Zorunluluğun Tıkanması ve Postmodernizme Geciş Modernizm in felsefi başlangıcı Ronesansa kadar gitsede, gercek anlamda uygulanması 19.yy başlarıdır. Doğanın bir parcası olmaktan kendini ronesansla kurtaran insanoğlu, doğaya karşı rasyonel duruşunu bu donemde belirgin hale getirdi. Empirik ve matemetik kanıt, kabul edilebilir bilgi icin şart koşuldu. Din ve hayatın anlamı gibi metafizik konuların anlamsızlığı vurgulandı ve yalnızca empirik kanıtlarla doğrulanabilir onermeler olu?turulabilen bilgi alanları rasyonel akıl yurutme cabasına değer goruldu. Eski olan ve doğal olarak gecmişte olan herşey dışlandı. Cunku ihtiyaclar yeniydi, yepyeni akıl yurutme ve cozum uretme yontemleri bulunmuştu, A.N. Whitehead in dediği gibi, 19. yy ın en buyuk keşfi keşfetmenin yontemini keşfetmekti, en onemli keşif tren, radyo, yada telgraf değil, bunları keşfetmenin, uygulanır hale getirmenin yonteminin keşfedilmesiydi(1).. Ve bu pratiklerin icinde eskiye yer yoktu. Yeni yontemle elde edilen başarylar, insanoğlunun yeni utopyalar oluşturmasına sebep oldu. Devlet kurumlarının ve burokrasinin rasyonel yapılanmasıyla insanlar, ozgurlukcu, eşitlikci , demokratik bir dunyada, konforlu ve mutlu yaşayacaklardı. Herşey aklın yonetiminde ve insanlığın hizmetinde olacaktı. Bilginin evrensel gecerliliği olduğuna gore, tek bayrak, tek dil ve tek dinde hayal olmamalıydı. Tamamıyla insan kontrolundeki geleceğe dair azim ve pozitivist yontemle insan hızla doğanın kurallarını cozuyor, onun ic yapısı ve hareketindeki sistemi kendi uretimlerine uyguluyordu. Bu cabanın sonucları olan ilk somut urunler endustri devrimi ile alınmaya başlandı. Makineleşme ve seri uretim insanoğlunun hizmetinde calışıyor, insanları tarlaların ve tezgahların başından kaldırıp makinelerin başına oturtuyordu. Şehirli insan sayısı artıyor, orta sınıf toplumda daha hakim bir konuma geliyordu. Modernizmin sağladığı gelişmeler icinde bizi en fazla ilgilendiren uretilenin ve uretenin arttığı kadar, tuketilen ve tuketenin de artıyor olmasıydı. Grafik tasarım endustri devrimi icindeki yerini ambalaj ve tanıtım elemanları tasarımı ile almaya başlayacaktı. Tasarımların muhendisler ve zanaatkarlar tarafından yapıldığı bu donemde, sanatcılar tarafından, sanatcıların seri uretim sonuclarının sunumu surecinde rolleri olmaması gerektiği vurgulanıyor sanatcı ve zanaatcı ayrımı yapılarak zanaatcı aşağılanıyordu. The International Studio adında bir dergide yayınlanan makalede şoyle deniyordu: Gecmişte sanatcı ile zanaatcı arasında bir ayrım yoktu... Modern cağda ise, keyfi bir bicimde ve ofkemizide belli edecek şekilde, ozellikle resim ve heykeli kastederek guzel sanatlar ile alt sanatları veya daha yaygın adlarıyla, el sanatlarını veya sanayileri birbirinden ayırıyoruz. Ve ne ressam ne de heykeltraş olan bir zanaatcıya tenezzul edip de sanatcı adını yakıştırırsak onu ancak aşcılardan veya berberlerden biraz daha fazla onemsemiş oluyoruz. Coğu sanatcı bu ayrıma kayıtsız kalsada, reformcu sanatcıların baskı ve cabaları sonucu oluşturdukları tutarlı ulusal tarz , sanatcıların tasarımcı olarak seri uretim cılgınlığı icinde yerlerini almalarını sağladı. O zamana kadar kitap tasarımı yada belkide suslemesi yapan grafik tasarımcılar boylece, ambalaj ve tanıtım elemanları tasarlamaya başladılar. Onların sayesinde artık işlev ve estetik bir aradaydı. Ancak modernist grafik tasarımın butun uretimi boyunca savunacağı, işlevin estetikten once gelmesi fikri daha o zamanlarda ortaya cıkmıştı. Henuz 1847 yılında Journal of Design and Manufacturers da sanat eleştirmeni Henry Cole şoyle diyordu: Susleme, suslenen nesnenin kendisinin yanında ikincil olmalıdır.(2) Modern grafik tasarım, endustri devriminin ve yeni sosyal yaşamın ihtiyaclarına cevap vermeye başlamıştı. Mutlak ve surekli bir deneysellik icinde daima, bir onceki ile yetinmeyen yeni akımlar cıkıyor, yapay dil, gerekli olan esnekllik icinde varoluşunu surduruyordu.
__________________