Hazret-i MevlÂnÂ’nın Gonul DeryÂsında Sır ve Hikmet İncileri


KOLENİN KOLESİ!..

Hak dostlarının tercumanı olan Hazret-i MevlÂnÂ, Mesnevî’sinde insanın ic Âlemine dair cok kıymetli ahlÂkî ve tasavvufî tahlillerde bulunmuştur. Bunları ise hikÂye ve kıssalarla muşahhas hÂle getirmiştir.

Ofkenin zebûnu olan insanın zavallılığını şu temsilî hikÂye ile anlatır:

Bir padişah soz arasında şeyhin birine;

“–Dile benden ne dilersen!” dedi.

Şeyh;

“–Ey padişah!” dedi. “Bana boyle bir lÂf soylediğin icin utanmıyor musun? Sen bana bağışta bulunacak gucte değilsin. Biraz daha yuksel, biraz daha guclen, ondan sonra iyilik yapmaya kalk!”

Padişah bu cevaba şaşırınca, şeyh şoyle îzÂh etti:

“Benim iki kolem vardır. Onların ikisi de hor, hakir kişilerdir. Ama onların her ikisi de sana emir vermektedirler. Sen padişahsın; fakat o iki kolenin kolesi olmuşsun, haberin yok!

Padişah;

“–Kolelerin bana emir vermeleri benim icin rezÂlettir!.. O iki kole kimlerdir?” diye sordu.

Şeyh de;

“–O iki koleden birinin adı ofke (hiddet), oburunun adı şehvettir.” diye cevap verdi.

“Hiddetini, şehvetini yenerek dunya padişahlığından ferÂgat eden, vazgecen dervişi sen gercek padişah bil ki; onun nûru ay ve guneş olmaksızın da parlar durur.”

HikÂyede; nefsÂniyet ve enÂniyetten kaynaklanan cirkin huylara kapılan insanın hÂli, kolenin kolesi olmaya benzetilmiştir. Kole, efendisinin emrini tutar. Kole Arapcada «abd»dir.

Bizler sadece AllÂh’ın abdi, yani kolesi olmalıyız. Yani cirkin duyguların, şeytÂnî telkinlerin ve enÂniyet kabarmalarının emirlerine değil, sadece AllÂh’ın fermÂnına tÂbî olmalıyız.

CENÂB-I HAKK’IN «KULUM!» HİTABI

Haramlar; CenÂb-ı Hakk’ın yasaklarıdır.

Haramlar, cennete giriş yasaklarıdır.

TakvÂ; zÂhirî ve bÂtınî haramlardan tamamen uzak durabilme şuurudur… Cunku haramlar AllÂh’a isyan mahiyetindedir.

Eğer kalp, Allah’tan uzaklaştırıcı haramlardan tam mÂnÂsıyla kurtulamazsa; «kelime-i tevhid» tam olarak yerine gelmemiş olur. Cunku;

لَا اِلٰهَ اِلَّا اللّٰهُ

“Allah’tan başka mÂbud yoktur!” sozunun hakikatine eren bir kişi; AllÂh’ın yasaklarından hicbirini ciğnememeli, dolayısıyla O’na isyana duşmemelidir. Cunku AllÂh’ın bir haramını irtikÂb etmek; kalpte, nefsÂnî, şehvÂnî veya şeytÂnî başka bir tesire rÂm olmak demektir.

Dunyevî arzulara rÂm olup AllÂh’ın sonsuz nimetlerini unutanlar hakkında Ferîduddîn AttÂr’ın naklettiği şu kıssa, cok ibretlidir:

Bir padişahın sevdiği bir av kopeği vardı. Padişah, ona son derece değer verir ve her ava cıkışında mutlaka onu yanına alırdı. Tasmasını mucevherlerle suslemiş, ayaklarına altın ve gumuşten halkalar taktırmıştı. Sırtı da sırmalı atlas bir culla kaplıydı.

Bir gun padişah, yine onu yanına almış, saray erkÂnı ile ava cıkmıştı. Tasmanın ipek ipi elinde, at uzerinde vakur bir şekilde ilerleyen sultan, gayet neşeliydi.

LÂkin gorduğu manzara butun neşesini kacırdı. Cok sevdiği kopeği, değersiz bir kemik parcasıyla oyalanmaktaydı. Padişah, once mahzun olarak elindeki ipi cektiyse de kopek direndi; pis kemik parcasını kemirmeye devam etti. Bu hÂl karşısında padişah, hayret ve hiddet hisleri arasında haykırdı:

“–Bunca nimetimle perverde iken, beni bırakıp da iki kemikle meşgul olmak!.. Kabul edilir şey mi?!.” dedi.

