Ebû’l-Hasan Harakānî Hazretleri buyurur:
“Turkistan’dan Şam’a kadar olan sahada bir din kardeşimin par*mağına batan diken, benim parmağıma batmıştır; birinin ayağına carpan taş, benim ayağımı acıtmıştır. Bir kalpte huzun varsa, o kalp benim kalbimdir.”1
[Bu ifÂdeler; İslÂm’daki kardeşlik hukûkunun, kÂmil ruhlarda nasıl idrÂk edildiğine dÂir, muşahhas bir misaldir. Yine bu ifÂdeler, şahsî menfaat hesaplarının ve dunyevî endişelerin dar hudutlarını aşarak, kendini ummetin saÂdet ve selÂmetine vakfeden fedÂkÂr mu’minle*rin gonul ufkunu sergilemektedir. Kendi varlık ve benliğinden gecerek, Allah ve Rasûlu’nde fÂ*nî olan sÂlih kulların hÂlet-i rûhiyesini dile getirmektedir. Yine bu ifÂdeler;
“Mu’min kardeşinin der*diyle dertlenmeyen biz*den değildir.”2 hadîs-i şerîfinin hikmetiyle yoğ*rulmuş rakik kalplerin his*siyÂtına tercumÂn ol*maktadır.
Yaratan’dan oturu ya*ratılanlara şefkat ve muhabbeti kendisinde bir tabiat-i asliye hÂline getirmiş olan buyuk velî*ler*den HÂce Ubeydullah AhrÂr Hazretleri’ni, bir gun şiddetli bir uşume tutar. Ateş yakıp ısıtmaya calışırlar, fakat nÂfile. HÂce Hazretleri şiddetle titremeye devam eder.
Tam o esnÂda Hazret’in bir murîdi, titreyerek kapıdan iceri girer. Murîd, oraya gelirken ici soğuk suyla dolu bir hendeğe duşmuştur. Hemen onu kurulayıp ısıtırlar. O ısınınca, HÂce Hazretleri’nin de uşumesi son bulur.
İşte mu’min, imkÂnlarının ulaşabildiği her yerdeki din kardeşlerini kendisine zimmetli bilmeli, onların ıztırÂbını sînesinde hissetmelidir. Zira en buyuk rehberimiz olan Rasûlullah (s.a.)’in ornek hayatı da, bu ahlÂkın zirve tezÂhurleriyle doludur. Nitekim O Rahmet Peygamberi, hayatı boyunca ummetinin kurtuluşu icin, nice ez ve cefÂlara katlanmış, dertli gonulleri huzura kavuşturmadan, kendi gonlu asl huzur bulamamıştır.
Cerîr bin Abdullah (r.a.), şÃ‚hid olduğu bir hÂ*dise*yi şoyle anlatır:
“Bir gun erken vakitlerde Rasûlullah (s.a.)’in hu**zû*ru*nda idik. O esnÂ*da Mudar Kabîlesi’nden, kılıclarını kuşanmış, perişan bir topluluk cıkageldi. Gelenlerin uzerinde kaplan derisine benzeyen, alaca cizgili, basit bir aba vardı. Bu abayı delerek başlarından gecirmişlerdi. Fakat yoksulluktan, neredeyse cıplak vaziyetteydiler.
Onları bu derece fakir gorunce Allah Ra*sû*lu’nun uzuntuden yuzunun rengi değişti. Hemen evine girdi. Sonra da cıkıp BilÂl’e ezan okumasını emretti, o da okudu. Sonra BilÂl kāmet getirdi ve Efendimiz namaz kıldırdı. Akabinde bir hutbe îrÂd ederek şu Âyet-i kerîmeyi okudu:
«Ey insanlar! Sizi bir tek nefisten yaratan, ondan zev*cesini var eden ve ikisin*den pek cok kadın ve er*kek meydana getiren Rabb’inize hurmetsizlikten sakının!.. Şuphesiz ki Allah, hepinizi gorup gozetmektedir.» (en-NisÂ, 1)
Sonra da şu Âyet-i kerî*me*yi okudu:
«Ey îmÂn edenler! Allah’*tan korkun, herkes yarın icin ne hazırladığına baksın!..» (el-Haşr, 18)
Daha sonra:
«–Her bir fert, altınından, gumuşunden, elbisesinden, bir olcek bile olsa buğdayından, hurmasından sadaka versin. Hatt yarım hurma bile olsa sadaka versin!» buyurdu.
