Likidite tuzağı, ekonomide faiz oranlarının inebileceği en duşuk seviyeye inmiş olduğu ve para arzını arttırarak faiz oranları (dolayısıyla yatırımlar ve toplam talep)[1] uzerinde etkili olunamadığı durum. Boyle bir durumda para arzındaki artışlar doğrudan doğruya atıl birikim şeklinde elde tutulmakta ve faiz oranı değişmemektedir.


Likidite tuzağı, Keynes tarafından geliştirilen spekulatif para talebi kavramını acıklar. Spekulatif para talebi faiz oranlarıyla ters yonlu ilişkilidir. Keynes bu ilişkiyi tahvil fiyatları aracılığı ile acıklar. Tahvil uzerinde yazılı faiz sabit olduğuna gore, tahvil fiyatları arttığında faiz haddi fiilen duşuyor demektir. Tahvil fiyatları ne kadar yuksekse “faiz oranı ne kadar duşukse” insanlar spekulasyon gudusuyle elinde o kadar cok para tutmak isteyecektir. Keynes faiz oranının duşebileceğine inanılan en duşuk bir alt sınırın olacağını belirtir. Bu sınıra indiğinde artık daha fazla duşmesi beklenemez. Bu durumda kişiler faiz oranının tekrar yukseleceği tahvil fiyatlarının ise duşeceği beklentisi icinde olacaklarından, butun varlıklarını likit olarak tutacaklardır.

Likidite tuzağı bir olu noktadır. Bu noktada para arzının genişlemesine, faizin en duşuk seviyeye inmesine rağmen, tahvil ve bono alımları felce uğramaktadır. Ekonomi likidite tuzağına duşunce parasal tedbirlerle iş hayatını canlandırabilmek ve tekrar tam istihdam duzeyine yaklaşabilmek imkÂnı ortadan kalkmaktadır.
__________________