Derviş Ahmed Semerkandî hazretleri, on dorduncu asrın sonlarında MÂverÂunnehr bolgesinde yetişen Âlimlerden ve evliyÂnın buyuklerindendir. ZÂhirî ilimlerde Zeynuddîn-i Hafî’nin derslerinde yetişip, kalb ilimlerinde ve tasavvuf yolunda da HÂce AlÂuddîn-i AttÂr hazretlerinin sohbetlerine devÂm etmekle ilerledi. Zeynuddîn-i Hafî, Derviş Ahmed’i cok sever, himÂye eder, yetişmesi icin husûsî ihtimam ve îtin gosterirdi. Ahmed Semerkandî, burada zÂhirî ilimleri tahsîl ederken, diğer taraftan AlÂuddîn-i AttÂr hazretlerinin sohbetlerini kacırmamaya gayret ederdi. Bir zarûret, mecbûriyet sebebiyle sohbete gidemezse, hocasının sohbet ve hizmetlerinden mahrum kaldığı icin cok uzulurdu. Bu acı ve uzuntulerini, FÂrisî bir mektubunda yana yakıla, uzun uzun anlatır. HÂce Ubeydullah-i AhrÂr hazretleri ile de goruşup, onun da mÂnevî feyz ve bereketlerine kavuşan Derviş Ahmed, Hirat’ta bir cÂmide vaaz ederdi. HitÂbeti kuvvetli, sozleri hikmetli idi. İnce mÂnÂlardan, tasavvufî hakîkatlardan anlatırdı. Derin meseleler uzerinde konuşurdu. Vefatından kısa bir zaman onceki sohbetinde şunları buyurdu:

BAŞA GELEN HÂLLER!..
“Bir kimse, sÂhibi olan Allahu teÂlÂyı bırakır, O’ndan başka birine kalb gozunu cevirip, ona bakar ve ona gonul verirse, başına şu uc şey gelir: 1. Kalbinde, ilÂhî nûrları muşÃ‚hede etmesine, hakkı ve hakîkati gormesine mÂni olan perde hÂsıl olur. 2. Kalbini hangi sebeple mahlûklara kaptırdığına dÂir hesÂba cekilir. 3. Allahu teÂlÂdan başka bir şeye gonul verdiği ve niyeti bozuk olduğu icin azap gorur.”
“Eğer, insanlar velî zÂtların kadrini, kıymetini bilip iyice anlayacak derecede olsalardı, herkes karşılaştığı butun insanlara karşı edebli olurdu. Cunku, gorunuş îtibÂriyle velî de bizim gibi bir insandır ve karşılaştığımız bir kimse de, Allahu teÂlÂnın bir velî kulu olabilir. Velî, şekil ve şemÂil bakımından, giyinip kuşanma bakımından ve diğer bircok beşerî sıfatlarla, oteki insanlardan farklı olmayan bir kimse gibi gorunur. HÂlbuki, haddizÂtında o, diğer insanlardan tamÂmen farklı, apayrı bir insandır. Her Ân gonlu Allahu teÂl iledir ve O’nun muhabbeti ile yanmaktadır. İşte velînin asıl hÂlini bildiren bu husûsiyetini, ancak onun gibi olanlar anlar. Diğer insanlar ise, onu kendileri gibi bir kimse zannederler.”

Alıntı

__________________