Geceler, o tertemiz siyah ortusuyle butun bir varlığı sarınca, bir kısım karanlık ruhlar kendilerini her şeyden kopmuş, yalnız ve garip hissederler. Oysaki en karanlık anlarda, en tenha yerlerde, en kimsesiz collerde dahi O, hep bizimle beraberdir. O gariplerin enisi (1), kimsesizlerin kimsesi ve caresizlerin caresidir.

Kırık gonullerin inkisarını bilen, onulmaz dertlere derman gonderen, ikliminden gelen esintilerle ruhlarımızdaki yalnızlık ve vahşetleri silen yalnız O’dur. O’na yonelen, acılacak bir kapıya yonelmiş olur; O’na yalvaran matlubuna ermiş sayılır.

Eserlerinde O’nu bilip, vicdanında O’nu duyup tanıyanların, bilip oğrenecekleri başka şey kalmamıştır. O’nun marifetine erenlerin dimağında bilgi parcaları, elmas sutunlar uzerinde firuze kubbeler haline gelir. O’nu tanımayan ruhlarda ilimler evhama inkılÂp eder, ilimlere mevzu teşkil eden varlık ise cansız cenazelere donuşur.

O’na inancın aydınlık ikliminde butun varlık bir baştan bir başa alabildiğine netleşir; eşya ve hadiseler uzerindeki duygu ve duşunceler durulardan duru hale gelir ve her şey akar O’na ulaşır. Bu saf duygu ve duşunceler ile O’na yaklaşıp, O’na yalvarıp yakarmasını bilenler insanların en talihlileridir.

Bunu boyle bilerek, dağ-bayır, col-şehir, gece-gunduz yalnızlığını hissettiğin vakitlerde, kalk butun benliğinle O’na yonel; kalbinin kapılarını O’na ac, buyuk-kucuk acı ve ızdıraplarını, arzu ve isteklerini bir bir O’na şerhet! Acılarının dindiğini, ızdıraplarının, yerlerini huzurlara, itminanlara bıraktıklarını duyacak ve ruhunun dort bir yandan iltifat esintileriyle sarıldığını hissedeceksin.

Belki, sen O’nu, cismaniyete ait kıstaslar icinde hicbir zaman gorup duyamayacaksın. Ama O, her lahza binbir emare ve işaretlerle varlığını senin vicdanına duyuracak, yakınlığını sana hissettirecek ve yer yer gonlunun dudaklarını tebessumlerle susleyecektir.

Geceler bu varidata acık ya- maclar gibidir. Kalbini Hakk tecellileri karşısında pırıl pırıl bir ayna haline getiren hakikate uyanmış ruhlar, gecenin gelişiyle seccadelerinde pusuya yatar ve tecelli avına cıkarlar. Sen de yapayalnız kaldığın zamanlarda gecenin yamaclarını kolla! Oraların dosta halvet yeri ve gurbet dakikaları da halvet zamanı olduğunu bil; butun hissiyatınla O’nun huzuruna gir ve kalbinin sırlarını bir bir O’na say, dok! Dertlerini sadece O’na ac; O’nun huzurunda inle ve başını O’na giden yollarda ilk eşik sayılan secdegaha koy ve bekle..! Gonul dunyana doğru icice kapıların acıldığını duyacak, O’nun varlığının ışıklan altında eridiğini hissedecek ve deryaya duşen bir damla gibi kendi hesabına kaybolup gidecek, sonra da hesaplar ustu bir kuşakta okyanusların dev dalgalan ile butunleşeceksin...

Senin varlığın icinde bir ic, icin icinde ayrı bir ic ve ic ice icler seni, surekli, daha derinliklere, daha genişliklere ve daha zirvelere doğru cekip goturecek. Bu ic ice derinliklere yelken acabildiğin olcude, kendini otelerin en baş dondurucu bakir iklimlerinde, cennetin o sonsuza acık yamaclarında tenezzuhe cıkmış gibi duyacak ve her yeni adımda Allah’a yaklaşmanın ayrı bir lutfunu goreceksin.

Dıştan başka birşey gormeyip, icindeki buyukluklere, ihtişamlara, derinliklere ulaşamayan ruhlar, surekli karanlıklar icinde bacalar durur ve bir turlu hasretlerden, buhranlardan kurtulamazlar.

Keşke onlar da, pırıl pırıl bu semalar kadar derin, cihanlar kadar geniş, kendi mahiyetlerindeki derinlikleri sezebilselerdi..! Keşke onlar da, gercek insanlar gibi iclerindeki aydınlığa acık noktalan keşfedip vicdanın dumduz yollarında, Yuce Yaratıcının gonul gozlerine saldığı ışıklarla o alemlere ait sırlan avlayabilselerdi.

Birer nuve halinde, iclerindeki bu aydınlık yollan bulamayanlara, bir omur boyu en yuksek hakikatten habersiz yaşayanlara ve maddi mesafelere takılıp kalarak, sonsuzluk mesafelerini sezemeyenlere bilmem ki, acısak mı; uzulsek mi; yoksa, gozlerinin acılması icin dua dua yalvarsak mı?
__________________