(RasûlullÂh’ın uzuntuden yuzunun sararması, ashÂba o kadar tesir etti ki) EnsÂr’dan bir adam, ağırlığından dolayı neredeyse kaldırmaktan Â*ciz kaldığı, hatt kaldıramadığı bir torba getirdi. AhÂlî birbiri peşine sokun edip, sadaka vermek icin sıraya girmişti. Sonunda yiyecek ve giyecekten iki yığın oluştuğunu gordum. Baktım ki Rasûl-i Ekrem (s.a.) Efen*dimiz’in yuzu guluyor, sanki altın gibi parlıyordu…” (Muslim, ZekÂt, 69)]
Ebû’l-Hasan Harakānî Hazretleri buyurur:
“AllÂh’ım! Eğer butun dun**yada Sen’in mah*lûkÂ*tına karşı benden daha şefkatli biri bulunursa, o vakit ben kendimden hay ederim!”3
[KÂmil bir mu’minin kalbindeki Allah muhabbeti, butun fÂnî muhabbetle*rin uzerindedir. Bununla birlikte seven, sevdiğinin sevdik*lerini de sevmek durumundadır. Yani bir kulda Allah muhabbeti kuvvetlendikce, CenÂb-ı Hakk’a ya*kınlığı bulunan her şeyi de, yakınlık derecesi nisbetinde sevmeye başlar. Me**cÂzî muhabbetleri aşarak “aşk-ı mutlak”a erişen engin gonullerde muhabbetin şumûlu -merkezinde HÂlık TeÂl olmak uzere- yakın ve uzak butun mahlûkÂtı icine alacak şekilde, bir daire gibi sonsuza kadar genişler. Bu aşk, Yûnus Emre Hazretleri’nin:
Yaratılanı hoş gor,
Yaratan’dan oturu…
mısrÂlarında ifÂde ettiği gibi, -Allah duşmanları hÂric- butun yaratılanları, Yaratan’ı hurmetine, şefkat, merhamet ve muhabbetle kucaklayabilme ufku kazandırır. Artık o Hak Âşıklarının elinden, dilinden, hÂlinden ve kālinden, insanlar, hatt hayvanlar ve nebatlar bile sadece iyilik, guzellik, hayır ve fayda gorur.
Bunun icindir ki muhabbetullÂh’ta zirveleşen kÂmil mu’minlerin gonul iklimleri, icinde butun mahlûkÂtın huzur bulduğu, birer şefkat ve merhamet dergÂhı mevkiindedir.]
Ebû’l-Hasan Harakānî Haz*retleri buyurur:
“İlÂhî! Butun şartlar altında Sen’in ve Ra*sûl’unun kolesi, mu’*minlerin hizmetcisiyim!”4
“En buyuk kerÂmet; yorgunluk ve bezginlik hissetmeden AllÂh’ın mahlûkÂtına hizmet etmektir.”5
[KÂmil bir îmÂnın ilk mey**vesi merhamet, onun en bÂriz tezÂhuru de Allah rızÂsı icin mah*lûkÂta “hiz*met”tir.
Butun varlıkların yara*tı*cısı ve sahibi CenÂb-ı Hak’tır. AllÂh’ı seven, O’nun mahlûkÂtını da sever. Sevmek ise, ici boş bir sozden ibÂret değildir. Gercek bir muhabbet, sevdiğinin derdiyle dertlenip onu kendine zimmetli bilmek, onun uğrunda cÂn u gonulden fe*dÂkÂrlık gostermek ve elin*deki nîmetleri onunla seve seve paylaşabilmektir. Zahmet ve meşakkatlerle test edilmeyen, maddî-mÂnevî fedÂkÂrlıklarla ispat edilmeyen bir muhabbe*tin gercekliği veya derecesi mec*hul kalır. Bu itibarla, Allah rızÂsı icin O’nun mah*lû*kÂtına yapılacak fe*dÂ*kÂ*rÂ*ne hiz*metler, Allah muhab*be*tinin en guzel bir fiilî ifÂ*de*sidir.
