Betül Topaklı / Milliyet.com.tr -Elif Güler, 1995 yılında İstanbul’da doğdu. Annesi öğretmen, babası serbest meslek sahibi olan Elif, dünyaya gözlerini diğer bebeklerden farklı olarak açtı. Bir ablası olan Elif, her 750-1000 doğumda bir görülen Down Sendromu'yla doğmuştu. Nedeni henüz tespit edilemeyen bu genetik farklılık, tipik bir yüz siması, badem biçimli göz, düşük kas yoğunluğu, sarkık dil, el ayasında yarık, ayak başparmağı ile ikinci parmak arasında genişlik gibi tipik belirtilerin bazen bir arada bazen de birkaçının görülmesiyle kendini gösteriyordu. Bu nedenle Elif doğduğunda herkesin ona karşı tepkisi farklıydı.

Down Sendromu genelde hafif-orta dereceli zihinsel engele neden oluyordu. Bu nedenle Down sendromlu bir çocuğun mevcut potansiyelini ortaya çıkarabilmesi için doğumdan başlayarak onu hayata hazırlayacak özel destek verilmeliydi. Elif’in ailesi özellikle annesi bu desteği kızına vermeye çoktan hazırdı. Down sendromlular okuyamaz, öğrenemez, konuşamaz, matematik yetenekleri gelişemez, kendisini ifade edemez ve yardıma muhtaç olur sözlerinin hiçbiri onu etkilemedi. Cesaretini kırmadığı gibi aksine perçinledi.




'ELİF’İ FARKLI BİR ÇOCUK OLARAK GÖRMEDİM'

Elif’in annesinin farklı bir bakış açısı vardı. İşe olumsuzlukları hayatından çıkarmakla başladı. Elif’in bir kalbi ve canı vardı. Onu ablasından farklı görmedi. Normal bir çocuk yetiştirir gibi büyüttü. Evlerinde kural olmadığı gibi Elif’in hayal dünyasının gelişmesini sağlayacak her türlü araç gereç de (dergiler, resimler, kitaplar, boyalar, ambalaj kâğıtları, kurdeleler, düğmeler, balonlar) mevcuttu. Elif evde civciv besliyor; kedi, köpek, kuş, hamster gibi hayvanlarla büyüyordu.

Yazı, kışı yok: Ne kadar sivrisinek varsa üzerine yapıştı! 1 muz bile yetiyorKızı için hiçbir fedakârlıktan kaçmayan anne emeklerinin karşılığını ise kısa zamanda aldı. Çünkü Elif 7 aylıkken konuşmaya, 5 yaşındayken de okuyup yazmaya başladı. Elif için artık eğitim hayatının başlama vakti gelmişti. Ancak bu durum onun ve ailesinin düşündüğünden daha zorlu bir süreç olacaktı. Elif, o günleri şöyle anlattı:

Alıntı Metni


YAŞADIKLARINI YAZARAK İFADE ETTİ

Yaşadıkları olaylar Elif’i yazmaya yöneltti. Elif bir taraftan duygularını yazdığı şiirle ifade ediyor, diğer taraftan öğretmen olmak istiyordu. Ailesi bu konuda da Elif’i destekledi. Elif büyümüş, güzel bir genç kız olmuştu. Çocuklar Elif’i, Elif’te onları çok seviyordu. Bu nedenle lisede çocuk gelişimi bölümünde okudu. Elif, bol maceralı lise hayatının sonunda çok ünlü bir bebek mağazasında işe başladı. Keyfi yerindeydi, ona hiç ayrımcılık yapmıyorlardı. Herkes gibi o da işini başarıyla yapıyordu. Hatta çalıştığı iş yeri Elif’in çıkardığı 'Rüzgar Beni Nereye Sürüklerse' adlı ilk şiir kitabına sponsor bile oldu.

'Yurtdışı kolay değil! Sahip çıkmanız gereken toprağınız var'‘KENDİMİ KABUL ETTİRMEKTE ZORLANACAĞIM’

Elif, liseyi bitirmiş bir işe de girmişti ancak üniversiteyi de okumak istiyordu. Tabii ki bu isteğini de gerçekleştirecekti. Hem çalıştı, hem de üniversite sınavına hazırlandı. Çalışmasının sonucunu kısa zamanda aldı ve İstanbul Üniversitesi Çocuk Gelişimi Bölümü’ne girmeye hak kazandı. Elif, “Mezun olmam için 4 dersim kaldı. Ancak biliyorum ki mezun olduktan sonra bile çocuklarınolduğu kurumlarda çalışmak için kendimi kabul ettirmekte zorlanacağım” diyerek yürekleri dağladı.

Alıntı Metni


Elif, Down sendromlu bireylerin duygularına ise şu cümlelerle tercüman oluyor: “Biz her şeyin farkındayız. Her şeyi biliyoruz, hissediyoruz, anlıyoruz fakat siz neden kabuğumuza çekildiğimizi bilmiyorsunuz. Yani bir şekilde kendimizi saklıyoruz. Başarısız olmaktan, yanlış yapmaktan ve azarlanmaktan korkuyoruz. Çünkü gizli bakışların ve farklı davranışların farkındayız. Kitaplarımda yaşadıklarımdan, yaşayamadıklarımdan ve bana yaşatılan yalnızlık duygularımdan bahsediyorum.”

Oğluyla fotoğraflarını paylaştı, ortalık karıştı! 'Bebeğini doktora götürmek zorundasın'Elif’in ‘Kuyruklu Down’ kitabımda yer alan bir şiiri ise şöyle:

CAMBAZ

İplerde yürüyorum durmadan

Bu benim işim

Durup sizlere bakıyorum oradan

Bir görüntü geçiyor

Şuradan

Tutunuyorum iplere

Sıkıca

Elim acıyor, dayan Elif diyorum

Yetişmeye çalışıyorum

Yetişemiyorum

Uçmaya çalışıyorum

Uçamıyorum

İpler dolandı

Açamıyorum

Avazım çıktığı kadar

Bağırıyorum

Rüzgarın sesi,

Sesimden kuvvetli çıkıyor

Heyyy! Beni duyuyor musunuz?

Duyamıyorsunuz tabii

İplerde yürürken

Düşünüyorum durmadan

Siz beni göremiyorsunuz…

ÖZEL | Hamza Hamzaoğlu iddialı konuştu: Arda Güler'den sonra Fenerbahçe'nin yüzünü güldürecekMilyonlarca emekliyi ilgilendiriyor: Enflasyon tahminleri değişti, işte masadaki zam oranı