Siz dahil tum insanlar dunyaya gelmeden once anne karnında dokuz uzun ay gecirirler. İnsan, bu aşamanın başlangıcında sadece anne karnında gelişmeye başlayan kucucuk bir hucre topluluğundan ibarettir... 22. gunde fasulye tanesinden bile kucuktur. Bir gun, bu topluluğun tam orta yerinde kucucuk bir yumru, bir emir alır ve aniden atmaya başlar. Vucuttaki tum diğer hucreler sakindir ama o surekli hareket eder ve asla durmaz. Asla "biraz durup dinlenme ihtiyacı" hissetmez. Ta ki, aradan on yıllar gecip de "dur" emrini alacağı gune kadar. Gecen bu sure ise, bir insan omrunu tanımlar. Bu kucuk yumruya "başla" ve "dur" emirlerini kim vermektedir?
Siz henuz anne karnında 3 haftalıkken atmaya başlayan bu mukemmel pompanın, yani kalbin, cok onemli bir sorumluluğu vardır. Vucut icinde kanın dolaşmasını sağlamak; bir başka deyişle sizi meydana getiren ve tıpkı sizin gibi "canlı" olan yaklaşık 100 trilyon hucreye hayat vermek; bu hucrelerin nefes alıp vermelerini ve beslenmelerini sağlamak, onları temizlemek, hastalıklarını iyileştirmek ve onları duşmanlardan korumak... Sizi oluşturan hucreleri, dolayısıyla sizi yaşatan bu sistemi kuran kimdir?
Peki size yaşam veren bu sistemin varlığı icin siz ne yaptınız? Sizin boyle bir sisteme sahip olmak icin yapabileceğiniz bir şey yoktu, cunku henuz dunyaya gozlerinizi acmadan sizin icin hazırlanmış bir duzenin icinde yaşamaya başladınız. Sahip olduğunuz beden kusursuz bir şekilde sizin icin hazırlandı. Orneğin cevrenizi net olarak gorebilmeniz icin mukemmel bir cift goz yaratıldı. Dışarıdaki hava ile henuz karşılaşmış olmanıza rağmen, periyodik olarak soluk almanızı sağlayacak solunum sisteminiz daha siz anne karnındayken oluştu. Besinlerin her turlusunu sindirebilecek bir sindirim sistemine, size ozel parmak izleriyle birlikte parmaklara ve ellere, gozlerinizi yabancı maddelerden koruyacak goz kapakları ve kirpiklere ve bunun gibi cok sayıda organ ve ozelliğe sahip olarak dunyaya geldiniz. Hızla yaklaşan bir cisme karşı otomatik olarak goz kapaklarınızı kapatarak gozunuzu korumanızı sağlayan refleks ve bunun gibi daha bircok "koruma tedbiri", hic haberiniz yokken alındı ve bedeninize yerleştirildi. Bunlar icin hicbir zaman uğraş vermenize gerek olmadı.
Bu sistemleri sizin icin Yaratan, en kusursuz şekilde bedeninize yerleştiren Allah'tır. Sonsuz guc sahibi Allah şu ana kadar yaşamış olan ve şu anda yaşayan tum insanları aynı mukemmel sistemlere sahip olarak yaratmaktadır.
Size yaşam veren kalp ve onun hareketlendirdiği dolaşım sistemi de işte bu kusursuz ve eksiksiz duzenin bir parcasıdır. Kalbin pompaladığı "kan" adlı mucizevi sıvı, hareket etmeye başladığı andan itibaren bedeninizdeki hemen her hucreye "hayat" taşır. Kan, gozunuzden ayak parmaklarınıza kadar her noktayı dolaşan mukemmel bir ağ ile tum bedeninizi kaplar. Siz buyursunuz, o gelişir. Siz hastalanırsınız, sizi o savunur. Yaşamanız icin hucrelerinizin beslenmesini o sağlar. Vucudunuzu o temizler. En onemlisi sizi yaşatacak olan oksijeni vucudun her hucresine ulaştırma gorevi ona aittir. Bedeninizde dolaşan bu sıvı, yani kan, ozel bir nimet, buyuk bir mucizedir. Gelin bu mucizeyi birlikte inceleyelim ve boylece onu Yaratan Rabbimiz'in varlığına ve gucune bir kez daha tanık olalım...
AKILLI TASARIM YANİ YARATILIŞ
Allah'ın yaratmak icin tasarım yapmaya ihtiyacı yoktur.
Kitap boyunca yer yer kullanılan 'tasarım' ifadesinin doğru anlaşılması onemlidir. Allah'ın kusursuz bir tasarım yaratmış olması, Rabbimiz’in once plan yaptığı daha sonra yarattığı anlamına gelmez. Bilinmelidir ki, yerlerin ve goklerin Rabbi olan Allah’ın yaratmak icin herhangi bir 'tasarım' yapmaya ihtiyacı yoktur. Allah'ın tasarlaması ve yaratması aynı anda olur. Allah bu tur eksikliklerden munezzehtir.
Allah'ın, bir şeyin ya da bir işin olmasını dilediğinde, onun olması icin yalnızca "Ol!" demesi yeterlidir. Ayetlerde şoyle buyurulmaktadır:
Bir şeyi dilediği zaman, O'nun emri yalnızca: "Ol" demesidir; o da hemen oluverir. (Yasin Suresi, 82)
Gokleri ve yeri (bir ornek edinmeksizin) yaratandır. O, bir işin olmasına karar verirse, ona yalnızca "OL" der, o da hemen oluverir. (Bakara Suresi, 117)
__________________