Bircok kişi yara izlerine karşı oldukca on yargılı davranıyor. Herhangi birinde derin bir yara izi gorduğumuzde kafamızı ceviriyor ya da dikkatli dikkatli bakıyoruz. Her iki hareketimizle de yara izlerini normalize etmekten uzaklaşıyor, yara izine sahip olan kişiyi kotu hissettiriyoruz.
Aslında yara izlerinin her biri birer yaşanmışlık birer hikaye taşıyor. Hepsi bizi birbirimizden ayıran hikayelerimizin birer imzası aslında. Bu yuzden yara izlerinden utanmak yerine onları ozgurce gostermek gerektiğini duşunen İngiliz fotoğrafcı Sophie Mayenne, “Behind the Scars” adlı bir fotoğraf serisi başlattı.
Bu projenin yara izleri olan insanlarda olumlu bir etki yaratmasını ve guvensizliklerinden kurtulmalarına yardımcı olmasını duşunerek cıkmış yola. İşte bazı yara izleri ve arkasındaki hikayeler…
1. Maya
“Cildimde şiddeti gittikce artan değişmeler fark ediliyordu. Ben henuz 18 aylıkken epidermolizis bulloza ( tedavisi olmayan genetik bir deri hastalığı) teşhisi kondu. Bu yıla kadar cildime rağmen neredeyse normal bir hayat yaşayabiliyordum ancak bu yıl hastalığım hızla kotuleşmeye başladı. Artık eskiden yapabildiğim bircok şeyi yapamamaya başladım. Kendime guvenim ve saygım kalmamıştı. Gunumun coğunu cildimle uğraşarak ya da onun verdiği acılara katlanarak geciriyordum. Ama şimdi kendime hala aynı ben olduğumu hala aynı yaşta olduğumu hatırlatmam gerektiğini biliyorum. Ben hala guzelim ve hayatımın geri kalanında beni tanımlayacak şey bu hastalık olmamalı. Evet, o her zaman hayatımın buyuk bir kısmını kaplayacak ama asla hayatımı elimden almasına izin vermemeliyim. Bu cok az gorulen bir hastalık ve bu yuzden de farkındalık cok az. Hayati tehlikesi olan bir hastalık ve ben bu yazıyı sadece kendim icin değil bu hastalığa sahip tum acı cekenler icin yazıyorum. Farkındalığın az olması sebebiyle tedavi icin yapılan araştırmalar ve buna ayrılan butceler de oldukca kısıtlı. Belki de bu yuzden hicbir zaman tedavi olamayacağım. Gelecekte bu hastalığa sahip cocukların daha fazla imkana erişebilmesini umuyorum.”
2. Mercy
“Benim yara izlerim evimizdeki aile ici şiddet olayı sırasında cıkan yangında oldu. Cildim yandığında 29 yaşındaydım ve onu kabullenmek hic kolay olmadı. Yaralarım sayesinde ben bugun olduğum kişiyim. Onlara sahip olduğum en değerli hazinem diyebilirim.”
3. Tracey
“Benim adım Tracey. 45 yaşındayım ve 2 cocuk annesiyim. 2012 doktorum kotuye giden bir soğuk algınlığım olduğu soyledi. Berbat hissettiren ilaclar kullandım. 999 ’u aradım ve biri beni kontrol etmeye geldi. Her şeyin yolunda olduğunu soylediler. Kızıma akşam yemeği yemesi gerektiğini soyledim ve yukarı cıktım. Bayılmışım. Kızım ve arkadaşım beni hastaneye goturduler. Uyandığımda kafam cok karışıktı, kızımı ve arkadaşımı tanıyamadım. Cekilen tomogrofinin ardından 2 tip menenjit olduğu tespit edildi. 1 ay boyunca komada kaldım. Uyandığımda konuşamıyordum. Kızım her gun beni gormeye geliyordu. Beni sinirlendirense onun her soylediğini duyduğum halde cevap veremememdi. Boğazıma beslenme boruları taktılar. Kalp krizi gecirmeden onceki 2 ay boyunca yoğun bakımda kaldım. Kalp krizi gecirdiğimde doktorlar kalp kapakcığımda buyume olduğunu gorduler. Kalp kapakcığım yerine yapay titanyum bir kapakcık takıldı. Ameliyat sonrası tekrar yoğun bakıma alındım. Bu defa daha izole bir odada tutuluyordum. 1 ay sonra ailemle ve doktorlarla iletişim kurabilmem icin soluk boruma bir delik acıldı. Bir sure duzgun konuşamadım ve iletişim kuramadım. Nisan yeme, icme, konuşma, yuruyuş, giyinme gibi şeyleri yeniden oğrendim ve noroloji bolumune gectim. Birkac ay sonra yavaş yavaş yurumeye başlayabilmiştim.”
4. Agnes
“1997 yılında, 7 yaşındayken bir gaz patlamsında sağ kalmayı başarabildim. 27 rekonstruktif (dokuların yeniden şekillendirilmesi) ameliyat gecirdim. Yara izlerim beni hicbir zaman rahatsız etmedi. Onlar benim icin oldukca guzeller ve bir hikayeleri var. Bu yuzden cok ozeller.”
