Stadı bir beton parcası olarak gorenlerin ve o yılları FENERBAHCE STADI´nda (ustune basarak FENERBAHCE STADI cunku 1999´a kadar stadımızın adı bu idi.) bir fiil yaşamamış insanların buyuk bolumunun bu yazıda yazılanları anlaması mumkun değil. Mactan saatler once dolardı stad‚ heleki maraton... Herkes maratonun ortasında yerini almak icin kapışırdı... Ozamanlar ne numaralar ne koltuklar vardı... (ilk geldiğim maclarda maratonun ustu henuz acıktı...‚ koltuklar ise 90ların hemen başında kondu ilk koltuklar kırmızı beyaz uzerinde kent yazan koltuklardı...) Mactan saatler one başlardı tezehuratlar... Rakip taraftarın sesi duyulmazdı hic... Zaten sesiz bir an da olmazdı ki Kadıkoy´de... Davullar‚ pankartlar‚ meşaleler.... Bugunku stadın yarısı kadardı ama cıkan ses kat ve kat fazla idi... Rakip korkardı... Kadıkoy yanardı.... Taraftar guruplarının adı yoktu. Abiler vardı... Stadı hic susturmayan abiler... Meşaler davullar ve bayraklar... Her maca besteler... Altıyoldan başlayan cumbuşler... Takım yenilirse yurek kaldırmazdı... Taraftar tepkisiz kalmazdı... Sonra nasılki eski İstanbul yeşilcam filmlerinde kalan bir hatıra oldu ise‚ bu gunlerde zihinlerimizde kalan bir hatıra oldu... Parca parca yıkıldı stad ucuncu sırada maraton veda etti... Hepimiz once sevindik guzel bir stadımız oluyor diye... Ama anladık ki stadları stad yapan beton değilmiş!... KAYNAK: Sari-lacivert __________________