Ubade bin Samit’den edilir ki rivayet:

Kim Kur’an-ı kerimi ederse cok tilavet,



Vakta ki o musluman, gelse olum anına,

Kur’an dahi, acilen gelir onun yanına.



Ne zaman ki o mevta yıkanıp kefenlenir,

Kur’an-ı kerim dahi, hep o kimse iledir.



Vakta ki tekfin bitip, giderken kabristana,

Gelip girer, goğsuyle kefeni arasına.



Kabre konulduğunda, az sonra Munker-Nekir,

Adında iki melek, o kabre geliverir.



Kabir suallerini sorarken o mevtaya,

Kur’an cıkıp yerinden, gelip girer araya.



Melekler ona der ki: (Sen cık ki aramızdan,

Biz sual soracağız bu kimseye bu zaman.)



Meleklere cevaben, Kur’an-ı kerim dahi,

Der ki: (Ben, bu kimseden ayrılamam Vallahi.



Cunku cok okuyordu, o beni hayatında.

Ben de garip bırakmam onu garip anında.)



Fasıklardan birisi, etmişti bir gun vefat.

Ruyada gordu onu, hal ehli, iyi bir zat.



Azaplar icindeydi, huzun coktu kalbine.

Aradan zaman gecti, ruyada gordu yine.



Baktı ki hali iyi, sevinip buna derhal,

(Hikmeti nedir?) diye eyledi ondan sual.



O dedi: (Yanımıza geldi bir mubarek zat.

O gelince, azaptan kurtulup oldum rahat.)



Mevta, kabirlerinde gorur ve işitirler.

Ziyaret edenleri gorur, tanır, bilirler.



Zira Peygamberimiz buyurdular ki yine:

(Bir kimse vefat edip, konulunca kabrine,



Defin işi bitip de, dağılırken insanlar,

Halkın ayak sesini, kabrinden o da duyar.)



Bedir’de oldurulen yetmiş kadar kÂfirin,

Hepsini, bir cukura doldurdu eshap o gun.



Bundan birkac gun sonra, Allah’ın Sevgilisi,

O cukurun başına gelip durdu kendisi.



Her birinin adını soyleyip birer birer,

O cukurdakilere şoyle hitap ettiler:



(Ben, kavuştum Rabbimin vadettiği zafere.

Siz de, kavuştunuz mu azap ve elemlere?)



Sordu hazret-i Omer: (Ey Hakkın Peygamberi!

Curumuş leşlere mi soylersin bu sozleri?)



Buyurdu ki: (Ya Omer, yemin ederim ki, siz,

Beni, onlardan fazla duyucu değilsiniz.)


kaynak
__________________