvel, O’nu hic yalancılıkla itham etmiş miydiniz?” dedi.

“–Hayır!” dedim.

“–Hic sozunde durmadığı olur muydu?” dedi.

“–Hayır! Verdiği sozu tutar, ancak biz şimdi O’nunla bir muddet anlaşma hÂlindeyiz. Bu muddet icerisinde ne yapacağını bilmiyoruz!” dedim.

(Ebû Sufyan der ki: «O’nu kotulemek icin araya sokuşturacak bundan başka soz bulamadım!..&#187

“–O’nunla hic savaştınız mı?” dedi.

“–Evet.” dedim.

“–Bu savaşlar nasıl sonuclandı?” dedi.

“–Bazen O bizi mağlûp eder, bazen de biz O’nu!” dedim.

“–Peki, size neler emrediyor?” dedi.

“–Bize; «Yalnız AllÂh’a ibÂdet ediniz, hicbir şeyi O’na ortak koşmayınız; atalarınızın ibÂdet ettiği putları terk ediniz!» diyor. Bize; namazı, doğruluğu, iffetli ve namuslu olmayı ve sıla-i rahmi emrediyor.” dedim.

Bunun uzerine Herakliyus, tercumana dedi ki:

“–Ona soyle;

O’nun nesebini sordum; icinizde soyunun pek yuce olduğunu soyledin. Peygamberler de zaten boyle, kavimlerinin soyluları icinden gonderilir.

İcinizden; «O’ndan evvel bu iddiada bulunmuş başka kimse var mıydı», diye sordum. «Hayır», dedin. O’ndan once bu iddiada bulunmuş bir başka kimse olsaydı, onu ornek alıyor, derdim.

«Âb ve ecdÂdı icerisinde hic melik olan var mıydı?», diye sordum. «Hayır», dedin. Eğer ecdÂdından melik olan biri olsaydı; babasının mulkunu geri almaya calışıyor, derdim.

«Bu iddiada bulunmadan once, hic O’nun yalan soylediğini gordunuz mu», diye sordum. «Hayır», dedin. Ben bilirim ki, insanlara karşı yalan soylemeyen bir kimse; Allah hakkında da yalan soylemez!

O’na tÂbî olanlar, halkın ileri gelenleri mi, yoksa alt tabakası mıdır, diye sordum. «Alt tabakası» olduğunu soyledin. Zaten başlangıcta peygamberlere tÂbî olanlar da bu tip kimselerdir.

O’na tÂbî olanlar, artıyorlar mı, eksiliyorlar mı, diye sordum. Artıyorlar, dedin. Hak dinlerin bir husûsiyeti de tebliğ kemÂle erinceye kadar tÂbîlerinin artmasıdır.

«İclerinde O’nun dinine girdikten sonra beğenmemezlik edip de dininden donen var mı?», diye sordum. «Hayır», dedin. Îman sayesinde meydana gelen inşirah da kalbe girip kokleşince boyle olur.

«Hic sozunde durmadığı oldu mu?», diye sordum. «Hayır», dedin. Peygamberler de boyledir, sozlerinden donmezler.

«Size ne emrediyor?», diye sordum. «Yalnız AllÂh’a ibÂdet edip O’na hicbir şeyi ortak koşmamayı emrettiğini, putlara tapmaktan nehyettiğini; kez namazı, doğruluğu, iffet ve namusu emrettiğini soyledin.»

Eğer bu dediklerin doğru ise;

O ZÂt, şu ayaklarımın bastığı yerlere bile cok yakın bir zamanda hÂkim olacaktır. Zaten ben bu peygamberin zuhur edeceğini bilirdim, fakat sizden olacağını tahmin etmezdim.

O’nun huzûruna varabileceğimi bilsem, kendisiyle goruşebilmek icin her turlu zahmete katlanırdım. Yanında olaydım, ayaklarını yıkardım.”

HİDÂYET VESİLESİ

Bu şekilde Herakliyus gibi bircokları Allah Rasûlu -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem-’in yuksek ve mukemmel şahsiyeti karşısında hayranlığını acıkca dile getirirken, O Varlık Nûru’nun yuce karakterinin ustun hasletlerini mubÂrek sîmÂsında seyredip muşÃ‚hede eden bahtiyarların pek coğu da îmÂnın saÂdetli iklimine can atmışlardır.

