Resûlu Ekrem (sav) Efendimiz, Ebu Hureyre radıyallahu anh’a hitaben...

- Ey Eb Hureyre, sana, dunyayı butun varlığı ile gostereyim mi? buyurdu.
- Ben de; “Goster, y Resûlallah” dedim. Bunun uzerine Resûlu Ekrem elimden tutarak, beni Medine copluklerinin dokulduğu bir dereye goturdu. Orada insan kelleleri, insan pislikleri, parcalanmış elbiseler ve kemikler vardı. Bunları gosterdikten sonra:
- Gorduğun bu kelleler aynı sizin gibi ihtiras ve uzun kuruntular besleyen kimselerdi. Şimdi etsiz kemik olarak kaldılar ve nihÂyet curuyup toz haline geleceklerdir. Bu pislikler, onların yedikleri, leziz yemeklerdir. Nereden kazandı ise kazandı, sonra da midelerine indirdiler. Şimdi ise, herkes bunlardan uzaklaşmaktadır.
Bu parcalanmış bezler, onların suslu elbiseleri idi. Şimdi ruzgar onları parca parca etmişdir. Bu kemikler onların, uzerlerine binip diyar diyar dolaştıkları binitlerinin kemikleridir. İşte dunyanın manzarası ve sonu budur. Şimdi dunyalık icin ağlamak isteyen ağlasın.

Gene Resûlu ekrem sallallahu aleyhi ve sellem Efendimiz buyurur:
- Kıyamet gunu Tıhame Dağı gibi ameli olan kimseler Allah’ın huzuruna getirilecek ve bunların cehenneme girmesi emir olunacaktır.
- Bunlar namaz kılarlar mı idi? diye sorulunca, Resûlu Ekrem:
- Evet namaz kılarlar, oruc da tutarlar, hÂtt geceden de ibÂdetlerine katarlardı. Ancak dunyalıkdan kendilerine birşey takdim edildiği zaman helÂl-haram demeden ona ucuşur ve başına cokerlerdi.
Resûlu Ekrem sallallahu aleyhi ve selleme soruldu:
- Ya Rasûlallah, insanların en zÂhidi kimdir?
Buyurdular:
"İnsanların en zÂhidi
o kimsedir ki, kabirleri ve olumu unutmaz. Dunyanın fuzulî ziynetini terk eder. BÂki olanı fÂni olana tercih eyler. Omrune değer vermez. Kendisini olulerden sayar".
Gene buyurdular ki:
"Kimin sabahleyin kalkınca buyuk duşuncesi, dunya ve dunyalık olursa, Allah onun kalbine uc keder verir:
1. Hic atamayacağı bir korku, endişe
2. Hic kurtulamayacağı bir meşgale
3. Bitmez tukenmez ihtiyaclar silsilesi".





(alıntıdır.... gazete haberi...)
__________________