Son derece uzuldu. Kopeğinin bu nankorluk, vefÂsızlık ve duygusuzluğu ona cok dokunmuştu. Bir kopek de olsa, mÂzur gorup affetmek, icinden gelmedi. Gazapla;

“–Yol verin şu edepsize!” dedi.

Gafil kopek, bu hiddetin mÂnÂsını kavradığında iş işten gecmiş, yapacak bir şey kalmamıştı. Oyle ki, etrafındakiler padişaha;

“–Sultanım; uzerinde mucevher, altın, gumuş ne varsa alalım da oyle bırakalım!” dediklerinde padişah;

“–Hayır! Bırakınız oyle gitsin!” dedi. Ardından ilÂve etti:

“–Bırakınız oyle gitsin! Oyle gitsin de, ıssız ve kızgın collerde garip, ac ve susuz kalsın; onlara bakarak kaybettiği ikram ve lutufların acısını yaşasın!..”

İşte CenÂb-ı Hakk’ın en cok gazabını ceken husus da; yuce ZÂt’ına kulluk icin yarattığı insanın, insan icin yarattığı fÂnî varlıklara gonlunu kaptırarak kendisinden yuz cevirmesidir.

CenÂb-ı Hak buyurur:

“(İnsan kendisine lutfettiğimiz onca nimetten sonra ) ister şukredici olsun, ister nankor olsun! (Karşılığını elbette gorecektir.)” (el-İnsÂn, 3)

Demek ki;

Bir insan icin en Âdî suc; CenÂb-ı Hakk’ın verdiği bunca nimetlere karşı nankor olmasıdır.

Nefsin; «emmÂre, levvÂme ve mulheme» mertebelerinde, CenÂb-ı Hakk’ın insana; «Kulum!» diye bir hitabı yoktur. Bu mertebelere dikkat ceken Âyetlerde, Rabbimiz’in boyle bir rız ve kabulune işaret eden ifade yer almamıştır.

«Kulum!» hitabı «mutmainne» makamında başlar.

İtmi’nÂna kavuşmak ise; CenÂb-ı Hakk’ın takdirine rÂzı olmak, O’nunla huzur bulabilmektir. Allah ne verdiyse, onu Allah yolunda sarf edebilmektir.

Bir annenin en cok fedÂkÂrlıkta bulunduğu, yavrusudur. Anne en cok evlÂdını sever. EvlÂt da en cok annesini sever. Anne, cocuğunu azarlasa bile; cocuk yine annesine sığınır.

Rabbi ile kulu arasında, anne ile evlÂdı arasındaki munasebetten cok daha yucesi vardır. Kul da hicliğini mudrik olarak dÂim Rabbine sığınmalıdır. Hatasından donmeli, hemen Rabbine iltic etmelidir.

İhtiras, ofke, gıybet, enÂniyet, istihfaf, istihkar ve tecessus gibi bÂtınî haramlar; kalbi yaralayan cirkin hÂllerdir.

BÂtınî haramları tanımak, onların hangi nefsÂnî duygulardan kaynaklandığını bilmek, onları bertarÂf edebilmek icin cok muhimdir.

Benlikten kaynaklanan bir başka bÂtınî haram da gazaptır.

FÂCİALAR TARİHİNİN MUHARRİRİ: OFKE

ÎtidÂli bozan en muhim Âmillerden biri olan ofke, insanın zayıflık ve liyÂkatsizliğinin bir ifadesidir. Aklî dengenin kısmen zaafa uğramasıdır.

CenÂb-ı Hak şoyle buyurur:

“O takv sahipleri ki, bollukta da darlıkta da Allah icin harcarlar; ofkelerini yutarlar ve insanları affederler. Allah da guzel davranışta bulunanları sever.” (Âl-i İmrÂn, 134)

Ebû Derd -radıyallÂhu anh-, Peygamber -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- Efendimiz’e;

“–Bana cennete goturecek bir şey oğret (y RasûlÂllah!..)” deyince; Fahr-i KÂinÂt Efendimiz kendisine;

“–Ofkelenme!” buyurmuştur. (Tirmizî, Birr, 63/2007)

Hayat kitabının ofke faslı, bir fÂcia tarihidir. Bu vahim tehlikeden kurtuluş caresi ise; bu hoşa gitmeyen feveran karşısında kardeşlik ve sabır gucunu kullanmak, muvÂzeneyi bozmadan sukûnete burunebilmektir.