Nitekim yahudi Âlimlerinden Abdullah İbn-i SelÂm, hicrette merakla Allah Rasûlu’nu sormuş, vech-i mubÂreklerine bakınca da;

“Bu yuz yalan soylemez!” diyerek musluman olmuştu.

Ebû Remse’nin oğlu da şoyle demektedir:

“Hazret-i Peygamber bana gosterildi. Ben, O Nûr-i MubÂrek’i gorduğum anda;

«Bu yuce zÂt, AllÂh’ın Nebî’si ve Hak Peygamber’dir.» dedim.”

Cunku O’ndaki guzellik, heybet, nûrÂniyet ve letÂfet o derecede idi ki; AllÂh’ın peygamberi olduğuna dair, ayrıca bir mûcize, delil ve burhÂna ihtiyac yoktu.

ŞEREF LEVHASI

Hazret-i MevlÂn ne guzel soyler:

“Bu can bu tende oldukca Kur’Ân’a kulum, koleyim; Muhammed Muhtarem -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem-’in yolunun toprağıyım…

Birisi sozlerimden, bundan başka soz naklederse, o kişiden de bîzÂrım, o sozden de…”

Tarihte hayatının tamamı en ince teferruÂtına kadar tespit edilen tek Peygamber ve tek insan; Hazret-i Muhammed Mustaf -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem-’dir.

O’nun butun fiil, soz ve duyguları an-be-an kaydedilerek tarihe bir şeref levhası hÂlinde gecmiştir.

İLÂHÎ TERBİYE VE USTUN KARAKTER

Rasûlullah -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem-’in hayatı, kıyÂmete kadar gelecek nesillere ornektir. Kur’Ân-ı Kerîm’in Kalem Sûresi’nde O’nun icin şoyle buyurulur:

“Şuphesiz Sen yuce bir ahlÂk uzeresin!” (el-Kalem, 4)

O’nu boylesine bir yuksek ahlÂkî yapı ile yaratıp terbiyesini bizzat deruhte eden CenÂb-ı Hak, insanlığın O’nu ornek ve rehber edinmesini ferman ile Âyet-i kerîmede şoyle buyurur:

“Andolsun ki; Rasûlullah’ta sizin icin, AllÂh’a ve Âhiret gunune kavuşmayı umanlar ve AllÂh’ı cok zikredenler icin bir «usve-i hasene» vardır.” (el-AhzÂb, 21)

O, oyle bir yuce ornektir ki, O’nu ornek alanlar da ornek olurlar.

Bunun icin her şeyden once O’nun guzel ahlÂk ve yuksek şahsiyetinden nasîb almalıdır.

Zira insanlar; sağlam karakterli, vakarlı, ornek şahsiyetlere hayran olur ve onları ornek alarak peşlerinden giderler.

İslÂm tarihi, bu hakikatin sayısız tezÂhurleriyle doludur:

SUFLÎ VE CILIZ KARAKTERİN TESİR DURUMU

AbbÂsîler doneminde; sınırları hayli genişlemiş olan ulkenin butun zenginlikleri, devlet merkezi Bağdat’a akmıştı.

Buna bağlı olarak da ozellikle ust tabakada dunyaya meyledenlerin, zevk u safÂya, eğlenceye ve lukse kapılanların sayısı bir hayli artmıştı. Oyle ki Halîfe Me’mun’un kızı ile evlenen baş vezir Hasan bin Sehl’in on dokuz gun suren duğunu, bu israf ve luks cılgınlığının zirvesinde icr edilmişti. Devlet hazinesinden keyfî tasarruflarda bulunuluyor ve bir sefahat azgınlığı yaşanıyordu. Devletin sahip olduğu bunca zenginlik ve ihtişam, pek coklarının gonlunu kendisine esir etmişti.

