CenÂb-ı Hak; “Benî Âdemʼi (yani insanoğlunu) mukerrem yarattık…” (el-İsrÂ, 70) buyuruyor.

Yani ona, CenÂb-ı Hakkʼa yaklaşacak istîdatlar veriyor. Kul bu istîdatları terakkî ettirecek. CenÂb-ı Hakʼla dost olacak.
Yine CenÂb-ı Hak yardım olarak:

وَنَفَخْتُ فِيهِ مِنْ رُوحِي
(“…Rûhumdan ufurduğum zaman…” [el-Hicr, 29; SÂd, 72]) buyuruyor. Kendinden birtakım meziyetler veriyor.

Tabi bunun da mukÂbilinde, bir imtihan olarak dunyaya geldik. Bu dunya bir imtihan mekÂnı olarak hazırlandı. Bir nefis veriliyor. Yani bir, haramlara, kerahatlere bir temÂyul veriliyor.

CenÂb-ı Hak telÂfî icin peygamberler gonderiyor. Peygamberler, en buyuk insan terbiyecileri. Toplumdaki insanları, cehÂlet cukurundan cıkarıyor, onları buyuk bir seviyeye, bir medeniyete ulaştırıyor.

CenÂb-ı Hak bize de, -lûtf-i ilÂhî- meccÂnen, bir bedel odemeden biz, 124.000 kusur peygamberin en yucesini bize nasîb etti. Bu, Rabbimizʼin buyuk bir lûtfu. CenÂb-ı Hak bunun en buyuk bir nîmet olduğunu (ifade sadedinde):

لَقَدْ مَنَّ اللّٰهُ (“Yemin olsun, Allah muʼminlere bol ihsanda bulundu…” [Âl-i İmrÂn, 164]) buyuruyor.

مَنْ يُطِعِ الرَّسُولَ فَقَدْ اَطَاعَ اللّٰهَ buyruluyor. “Allah Rasûluʼne itaat, AllÂhʼa itaattir.” (en-NisÂ, 80) buyruluyor.

Yine CenÂb-ı Hak, Rasûlullah Efendimizʼi, kıyÂmete kadar gelecek butun insanlara usve-i hasene, bir ornek karakter olarak lûtfetti.

Yine CenÂb-ı Hak, kıyÂmete kadar mûcizevî bir kitaba muhÂtap kıldı, KurʼÂn-ı Kerîmʼe. KurʼÂn-ı Kerîm de mûcizesi kıyÂmete kadar devam edecek ve bir insanın butun problemlerini hÂlledecek, onu huzura kavuşturacak bir kitap. CenÂb-ı Hakkʼın, kullarına gonderdiği mektup, ilÂhî bir mektup.

CenÂb-ı Hak bizim bu istikÂmette olmamızı, KurʼÂn istikÂmetinde, Rasûlullah -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem-ʼin izinde olmamızı…

Neticesinde de, zor gecitler var: Olum gecidi var, son nefes var, rûhun bedeni terk etmesi var, bir Âlemden bir Âleme. Bir kabir Âlemi var. Bedenden cıkıyoruz. Beden bir elbiseydi dunyada, cıkıyoruz, başka bir Âleme giriyoruz.
KıyÂmet var, infilÂk var. Buyuk infilÂk. Ondan sonra Cennet-Cehennem. Ve geriye donuş de yok, gayr-i kābil-i rucû durumda.

CenÂb-ı Hak, okunan Âyet-i kerîme, Yûnus Sûresiʼnde:
“Biliniz ki Allah dostlarına…

لَا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَلَا هُمْ يَحْزَنُونَ
…Onlar korkmayacaklardır, uzulmeyeceklerdir.” (Yûnus, 62) buyruluyor. Bu dehşet anlarında.
Kim onlar?

“Onlar, îmÂn edip takvÂya erişenler.” (Yûnus, 63)

Takv nedir o zaman?

