Allahın arslanı ve Resûlullahın dÂmÂdı: Hz. ALİ BİN EBÎ TÂLİB
Hz. Ali Resûlullah efendimizin amcasının oğludur. HÂne-i saÂdette buyudu. 10-12 yaşlarında iken, birgun Resûlullah ile Hz. Hatice’nin beraber namaz kıldığını gordu. Namazdan sonra Resûlullaha sordu:

- Bu nedir?

- Bu Allahu teÂlÂnın dînidir. Seni bu dîne da’vet ederim. Allahu teÂl birdir, ortağı yoktur. Lat ve Uzza isimli putları terketmeni emrederim.

- Once babama bir danışayım.

- İslÂma gelmezsen, bu sırrı kimseye soyleme!

Hz. Ali ertesi sabah, Resûlullahın huzuruna gelerek dedi ki:

- YÂ Resûlallah! Bana İslÂmı bildir.

Bunun icin goremiyorum

Boylece Musluman oldu. Musluman olanların ucuncusu, cocuklardan ise birincisidir.

Peygamberimiz, bazen kuşluk vaktinde, Mekke vÂdilerine doğru cıkıp gider, Hz. Ali de, babası Ebû TÂlib’den, butun akrabÂlarından ve halktan gizli olarak Peygamberimizle birlikte gider, namazlarını oralarda kılarlar, akşamleyin de, donerlerdi.

Birgun, Hz. Ali’nin annesi FÂtıma hÂtun, kocası Ebû TÂlib’e dedi ki:

- Ali’nin, Muhammed’in yanına devam ettiğini goruyorum. Senin başına, Muhammed tarafından, oğlun hakkında, guc yetiremiyeceğin bir iş gelmesinden korkuyorum!

- Demek, oğlumu bunun icin goremiyorum?

Hemen, Peygamberimizle Hz. Ali’nin ardına duştu. Onlara, Batn-ı Nahle vÂdisinde, namaz kıldıkları sırada, rastladı. Peygamberimize sordu:

- Ey kardeşimin oğlu! Edindiğini gorduğum bu din, ne dînidir?

- Ey Amca! Bu, Allahın dînidir. Allahın meleklerinin dînidir. Allahın peygamberlerinin dînidir. Babamız İbrÂhim’in dînidir ki, Allahu teÂlÂ, beni, Peygamber olarak bununla, butun kullara gonderdi.

Ey Amca! Doğru yola cağıracağım kimselerden, buna, en cok sen lÂyıksın! Bu yoldaki da’vetimi kabûl etmeye ve bana yardımcı olmaya, sen, herkesten daha lÂyıksın!

Peygamberimiz, amcasını, İslÂmiyete, tevhîde, Allahın birliğine inanmaya ve putlara tapmaktan vazgecmeye da’vet etti. Ebû TÂlib dedi ki:

- Vallahi, yaptığınız veya soyledikleriniz şeylerde bir mahzûr yoktur. Ey kardeşimin oğlu! Ben, atalarımın dîninden ve ona bağlılıktan ayrılmaya guc yetiremiyeceğim. Fakat, sen, gonderildiğin şey uzerinde dur!

Ben sağ oldukca

Ebû TÂlib şoyle devam etti:

- Vallahi, ben sağ oldukca, yapmak istediğini tamamlayıncaya kadar, sana, hoşlanmıyacağın bir şey erişmeyecektir!

Hz. Ali’ye de, hoşlanmayacağı bir şey soylemedi. Ona sordu:

- Ey oğulcuğum! Uzerinde bulunduğun bu din, nedir?

- Babacığım! Ben, Allaha, Allahın Resûlune îmÂn ve onun, Allah tarafından getirdiklerini de, tasdîk ettim. O’na tÂbi oldum!

- O, seni, ancak, hayır ve iyiliğe da’vet eder. Sen, onun yolunu tutmakta devam et! Yavrum! Amcanın oğlunun da’vet ettiği şeye, senin de, istiyerek girmen, yaraşır.

Sevgili Peygamberimiz Allahu teÂlÂnın emriyle Mekke’den Medîne’ye hicret ederken Hz. Ali’ye kendi yatağında yatmasını, bıraktığı emÂnetleri sahiplerine vermesini soyliyerek buyurdu ki:

- Bu gece yatağımda yat, uyu! Şu hırkamı da uzerine ort! Korkma, sana hicbir zarar gelmez!