CenÂb-ı Hak Kur’Ân-ı Ke*rîm’de bizlere EnsÂr ve Mu*hÂ*cirler’i ornek gosteriyor. Sa*hÂbe-i kirÂm, yaşadıkları zamanın zorlu şartlarında, aylarca suren meşakkatli yolculuklar yaparak, AllÂh’ın dînine hizmet icin, Cin’e, Semerkand’a gitti. Kendilerine ne bir yorgunluk geldi, ne de bir bezginlik... Allah yolunda hizmet ettikce CenÂb-ı Hak gonullerine ayrı bir inşirah, genişlik, ferahlık, şevk ve huzur hÂli ihsÂn eyledi. Yani ummetin derdine dermÂn olma yolunda zahmetlere katlanıp hizmet ettikleri icin, CenÂb-ı Hak onlara her iki cihanda rahmet, saÂdet ve huzur bahşeyledi.
Farkında olsak da olmasak da aslında hepimi*zin aradığı, rûhumuzun boyle bir huzur ve sukûna kavuşmasıdır. Bu da, Hakk’a ibadet vecdiyle îf edilen hizmetlerle elde edilebilecek, derûnî bir hazinedir.
Hakîkaten Allah yolunda yapılan samimî hizmetlerde buyuk bir sır vardır: Allah TeÂlÂ, dînine hizmet eden ve kullarının sıkıntılarıyla meşgul olan kimselerin şahsî sıkıntılarına kefil olur. Butun meşguliyeti, şahsî menfaatinden ve kendi derdinden ibÂret olan bencil ve egoist kimseleri ise, şahsî dertleriyle baş başa bırakır…]
Ebû’l-Hasan Harakānî Haz*retleri buyurur:
“Sabahleyin kalkan Âlim ilminin, zÂhid de zuh*du*nun artmasını ister. Ebû’l-Hasan ise, bir kardeşinin kalbine sevinc ve neşe verebilme derdindedir.”6
[Bir kişi Rasûlullah (s.a.) Efendimiz’e gelerek:
“–YÂ RasûlÂllah! İnsanların AllÂh’a en sevgili olanı kimdir ve amellerin AllÂh’a en sevgili olanı hangisidir?” diye sormuştu.
Rasûlullah (s.a.) Efendimiz şoyle cevap verdi:
“−İnsanların Allah TeÂlÂ’ya en sevgili olanı, insanlara en faydalı olanıdır. Amellerin AllÂh’a en sevgili olanı ise, bir muslumanın kalbine su*rûr vermen, onu sevindirmen veya bir sıkıntısını defetmen veya borcunu odeyi*vermen veya aclığını gidermendir. Şu muhakkak ki, bir kardeşimle onun ihtiyacını gidermek uzere yurumek, benim icin, Medîne’deki şu Mescid’imde bir ay îtikÂf yapmamdan daha sevimlidir…
Kim kardeşiyle birlikte onun ihtiyacını gormek icin yurur ve o ihtiyacı karşılarsa, Allah TeÂlÂ, insanların ayaklarının kaydığı gun, onun ayağını sÂbit kılar.” (Heysemî, VIII, 191)
Yine Peygamber Efendimiz (s.a.) şoyle buyurmuştur:
“Allah bir kuluna hayır murÂd ettiğinde, onu insanların ihtiyaclarını karşılama yolunda istihdÂm eder.” (Suyûtî, II, 4/3924)
Unutmamak îcÂb eder ki, kalpler nazargÂh-ı ilÂ*hî*dir. Gonul alarak o ilÂhî nazargÂhı ihy edebilmek, CenÂb-ı Hakk’ın rahmet ve muhabbetine vesîledir. Oyle ki bÂzen, CenÂb-ı Hakk’ın beraber olduğu kırık bir kalbi tesellî etmek, nice nÂfile ibadetten daha fazîletli olur.
Yûnus Emre Hazretleri, bir gonlu ihy edebilmenin Allah katındaki yuce kıymetini ne guzel hulÂsa eder:
Yûnus Emre der hoca,
Gerekse var bin hacca,
Hepisinden iyice,
Bir gonule girmektir!
