Kişiler arası cekim ve ilişkilerin dinamiği konusunda ortaya atılan teorilerden biri olan bağlanma teorisi (attachment theory), anneye veya rahatlatıcı bir başka figure bağlanmanın, cocuğun yaşamını surdurmesinde onemli bir işlevi olduğunu savunmaktadır. Bu yaklaşımdaki sosyal psikologlara gore (Bowlby, Ainsworth, vb.), bazı kişilerle sıcak-yakın ilişki ihtiyacı, insan doğasının temel bir boyutudur. Zira, hem insan, hem de primatlarda gozlenen bağlanma ihtiyacı, yeni doğmuş cocuğu cevresel tehlikelerden korumaya yonelik bio-sosyal bir surectir.

Anne-cocuk ilişkisinde yaygın inanc, annenin cocuğuna karşı ozverili, dikkatli, her an yardıma koşmaya hazır olduğu şeklindedir. Ancak Ainsworth ve ark. (1978), cocuk-anne ilişkisinde arasında uc farklı bağlanma stili ve dolayısıyla uc farklı ilişki tipi ayırtetmişlerdir:

Birinci tip, yaygın inanca uygundur, cocuk, annesini cevreyle ilişkisinde guven verici bir dayanak olarak kullanmaktadır ve 'guvenli cocuk' tipini yansıtmaktadır. İkinci tipte, anne mesafeli durmakta, cocuğun kendine yaklaşma cabalarını reddetmekte ve bunun sonucunda 'kacınan cocuk' tipi belirmektedir. Ucuncu tipte anne, cocuğun isteklerine cevap vermede gec kalmakta veya belirsiz/istikrarsız tepkiler gostermekte ve bunun sonucunda, 'kaygılı cocuk' tipi ortaya cıkmaktadır.
__________________