Hz. Ali, Peygamber efendimizin emrettiği şekilde yattı. Habîbullahın yerine, hic korkmadan, kendi nefsini fed etmeye hazırdı.

Burada ne bekliyorsun?

Hicret gecesi muşrikler, Resûlullah efendimizin saÂdethÂnelerinin etrafını sarmışlardı. Peygamber efendimiz, evlerinden cıktılar. YÂsîn-i şerîf sûresinin başından on Âyet-i kerîmeyi okudular ve bir avuc toprak alıp kÂfirlerin başına sactılar. Resûlullah efendimiz sıhhat ve selÂmetle aralarından gecip, Hz. Ebû Bekir’in evine ulaştı. Muşriklerden hicbiri onu gorememişti.

Bir muddet sonra muşriklerin yanına biri gelip sordu:

- Burada ne bekliyorsunuz?

- Evden cıkmasını bekliyoruz.

- Yemîn ederim ki, Muhammed aranızdan gecip gitti, başınıza da toprak sactı.Muşrikler, ellerini başlarına goturduler. Hakîkaten, başlarında toprak buldular. Derhal kapıya hucum edip iceri girdiler.

Hz. Ali’yi, Resûl aleyhisselÂmın yatağında gorunce, Resûl-i ekremin nerede olduğunu sordular. Hz. Ali cevap verdi:

- Bilmem! Beni, onun muhÂfazasına me’mur mu ettiniz?

Bunun uzerine Hz. Ali’yi tartakladılar. KÂ’be’nin yanında bir muddet hapsettikten sonra bıraktılar. Hz. Ali, Resûlullah efendimizin KÂ’be-i şerîfte devamlı bulundukları makÂma oturdu. “Resûl-i ekremde kimin nesi var ise, gelsin alsın!” diye nid ettirdi. Herkes gelip, nişÃ‚nını soyleyerek emÂnetini aldı. Boylece emÂnetler sÂhiplerine teslim edildi.

Mekke-i mukerremede kalan EshÂb-ı guzîn, Hz. Ali’nin kanadı altına sığındılar. Resûlullahın saÂdethÂneleri Mekke’de olduğu muddetce, Hz. Ali de orada kaldı. Allahın arslanı Hz. Ali, Kureyş kÂfirlerinin toplandıkları yere giderek dedi ki:

- İnşÃ‚allahu teÂl yarın Medîne-i munevvereye gidiyorum. Bir diyeceğiniz var mı? Ben burada iken soyleyin!

NihÂyet Ali'de hicret etti

Hepsi başlarını eğip, hicbir şey soylemediler. Sabah olunca, Hz. Ali, Resûl-i ekrem efendimizin eşyÂlarını toplayıp, Resûlullah efendimizin Ehl-i Beyti ve kendi akrabÂları ile berÂber yola koyuldu. Resûlullah efendimize, şişmiş olan ayaklarından kanlar akar vaziyette, KubÂ’da yetişti.

Gunduzleri saklanıp, geceleri yaya olarak yuruduğu bu yolculuğun sonunda, Peygamberimizin huzûruna gidemiyecek bir hÂle gelmişti. Resûl-i ekrem efendimiz bunu haber alınca, bizzat kendisi teşrif etmiş, Hz. Ali’yi gorunce hÂline acımış, Onu kucaklamış, mubÂrek elleriyle nÂrin, nÂzik ayaklarını okşamış, kendisine Âfiyeti icin du buyurmuştu. Bunun uzerine; (İnsanlardan oyleleri vardır ki, Allahu teÂlÂnın rızÂsı icin nefsini fed eder) [Bekara 207] meÂlindeki Âyet-i celîlesi nÂzil oldu.

Peygamber efendimiz, bir gece eve vardıklarında buyurdu ki:

- YÂ Âişe! Hic yemeğin var mıdır?

Sozleri biter bitmez kapı calındı. Kapı acıldığında, Hz. Ebû Bekir, Hz. Omer ve Hz. Ali’nin gelmiş olduğunu gorduler. Peygamber efendimiz sordu:

- Bu vakitte gelmenizin sebebi nedir?

