VURGU: Konuşurken veya bir parcayı okurken, bazı heceleri veya kelime gruplarını uztune basarak soyleriz veya okuruz. Bu soyleyiş ozelliğine VURGU denir.
Kelimelerde Vurgu: Turkce kelimelerde genellikle hafif bir vurgu vardır. Genelde kelimelerin son hecesinde gorulur. Yalnız yer isimlerinde vurgu ilk veya orta hecededir: Ankara - İzmit - Tokat - Sakarya gibi.

Ornek: Yerden yedi kat arşa kanatlandık o hızla.

Kelimelere ek eklendiğinde, vurgu son heceden bu eke gecer: Du - va - rı, du - va - ra, du - var - da...

Kelimelerde Vurgu Alan ve Almayan Ekler

Kelime tureten ekler vurgu alır. Gozluk, gozlukcu, Guzellik, komurcu
İyelik ekleri vurguyu kendine ceker: Kitabım, kitabın, kitabı, kitabımız, kitabınız, kitapları
Soru eki olan "mi" vurgulu soylenmez. Bu kitap senin ki?

Cumlelerde Vurgu: Genellikle cumlelerde vurgu yuklem olan kelimenin uzerindedir. Ancak cukledeki kelimelerin anlam değeri birbirine eşit değildir. Uzerinde durulan kelime, yukleme yakın bir kelimedir.

Ornekler:
Ahmetler, yarın saat dortte İzmir'e gidecekler.
Ahmetler, yarın sat dortte izmir'e ucakla gidecekler.
Ahmetler ucakla İzmir'e yarın saat dortte gidecekler.
YArın saat dortte İzmir'e ucakla Ahmetler gidecekler.

TONLAMA: Cumlelerin soylenişi sırasında, sesimizi cumlelerin anlamına gore ayarlamaya TONLAMA denir.

Cumlelerde Tonlama: Cumleleri yalnızca duzgun yazmak yeterli değildir. Okurken ve konuşurken cumleleri anlamlarına uygun bicimde soylemek, konuşmayı guzelleştirir. Okunan parcanın ozelliğine gore vurgu kullanılır
__________________