ŞÃ‚h-ı Nakşibend Haz***ret*leri de, gonulleri ihy hizmetinin Ce*nÂb-ı Hakk’a yakınlıkta mustesn bir ye*ri bulunduğunu şoyle ifÂde eder:
“Hak dostları, halkın yukunu ve zahmetini, onların ahlÂkını guzelleş*tirmek icin ceker*ler. Hakk’ın nazarının bulunmadığı hicbir kalp yoktur. O kalbin sahibi bu*nu ister bilsin, ister bilmesin! İşte ehlullah, bu sebeple halkın yukunu cekerler ki, gonul almaya muvaffak olsunlar da, o kalpteki nazar-ı ilÂhîden kendilerine de feyz gelsin!”7
VelhÂsıl İslÂm; nefsÂnî kay*gıları aşarak icti*mÂ*î*leş*me*yi, diğergÂmlığı, ummetin dertleriyle dertlenmeyi, gonulleri huzura kavuşturacak hizmetlerde bulunmayı telkin eder. Din kardeşinin derdine derman olmanın, AllÂh’ın rızÂsını celbeden buyuk bir ictimÂî ibadet olduğunu hatırlatır. Bu itibarla bir mu’min, huzur vereceği kalplerden yukselecek samimî duÂlara muhtac olduğunu, hicbir zaman hatırından cıkarmamalıdır. Bu hakîkati, MÂruf-i Kerhî Hazretleri’nin şu kıssası ne guzel ifÂde eder:
MÂruf-i Kerhî Hazretleri’nin nÂfile oruc tuttuğu bir gun idi. İkindi vaktine yakın, pazardan gecerken bir sakanın (sucunun):
“–Bu sudan icene Allah rahmet ve bereketiyle muÂmele eylesin!” diye du ettiğini gordu ve icÂbet edip sonradan kaz etmek uzere orucunu bozdu. Yanındakiler:
“–Efendim, orucunuzu nicin bozdunuz?” dediler.
MÂruf Hazretleri:
“–Sakanın duÂsındaki berekete nÂil olmak istedim.” buyurdu.
VefÂtından sonra kendisini ruyÂda gorup:
“–Allah sana nasıl muÂmele etti?” diye sordular.
“–Sakanın o hÂlisÂne duÂsı bereketiyle Rab*b’im beni bağışladı. Bana merhametiyle muÂ*mele buyurdu.” karşılığını verdi.]
Ebû’l-Hasan Ha*rakā*nî Hazretleri buyurur:
“Bir din kardeşini incitmeden sabahtan akşa*ma cıkan bir mu’min, o gun akşama kadar Ra*sû*lullah (s.a.) Efendimiz ile beraber yaşamış gibidir. Eğer bir mu’mini incitirse Allah TeÂl onun o gunku ibadetini kabûl etmez.”8
[Âyet-i kerîmede buyrulur:
“Andolsun size kendiniz*den oyle bir Peygamber gelmiştir ki, sizin sıkıntı*ya uğramanız O’na cok a*ğır gelir. O, size cok duşkun, mu’min*lere karşı raûf ve rahîmdir (cok şefkatlidir, merhametlidir).” (et-Tevbe, 128)
Gorulduğu uzere CenÂb-ı Hak, Kur’Ân-ı Ke*rîm’de Peygamber Efendimiz’in ummetine karşı “raûf ve rahîm” yani cok muşfik ve merhametli olduğunu bildiriyor. Hakîkaten Rasûlullah (s.a.) Efen*dimiz, ummetine cok duş*kundu. Onların dertleriyle dertleniyor, onların sıkıntıya uğramasından derin bir ıztırap duyuyordu.
Dolayısıyla Ârif gonuller nazarında ummet-i Mu*hammed’den birini incitmek, Rasûl-i Ekrem (s.a.) Efendimiz’i incitmek gibi ağır bir curumdur.
Ayrıca hadîs-i şerîfte9 bildirildiği uzere, Rasû*lullah (s.a.) Efendimiz’e vefÂtından sonra da ummetinin amelleri arz edilmektedir. Efendimiz (s.a.), gorduğu hayırlı ameller icin sevinip hamd etmekte, gunahlar icinse uzulup Allah’tan mağfiret dilemektedir. Bu sebeple Efendimiz’i uzmemek icin O’nun ummetini incitmemek ve gunahlardan uzak durmak elzemdir.
Bu hakîkatlerle gonlu yoğrulmuş Ârif zÂt*lardan biri olan HÂce Muhammed Lûtfî (Alvarlı Efe) (r.aleyh) bir şiirinde şu guzel nasihatlerde bulunur:
Hazer kıl, kırma kalbin kimsenin cÂnını incitme!
Esîr-i gurbet-i nÂlÂn olan insÂnı incitme!
Tarîk-ı aşkta bîcÂre-i hicrÂnı incitme!
Sabır kıl her belÂya, hÂne-i RahmÂn’ı incitme!
Felekte hÂsılı insÂn isen, bir cÂnı incitme!
GunahkÂr olma, Fahr-i Âlem-i ZîşÃ‚n’ı incitme!..
