Pekiştirme teorileri (reinforcemenî theories), esas olarak oğrenme konusunu (tepkilerin kazanılması, oğrenilmesi) ele alan, kısacası oğrenme teorisi kavramlarını, kişiler arası ilişkiler bağlamına aktaran ve bunları uyaran-tepki paradigmasına gore acıklayan goruşlerdir.

İnsanın sosyal davranışlarının hemen hicbirinin, organizmanın genetik bagajı tarafından belirlenmemiş olması, oğrenme olgularının son derece geniş bir yelpazeye yayıldığının acık bir gostergesidir. Soz konusu olguların incelenmesi uc buyuk teorik yaklaşımın etkisindedir: Behevyorizm (ya da behevyorist metodoloji), cağrışımcılık (ya da temel yapısal ilkeleri) ve hedonizm (ya da motivasyon ilkesi).

Pekiştirme teorileri ozellikle ucuncu yaklaşımla ilgilidir. Bu teoriler uyaran-tepki zincirinin oluşmasında 'odul' veya muadillerinin (gerilimin azaltılması, zevk, doyum faktorleri, vb.) rolunu vurgulamaktadır. Hedonist yaklaşım Bentham'dan Thorndike'a, Thibaut ve Kelley'den Homans'a, Miller ve Dollard'dan Hovland'a, Skinner'den Bandura ve Walters'a, klasik şartlanmadan edimsel şartlanmaya kadar uzanan uzun bir tarihe sahiptir.

Bu tarih icersinde oğrenme teorileri, başlangıcta uzun yıllar boyunca sosyal davranışlarla ilgilenmediğinden, sosyal psikolojideki etkileri de sınırlı kalmıştır. Sosyal psikolojide, ozellikle kişiler arası ilişkiler ve cekim konusunda soz konusu edilmektedirler.

Pekiştirme, bir tepkiyi izleyen ve tepkinin tekrarını daha olası hale getiren her tur olayı ifade etmektedir. Pratikte pekiştirmenin sağlanma tarzına gore, literaturde 'ikincil pekiştirme', 'surekli pekiştirme', 'aralıklı veya programlı pekiştirme', 'negatif veya pozitif pekiştirme' gibi farklı pekiştirmelerden soz edilmektedir.
__________________