dostlarından biri bir gun namaz kılarken son oturuşta "Ettehiyyatu"yu okuduktan sonra salavatları okumayı unutur. O gece bir ruya gorur. Ruyasında Peygamberimiz (s.a.v.) kendisine iyice bir cıkışır ve şoyle der: "Namazını dosdoğru kıldın, herşeyi yerli yerinde yaptın da bana salavat getirmeyi unuttun. O yuzden sana kızgınım."
Bunun uzerine dostu boynu bukuk, mahcup bir durumda, yalvaran bakışlarla , "Ey 'ın Resulu!.." der. "Oylesine ibadete dalmış, 'ı hamd u sena etmekle o derece meşguldum ki, size salavat getirmeyi unutuvermişim..."
Ardından sevgili Peygamberimiz (s.a.v.) şoyle buyurur: "Ey eren!.. Sen benim şu sozlerimi duymadın mı? Ben dedim ki: "Bana salavat getirmedikce işlenen ameller, edilen dualar mevkuf ve mahbustur.(kabul edilmemişlerdir.)Eğer kişi kıyamet gunu 'ın huzuruna dunya dolusu iyilikle cıksa, fakat bana arasıra salavat getirmeyi unutsa, şuphesiz ki butun iyilikleri geri cevrilir ve yuzune vurulur."
(Zubdetul Vaizin)
Peygamberimiz (s.a.v.) diyor ki:
"Bence kıyamet gunu en değerli insan bana en cok salavat getiren kişidir."


Dunyadan el-etek cekerek kendini ibadete adamış abidlerden biri, bir gcece ruyasında Sevgili Peygamberimiz (a.s.m.) i gorur. Hz Peygamber (s.a.v.) abid ile karşılaşır fakat kendisine yuz vermez ve tanımamazlıktan gelir...
Bu duruma uzulen abid, sebebini merak eder. "Ey 'ın Elcisi!.. Beni gormezlikten geldiniz, tanımadınız, ben falanca abidim. Yoksa bana kzıgınmısınız. Oğrenmek istiyorum. Ben alimlerimizden ana-babanın evladını tanıdığı gibi Peygamberin ummetini tek tek tanıdığını duymuştum." der.
Hz Peygamber (s.a.v.) ise abide şu karşılığı verdi. "Ey abid!.. Alimler doğru soylemişler. Evet ben ummetimin fertlerini ana-babanın evladını tanıdığından daha iyi tanırım. Fakat seni tanımıyorum. Cunku ben, bana salat u selam getirerek beni tanıdığını ispat edenleri tanır ve sayarım. Sen ise arasıra bana salavat getirmeyi unutuyordun. İşte yuzune bakmayışımın ve seni tanımayışımın gercek sebebi budur."
(Zehret-ur Riyaz)


__________________