VelhÂsıl kÂmil bir mu’min, nazargÂh-ı ilÂhî o*lan bir gonlu, bile bile asl incitemez, hic kimseye zarar veremez; bilÂkis maddî ve mÂnevî butun imkÂnlarıyla herkese ve her şeye faydalı olmaya gayret eder. Kimseye bÂr olmaz, herkese yÂr olmaya calışır. Yani kimseye yuk olmadığı gibi, insanların yukunu hafifletir, etrafına dÂim huzur ve rahmet tevzî eder...]
Ebû’l-Hasan Harakānî Hazretleri buyurur:
“İlÂhî! İnsanları incittiğim zaman, beni gorur gormez yollarını değiştiriyorlar. (Sen ise Rabbim, ne kadar sonsuz bir merhamet sahibi*sin ki) Sen’i o kadar incittiğimiz hÂlde, Sen yine de bizimle beraber*sin!”10
[CenÂb-ı Hak, sonsuz rahmet, şefkat ve mağfireti sebebiyle, kullarının pek cok hat ve kusurlarını affeder. Onları isyana daldıkları anda helÂk edebilecek kuvvet ve kudrete her zaman sahip olmasına rağmen, sayısız tevbe fırsatı lûtfedip ıslahları icin muhlet verir. Yine Allah TeÂlÂ, Kur’Ân-ı Kerîm’inde en cok, RahmÂn, Rahîm, SettÂr, GaffÂr gibi cemÂlî sıfatlarını bildirerek, biz kullarına da bu ahlÂk ile ahlÂklanma telkininde bulunur.
Mu’minler olarak bizler de, gucumuz nisbetinde ilÂhî ahlÂktan hisse alarak CenÂb-ı Hakk’a yakın bir kul olmaya gayret etmeliyiz. En buyuk orneğimiz ve rehberimiz olan Rasûlullah (s.a.) Efendimiz’in hayatı, bu hususta sayısız misallerle doludur:
Nitekim O Rahmet Peygamberi, kendisini taşlayan TÂiflilerin helÂk olmaları icin beddu etmek yerine, hidÂyetle şereflenmeleri icin du etmişti. Amcası Hazret-i Ham*za’yı şehîd eden Vah*şî’yi ve onu azmettiren Hind’i da*hî affetmişti. Muhtereme kızı Hazret-i Zeyneb’i hÂ*mi*leyken mızrağıyla iterek devesinden duşuren, boyle*ce onun, hem yavrusunu hem de bir muddet sonra hayatını kaybetmesine sebep olan azılı İslÂm duşmanı HebbÂr bin Esved’i dahî, îmÂn ile huzûruna geldiğinde affetmişti. Yıllarca muslumanlara kan kusturan Mekkeli muşrik*leri, kısas olarak kılıctan gecirebilme gucune sahip olduğu Mekke fethinde, umûmî bir af îlÂn etmişti. Bunun gibi af ve merhamet misalleri, sayılamayacak kadar coktur.
Kendisini en cok Rah*mÂn ve Rahîm esmÂsıyla tanıtan AllÂh’ın kulları olan bizler de, Rahmet Peygamberi Hazret-i Muhammed (s.a.)’in ummeti olarak, bu ilÂhî ve nebevî ahlÂkı yaşamaya gayret etmeli, Allah rızÂsı icin musÂmahakÂr ve affedici olmalıyız. Şahsımıza yapılan hat ve kusurları sîneye cekip, ofkemizi yutmalıyız. Bunları Allah katından gelen birer imtihan bilip, sabır ve af fazîletlerini sergileyerek, CenÂb-ı Hakk’ın rızÂsını kazanmaya calışmalıyız.