Ofkeye kapılmak, akıl ve muvÂzeneyi sarsar. Bu sebeple; ofkeyi mağlûp edebilmek icin, abdest almak, eûzu besmele cekmek, ayakta ise oturmak gibi sakinleştirici tavsiyeler vÂrid olmuştur. Sakinleşen insan tefekkur eder. Ofkenin kontrolsuzluğunden muhafaza olur.

Bir Hak dostu; ofke ve ihtiras fırtınaları karşısında, insanın rûhunu sakinleştirecek, şu tefekkuru artırıcı ziyaretleri tavsiye etmiştir:

ŞİFÂLI ZİYARETLER!

“Zaman zaman hastahÂnelere giderek hastaları ziyaret et! O muzdaripler gibi hastalıklara muptel olmadığını ve uzerindeki sıhhat nimetini duşunerek hÂline şukret!”

“Zaman zaman hapishÂnelere giderek oradaki mahkûmların bin bir ızdırapla dolu zindan hayatlarını tefekkur et! Cinayetlerin bir anlık ofke veya cinnet neticesinde işlendiğini, diğer taraftan mazlum olarak hapse duşup o cefÂya katlananların da bulunduğunu, onların yerinde kendinin de olabileceğini duşun!

Zindandaki kişileri oraya duşuren ofke, artık izÂle olmuştur fakat onun acı bÂkiyesi nedÂmet ve husran olarak devam etmektedir.

Allah TeÂl seni bu hÂle duşmekten muhafaza ettiği icin O’na şukret! Oradakilerin selÂmeti icin de du et!”

“Sonra kabristanlara git, oradaki mezar taşlarından hÂl lisÂnıyla yukselen sessiz feryatları dinle!”

Mezar taşlarında yazan;

هُوَ الْبَاق۪ي «Huve’l-BÂkî: BÂkî olan yalnız Allah’tır!» ifadesinde derinleş! Bil ki O levha;

«FÂnîliğini unutma!» demektir!

Yûnus ve HudÂyî Hazretlerinin ifadeleriyle:

Kim umar senden vefÂyı,

Yalan dunya değil misin?

Muhammedu’l-MustafÂ’yı

Alan dunya değil misin?

***

Bilirim seni yalan dunyasın,

EvliyÂları alan dunyasın…

Suleyman tahtın sen vîran kıldın,

Masumlar boynun buken dunyasın.

Her mezar taşından ayrı ayrı îkazlar gelmektedir. Sanki mevtÂnın sessiz feryatlarını ifade etmektedir. ÂdetÂ;

“‒Ey ziyaretci! Benim başına gelen senin de başına gelecektir, gafil olma!” demektedir.

Ârif bir zÂt buyurur:

“Hayret! Mezardakilerin pişman oldukları şeyler icin dunyadakiler birbirini yiyor!..”

Mezardakiler, dunyada peşinde koştukları, hırsla istedikleri şeylerin, boş hevesler olduğunu anlamışlardır. Fakat heyhat!

“Hayat nedir?” suÂline, sadece toprağın rutubeti ve mezar taşlarının katı sessizliği cevap olarak yukselecekse, boyle bir gafletle ziyÂn edilmiş fÂnî bir hayattan daha acı ne olabilir?..

Âyet-i kerîmede buyurulduğu uzere:

عَامِلَةٌ نَاصِبَة. تَصْلٰى نَارًا حَامِيَةً

“Calışmıştır, (fakat boşuna) yorulmuştur. (Boş hevesler ve bÂtıl maksatlar uğrunda yorulması; hicbir işe yaramadığı gibi, onu hakikî vazifesinden de uzak bıraktığı icin, o kişi) kızgın ateşe girecektir!”

(el-ĞÂşiye, 3-4)

CenÂb-ı Hak buyurur:

يَقُولُ الْاِنْسَانُ يَوْمَئِذٍ اَيْنَ الْمَفَرُّ. كَلَّا لَا وَزَرَۜ

“O gun insan (buyuk bir şaşkınlık ve nedÂmet icinde);

«‒Kacacak yer neresi!» diyecektir.

