hepimize, Hepimizin başından, hafızamızda bir anı, albumlerimizde bir fotoğraf, video filmlerinde bir goruntu veya gunluklerimizde bir satır olarak kaydettiğimiz olaylar gecmiştir. Pek coğumuzun da bu olaylara ilişkin “yıldonumlerimiz” vardır. Evlilik yıldonumleri, doğum gunleri, mezuniyet gunleri gibi ozel, dini ve milli bayram gunleri, anneler gunu, babalar gunu gibi toplumsal olarak yaşattığımız gunler, bu tur yıldonumlerindendir. Eğer bu anları bizimle paylaşmış veya paylaşmasını istediğimiz kişilerle birlikteysek, soz konusu gunleri bir şenlik havasında kutlarız. Ama o insanlar acı bir olayla aramızdan ayrılmışlarsa, icimizde bir burukluk oluşur. Kederleniriz. Hatırlamayı ve hatırlanmasını neredeyse hevesle beklediğimiz bu yıldonumlerinin yanında, 17 Ağustos 1999 da olduğu gibi, dunyanın beklenmedik bir anda sarsılarak, sevdiklerimizi bizden aldığı bazı olayların da yıldonumleri vardır. Bu yıldonumlerinde de olayın yaşandığı anlardaki duygularımıza benzer duyguları yeniden yaşarız. Mutluluk veren bir olayın yıldonumunde yaşadığımız mutluluğu nasıl hic sorgulamıyorsak, hayatımızda onemli kayıplara yol acan bir olayın yıldonumunde de o olay anındaki kadar şiddettle yaşadığımız acı, korku, ofke, pişmanlık, sucluluk gibi duygularımızı da doğal karşılamalıyız. İster olumlu, ister olumsuz olsun, hayatımızda onemli bir yer tutan olaylar sırasında, cevremizde bulunan her şey, biz farkında olmadan hafızamıza kaydedilir. Bu yuzden de aynı şeyler, bir başka zamanda da bizleri, o olay sanki yeniden oluyormuşcasına etkileyebilir. Deprem gibi hayati tehlike iceren bir olay sırasında da hafızamız o olay oncesindeki ve anındaki herşeyi kaydettiğinden, farklı bir zamanda ve mekanda bile, benzer şeyler yeniden gundeme geldiğinde (havanın sıcaklığı, denizin durumu, ayın rengi, hatta uzerimize giydiğimiz bir giysi)..
__________________