EFENDİMİZ “GUNAH İŞLEYEREK BENİM YUZUMU KARA CIKARTMAYIN” BUYURUYOR.

Muhterem kardeşlerimiz!

Dunyanın yaratılış gayesi… İlÂhî bir dershÂne, insan ve cin bu dershÂnede imtihan gorecek.

Herkes bir takvimle geliyor, takviminin kac sayfa olduğunu kimse bilmiyor kendi takviminin. Butun mahlûkat takvimle geliyor; insan, hayvan, cin, melek vs…

Son nefese kadar kulluğumuz devam edecek. Son nefesten sonra bir Âleme gececeğiz; kabir Âlemine.

Ondan sonra dunyadaki durumumuza gore bu kabir Âlemi tecellî edecek. Kabir Âleminden de butun insanlar, butun mahlûkat bir Âhiret Âlemine gececek.

Dunyadaki her hÂlimiz, son nefesten sonraki Âlemimize bir sermÂye olacak.
CenÂb-ı Hak rahmetiyle, insanları irşÃ‚d etmesi icin muallimler gonderiyor.

Bunlar, peygamberler. Peygamberler en buyuk insan terbiyecileri.

CenÂb-ı Hak bizden ne istiyor?
“لِيَعْبُدُونِ” kendisine kul olabilmemizi. (Bkz. ez-ZÂriyÂt, 56) Ve Cennet’le mukÂfatlanmamızı arzu ediyor. “لِيَعْبُدُونِ…”

“لِيَعْرِفُونِ”; AllÂh’ı kalpte tanıyabilmek. Yani nefsÂnî arzuları bertaraf etmek, rûhÂnî istîdatları inkişÃ‚f ettirmek, ilÂhî azamet karşısında kalpte, ilÂhî azametin bir şuur hÂline gelebilmesi.

Hazret-i Omer -radıyallÂhu anh- Ubey bin Ka‘b’a soruyor:

“–Takv nedir?” diyor.

(250 kusur yerde geciyor takv Kur’Ân-ı Kerîm’de.)

“–Sen, Omer, diyor, dikenli yolda yurudun mu?” diyor.

“–Yurudum.” diyor.

“–Ne yaptın?” diyor.

“–Dikenlerin şerrinden kendimi korudum.” diyor.

“–İşte takv budur.” diyor.

Yani butun gunahlardan, kerÂhatlerden, AllÂh’ı unutturacak/AllÂh’tan uzaklaştıracak her şeyden kalbimizi koruyabilmek.

CenÂb-ı Hak buyuruyor:
“Biz, gokleri, yeri ve bunlar arasındakileri, oyun ve eğlence olarak yaratmadık.” (ed-DuhÂn, 38) buyuruyor.

“Gercek bir sebeple yarattık…” (ed-DuhÂn, 39) buyuruyor.

Bu ilÂhî dershanenin talebeleri; insanlar ve cinler. Ders/dersimiz; kul olabilmek, mÂrifetullah’tan bir nasip alabilmek. Kazanılan şeyin diploması, saÂdet-i dÂreyn. Hem dunyada kalbin huzuru, hem de ilÂhî bir saÂdet ve Cennet.

Muvaffak olanlara CenÂb-ı Hak:
“…Kulları icinde ancak Âlimler Allah’tan gereği gibi korkar (takv sahibi olur).” (FÂtır, 28) buyuruyor.

Kazanamayanlar, kaybedenler… O da Cuma Sûresi’nde:
“…Kitap yuklu merkepler gibidir…” (el-Cumua, 5) buyruluyor. Yani îman kalpte tecellî etmemiş, kalbe inmemiş, zihinde kalmış, bilgiler de zihinde kalmış, davranışlara gecmemiş…

CenÂb-ı Hak, irşad uzere 124 bin, diğer rivÂyete gore daha, 200 kusur bin peygamber gonderiyor. Her peygamber bir kavme Âit. Yalnız Rasûlullah -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- Efendimiz butun Âlemlere.

وَمَا اَرْسَلْنَاكَ اِلَّا رَحْمَةً لِلْعَالَمِينَ
(“(Rasûlum!) Biz Senʼi Âlemlere ancak rahmet olarak gonderdik.” [el-EnbiyÂ, 107]) Butun Âlemlere rahmet olarak gonderiliyor.

