• Evden ayrılırken geride kalanlara “ALLAH'a ısmarladık”, “ALLAH'a emanet olun” derdik, şimdi "haydi ben kactım", “bay bay”, der olduk...
• İşe gidenlere “ALLAH işini rast getirsin", derdik, şimdi "bol kazanclar!" der olduk.
• Şaşırdığımızda “SubhÂnallah” derdik şimdi "vaaavvv" der olduk.
• Sevindiğimizde “Elhamdulillah” derdik şimdi "olleeeyyy" der olduk.
• Başımıza bir musibet geldiğinde “ALLAH'ın dediği olur!”, “İnn lillÂhi ve inn ileyhi rÂciûn [biz ALLAH'tan geldik, yine O'na doneceğiz] derdik
Şimdi "hay aksi!, "bu da nereden cıktı!", "bittim!", "mahvoldum!" der olduk.
• Bize iyilik yapana “ALLAH razı olsun”, “ALLAH ne muradın varsa versin!” diye dua ederdik, şimdi "sağol!" diyoruz.
• Bir işle uğraşanlara “ALLAH kolaylık versin!” derdik, şimdi “kolay gelsin!” der olduk.
• Yeni evlenenlere “ALLAH bir yastıkta kocatsın!” derdik, şimdi "mutluluklar!" der olduk.
• Sınava girecek olanlara “ALLAH zihin acıklığı versin!” diye dua edilirdi, şimdilerde "başarılar!" deniliyor.
• Geleceğe dair planlar yapılırken “İnşallah”, “ALLAH izin verirse”, “ALLAH kısmet ederse" derdik,
Şimdilerde sanki gelecek bizim elimizdeymiş gibi futursuzca konuşur olduk veya “umarım”, “tahminim o ki” gibi ne iduğu belirsiz ifadeler kullanır olduk.
• Gunah işlediğini gorduğumuz kimselere “ALLAH ıslah etsin”, “ALLAH affetsin”, “ALLAH hidayet etsin” derdik şimdi lanet okur olduk.
• Kotu bir şeyden bahsederken “ALLAH korusun”, “ALLAH esirgesin” derdik şimdilerde "kapa şu şom ağzını!" der olduk.
Bu listeyi uzatmak mumkun.
Sozlerimizden“ALLAH” sozcuğunun cekilmesi, artık mumince duşunmediğimizi, hayata Muslumanca değil sekuler bir mantıkla baktığımızı ele veriyor.
Sozlerimizden “ALLAH” kelimesinin cekilmesi, bir zaman sonra hayatımızdan da bereketin kaybolmasına yol actı.
Şimdilerde mutluluğu “ALLAH’tan başka şeylerde” arar olduk, ama beyhude!
Ne diyelim?
“ALLAH sonumuzu hayretsin!”
• İşe gidenlere “ALLAH işini rast getirsin", derdik, şimdi "bol kazanclar!" der olduk.
• Şaşırdığımızda “SubhÂnallah” derdik şimdi "vaaavvv" der olduk.
• Sevindiğimizde “Elhamdulillah” derdik şimdi "olleeeyyy" der olduk.
• Başımıza bir musibet geldiğinde “ALLAH'ın dediği olur!”, “İnn lillÂhi ve inn ileyhi rÂciûn [biz ALLAH'tan geldik, yine O'na doneceğiz] derdik
Şimdi "hay aksi!, "bu da nereden cıktı!", "bittim!", "mahvoldum!" der olduk.
• Bize iyilik yapana “ALLAH razı olsun”, “ALLAH ne muradın varsa versin!” diye dua ederdik, şimdi "sağol!" diyoruz.
• Bir işle uğraşanlara “ALLAH kolaylık versin!” derdik, şimdi “kolay gelsin!” der olduk.
• Yeni evlenenlere “ALLAH bir yastıkta kocatsın!” derdik, şimdi "mutluluklar!" der olduk.
• Sınava girecek olanlara “ALLAH zihin acıklığı versin!” diye dua edilirdi, şimdilerde "başarılar!" deniliyor.
• Geleceğe dair planlar yapılırken “İnşallah”, “ALLAH izin verirse”, “ALLAH kısmet ederse" derdik,
Şimdilerde sanki gelecek bizim elimizdeymiş gibi futursuzca konuşur olduk veya “umarım”, “tahminim o ki” gibi ne iduğu belirsiz ifadeler kullanır olduk.
• Gunah işlediğini gorduğumuz kimselere “ALLAH ıslah etsin”, “ALLAH affetsin”, “ALLAH hidayet etsin” derdik şimdi lanet okur olduk.
• Kotu bir şeyden bahsederken “ALLAH korusun”, “ALLAH esirgesin” derdik şimdilerde "kapa şu şom ağzını!" der olduk.
Bu listeyi uzatmak mumkun.
Sozlerimizden“ALLAH” sozcuğunun cekilmesi, artık mumince duşunmediğimizi, hayata Muslumanca değil sekuler bir mantıkla baktığımızı ele veriyor.
Sozlerimizden “ALLAH” kelimesinin cekilmesi, bir zaman sonra hayatımızdan da bereketin kaybolmasına yol actı.
Şimdilerde mutluluğu “ALLAH’tan başka şeylerde” arar olduk, ama beyhude!
Ne diyelim?
“ALLAH sonumuzu hayretsin!”
__________________