Sabiha Gokcen şoyle naklediyor:
"10-11 yaşında idim. Bursa'daki evimiz Ataturk'un koşkune cok yakındı. Bir gun Ataturk Bursa'yı şereflendirmiş, koşkun bahcesinde dolaşıyordu, ben de onu yakından gormek arzusu ile kıvranıyordum.
Yine bir gun bahcede dolaştığı sırada yerimden fırladım, Ona doğru koştum. Beni yolumdan cevirenlere ağlamakla karşı koymaya calışıyordum, birden bir ses işittim: "Bırakın onu" diyordu, "Bırakın gelsin." Koşarak Ata'nın yanına gittim, ellerine sarıldım. Ataturk sordu:
"Cocuk, sen okula gidiyor musun?"
Harpler sebebiyle okulumu yarıda bırakmıştım ve bir yatılı okula alınmamı istedim.
"Ben seni yanıma alayım, gelir misin?" diye Ataturk sordu.
"Abime sorayım" dedim. Kabul ettiler, derhal cağırtarak onunla konuştu, anlaştılar. Boylece Cankaya'ya geldim.
Uzun zaman ayrı kaldığım okuluma yeniden başlamanın sevinci icinde memnundum. Cankaya Koşku bahceleri icindeki eski bir seyis evi duzeltilerek okul haline getirilmişti. Koşkte calışanların, yaverlerin ve diğer hizmetlilerin cocukları ile birlikte ben de bu okula gitmeye başladım.
Bir sabah, Ata'nın elini opmek uzere yanına girdim. İşleri ile meşguldu. Bir sure ayakta bekledim birden, derin bir ic gecirdi ve "Allah!" dedi. (O, sık sık bu şekilde yapardı.)
Ataturk hakkında evvelce cok şeyler duymuştum, bu tesirle olacak bir hayli şaşırdım. Onun ağzından Allah kelimesini duymak beni şaşırtmış ve heyecanlandırmıştı.
Ata'nın yuzune şaşkın bir şekilde bakmış olacağım ki:
"Sen dindar mısın?" diye sordu.
Ben de ailemden aldığım din terbiyesi ile;
"Evet dindarım" dedim ve bu cevabımı nasıl karşılayacağını anlamak icin urkek urkek yuzune baktım. Cevabım hoşuna gitmişti.
"Cok iyi... Allah, buyuk bir kuvvettir. O'na daima inanmak lazımdır" dedi ve bu konuda uzun uzun izahat verdi. Ben de o zaman anladım ki; Ataturk hakkında soylenenlerin aslı yoktur ve Ata, butun soylenenlerin hilafına dindar bir insandır.

__________________