CenÂb-ı Hak muhtelif Âyetlerde bize Rasûlullah Efendimiz’in kendi yanındaki yuceliğini bize bildiriyor:

“…Allah ve melekler salÂt eder… Siz de tam bir teslîmiyetle selÂm verin.” (Bkz. el-AhzÂb, 56) buyuruyor.

Yine AllÂh’a ve Âhirete kavuşmayı umanlar icin Rasûlullah Efendimiz bir usve-i hasene/ornek şahsiyet.

Zengin-fakir, kimsesiz, garip, yalnız, kim varsa; ne mevkî, ne makamdaysa, kıyÂmete kadar gelecek butun insanlara, butun beşeriyete usve-i hasene, ornek şahsiyet, ornek karakter. O’nun 23 senelik peygamberlik hayatı, butun insanlığa bir misal.

Bir insanın başından ne hÂdise gecse, bir benzeri o 23 senelik peygamberlik devrinde Efendimiz’in ve ashÂb-ı kirÂmın başından gecmiştir. Efendimiz, cok buyuk bizim icin bir nîmet. CenÂb-ı Hak:

لَقَدْ مَنَّ اللّٰهُ
(“Yemin olsun, Allah muʼminlere bol ihsanda bulundu…” [Âl-i İmrÂn, 164]) buyuruyor. En buyuk nîmet.

Kur’Ân-ı Kerîm:
اَلرَّحْمٰنُ عَلَّمَ الْقُرْاٰنَ خَلَقَ الْاِنْسَانَ عَلَّمَهُ الْبَيَانَ
(“RahmÂn KurʼÂnʼı oğretti. İnsanı yarattı. Ona acıklamayı oğretti.” [er-RahmÂn, 1-4]) buyruluyor.

“Rahman Kur’Ân’ı oğretti.” (er-RahmÂn, 1)
CenÂb-ı Hak burada merhamet sıfatını bildiriyor.

“Ve insanı yarattı. İnsana beyÂnı oğretti.” (er-RahmÂn, 3-4)

CenÂb-ı Hak insana Kur’Ân-ı Kerîm ile, insan buyuk bir keyfiyet kazanıyor.
Kur’Ân-ı Kerîm’i Rasûlullah -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem-’e CebrÂil indirdi; o, meleklerin en faziletlisi oldu.

Kur’Ân-ı Kerîm, gonullerimizin sultÂnı Rasûlullah Efendimiz’e indi. O, butun rasûllerin, gecmiş butun peygamberlerin seyyidi oldu. “رَحْمَةً لِلْعَالَمِينَ” (Âlemlere rahmet) oldu.

Kur’Ân-ı Kerîm, ummet-i Muhammed’e geldi, bize geldi. Bu ummet, ummet-i Muhammed, ummetlerin en hayırlısı oldu. Ummet-i merhûme oldu, rahmet ummeti oldu.

Kur’Ân-ı Kerîm, RamazÂn-ı Şerîf’te indi. RamazÂn-ı Şerîf ayların en hayırlısı oldu. Af ve mağrifet mevsimi oldu.

Kur’Ân-ı Kerîm, Kadir Gecesi’nde indi. O gece butun gecelerin en hayırlısı… “مِنْ اَلْفِ شَهْرٍ” (el-Kadr, 3) Bin aydan oteye, seksen kusur senenin fazîletini, CenÂb-ı Hak ne kadar ummet-i Muhammed’e merhametli, bin aydan daha hayırlı oldu. Bu Kadir Gecesi yalnız Rasûlullah Efendimiz’e Âit, diğer peygamberlerde yok.

Dolayısıyla eğer Kur’Ân-ı Kerîm bir mu’minin kalbine ve hayatına tesir ederse, o mu’min, insanların en hayırlısı olur. KÂinat kitabının sayfalarını okur. İlÂhî azamet, ilÂhî kudret akışlarına, ilÂhî nakışlara Âşin olur.

RamazÂn-ı Şerîf bizim icin buyuk bir rahmet, buyuk bir bereket ayı. Affın tuğyÂn ettiği bir ay olmuş oluyor.

Selef-i sÂlihîn, RamazÂn-ı Şerîf gelmeden altı ay evvel, RamazÂn-ı Şerîf’e mulÂkî olmak icin du ederlerdi. RamazÂn-ı Şerîf bittikten sonra da bir ay kabûlu icin du ederlerdi.

