Esselamu aleykum ve rahmetullahu ve berekatuhu
Ben bir hatayı kac yıldan beri yaptım siz yapmayın. Hatamı aşağıda acıkladım ve oğrendiğim bazı gercekleri acıkladım siz duşmeyin;

Kucukluğumden beri bir şeyin tamamen benim olmasını isterdim(mala tamamen sahip olmak kısaca), tamamen guvende olmak isterdim ve tamamen zarar gormez bir vucudum olmasını isterdim hep nasıl yapabileceğimi duşunur hayaller kurardım.
Ama gercekleri oğrenmeye başlayınca hicbirinin olamayacağını anladım. Bir mala gercekten sahip olmayı duşundum; anladım ki hic mantıklı bir istek değilmiş. Bende olan bir şeyi eğer biri benden alabiliyorsa, kaybedebiliyorsam ve ebedi olarak saklayamıyorsam o malın benim olmadığını anladım. Boyle duşununce sadece vucudumun bana ait olduğunu duşundum ama yine yanıldım, bir şey olurda birisi kolumu keserse o kol benim olmaktan cıkıyor ve ben vucuda yine sahip olamıyorum. oluyorum olunce tamamen benden cıkıyor bu vucut.
Duşundum o zaman dunya da benim değil ben ona sahiplendim hala sahipleniyorum temeli faniyet olan ortama edebiyyet tohumunu ekmeye calışıyorum. Ama bir gun o elimdekilerin hepsi gider diye hic duşunmedim duşunmemeye calışıyorum halime hic şukretmiyorum.

Tamamen zarar gormeyen bir vucut istedim ne kırılacak ne kopacak ne de olecek. Ama duşundum ki dunyanın fizik kuralları buna izin vermiyor. Eğer cok ağır yuklere dayanırsam ondan daha ağırı cıkıyor ve sonsuza kadar bitmiyor. Boylece bir donguye girip bir daha cıkamayacakmışım gibi uzun emele calıştım. Ama insanoğlunun aciz olduğunu unuttum sandalyeden sırtını ileri atmadan kalkamıyorsa insanoğlu acizdir. Bir kucuk kedi elini tırmalayınca kanarsa kediden bile aciz oluyormuş insanoğlu.

Dunyada harika zevkleri tadıp filmlerdeki gibi muradıma erebilmeyi duşundum ama zevkleri denedim bu dunyada zevk diye birşey yok. 45 civarı playstation 2 oyunu oynadım baktım tum oynayanlar zevk alıyor ama ben hicbir zevk almadım oylece zamanımı harcadım. Cok cazip yemekleri cokca yedim ama sonra karnım şişti kıvrandım durdum. Kendimi muziğe ve muzisyenlere verdim o insanların sacma faniyi ebedi sanma duşuncelerini benimsedim yine mutlu olamadım.

Sevgi mutlu eder diye duşundum, mal sevgisini denedim hic olmadı(daha cok yıprattı) insanları sevdim ama birisi olunce cok uzuldum. Aciziyetimin olmadığını hep ustunluğumun olduğunu duşundum olmadı.

Dunya geciciydi zevkleri kabuğuydu ici ise ateşti. Şimdi dunyadan sıkılıyorum sevmiyorum. Ahireti duşundum cennette ebediyet olacak ve istediğim olacak(tabi calışırsam). Dunyadaki insanları duşundum hepsi dunyada kendini ebedi kalacak sanıyor. Ama ahiret acı hatırlamıyor. Eğer hakiki mu'min olursam cennete gireceğimi umid ettim ama benden ustunleri olacak yine uzuldum. Ama Allah'ın rahmetini duşundum o zaman teselli buldum. Allah'a tevekkul ettim halime hamd ettim cok şaşırdım dunya iken mutlu olabildim. ama bu mutluluk bir anlık zevkler gibi değildi devamlıydı galiba buna huzur deniyor. Ve eğer boyle devam ederse ahiretiminde mutlu olacağını(inşaAllahurahman) umid ettim. Meğer dunya ne kadar kotuymuş dinle yaşamadan olum acı haline şukretmemek ne acı ama ibadet, ilim amel hayır ne mutlu edici işte mu'minin tacı. hem dunyada hem ahirette mutluluk varken dunyada mutluluğu başka yerlerde aramayı secmişim ne acı. Coğu insan gibi bilincimi yok ederek mutlu olabileceğimi duşundum ne kotuymuş ama artık dunyayı ne severim de de kotu zevk kabuğuna kanarım.Ayrıca anladım ki benim tek malım sevabımmış Ben bu hataya duştum siz duşmeyin.
__________________