«‒Hayır, hayır! (Kacıp) sığınacak yer yoktur!»” (el-KıyÂmet, 10-11)

Kur’Ân-ı Kerim’de defaatle mahşer yerindeki insanların acı nedÂmet feryatları olarak; «يَا لَيْتَن۪ى» / «Âh keşke!» ifadeleri gecmektedir.

İnsan duşunmeli ki: Ne dunyada kacacak yer var, ne kabirde, ne de mahşerde!..

Oyleyse; فِرُّوا اِلَى اللّٰهِ «AllÂh’a koşun!» (ez-ZÂriyÂt, 50) emrine uyarak, O’nun huzûruna koşmalı, O’nun huzûruna hazırlanmalı!.. Bilhassa gonlu ofke ve hırs gibi zehirlerden arındırmalı…

Cunku;

Ofke enÂniyetten kaynaklanan bir zehirdir. Gurur ve kibirle aygırlaşan nefsin, taşkınlığıdır. Onu dizginlemek zordur. Bu sebeple Efendimiz hakikî yiğitlik ve gercek pehlivanlığı, ofkeyi yenebilmek olarak tarif eder:

“Yiğit dediğin, gureşte rakibini yenen kimse değildir; asıl yiğit kızdığı zaman ofkesini yenen adamdır.” (BuhÂrî, Edeb, 76)

Ofkeyi yenebilmenin mumtaz bir misÂlini, İslÂm tarihinin en kahraman bahadırlarından olan Hazret-i Ali’nin hayatında goruruz.

Meşhur kıssayı Hazret-i MevlÂnÂ’nın kuvvetli nefesinden dinleyelim:

KILICI KINA DONDUREN SIR

Ameldeki ihlÂsı Hazret-i Ali’den oğren! O Allah arslanı hilelerden temizlenmeyi ne guzel bilmiştir!

O ki; Allah yolunda bir gazÂda karşısına cıkan amansız bir kişiyi alt ederek yere duşurmuş ve bertarÂf etmek icin uzerine atlamıştı.

O esnada olumle burun buruna gelen kişi; yenilgisinin hırsıyla, edepsizlik etti, Hazret-i Ali’nin mubÂrek yuzune tukurdu.

Hazret-i Ali; duşmanını oldurmek icin kaldırmış olduğu kılıcını o anda geri cekti. Duşmanın uzerinden kalkarak onu serbest bıraktı.

Olumun pencesinden kurtulan duşman kişi, rakibinin gosterdiği ve kendince yersiz olan bu merhamet ve af karşısında şaşırıp kaldı. Olumun dehşetini unuttu da, bu inanılmaz affın hayretiyle sual etti:

“–Neden boyle yaptın? Ey cenk meydanlarının yenilmez kahramanı! Lutfedip hÂlinden bir parca anlat! Bu nice ahvÂldir?

YÂ Ali! Sen, bir fırtınaydın, dalgalı bir deniz gibiydin. Şimdi sÂkin bir ummÂn oluverdin! Seni o hÂlden bu hÂle getiren nedir?”

Rakibinin bu sozleri uzerine Hazret-i Ali şoyle buyurdu:

“–Ey kişi! Bilesin ki ben, kılıcımı yalnız Hakk’ın rızÂsı icin kullanmaktayım. Cunku ben; Hakk’ın kolesiyim, nefsimin değil! AllÂh’ın arslanıyım, hev ve hevesimin değil!

Şu gazÂda seninle dovuşurken bana tukurmen dolayısıyla nefsÂnî bir hÂl zuhûr edince, kılıcı kınına koymayı munasip gordum. TÂ ki, Allah icin seven ve Allah icin buğzeden bahtiyarlardan olayım.”

Bu mustesn fazîlet uzerine, adam hidÂyete erdi. Hazret-i Ali’nin huzûrunda kelime-i şahÂdeti soyleyip İslÂm ile muşerref oldu.

İşte hiddeti yenmeye lutfedilen ilÂhî bereket!..

Ofke gibi, insanda taşkınlığa sebebiyet veren bir başka bÂtınî haram ise; ihtirastır.

HIRS: GOLGE AVI!

Hırs «aşırı istek» demektir.

CenÂb-ı Hak, insana rızkını verir. Fakat harîs insan, yiyebileceğinden fazlasını ister. Muptel olur. Kendini kahreder. Kendisi icin hayırlı olup olmadığını bilmediği hÂlde; mala, servete, makama, şohrete yani her ceşit dunyalığa karşı hırs gosterir. HÂlbuki dunya fÂnîdir. Dunyaya ait her şey de fÂnîdir. İnsan da fÂnîdir.