NefsÂnî arzuları bertaraf etme, rûhÂnî istîdatları inkişÃ‚f ettirme, kendimizin ilÂhî kameranın altında olduğumuzun kalbimizde, rûhumuzda bir idrak ve şuur hÂline gelebilmesi.

CenÂb-ı Hak buyuruyor:
وَهُوَ مَعَكُمْ اَيْنَ مَا كُنْتُمْ
“Nereye gitseniz, Allah sizinle beraberdir.” (el-Hadîd, 4)

CenÂb-ı Hak zaman-mekÂndan munezzeh. Dunyada ne kadar insan var; 7,5 milyar insan var. Ne kadar hayvanat var; trilyon, trilyon, trilyon. Ne kadar kutleler var; yıldızlar vs… Hesabı, şeyi yok, ucu yok. CenÂb-ı Hak hepsinin her an yanında. MuteÂl.

CenÂb-ı Hak buyuruyor ki:
وَهُوَ مَعَكُمْ اَيْنَ مَا كُنْتُمْ
“Nereye gitseniz, Allah sizinle beraberdir.” (el-Hadîd, 4)

Demek ki her hÂlimizi ilÂhî kameranın altında olduğumuz gibi tanzim etme zaruretindeyiz. İc duygularımızı tanzim etme durumundayız, duygularımızı, hissiyÂtımızı.

CenÂb-ı Hak yine:
وَنَحْنُ اَقْرَبُ اِلَيْهِ مِنْ حَبْلِ الْوَرِيدِ
(“Biz ona şah damarından daha yakınız.” [Kāf, 16]) buyuruyor. Bize şah damarından daha yakın olduğunu bildiriyor.

Demek ki takvÂ, kalbî merhaleler neticesinde kalpte bir rikkat, bir incelik, bir hassÂsiyet meydana gelmesi. MÂrifetullahtan hisseler gelmesi. Kulun CenÂb-ı Hakkʼa yaklaşması. CenÂb-ı Hak bu şekilde kuluyla dost olacak. Ve dostunu “DÂruʼs-SelÂm/Cennet”e davet ediyor.

Yani kul, bir imtihan mekÂnı icinde olduğunu unutmayacak.
Devam eden Âyette:

“Dunya hayatında da Âhirette de onlara mujde vardır…” (Yûnus, 64)
Kimlere? O Allah dostlarına.

“…AllÂhʼın sozlerinde asl bir değişme yoktur. İşte bu, buyuk kurtuluşun ta kendisidir.” (Yûnus, 64)

CenÂb-ı Hak da bir mujde veriyor:
لَا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَلَا هُمْ يَحْزَنُونَ
(“…Onlar korkmayacaklardır, uzulmeyeceklerdir.” [Yûnus, 62]) Bu dost olanlara.

Okunan Fussilet Sûresiʼnin 30. Âyetinde:
“Şuphesiz, Rabbimiz Allahʼtır deyip sonra dosdoğru yolda yuruyenlerin «ثُمَّ اسْتَقَامُوا» (Rasûlullah Efendimizʼin izinde gidenlerin) uzerine melekler iner. Onlara; «Korkmayın, uzulmeyin, (AllÂhʼın) size vaad ettiği Cennetlerle sevinin.» derler.” (Fussilet, 30)

Bu uc yerde, tefsirlerde bildiriliyor:
Olum Ânında: En zor an. Rûhun cesedi, bedeni terk ettiği an. O zaman melekler bu dostlara gelecek, Allah dostlarına:

“Korkmayın, uzulmeyin, AllÂhʼın size vaad ettiği Cennetlerle sevinin.” diyecekler.

Kabre girişte oyle olacak:
Yine, okunan Âyet-i kerîmenin devamında:
“Biz dunya hayatında da Âhiret hayatında da (kabirde, Âhirette) dostuz…” (Fussilet, 31) diyecekler. Dunya hayatında olduğu gibi, orada dostlukları devam edecek. CenÂb-ı Hak memur ediyor melekleri.