Asr-ı saÂdette yaşanan şu hÂdise, bu hususta bizlere ne kadar da yuksek bir gonul ufku telkin etmektedir:
Hazret-i Ebû Bekir (r.a.), Mıstah isimli bir faki*re devamlı olarak yardımda bulunuyordu. Kızı Hazret-i Âişe’yi hedef alan İfk HÂdisesi’nde Mıstah’ın da iftirÂcılar arasında yer aldığını gorunce, bir daha ona ve Âilesine iyilik yapmayacağına dÂir yemin etti. Hazret-i Ebû Bekir’in yardımı kesilince Mıstah ve Âilesi perişan bir hÂle duştu. Bunun uzerine şu Âyet-i kerîmeler nÂzil oldu:
“İcinizden fazîletli ve servet sahibi kimseler, akrabÂya, yoksullara, Allah yolunda hicret edenlere (mallarından) vermeyeceklerine dÂir yemin etmesinler; affetsinler, bağışlayıp gecsinler. AllÂh’ın sizi bağışlamasını arzulamaz mısınız? Allah cok bağışlayıcıdır, cok merhametlidir.” (en-Nûr, 22)
“Yeminlerinizden dolayı AllÂh’ı(n adını), iyilik etmenize, takv sahibi olmanıza ve insanların arasını duzeltmenize mÂnî kıl*mayın! Allah her şeyi işi*ten ve her şeyi bilendir.” (el-Bakara, 224)
Bu Âyet-i kerîmelerin nu***zûlunden sonra Ebû Bekir (r.a.):
“–Ben elbette AllÂh’ın be**ni bağışlamasını isterim!” dedi. Ardından yemin kef*fÂreti vererek, yapmış olduğu hayra devam etti. (BuhÂrî, MeğÂzî, 34; Muslim, Tevbe, 56; Taberî, Tefsîr, II, 546)
Yine bir Âyet-i kerîmede CenÂb-ı Hak:
“O takv sahipleri ki, bol*lukta da darlıkta da Allah icin harcarlar; ofkelerini yu*tarlar ve insanları affederler. Allah da muhsinleri (guzel davranışta bulunan ihsan sahiplerini) sever.” (Âl-i İmrÂn, 134) buyuruyor.
Demek ki AllÂh’ın kullarını affede affede, ilÂhî affa lÂyık hÂle gelmemiz îcÂb ediyor. Bunun icin de, hic kimseyi incitmemeli, bizi incitenlerden de -AllÂh’ın rızÂsını umarak- incinmemeye gayret gostermeliyiz.
Hak dostlarından Mahmud SÂ*mi Ramazanoğlu Haz*ret*le*ri’nin genclik yıllarında mÂnevî tahsile yonelmesine vesîle olan şu hÂdise, ne kadar hikmetlidir:
SÂmi Efendi Hazretleri, DÂ*ru’l-Fu*nûn’un Hu*kuk Fa*kul*te*si’ni pek yuksek bir dereceyle bitirmiş, artık memleketi Adana’ya donmeyi duşunurken, bir gun Bayezid meydanında bir Allah dostuyla karşılaşır. SÂmi Efendi’nin gu*zel hÂ*li*ni pek be*ğe*nen bu zÂt, kısa bir tanışma faslının ardından:
“–Sizi yeni bir tahsile başlatmama musÂade eder misiniz?” der ve onu Koca Mustafa Paşa semtinde bulunan KelÂmî DergÂhı’na goturur. Yolda hasbihÂl ederken o Allah dostu, SÂmi Efendi’ye der ki:
“–EvlÂdım! Senin bu zÂ*hirî tahsilin kÂfî değil! Sana, kişiyi iki cihan saÂdetine kavuşturacak esas tahsili tavsiye edeyim. Bu yeni başlayacağınız irfan mektebinin ilk dersi, kimseyi İNCİTMEMEK’tir; son dersi de asl İNCİNMEMEK... Yani HÂlık’ın şefkat nazarıyla mahlûkÂta bakış tarzı kazanarak -her ne hÂl olursa ol*sun- hic kimseye kırılmamak! Affedebilme olgunluğunun zirvesine erebilmek...”]
CenÂb-ı Hak, bu mÂ*ne*vî olgunluktan gonullerimize hisseler lûtfeylesin. Yaratan’dan oturu yaratılanlara şefkat, merhamet, muhabbet ve hizmeti, gonullerimizin huzur ve saÂdet hazinesi kılsın.
Âmîn!..
Dipnotlar : 1) AttÂr, Tezkiretu’l-EvliyÂ, s. 604. 2) HÂkim, IV, 352; Heysemî, I, 87. 3) Ebû’l-Hasan Harakānî, Nûru’l-Ulûm, s. 247. 4) AttÂr, Tezkiretu’l-EvliyÂ, s. 616. 5) NÂme-i DÂnişverÂn-ı NÂsırî, I, 297. 6) AttÂr, Tezkiretu’l-EvliyÂ, s. 611. 7) SalÂhaddîn bin MubÂrek el-BuhÂrî, Enîsu’t-TÂlibîn, s. 100. 8) AttÂr, Tezkiretu’l-EvliyÂ, s. 628. 9) Bkz. Heysemî, IX, 24. 10)AttÂr, Tezkiretu’l-EvliyÂ, s. 616.
__________________