Olumunden iki yıl once Ataturk’un canına kıymak icin kurulan bir duzen meydana cıkarılmıştı. Hem bu duzeni kurmakla suclanan kimse “Milli Mucadele”den beri Ata’nın yolunda calışmış; sevgi ve guvenini kazanmış, bircok iyiliklerini de gormuş biriydi. Haber, yurtta şaşkınlık ve tiksinme yaratmıştı. Herkes bunu konuşuyor, “Nasıl olur, Nasıl olur!” diyor, bir turlu herhangi bir nedene bağlayamıyordu. Sanık tutuldu. Adalete teslim edildi. Fakat Ataturk, olaydan haberi yokmuş gibi, bu konuda ne duşunduğunu acıklamak icin ağzını acmadı. Adalet son sozunu soyleyinceye dek sustu. Ataturk’un bu suskunluğu, ceşitli yorumlara uğramıştı. Kimi “Bu uzuntulu olayı anmak istemiyor” dedi. Kimi de “Bunun doğru olduğuna inanmıyor” diye duşundu. Sanığa yukletilen suc, yargı yerinde ispat edilemediği icin adam aklandı. İşte, yargıc kararını bu yolda verdikten sonradır ki Ataturk bu konuda ağzını ilk ve son kez olarak actı ve yalnız şunu dedi: “Suca yeltenilmiştir; ancak yargıc buna kanacak olcude kanıt bulmuş değildir.

( Mehmet Ali Ağakay )

__________________