Efendimizʼden gelen mujdeler var. Efendimiz buyuruyor ki hadîs-i kudsîde; “…Farzları yerine getirir, nÂfilelerle, sunnetlerle merhaleler kat eder, onların (CenÂb-ı Hak buyuruyor); Ben goren gozu, işiten kulağı, akleden kalbi olurum…” (Bkz. BuhÂrî, Rikāk, 38)

VelhÂsıl CenÂb-ı Hak, kulunu Cennetʼe dÂvet ediyor. Fakat kulun da bu dunyadayken hazırlanmasını CenÂb-ı Hak istiyor.

Muhabbet, dostluğun alÂmetidir. Dostluk, muştereklikten kaynaklanır. Demek ki bizim Rasûlullah Efendimizʼle, rûhÂnî yapısıyla ne kadar benzerliğimiz varsa, o kadar CenÂb-ı Hakʼla dost olmuş oluyoruz.

Merhamet, îmÂnın ilk meyvesidir. Merhamet, bir muʼminin îmÂnını tescil eden bir alÂmet-i fÂrika. Rahmet insanı olmamızı Rabbimiz istiyor.

Rahmet insanı, infak ehli olur, veren el olur, fedakÂr olur, şefkatli olur. Gectiği her yere bir huzur verir. Muhabbet tevzî eder.
Rahmet insanı, inşÃ‚ eder.

Efendimiz buyuruyor ki:

“Muʼmin, bir bal arısına benzer. Temiz olanı yer (yani helÂl yer), temiz olan şeyler ortaya koyar (yani Hakkʼın rızÂsına uygun olan işleri yapar, sÂlihlerle, sÂdıklarla beraber olur), konduğu yeri ne kırar ne de bozar (orayı ihy eder).” (Ahmed bin Hanbel, II, 199)
Demek ki Rasûlullah Efendimiz bize bir arıdan bir misal veriyor. Yani arıya bakıp bir ibret alma.

CenÂb-ı Hak:
اِقْرَاْ بِاسْمِ رَبِّكَ الَّذِى خَلَقَ
(“Yaratan Rabbinin adıyla oku!” [el-Alak, 1]) buyuruyor. Rabbinin adıyla oku.

Demek ki en muhim okunacak, Rasûlullah Efendimizʼi okuyabilmek. Oʼnu ashÂb-ı kirÂm okudu. Nerede okudu? Kalpte okudu. “Canım, malım, her şeyim Sana fed olsun y RasûlÂllah, Sen emret!” dedi.

Rahmet insanı nasıl olur?
Bollukta şımarmaz, taşkınlık yapmaz.

Darlıkta isyan etmez, sabırla merhaleler kateder. “YÂ Rabbi, rÂzıyım.” der. Yine sabır.

Rahmet insanı, fakirlerin, yetimlerin, kimsesizlerin kimsesi olur, onların duÂlarını alır.

Rahmet insanı, butun ummeti kendine zimmetli addeder. Kendini devrin akışından mesʼûl gorur. Dînine, vatanına, milletine dÂim fedakÂrÂne hizmet hÂlinde olur.

Yine rahmet insanı, yalnız kendi evlÂdını, yakınlarını değil, din kardeşi olan butun ummet-i Muhammedʼin, insanlıkta eşi olan butun insanlığın kendisine emÂnet olduğunun idrÂki icinde olur. Misalleri cok…

Esas bugunku sohbetimizin mevzuu:

“Kul, nasıl bir Allah dostu olabilir? Allah dostlarının fÂrikaları nelerdir?”

Yine, “Allah dostları kimlerdir?”, tarif edersek:

NefsÂnî arzularını bertaraf eden, rûhÂnî istîdatlarını inkişÃ‚f ettiren, kendisinin dÂim ilÂhî kameranın altında olduğunun idrÂki hÂlinde olan, bu, kalpte bir şuur hÂline gelen bir muʼmindir.