CenÂb-ı Hak insana, Âhireti kazanması icin bir omur verir. İnsan ise fÂnîliğe isyan hÂlinde yaşar. Âyet-i kerîmede buyurulur:

“Yemin olsun ki, sen onları (yahudiler gibi munkirleri) yaşamaya karşı insanların en hırslısı olarak bulursun.

Putperestlerden her biri de arzular ki, bin sene yaşasın.
HÂlbuki yaşatılması (uzun omurlu olması), onu azaptan uzaklaştırmaz.
Allah onların yapmakta olduklarını eksiksiz gorur.” (el-Bakara, 96)
İnsanın dunyaya olan hırsı, ebediyet karşısında ne kadar zavallı bir hÂldir.

Zira ne kadar yaşarsa yaşasın; sert ve belÂlı Âhiret menzilinden donup baktığında, o koca omur ona bir hic gibi gelecektir. Âyet-i kerîmede buyurulur:

كَاَنَّهُمْ يَوْمَ يَرَوْنَهَا لَمْ يَلْبَثُٓوا اِلَّا عَشِيَّةً اَوْ ضُحٰيهَا

“KıyÂmet gununu gorduklerinde, (dunyada) sadece bir akşam vakti ya da kuşluk zamanı kadar kaldıklarını sanırlar.” (en-NÂziÂt, 46)

İnsanoğlu, mala ve dunyalığa karşı kendisinde bir irade olduğunu zanneder. HÂlbuki bilmez ki malın onda bir iradesi vardır.

Mal, donmuş bir yılan gibidir. O vaziyette onunla istediği gibi oynar ve hep ona hukmedebileceğini zanneder. Fakat yılanın donukluğu onun elinin sıcaklığında cozulduğu anda olanlar olur. Acı bir şekilde onu zehirler ve harap eder. Kendinin kÂr zannedip de icini ısıtan ve kendisinin de elinde ısıttığı o soğuk kazanc, hem boşa gitmiş, hem felÂket sebebi olmuştur.

Bir insanın kazancının helÂllik yonunden keyfiyeti, onu nasıl kullanıldığına bağlıdır. Zira o kimsenin, elde ettiği serveti husûsunda;

Ne kadar pintilikten kacındığı,
Ne kadar israftan uzak durduğu,
Ne kadar da hayır ve hasenÂta sarf ettiği, parasının ve kazancının kaderini sergiler.
Hırslı insan, malı fÂnîliğe bir care zanneder! Şu fÂnî dunya gunlerini, şuursuzca bir mal toplama ihtirası icinde gecirenler; mezar yolculuğuna cıkarken avuclarında topraktan başka bir şey bulamayacaklardır. Bu ise ne hazin bir neticedir.

Gafil insan; definelerin ustunde oturup da ac kalan veya cağlayan nehirlerin kenarında susuzluktan olen bir ahmağa benzer.

Dunya hayatı, sÂlih ameller işleyerek cenneti kazanmak icin bir Âhiret tarlası… KÂinat ilÂhî bir tefekkur lÂboratuvarı… Bunlara ilÂveten rahmet olarak CenÂb-ı Hak, kitaplar ve peygamberler gondermiş…

LÂkin gafil insan; butun bunlardan mahrum ve nasipsiz kalarak, inkÂr sucuyla ve gunah yukuyle acı bir iflÂs hÂlinde cehennem yolcusu olmakta! Ne buyuk husran!..

Etrafındaki onca ilÂhî nimetten habersiz, sÂir mahlûkat gibi yiyip icip hayatını şuursuzca surdurmekte… Sekr hÂlinde, dunyanın ve gafletin sarhoşu olarak, mÂnen olu gibi yaşamakta…

Yağan yağmurları, acan cicekleri, doğan guneşi ve saclarına duşen akları, hicbir mesajı okuyamamakta…

Ne hazin bir mahrumiyet!..

Hazret-i MevlÂnÂ, bu hazin hÂli teşbihlerle idraklere yansıtır:

“Dunya hayatı bir ruyadan ibarettir. Dunyada servet sahibi olmak ise ruyada define bulmak gibidir. Dunya malı muayyen bir zaman dilimi icinde nesilden nesile aktarılarak yine dunyada kalır.”

