Yapmak istediğiniz tek bir şey var ama hedefe yonelik yapılması gereken tonlarca şey. Bir butunun parcaları ic ice gecmiş; daha ne kadar parca var kim bilir. Sanki hep bir adım geriden takip ediyormuşuz gibi hayatı. Belki zaman kısıtlı, belki de hayat cok hızlı. Gec mi kalıyoruz yoksa gec olmadan yapılması gerekeni mi goremiyoruz.

Boşvermek bana gore değil, gereklilikler ve zorunluluklara takılmak da... Ama bazı şeyler kacınılmaz, "ister istemez" cumlesi alıveriyor hayat icindeki yerini. İnsanlar yabancılaşıyor, "kendilerine bile.." Yalnızlık duygusundan kacmanın yolu insanın kendisi bile olsa, kendine donunce kendini bulamamak korkusu başlıyor. Dur durak bilmeyen bir mucadele, neye ya da kime karşı ? Hayata mı ? O kim ya da nedir ? Kendini yenmek midir başarı, yoksa her seferinde kendi omuzlarına cıkmak mı ? Peki sırt sırta verdiğiniz insanlar ne oldu ? Şimdi onlarda mı yabancı ?

Atı alıp Uskudarı gecenlerin zamanı mı coktu yoksa onlar icin hayat daha mı yavaştı. Belkide zamanında gorduler yapılması gerekenleri. Zamanında goremeyenlerin halleri ne olacak ? Hep bir at mı arayacaklar. Ya da kopruyu gecene kadar mı akraba olacaklar yabancılarla. Yok, o da olmaz; bana gore değil.

Koltuk değnekleriyle yuruyen, sigara yuzunden gırtlak kanseri olmuş ve cevresinde yardım edecek sadece asker arkadaşı kalmış bir adamın at bulma ihtimaliyle; hayata daha yeni başlama aşamasında olan ve farkındalığın bile farkında olmayan biri arasında ne kadar fark varsa, galiba hayatın hızıyla zamanın kısıtlılığı arasında da o kadar fark var.

Mesele nedir, cozemedim.

Cozen var mı ?
__________________