Rabbimiz, insanları samimiyet testlerinden gecirip imtihan ediyor; mu ’minle kÂfiri, mucÂhid ile tembeli ayıracak, onlarca imtihandan geciriyor. Elbette bu imtihanları kazananlarla kaybedenler de bir olmaz. Zira bu, AllÂh ’ın adÂletine aykırı…“Ey îmÂn edenler! Sizi acı bir azaptan kurtaracak ticÂreti gostereyim mi? AllÂh ’a ve Rasûlu ’ne inanır, mallarınızla ve canlarınızla Allah yolunda cihÂd edersiniz. Eğer bilirseniz, bu sizin icin daha hayırlıdır.” (es-Saff, 10-11)

İslÂm Dunyası ’nın kanayan yarası olan Kudus, bu ay, tekrar dunyanın gundemi oldu. Yahudilerin yuzyıllardır uzerinde calışıp her gecen gun bir adım daha yaklaştıkları “Arz-ı Mev ’ud” plÂnlarının bir onemli adımı daha atıldı. “Kudus ’un tamamının İsrail ’in başkenti olduğu” duşuncesi, İsrail dışında bir ulke tarafından daha kabul edildi. Hem de dunyanın kilit ulkelerinden biri olan Amerika tarafından…

Tabiî bu, butun dunyadaki muslumanların haklı tepkisine sebep oldu. Bazen cılız, bazen guclu sesler yukseldi; zaman zaman sokaklarda kalabalıklar toplandı, protestolar yapıldı. Bizim ulkemizin de ozellikle gencleri sokaklara dokuldu, bir anlık da olsa heyecan dalga dalga yayıldı. Sosyal medya:

“-Cihad îlÂn edilsin; gidelim bir gecede İsrail ’i yok edip, sabah namazımızı Mescid-i Aks ’da kılıp gelelim.” diye efelenen, fakat beş vakit namazını doğru durust kılmayan, anlık mucahidlerin ahkÂm kesmeleri ile inledi. Tıpkı asırlar oncesinde, yaşanmış şu hÂdise gibi… Selahaddin-i Eyyûbî Cuma hutbesi okumaktadır. Bu esnÂda bir genc bağırır:

“-Kudus ’e cihÂdı emret, boyle bir zamanda başka bir konudan bahsetmen boşunadır!”

Selahaddîn-i Eyyûbî, bu gencin haykırışını duyar, lÂkin cevap vermez. Ertesi sabah namaz esnasında:

“-Dun bana hutbede cihÂdı emretmemi isteyen genc nerede?” diye sorar. Cevap yoktur. Cunku o genc sabah namazına gelmemiştir. Selahaddîn-i Eyyûbî, halka hitÂben:

“-VallÂhi, Cuma namazına gelenler, sabah namazına gelmedikce Kudus ’e cihÂdı emretmeyeceğim!” der.

İsyankÂr ve işgalci CÂlut ve ordusunun zulumleri altında inleyen yahudiler de kendi devrinin peygamberlerine, “CihÂd emredilsin artık!” deyip duruyorlardı. Peygamberleri, onlara AllÂh ’ın emirlerini haber verince de yan cizmeye başladılar. Once komutanlarını beğenmediler, sonra komutanlarının “Karşımıza cıkan nehirden en cok bir avuc su iceceksiniz!” emrini ciğnediler. Yuz binleri aşan ordudan, ancak Bedir gÂzileri kadar bir avuc mucahid kaldı, gercek savaş meydanında…

Peygamber Efendimizin hayatı da, ashÂb-ı kirÂmın cihÂd meydanlarında pek cok kez yoklandığı buyuk sabır ve fedakÂrlık imtihanlarıyla dopdolu…

CİHAD NEDİR?

Yaşadığımız hÂdiseler, bize bir kere daha şunu gosteriyor ki, biz cihadı lÂyıkıyla bilmiyoruz ve onu cok hafife alıyoruz. Oyleyse cihad nedir? Ceşitleri nelerdir? Nerede, nasıl ve kime karşı yapılır?

