Geberiyorum diye haykırmak istersin ya kahrından, hani soğuk bir duş alırsın ateşler icinde. Ve mazi film şeridi gibi gecer onunden. Sonra gozunun kıyılarında yaşlar birikir futursuzca. Ve titreme gelir vucudunun her yanına. Butun mazi, her hatıra bedenine saplanan bir mermidir aslında. Kapatırsın gozlerini, delik deşik olmuşsundur. En garibi de hic kan akmaz vucudundan. İşte o koyar adama. Sevda ambarlarının en dolusuydu. Ilıman motifli bir hasretin en ince sesiydi belki de. Hoyrat gecen gecelerin yenilmez tribunlerinde hepimizin optiğiydi. Gecenin sessiz karanlığını bir acıklı ses bozardı bazen. "Mehmetimi verin." "Anne" derdik. "Bu kadar adam icinde nereden bulalım şimdi 'Optik'i. Şeyy Mehmet'i." Sesimiz titrerdi konuşurken. Cunku Optik denmesini istemezdi oğluna. Tamam anasının 'Mehmet'iydi ama bizim de biricik 'Optik'imizdi. Dunyamız Beşiktaş etrafında donerken, tam gobeğimizden canı canımızdan bir edebiyat oğretmeni cıkartmanın gururunu taşıdık o donemlerde. Optik oğretmen olmuştu Ankara'da. Lakin Beşiktaşsızlık ona gore değildi. İstanbul hasret, Beşiktaş gurbetti onun icin. Ve dondu. Uzun bir kitap gibi anlatmak ister aslında. Sayfa sayfa ağlarsınız. 'Optik başkan' yine gitti. Duramadı durduk yerde ve yine siyahını secti Beşiktaş'ın. Ah be cocuk bugun sezonun merhabasındaydık. Hani hindi baba vardı menude. Hani omuz omuzaydık ya artık. Neyse... Ne 'Optik' biter anlatmakla ne de onun icin bu yazı. __________________