- YÂ Resûlallah! Uc gundur birşey yemedik. Cok acıktık. MubÂrek yuzunuzu gorerek aclığımızı unutmak icin geldik.

Hasan ile Huseyin de actır

Hz. Ali ayrıca dedi ki:

- YÂ Resûlallah! Hz. FÂtıma ile Hasan ve Huseyin de uc gundur aclar.

Peygamber efendimiz buyurdu ki:

- Uc gundur ben de birşey yemedim.

Sonra Hz. Ali dedi ki:

- YÂ Resûlallah! Dun yoldan gecerken Mu’Âz bin Cebel’in avlusundaki hurma ağacında, hurmalar gordum.

Peygamber efendimiz:

- Kalkınız, Mu’Âz’ın evine gidelim. Bizi hurma ile misÂfir etsin, buyurdu.

Resûlullah efendimiz ve uc buyuk EshÂbı, Hz. Mu’Âz’ın kapısına vardılar. Hz. Ebû Bekir:

- YÂ Mu’Âz devlet kuşu başına kondu. Allahın Resûlu evine teşrif etti, diye seslendi.

Fakat, evde bu sesi kimse duymadı. Yalnız Mu’Âz hazretlerinin kucuk kızı duymuştu. Annesine, Hz. Ebû Bekir’in kapıya geldiğini soyledi. Annesi inanmadı ve dedi ki:

- Kızım, bu vakitte Hz. Ebû Bekir’in kapımızda işi ne?

Tekrar yattılar. Sonra Hz. Omer ve Hz. Ali seslendi. Kız cocuğu tekrar annesine gitti ise de annesini inandıramadı. Yine yatıp uyudular. Daha sonra Peygamber efendimiz, “YÂ Mu’Âz!” diye seslenince, kızcağız, bu sefer, babasına gidip seslendi:

- Babacığım, ne duruyorsun, başımıza devlet kuşu kondu. Allahu teÂlÂnın Resûlu ve uc EshÂbı kapıya gelmişler, seni cağırıyorlar.

Hurmalar hic eksilmedi

Mu’Âz hazretleri hemen kapıya koştu. MisÂfirlerini iceri aldı. Peygamber efendimiz buyurdu ki:

- YÂ Mu’Âz! Uc gundur ben ve EshÂbım hic yemek yememişiz. Dun Ali yoldan gecerken sizin avludaki hurma ağacında hurmalar gormuş. Geldik ki bizi hurma ile misÂfir edesin!

Hz. Mu’Âz cok uzulerek cevap verdi:

- YÂ Resûlallah! Bugun hurmaları toplayıp bir kısmını yedik, geri kalanını da fakîrlere dağıttık. Hic hurmamız kalmadı.

Bunun uzerine Peygamber efendimiz, evde gorduğu buyuk bir sepeti Hz. Ali’ye vererek buyurdu:

- YÂ Ali, bu sepeti eline al! Hurma ağacının yanına var! Benden selÂm soyle, Resûlullah senden hurma istiyor diye soyle!

Hz. Ali emredildiği şekilde gidip, Resûlullahın selÂmını soyleyince, ağac hurma ile doldu. Sepeti doldurup getirdi. Herkes yediği hÂlde hurmalardan hic eksilme olmadı.

Muhtac olduğu hÂlinden belli olan fakîr biri, Hz. Ali’nin huzûruna gelip oturdu. Hz. Ali kendisine sordu:

- Benden bir isteğin mi var?

Adam utancından, soz ile cevap veremeyip işÃ‚ret ile muhtac olduğunu bildirdi. Hz. Ali yanında bulunan, giyecek ve yiyecekleri verdi.

Muhtac kimse cok sevindi, sonra da cok guzel bir beyit okudu. Okuduğu beyitten hoşlanan Hz. Ali, cocukları icin ayırdığı uc altını da verdi.

Değeri yaptığıyla olculur

Fakîr, sevincinden ne yapacağını şaşırdı. Hz. Ali, Peygamber efendimizden işittiği şu hadîs-i şerîfi ona nakletti:

(Herkesin değeri, soylediği guzel sozlere, yaptığı iyi işlere gore olculur.)