5. Megan
“Bir gun başıboş bir atı kurtardım adı Fly ’dı. Onu gorduğum an cok sevmiştim. Bir sabah her zaman olduğu gibi bolgedeki atları besliyodum. Fly başka bir atı tekmelemeye calıştı ancak ıskaladı ve tekmesi tam suratımın ortasına gelmişti. Once şok oldum. Boş bir tarlada tek başıma ve kanlar icindeydim. Ustelik cok kucuktum. Ancak birkac hastane ziyaretinin ardından artık o yara izi yuzumun bir parcasıydı. Aradan 4 yıl gecti Bu sure boyunca yara izini duzeltebilecek bir cozum arasam da bulamadım.”
6. Bintu
“Kucukken tezgahın uzerinde duran bir fincan cayı cektim ve sonucunda sol omzum, sol goğsum ve midem yandı. 11 aylıkken oluşan bu yara o zamandan beri benimle. Tum bildiğim bu, vucudumun yara izi olmadığı halini hatırlamıyorum bile. Herkesin bir yara izi olduğuna eminim. En kotu gunlerimi geride bıraktım, yeni tanıştığım insanlar tiksinerek bakıyorlar. Bu bana vucudumda bir şey mi var diye duşundurtuyor sadece. Sonra hatırlıyorum, ‘yanıklar ’.Yara izim vucudumun bir parcası. Ve onlar sadece birer yara izi.”
7. Isabella
“Bugun dunyaya biraz kızgınım. Tam 2 yıl 2 gun once oldu ama ben hala tam olarak hissedemiyorum. Kesildim, bicildim, tellerle tutturuldum ama bugun tam olarak hissedemiyorum. Hatıralarım, ruyalarım ve bugun olanlar birbirine karıştığı icin kızgınım. 2 yıl 2 gun, ben hala iyi değilim. Ama iyi olacağım.”
8. Chloe
“13 yaşımdayken kendime zarar verdim ve o gunden beri bununla savaşıyorum. Kendine zarar vermek, her zaman ilk duşunduğunden ve planladığından cok daha kotusu oluyor. Adeta bağımlılık yaratıyor ve plastik cerrahlar sizi eski halinize getiremeyeceğini soylediğinde tek careniz yara izlerinizi ve getirdiği tum acı ve kotulukleri sevmek olur. Yara izlerim hikayemi anlatıyor ve başkalarının soylediği hicbir şey bu fikrimi değiştiremeyecek.”
9. Zuzanna
“Her iki onkol kemiğim olmadan doğdum. Bir yaşındayken sağ elimden ilk ameliyatımı oldum. Bir yıl sonra doktorlar sol elimi de ameliyat etmeye karar verdiler. İki farklı doktor tarafından operasyon gercekleşti. İlk ameliyat iyi gecse de ikincisinde bazı komplikasonlar oluştu. Doktorlar sol elimdeki kemiklerin sağ elimdeki kemiklerden farklı olduğunu fark etmemişti. 15 yaşındayken bir şeylerin yanlış olduğunu fark ettim. Bir kez daha ameliyat olmam gerekiyordu. Hastalığın adı hemimelia ve 100 bin kişide bir gorulen bir hastalık. Yara izleriyle ilgili buyuk problemlerim vardı, onları kabullenemiyordum. Elbette diğer insanların da benim yara izlerimle problemleri vardı. Şimdi ise bunun tumuyle ‘ben ’ olduğumu biliyorum. Sonunda bunu gizlemek zorunda olmadığımı duşunuyorum cunku bu gercek ben.”
10. Barbara
“2014 yılında nadir gorulen ve agresif bir kanser turu olan anjiosarkom teşhisi kondu. 3 ameliyat ve 2 kemoterapi sureci sonrasında bu yara izleri artık benimdi. Ameliyatım, goğus kemiğim ve 4 kaburgamın da alınmasını iceren bir ameliyattı. Yara izlerimi kabullenmem uzun zaman aldı. Son gunlerde kanserin nuksettiğini soyleyebilirim. Şaşırtıcı bir şekilde huzurlu hissediyorum.”
11. David
Sol kolumdaki yara izleri son 7 yıldır kendime zarar verme cabalarımın bir sonucu. Karnımın sağ ust tarafındakiler ise kulağıma konmak uzere alınan kaburgalarımın ameliyat izleri.”
12. Lucia
“Kalbimde 5 delikle doğdum. İkinci kalp ameliyatımı olduğumda 2 yaşındaydım. Ve ucunuyu ise 26 yaşımda tam 6 ay once oldum. Cunku kalbim cok buyuktu, hem fiziksel hem de mecazi anlamda… Hayatım boyunca sahip olduğum bu yara izleri bana ne kadar guclu olduğumu hatırlatıyor.”
13. Gemma
“Vucudum zor zamanlardan kalma yara izleriyle dolu. Vucuduma baktıkca bir savaş alanı gordum uzun sure, onlarla barışmam kolay olmadı. Buyudukce insanların duşuncelerini daha az onemsemeye başladım ve onu bir armağan olarak gormeye başladım.”
14. Leo
“20 ’li yaşlarımdayken parkın icinden kestirme bir yoldan geciyordum. Kapıların kilitlendiğini fark ettim ve parmaklıklara tırmanarak cıkmaya calıştım. Ayaklarım kaydı. Parmaklıklar yuzumu sıyırdı. Neyse ki park gorevlisi durumu fark etti ve ambulans cağırdı. İnsanlar coğunlukla benim bıcaklı bir saldırıya karıştığımı zannediyor ve bu yuzden kotu biri olduğumu duşunuyorlar.”
Kaynak; 1