Hayır, hayır!..

Ben boyle olmamalı, boyle bir omur surmemeliyim... Hayatım değer bulmalı, omur gunlerim kıymet kazanmalı...

Değer bulmuyor, kıymet kazanmıyor mu? Evet, değer bulmuyor, kıymet kazanmıyor. Nereden mi anlıyorum bunu?

Gunlerim hep şahsıma yonelik geciyor, nefsime hizmetle tukeniyor... Boylesine hayatı herkes surmekte, herkes şahsına calışmakta, nefsine hizmet etmekte, menfaatini duşunmektedir.

Bu, değerlenen omur, kıymetlenen hayat değildir. Hayatın değeri, omrun kıymeti hizmetle belli olur, nefsinden başkasına destekle anlaşılır.

Bir yaralı parmağı sarmayan, bir gonulun tamirine destek olmayan, yurutulen hizmetlere omuz vermeyen, bir yukun altına girmeyip, bir zorluğa goğus germeyen omre omur mu diyorsunuz?

Boylesine nefsine yonelik yaşayan birinin ne yaşadığından kimsenin haberi olur, ne de olduğunden... Yaşarken de bir yaralı parmağın sarılmasında emeği gecmemiş, hizmeti olmamış, olunce de...

Evet, evet.. ben boyle olmamalı, boyle yaşamamalı, bir omru boyle tuketmemeliyim. Bir derde deva olmalı, bir yaralı sineye şifa bulmalı, bir yuke omuz vermeli, destek olmalıyım.

Olmalıyım ki, varlığımdan gonul ehilleri haberdar olsun, yaşadığımdan irfan ehilleri bilgi sahibi bulunsun.

Bir gun Rabb’im, gel, der de buradan gocersem, yerimin boşluğu gorulsun, arkamdan makbul hediyeler gonderilsin, ruhuma nurlar yağdırılsın...

Evet, evet işte ben boyle olmalıyım.

DÂvÂsı icin yaşayanlardan, idealine hizmete koşanlardan, hayatını değerlendirmek icin coşanlardan.. olmalıyım...

Varlığıyla yokluğu eşit olanlardan değil. Hep nefsini duşunup dÂvÂsını idealini unutanlardan değil...

Benden once de cok kimseler yaşamış, sayısız insanlar omur surmuş bu Âlemde. Kimsecikler şimdi onları bilmiyor, arkasından hediyeler gondermiyor, ruhlarına nurlar yağdırmıyor. Cunku omurlerini sadece nefislerine hizmet icin harcamışlar, hayatlarını sadece kendilerine tahsis ederek kullanmışlar.

Unutulmayanlar da var bu Âlemde. Bıraktıkları eserleri, yaptıkları hizmetleri, gosterdikleri gayretleri hatırlatıyor onları... Alınları idealleri icin terlemiş, goğusleri imanları icin carpmış, imkanlarını inancları icin feda etmiş. Omurlerini de davalarına tahsis eylemişler.

Ne dersiniz? Şimdi sıra bizde mi? Bir nefs muhasebesi de biz yapacak, bir omur mukayesesini de biz mi duşuneceğiz? Biz ne halde, ne Âlemdeyiz? Hangi hizmetin ucundan bucağından tutuyor, hangi yukun altına giriyor, hangi derdin elemini duyuyor, hangi idealin cilesini cekiyoruz?

Var mı hayatımızı kıymetlendiren boyle mukaddes bir cilemiz?


Saygilar
__________________