Harbin birinde, Hz. Ali’nin ayağına bir ok saplandı. Ok, kemiğe girdiği icin cıkarılamadı. Sonra doktor cağırdılar. Doktor dedi ki:

- Bu oku cıkartabilirim. Fakat, cok ağrı yaptığı icin tahammul edilemez. Onun icin bayıltmam lÂzım.

Hz. Ali şoyle cevap verdi:

- Bayıltmana luzûm yok. Biraz bekleyin, namaz vakti girince namaza duracağım. O zaman ayağımdaki oku cıkartırsınız.

Dediği gibi yaptılar. Namaza durunca ayağını yarıp oku cıkardılar, hicbir şeyi hissetmedi.

İşte buyuklerimiz boyle namaz kılarlardı.

Hz. Ali buyurdu ki:

- Muslumanlar, Âhırete inanıyor. Kitapsız kÂfirler, inkÂr ediyor. Tekrar dirilmek olmasaydı, inanmıyanlar birşey kazanmaz, muslumanlar da, zarar etmezdi.

Fakat, kÂfirlerin dediği olmayınca, sonsuz azÂb cekeceklerdir.

Peygamber aleyhisselÂm, birgun kızı Hz. FÂtıma’nın evine teşrif etmişti. Hz. Ali’yi evde bulamayınca kızına sordu:

- Amcamın oğlu nerededir?

- Babacığım, aramızda kucuk birşey olmuştu da, dışarı cıktı.

Ali nerededir?

Resûl-i ekrem efendimiz, Hz. Ali’yi aramaya cıktı. Yolda rastladığı Hz. Sehl’e sordu:

- Ali nerededir, gordun mu?

Hz. Sehl arayıp, mescidde olduğunu haber verdi.

Resûlullah Hz. Ali’nin yanına geldi. Hz. Ali, toprağın uzerine yatmış, hırkası omuzundan duşmuş, vucudu toz-toprak icinde kalmıştı.

Resûl-i ekrem bir taraftan toprakları silkeliyor, bir taraftan da:

- Kum, y Eb TurÂb! Ya’ni kalk, ey toprağın babası, diyordu.

Fahr-i kÂinat efendimiz, Hz. Ali ile birlikte evlerine gittiler.. Hz. Ali kendisine, Ebû TurÂb denilmesinden cok hoşlanırdı.

Cunku bu lakÂb, ona, Allah Resûlunun verdiği ma’nevî bir taltif idi.

Bir gun Hz. Ali’nin annesi FÂtıma hÂtun, Ebû TÂlib’e sordu:

- Oğlun nerede?

- Ne yapacaksın onu?

- ÂzÂdlı kadın kolem, Ecyad’da, onu, Muhammed’le birlikte namaz kılarken gorduğunu, bana haber verdi.

Sonra da Ebû TÂlib’e, “Sen, oğlunun dînini değiştirmesini uygun goruyor musun?!” diye cıkışınca, Ebû TÂlib şu cevÂbı verdi:

Ustunluk sırası

- Sus! Amcasının oğluna arka ve yardımcı olmak, elbet, herkesten cok, ona duşer! Eğer, nefsim, Abdulmuttalib’in dînini bırakmak husûsunda bana boyun eğmiş olsaydı, ben de, muhakkak, Muhammed’e tÂbi olurdum! Cunku, o, halîmdir, emîndir, tÂhirdir!

Bu cevap uzerine, FÂtıma hÂtun da, sustu.

Osman-ı Zinnûreyn’den sonra ustunluk sırası Hz. Ali’dedir. HilÂfeti, ummetin icmÂ’ı ile sÂbittir. Resûlullah, kızı Hz. FÂtıma’yı ona nikÂh etmiştir. Daha onceleri de putlara saygı gostermediği icin, “kerremallahu vecheh” lakÂbı verilmiştir. Allahın, kerîm, şerefli, mubÂrek kıldığı yuz, ma’nÂsındadır.

Hz. Ali buyurdu ki:

Ben, Resûlullah efendimizden işittim, şoyle buyurdu:

(Akıllı insana yaraşan; gecim husûslarının, Âhıreti ilgilendiren hÂllerin ve aîlevî mes’elelerin dışında, konuşmamaktır. Aklı başında olana yaraşan, hÂline bakmak, dilini ve karnını faydasız şeylerden ve harÂmdan korumaktır.)

