Halîfe HÂrûn Reşîd bir gun Behlul-i DÂn ile sohbet ederken;
-Ey Behlul! Sana sarayımda bir oda ve hizmetciler vereyim. Yeter ki bu eski elbiselerden kurtul. Yenilerini giy. İnsanlar arasına karış, dedi.
Bunun uzerine hazret-i Behlul;
-MusÂde ederseniz bir danışayım, dedi.
Halîfe;
-Kime danışacaksın, kimsen yok ki? diye cevap verdi.
Behlul de;
-Ben danışacağım yeri biliyorum, dedi ve oradan ayrıldı.
HÂrûn Reşîd arkasından adamlar salıp danışacağı yeri oğrenmek istedi. Behlul gide gide şehir dışında bir mezbeleliğe gitti. Başını eğip bir şeyler dinlermiş gibi yaptı. Bir şeyler soylendi. Daha sonra oradan ayrıldı. Saraya yoneldi. Sultanın adamları ondan once saraya donup hÂdiseyi halîfeye bildirmişlerdi. Behlul huzûra girince, halîfe HÂrûn Reşîd ona;
-Ey Behlul! Soyle bakalım vereceğin cevÂbı, dedi.
Behlul;
-Danıştım efendim. LÂkin insanlar arasına karışmam mumkun değil, dedi.
Halîfe heybetle;
-Ey Behlul! Sen gidip coplere danışmışsın, haberim oldu, dedi.
Behlul de;
-Doğru soyluyorsun ben de onlara danıştım. Onlar bana cevap verdiler ve;
-Ey Behlul! Biz de vaktiyle en guzel ve nefis yiyecekler idik. Butun guzellikler bizde idi. Sevgi ve itibarımız coktu. Ne zaman ki insanlar arasına karıştık. İşte bu hÂle geldik. Cope atıldık. Sen de sakın insanların arasına karışma,dediler.
Bu sozlerdeki ince mÂnÂları anlayan HÂrûn Reşîd: "Haklısın." deyip duşuncelere daldı.
Kaynak:
1) Yeni Aile İlmihali, Ahmed Şahin, Cihan Yayınları
2) Evliyalar Ansiklopedisi, İhlas

umarim verilmemistir
__________________