Hayatının kucucuk bir kısmında bile bir hayvanla aynı evi paylaşanlar iyi bilecektir ki; paylaştığınız şey sadece bir ev değil; yaşamdır aslında. O hayvan ne olursa olsun; kedi, kopek, kuş… Hic fark etmez. Cok kısa bir sure icinde sizin en yakınınız; zamanla da ailenizin bir ferdi haline gelir. Anneniz, babanız, eşiniz, cocuklarınız… Onlar ne kadar değerliyse sizin icin; aynı yaşamı paylaştığınız hayvan dostunuz da o kadar değerlidir. Evden cıkarken aklınızın evde kalmasına sebep olan sevdiklerinize bir kişi daha eklenmiştir artık.
Ne soylesek az, ne kadar betimlemeye calışsak anlamsız. O cok sevdiğiniz hayat arkadaşınız, bir gun herhangi bir sebeple uzaklara giderse; icinizi cok buyuk bir huzun kaplar. Sahip olduğunuz şeylerin, yanınızda olan sevdiklerinizin değerini de daha iyi anlamaya başlarsınız…
Bir sureliğine bile olsa aynı hayatı paylaştığınız hayvan dostunuzu kaybetmenin, cok sevdiğiniz bir insanı kaybetmekten hicbir farkı yoktur.
Cunku birlikte cok fazla anınız vardır ve onunla ilgili anılarınız gozunuzun onunden asla gitmez…
Cunku kotu gecen bir gunun sonunda eve gittiğinizde, konuşmadan dertleşebilmenin tek yolu, ona sarılıp uzanmaktı…
Cunku onun yaramazlıkları, ne kadar kızarsanız kızın, size her şeyi unutturuyordu…
Cunku sorumlulukların en guzeli, ona karşı duyduğunuzdu…
Cunku karşılıksız sevginin tam olarak ne anlama geldiğini, o hayatınıza girdikten sonra anladınız…
Cunku sabah işe giderken, uykusundan uyanıp sizi huzunlu gozlerle uğurlayan da oydu…
Cunku artık yalnız olduğunuzdan daha uzucu bir duşunce varsa; o da onun yalnız kalacak olması…
Cunku evinize ve hayatınıza geldiği o ilk gun, dun gibi aklınızdadır…
Cunku geriye kalan oyuncakları, eşyaları; icinizi fazlaca acıtır…
Cunku her yemek yediğinizde, aklınıza onun sevdiği yiyecekler gelir…
Cunku aslında hep derinlerde sakladığınız sevdiklerinizi “kaybetme korkusu” uzunca bir sure daha aklınızdan cıkmayacaktır…
Cunku bir sucunuz olmamasına rağmen “Keşke onun icin daha fazla şey yapabilseydim” duşuncesi icinizi parcalar…
Cunku o ailenizin bir ferdiydi; onsuzluğa alışmaksa herkes icin cok zor olacak…
Cunku insanların bircoğu, uzuntunuzun nedenini oğrendiğinde bunu hafife alacak ve anlaamayacak…
Dolayısıyla asla acını tam anlamıyla paylaşmış da olmayacaksın.
Cunku maalesef her acıya alıştığınız gibi, onun yokluğuna da alışacaksınız…
Ve sanıyoruz bunun en kolay yolu, sadece evinizdekilere değil sokaktaki hayvan dostlarımıza da sarılmak…