Hz. Ali bir kalabalığı eğlence icinde gorup, boyle eğlenip neş’elenmelerinin sebebini sorduğunda, onlar dediler ki:

- Bugun bayramımızdır.

Bunun uzerine Hazret-i Ali de buyurdu ki:

- GunÂh işlemediğimiz gunler de bizim bayramımızdır.

Hz. Ali buyurdu ki:

- Amellerin en fazîletlisi, iyiliği emredip kotulukten vazgecirmek ve gunÂh işliyeni sevmemektir. Kim ki iyiliği emrederse, mu’minin sırtını muhkemleştirmiş, sağlamlaştırmış olur. Kim de kotuluğu men eder ve ondan vazgecirirse, munÂfığın burnunu yere surtmuş olur.

Hz. Ali Hendek savaşında, bir duşman askerini altedip, yere yatırdı. Kılıcını cekti. Tam vuracağı zaman, duşman askeri Hz. Ali’nin yuzune tukurdu.

Nicin oldurmedin?

Hz. Ali kılıcını kınına koydu. Onunla savaşmaktan vazgecti. Olumunu bekleyen kimse, bu işten bir şey anlamadı. Hayretle kendisine sordu:

- Kılıcını cekmiştin. Beni oldurmene hicbir engel yokken neden vazgectin? Ofken birden yatıştı.

Hz. Ali şoyle cevap verdi:

- Ben kılıcımı Allah icin vuruyordum. Ben Allahın arslanıyım. Nefsin esîri değilim. Sen, benim şahsıma karşı yaptığın hareketten sonra seni oldurseydim, nefsim icin oldurmuş olabilirdim. HÂlbuki her yaptığımı Allah icin yapmam lÂzımdır.

Hz. Ali, hayvanlarını kuyudan su cekerek sulayan bir bedevî ile anlaştı. Kuyudan cekeceği her kova su icin, bedevîden bir avuc hurma alacaktı. Hz. Ali su cekmeye başladı. Son kovayı cekerken, kovanın ipi kopup, kova, derin kuyunun icine duştu.

Bedevî, kızgınlıkla Hz. Ali’nin mubÂrek yuzune bir tokat vurup ucreti olan hurmayı da verdi. Hz. Ali kovayı kuyudan cıkardı. Bedevîye verip oradan uzaklaştı.

Onun dîni haktır

Bedevî, Hz. Ali’nin, derin kuyudan kovayı cıkarmasına hayret edip, kendi kendine, “Eğer onun dîni hak olmasaydı, bu derin kuyudan kovayı cıkaramazdı. Kustahlık yapan el bana lÂzım değil” diyerek elini kesip Hz. Ali’nin evine gitti.

Hz. Ali kapıyı acıp Bedevîyi gorunce, iceride bulunan Resûlullaha haber verdi. Peygamber efendimiz, Bedevîye, nicin boyle hat ettiğini sordu. Bedevî, ağlayarak yaptığı kustahlıktan ozur dileyip îmÂna geldi. Resûlullah, kesik eli yerine koyup du buyurdu. Hak teÂlÂnın izni ile eli sapasağlam oldu.

Hz. Ali, şehîd edileceği gun sabah namazına giderken yolda şu beyiti okuyordu:

Olume hazır ol ki, olum elbet gecikmez,

Olum gelince artık feryÂd fayda vermez.

Ramazan-ı şerîfin 17. Cum’a gunu sabah namazına giderken, İbni Mulcem tarafından kılıcla alnına vurularak şehîd edildi. Kûfe’de, ya’nî Necef denilen yerde medfûndur. Diğer uc halîfe gibi Cennetle mujdelenenlerdendir.

Hz. Ali’nin kızı ve aynı zamanda Hz. Omer’in hanımı olan Ummu Gulsum, hÂdiseyi duyunca dedi ki:

- Babam da, kocam Omer gibi sabah namazında suikaste uğradı.

Hz. Ali, vefÂt etmek uzere iken buyurdu ki:

- Yemînle soyluyorum ki, umduğuma kavuştum.

Sonra Kelime-i şehÂdet getirerek vefÂt etti.
__________________