Gecen sene bircok akrabamız vardı, kardeşlerimiz vardı. Onların bir kısmı bu sene RamazÂn-ı Şerîf’e erişemediler. Onun icin bizim de belki bu Ramazan, son RamazÂn-ı Şerîf’imiz olabilir. CenÂb-ı Hakk’ın buyuk bir rahmet mevsimi.

CenÂb-ı Hak cumlemize -inşÃ‚allah- bu RamazÂn-ı Şerîf’i idrÂk etmeyi, mûcibince amel etmeyi, rahmetin tuğyÂn ettiği bu aydan mustefîd olmayı, CenÂb-ı Hak nasîb eder -inşÃ‚allah-.
Efendimiz minbere cıktılar. Uc sefer “Âmîn, Âmîn, Âmîn” buyurdular.

SahÂbî dediler ki:
“–Bir muhÂtap yok y RasûlÂllah, nicin Âmîn dediniz, neye Âmîn dediniz?”
Efendimiz buyurdu ki:

“–CebrÂil geldi, uc hususta îkaz etti. Birinci hususta, anne-baba ihtiyarlar, yaşlanır, evlÂtları onlara bîgÂne kalır, o, rahmetten uzak olsun dedi.

İkincisi; y RasûlÂllah Sen’in ismin gecer, Sana bîgÂne kalır. AllÂh’ın bu rahmetine bîgÂne kalmak, Sen’in ismin gecer y RasûlÂllah, salevÂt-ı şerîfe getirmez, bîgÂne kalır, o da rahmetten uzak olsun dedi. Âmîn dedim.” buyuruyor.

Hep bunlar bize Rasûlullah Efendimiz’in CenÂb-ı Hak indindeki bir ehemmiyetini bildiriyor. Âyetlerle bildiriyor. CebrÂil’i vÂsıta kılarak bildiriyor.
“Ucuncusu; kul RamazÂn-ı Şerîf’e girer, affın tuğyan hÂlinde olduğu bir ay. Affolmadan cıkar. Ramazan’ı gaflet icinde gecirir. O da rahmetten uzak olsun.” buyurdu. (Bkz. HÂkim, Mustedrek, IV, 170)

VelhÂsıl -elhamdulillÂh- bu; anne-babalarımız, onlara hizmet etmek bir rahmet. CenÂb-ı Hak; قَوْلًا كَرِيمًا buyuruyor. Onlar yaşlanır, hÂlden duşer. Sen onlara guzel sozler, ikramkÂr sozler soyle. Onlara merhamet kanatlarını ac, onlara du et buyuruyor. (Bkz. el-İsrÂ, 23)

Efendimiz bize nîmetlerin zirvesinin zirvesi.
“…Ben kabrimde kıyÂmete kadar «ummetî, ummetî» diyeceğim.” buyuruyor. (Bkz. Ali el-Muttakî, Kenzu’l-UmmÂl, XIV, 414)

“…Sizin guzel amelleriniz bana gelir, hoşnut olurum (buyuruyor). Menfî amelleriniz gelir, sizin icin mağfiret dilerim.” buyuruyor. (Heysemî, IX, 24)

Bir de bize bir tembihÂtı var Efendimiz’in Ved Hutbesi’nde:
“Aman gunah işleyerek benim yuzumu kara cıkartmayın.” buyuruyor. (Bkz. Muslim, Hac, 147; Ebû DÂvûd, MenÂsik, 56)

CenÂb-ı Hak hepimize, tabi bu kalbî merhaleler neticesi, Efendimiz’in hakîkatinden CenÂb-ı Hak nasipler ihsÂn eylesin.

AshÂb-ı kirÂma o nasip geldi. Butun ashÂb-ı kirÂmın gÂyesi, O’nun gibi yaşayabilmekti. O’nun hayatının zeminine vasıl olabilmekti. Onlar O’nu o kadar hakîkatini yakından tanıdı ki O’nun en ufak bir arzusuna:
“–Emret y RasûlÂllah! Canım, malım, her şeyim Sana fed olsun.” dedi.
CenÂb-ı Hak bizim cumlemize de -inşÃ‚allah- boyle bir gonul nasîb eylesin.


Osman Nuri Topbaş

__________________