Allah, Azrail’e dedi ki:

- Ey Nakib; bu dertli halktan kime acırsın?

Azrail:

- Herkese yureğim yanar, lakin emri ihmal etmekten korkarım, hatta derim ki;

Allah genclerin yerine beni feda etse!..

Allah:

- Daha cok kime acırsın, gonlun kime yanar, hangi kula daha ziyade kavrulur?

Azrail:

- Bir gun; bir gemi, koca dalgalar arasında ceviz kabuğu gibi sallanıp dururken emir aldım, gemiyi paramparca ettim.

"Hepsinin canını al, yalnız filan kadınla o cocuğun canını alma" dedin... Hepsi emrin mucibince deryayı boyladı, ecel şerbetini ictiler, kadınla kucucuk cocuğu birer tahta ustunde kaldılar. Dalgalar tahtaları suruklerken; "ananın ruhunu kabzet, cocuğu yalnız bırak" diye emrettin. Ruhunu alarak cocuğu anasından ayırdım, ama sen de bilirsin ki, bu bana o kadar acı geldi ki, cok buyuk yaslar gordum, o cocuğun acısı icimden hic cıkmadı!.. Dedi.

Allah:

- Ben o cocuğu kendi lûtfumla yetiştirdim. Dalgaya: "Onu bir ormana at!.." Dedim. O ormanı; guller, reyhanlar, sumbuller, yenmesi hoş meyvelerle bezedim. Binlerce guzel sesli kuşlar, tatlı pınarlar, gullerden yataklar verdim. Fitneden korudum. Guneşe; ona zarar verme, yele; ona yavaş es, buluta; onun ustune yağmur yağdırma, şimşeğe; ona o kadar şule verme, kışa; yeşillikleri tamamen tuketme, yaza; bu bahceyi yakma diye emirler verdim.
__________________