Imam Ebu Hanife (r.a) cok iyi kalbli bir insandi. Herkes icin iyilik dusunur, kimsenin zarara ugramasini istemezdi. Intikam almak hele hic adeti degilidi. Hasmini daima affeder ve affin cezadan daha muessir oldugunu soylerdi.

Yillar yili okudu, okuttu. Talebesini bir evlat gibi bagrina basip korudu. Kazancinin cogunu ilim talebesine harcadi. Bunun karsiligini yalniz ALLAH'in hosnutlugunu kazanmaya bagladi. Bir gun onun dusmanlarindan birinin haset ve kini o dereceye vardi ki kendine hakim olmayarak Ebu Hanife'ye bir Tokat atmisdi.

Imam Ebu Hanife bunun uzerine kendine hakim olarak: "Senin bana vurdugun bu tokadina bir tokatla karsilik verip sana bu hareketinin cezasini verebilirdim, fakat vermeyecegim. Seni Halifeye sikayet edebilirdim, fakat etmeyecegim. Bana yaptigin bu kätulugu dile getirip, Cenab-i Hakk'a da sikayet edebilirdim, fakat bunu da kat'iyyen yapmayacagim. Mahser gununde senden intikam almasini bizzat Cenab-i Hakk'tan dileyebilirdim, fakat seni o dehsetli gunde O'na da sikayet etmeyecegim. Kiyamet su anda kopsa ve benim senden sikayetim isitilebilse derhal sozumu degistirir ve cennete sensiz girmek istemedigimi soylerim."

Son derece lutufkar olan bu sozler adami erittikce eritti, kendisinin ne kadar hasin ve insanliktan uzak bulundugunu, imam Ebu Hanife'nin ne kadar olgun ve yuce bir insan oldugunu anlamakta gecikmedi. Imam'in eline, ayagina kapandi; ozur dileyerek gozyasi doktu. ....

...ALINTIDIR...
__________________