Hak dostlarının, ornek; Rasûlullah Efendimizʼin her hÂlidir. Efendimizʼi CenÂb-ı Hak:

“(Rasûlum!) Senʼi Âlemlere rahmet olarak gonderdik.” (el-EnbiyÂ, 107)
وَمَا اَرْسَلْنَاكَ اِلَّا رَحْمَةً لِلْعَالَمِينَ buyruluyor.

EvliyÂullÂhʼın da muhim vasfı; rahmet tevzî etmesi, rahmet olması. En başta bu rahmet olması; muhabbet.

FÂnî muhabbetler, omrunu azaltacak. EvlÂt muhabbeti var, mal muhabbeti var, vesÂire muhabbeti var, kendisinin kendi nefsine olan muhabbeti var… Bunlar, bu muhabbetler, CenÂb-ı Hakkʼa donecek.

RÂdıye; AllÂhʼın rÂzı olduğu şekilde bir hayat yaşayacak. Muhabbet artacak.

Rasûlullah Efendimiz -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- Efendimiz:
“DÂvud -aleyhisselÂm- şoyle du ederdi:

«YÂ Rabbi! Sen bana kendini sevdir. Sevdiğini sevdir. Senʼi sevecek, sevdiğini sevdirecek amel-i sÂlihler nasîb eyle.»” (Bkz. Tirmizî, DeavÂt, 72)

Eğer, Allah Rasûluʼnu, ne kadar seviyorsak -elhamdulillah- bizim icin o kadar, Oʼna yaklaşmış olmuş oluyoruz.

VelhÂsıl meşrû fÂnî muhabbetler bir seviye olacak. Neticede bunlarla ilÂhî muhabbet tecellî edecek.

Muhabbetin en şiddetlisi Rasûlullah Efendimizʼdeydi.

“En cok cile cemberinden gecen peygamber, benim.” buyurdu. (Bkz. Tirmizî, KıyÂmet, 34/2472)

Yedi yavrusunun altısını sağlığında kaybetti. En yakınlarını Bedirʼde, Uhudʼda kaybetti. Fakat dÂim CenÂb-ı Hakkʼa karşı bir huzur icindeydi.

Taşlandı TÂifʼte. Dondu TÂif halkına du etti:

“‒YÂ Rabbi! HidÂyet ihsÂn eyle.” diye.

Orada bile:

“‒Y Rabbi! Sen benden rÂzı ol da ben bu cektiklerimden şikÂyetci değilim. Yeter ki Sen benden rÂzı ol.” buyurdu. (Bkz. İbn-i HişÃ‚m, II, 29-30; Heysemî, VI, 35; BuhÂrî, Bed’ul-halk, 7)

Demek ki burada;
رَاضِيَةً مَرْضِيَّةً
(“…Sen Rabbinden rÂzı, O da senden rÂzı.” [el-Fecr, 28])

Kul, Allahʼtan rÂzı olacak. CenÂb-ı Hakkʼa, kalp, muhabbetle dolacak. CenÂb-ı Hakkʼın sevgili kulu olacak.

Tabi Rasûlullah Efendimiz de aynı şekilde. Bunun başında da “merhamet” geliyor. CenÂb-ı Hakkʼı seven, Rasûlʼunu seven, merhametli olur.

Bir gun ashÂb-ı kirÂma Efendimiz merhametten bahsediyordu.

“‒YÂ RasûlÂllah! Biz hepimiz merhametliyiz.” dediler. EvlÂdımız, coluk-cocuğumuz, akrabalarımıza…

Efendimiz:
“‒Yok (dedi), esas merhamet (dedi), Âm ve şÃ‚mil merhamettir. Butun AllÂhʼın mahlûkÂtına olan merhamettir.” (HÂkim, IV, 185/7310)

İnşÃ‚allah, cumlemizi CenÂb-ı Hak yureklerimizden rahmet taşıran muʼminler eyler -inşÃ‚allah-…

Osman Nuri Topbaş


__________________