“Dunyaya gonul verenler, tıpkı golge avlayan avcıya benzerler. Golge nasıl onların malı olabilir? Nitekim budala bir avcı, kuşun golgesini kuş zannetti de onu yakalamak istedi. Fakat dalın uzerindeki kuş bile bu ahmağa şaştı kaldı.”

Hırsın caresi, hÂle rızÂdır. CenÂb-ı Hak, insanın dunya ve dunyalığa hırslı olmasına gazap eder. Cunku harîs insan; AllÂh’ın iradesi karşısında, O’nun muhteşem sırrından gafil olup da kendi Âciz aklını kullanan bir zavallıdır.

HÂlbuki fÂnî hayat carşısının en asil giysisi olan kefen, butun fÂnî alışverişlerin ve ihtirasların iptal noktası değil midir?

Gafil beşerin butun cirkin cırpınışları, takdiri değiştirmeyeceği hÂlde; AllÂh’ın gazabına dûcÂr olmak, ne hazin bir Âkıbet olacaktır!

Kārun ve Sa‘lebe; hırsın kurbanları olarak bizlere takdim edilen, Âkıbetleri perişan iki misaldir.

Kārun, Hazret-i Musa zamanında yaşayan Âlim bir zÂt idi. Tevrat’ı en iyi okuyup tefsir edenlerdendi. Şeytan onu derece derece dunyalığa alıştırdı. İmtihan îcÂbı buyuk servetler elde etti. Fakat tatmin olmayan hırsıyla, dînî bir makam olan hibirliği / kurban işlerini yonetmeyi istedi. Bu vazifenin vahiyle, Hazret-i Harun’a tevdî edilmesini hazmedemedi. AllÂh’ın hukmune rÂzı olmadı. Hazret-i Musa’ya iftira tuzakları kurdu. Sonunda kahra uğrayarak, sığındığı servetiyle birlikte yerin dibine gecti.

Sa‘lebe de, mescid kuşu fakir bir mu’mindi. Efendimiz’den zenginlik icin du istedi. Efendimiz; hÂle rÂzı olmasını, kendisini ornek almasını telkin ettiyse de, o ısrarla maddiyat istiyordu. Sonunda istediğine nÂil oldu. Fakat kalbi değişti. Efendimiz’in duÂsı bereketiyle coğalan suruleriyle meşgul olmak icin, cemaati terk etti. Hırsı daha da fecî bir hÂle vardı. ZekÂt almaya gelen memurlara, cirkin mukabelelerde bulundu. O da hırsının ve cimriliğinin kurbanı oldu. İslÂm toplumundan tard edildi. Vefat ederken de bir Âh cekti;

“‒Bana Rasûlullah demişti ki:

«Şukredebileceğin az bir mal, şukredemeyeceğin cok maldan hayırlıdır.»

«SÂlebe! Benim hÂlim sana kÂfî bir misÂl değil midir?»”

Bu ah-vahlarla oldu. O bin bir hırs ile sarıldığı, sığındığı ve uğruna her şeyini, hatt ebediyetini bile fed ettiği uc gunluk malı da, dunyada kaldı. O zararlı malın acıklı azÂbından ibaret olan vebÂliyle gocup gitti. (Bkz. Taberî, Tefsîr, XIV, 370-372; İbn-i Kesîr, Tefsîr, II, 388)

CenÂb-ı Hak, kulunun ihtirasa kapılmasına rÂzı olmuyor. Kulundan rız istiyor. «رَاضِيَة: İlÂhî takdire rÂzı» olan kulundan O da rÂzı oluyor. Kulunu «مَرْضِيَّة: İlÂhî rızÂya erişmiş» kullar makamına yukseltiyor.

Kārun hÂline rÂzı olmadı, Sa‘lebe hÂline rÂzı olmadı. FelÂketlere dûcÂr oldu.

Butun kavgalar hÂle rÂzı olmamaktan kaynaklanır. Takdire rızÂ, ofkenin de hırsın da en tesirli ilÂcıdır.

CenÂb-ı Hak, rÂzı olan kullarından eylesin. Ofke ve hırsını yenerek; af ve rız hÂlini yaşayan, gonul Âlemini nefsÂnî kirlerden arındırarak, tevhidi kemÂle eriştiren kullarından eylesin.

Âmîn!..

Osman Nuri Topbaş-Yuzakı Dergisi
Yıl: 2017 Ay: Temmuz Sayı: 149

__________________