Boyle esÂrete duşerek zayıf bir gonul ve cılız karakterler hÂline gelenler de hic şuphesiz, etraflarına hicbir zaman musbet bir ornek olamamışlar ve arkalarında silinmez bir iz ve hayırlı bir hÂtıra bırakamamışlardır.

ULVÎ VE SAĞLAM KARAKTERİN TESİR KUVVETİ

Buna mukābil o donemlerde; Bağdat’ta insanları AllÂh’a davet eden, nefisleri tezkiyeye calışan, gonulleri Kur’Ân-ı Kerim ve sunnet-i seniyye istikametinde irşad ve ihy eden, kendini Allah yoluna adamış ve bir takv hayatı yaşayan Hak dostları da bulunmaktaydı. Abdullah bin MubÂrek, SufyÂn-ı Sevrî, Fudayl bin IyÂz, Cuneyd-i BağdÂdî, MÂruf-i Kerhî ve Bişr-i Hafî Hazretleri gibi…

Bu kıymetli zÂtlar da, diğerlerinin, yani zevk u safÂya duşerek eriyip giden kimselerin aksine; yuksek bir ahlÂk, fazîlet, letÂfet ve feyizli bir hizmet sergilemişlerdir. Oyle ki, dunyevî saltanat ve ihtişam, boyle Hak dostlarının gonullerini hicbir bedele satın alamamış, dunyanın hicbir mevkî ve makamı, onları mubÂrek gayelerinden ve mukaddes vazifelerinden ayıramamıştır.

Onlar, maddecilik tufanında boğulmak uzere olan kitlelerin Âdet sığınağı ve barınağı gibiydiler. Sultanlar, vezirler, devlet erkÂnı; halkın bedenlerine ve cisimlerine hukmediyordu, ancak bu Hak dostları, gonullere taht kurmuşlardı.

Onlar; hicbir maddî menfaat gutmeden halka fedÂkÂrane hizmet ediyor, vecd dolu îman hÂlleri gayr-i muslimlere bile tesir ediyordu.

AbbÂsî Halîfesi Harun Reşid, kendi ihtişam ve saltanatı icinde Rakka’da ikamet ediyordu. Bir gun oraya Abdullah bin MubÂrek Hazretleri geldi. Butun şehir halkı onu karşılamak icin şehir dışına cıktı. Halîfe neredeyse koca şehirde yalnız kalmıştı.

Bu manzarayı balkondan seyreden Harun Reşid’in bir cÂriyesi;

“−Bu da nedir? Ne oluyor?” diye sorunca oradakiler;

“−Horasan’dan bir Âlim geldi. Adı Abdullah bin MubÂrek. AhÂlî onu karşılıyor.” dediler.

Bunun uzerine o cÂriye;

“−Gercek sultanlık işte budur, Harun’un sultanlığı değil! Cunku Harun’un sultanlığında polis olmadan işciler bile bir araya toplanmıyor.” dedi.

VELHÂSIL

Hakikaten tarih boyunca boyle sÂlih zÂtlar, ustun karakter ve şahsiyetleri ile cemiyetteki mÂnevî canlılığı ve İslÂm’ın haysiyet ve vakarını ayakta tutmuşlardır.

Yuce Rabbimiz de onlardaki bu kuvvetli îman ve yuksek ahlÂka mukābil, onları sevmiş ve kıyÂmete kadar gelecek mu’minlere de sevdirmiştir. Âyet-i kerîmede şoyle buyurulur:

اِنَّ الَّذ۪ٖينَ اٰمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ سَيَجْعَلُ لَهُمُ الرَّحْمٰنُ وُدًّا

“ÎmÂn edip de sÂlih amellerde bulunanlara gelince; onlar icin cok merhametli olan Allah, (gonullerde) bir sevgi yaratacaktır. (Yani onları herkese sevdirecektir.)” (Meryem, 96)

DUÂMIZ

AllÂh’ım! Bizleri Hazret-i Peygamber -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem-’in ayak izlerini takip ederek ufuklara ulaşan sağlam karakterli, vakûr ve sebatkÂr olan bahtiyarlar arasına dÂhil eyle!..

Âmîn!..


Alıntı;
Yuzakı Dergisi

__________________