Guzel bir yaşam icin oncelikle guzel bir dunya gerekir değil mi? İşine giden ebeveynler, okuluna devam eden oğrenciler, hatta trafik yoğunluğu bile, yaşantıdaki akışın birer gostergesidir. Kimse "kotuluğe sebep olacağına" ihtimal vermez ve bu sebeple zarar vermeye devam eder: "Nasıl olsa ben olene kadar bana bir zararı dokunmaz. Benden sonrakiler duşunsun." Dunya, yuz yıllardır belki de bu duşuncelere yavaş yavaş kurban oldu. Elbette bir gun bu davranışların etkileri gorulecekti ve o gun "bugun!" Yeni bir ihtimal ya da yaşamın sonu! Brink, Ark isimli yuzen bir adada geciyor. Asıl yapılış amacı, teknolojinin cevresel duzene olan bir oduluydu belki de, ancak bir sure sonra deniz seviyesinde yaşanan yukselişler, var olan kara parcalarını zamanla tehdit etmeye, sonrasında da yutmaya başladı. Kaynaklar zaten tukenirken, bir de yaşanılacak alanlar tukenmeye başladı. Dolaysıyla Ark'ın ana amacı bir kenara itildi ve yaşamak isteyen milyonlarca insanın tercihi oldu. İnsanların dunyaya az veya cok verdiği zararlar, işte şimdi başa bela oldu. Giderek artan nufus, var olan yaşam kaynaklarının da ters orantıda azalmasına yol actı. Şuphesiz ki aclık duygusu; teknoloji ne kadar gelişirse gelişsin, medeniyetler ne kadar modern olursa olsun, orman kanunlarını bir anda geri getirebilirdi ve oyle de oldu. Başlayan sivil savaş, her şeyin sonu geldiği gibi insan ırkının da sonunu getiriyordu. __________________