(....) Evrene, kitaplarda rastladım ben; ozumlenmiş, sınıflandırılmış, etiketlenmiş ve duşunulmuş bir evrendi bu, ama yine de korkunctu ve ben, kitabi deneyimlerimin karmakarışıklığını, gercek olayların rastlantısal akışından ayırt edemedim. İcinden sıyrılmak icin otuz yıl harcadığım felsefi idealizmim buradan kaynaklanıyor işte...(...)
Jean - Paul Sartre
Sozcukler sayfa 39

(....) Bir şan ve şeref olumu olan olumumdu beni yanlış yollara sapmaktan, kanamalardan ve peritonitten koruyan; olum ve ben bir tarih uzerinde anlaşmıştık; randevuya erken gelirsem orada bulamayacaktım onu; arkadaşlarım, olumu duşunmediğim icin istedikleri kadar kabahatli bulsunlardı beni: Olumu yaşamaktan bir dakika bile geri kalmadığımı bilmiyorlardı onlar.
Bugun hak veriyorum onlara: İnsanlık halinin tumunu, hatta tedirginliğini bile kabul etmişlerdi; ben ise guven duymayı secmiştim ve aslında kendimi olumsuz sandığım doğruydu; kendimi onceden oldurmuştum ben, cunku ancak oluler olumsuzluğun tadını cıkarabilirlerdi...(...)
Jean - Paul Sartre
Sozcukler sayfa 146

(...) Gelecek, şimdiden daha gercek. Bunda şaşılacak bir şey yok: Tamamlanmış bir hayatta son, başlangıcın hakikati olarak kabul edilir. Olu, varlık ile değer, işlenmemiş olguyla yeniden kurma arasında tam orta yerde kalır; hikayesi, her bir anında ozetlenen dairesel bir oz haline gelir. (...)
Jean - Paul Sartre
Sozcukler sayfa 148

(...) Kultur hicbir şeyi ve hic kimseyi kurtarmaz, bir şeyi haklı da cıkarmaz. Ama insanın bir urunudur o ve insan ona yansıtır kendini ve onun aracılığıyla ve onda kendini gorup tanır; bu eleştirel ayna, insana imgesini gosterir ancak. Ayrıca o yıkıntı halindeki eski binanın, yani benim sahtekarlığımın, karakterim olduğunu da unutmamak gerekir; bir nevrozdan kurtulabilirsiniz, ama onu kendi kendinize tedavi edemezsiniz Bir cocuğun, yıpranmış, silinmiş, hor gorulmuş, bir koşeye atılmış ve sozu edilmemiş butun temel ozellikleri, ellilik bir adamda yaşar durur...(...)
Jean - Paul Sartre