Umûmî mÂnÂsıyla cihÂd, “kişinin oncelikle nefsini tezkiye ve terbiye ile uğraşması, AllÂh ’ın emirlerini ihlÂsla yerine getirmesi, haramlarından kacınması”,[1] “musluman kardeşine nasihatte bulunması, musluman olmayan birine İslÂm ’ı delilleriyle anlatıp ikn etmesi”[2] ve “dînini, nÂmusunu, canını, vatanını, neslini, malını-mulkunu korumak, İslÂm ’ı yaymak ve buna mÂnî olan engelleri ortadan kaldırmak icin can, mal, dil ve diğer butun imkÂnlarla mucÂdele ve muhÂrebe etmesi” mÂnÂlarına gelir.[3]

Bu sebeple cihÂd kelimesi, nefisleri ıslÂh edip Allah TeÂl ’nın rızÂsı icin, “îlÂ-yı kelimetullÂh” (AllÂh ’ın dînini yuceltmek) uğrunda fert ve cemiyet olarak İslÂmî bir hayat yaşama maksadıyla sarf edilen butun cehd ve gayretleri ifÂde etmektedir. Bu bakımdan Allah Rasûlu ’nun yirmi uc senelik nubuvvet hayatının tamamen bu uğurda gectiğini soylemek mubÂlağa sayılmaz.

Burada sayılan cihÂd tÂriflerinin sıralaması cok onemlidir. Cihad, yukarıda da belirtildiği uzere, “oncelikle kişinin kendi nefsini tezkiye ve terbiye etmesi ve AllÂh ’ın emirlerini ihlÂsla yerine getirmesi, AllÂh ’ın haramlarından kacınması”dır. Kişi, bu ilk uc şartı yerine getirdiğinde fiilî muhÂrebenin en onemli uc sacayağını tamamlamış olur. Bunları yapmadan, eline silah alıp koşmak, maalesef her yiğidin harcı değildir. Can o kadar tatlıdır ki, îman kalbe yerleşip Rabbimizin emir ve yasaklarını tatbik etmeden, yani sÂlih bir kul olmadan, candan vazgecebilmek mumkun değildir! Hayatında hic Allah icin fedakÂrlık yapmamış, malından ve vaktinden infak etmemiş, cileleri sabırla goğuslememiş, en azından farzlara îtina ve haramlardan uzak durmak icin asgarî titizliği gostermemiş, kısaca mu ’min ve muttakî bir hayat yaşamaya azmetmemiş bir insanın; duşman karşısında cansiperÂne savaşan bir mucÂhid kesilmesi kolay değildir.

İnsan nefsiyle mucadele ede ede guclenir, bilenir. Kalbini bununla temizler, her şeyini Allah icin feda etmeyi oğrenir. Dışarıdaki duşmanla mucadele etmek icin, kendi gonlunde kurulmuş duşmanları alaşağı etmek şarttır. Bu yuzden Peygamber Efendimiz -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem-:

“(Hakik&#238 mucÂhid, nefsine karşı cihÂd edendir.” buyurmuştur. (Tirmizî, FedÂilu ’l-CihÂd, 2/1621; Ahmed b. Hanbel, Musned, VI, 20)

Boylesi bir cihÂda ne kadar hazır olup olmadığımızı, yaşadığımız ve şahit olduğumuz birkac misal uzerinden anlatayım:

Bir arkadaşımın oğlu polis oldu, şimdi atamasını bekliyor. Arkadaşım bu haberi bizimle paylaştığında birkac arkadaşımla beraberdik. Bu arkadaşlarımın hepsi, belli bir İslÂmî ilim seviyesi olan arkadaşlar... İlk tepkiler şoyle oldu:

“-Oğlunuz polis mi oldu? Nasıl izin verirsiniz, cok tehlikeli bir meslek!”

“-Allah yardımcınız olsun, bu zamanda zor… İnşÃ‚allah tayini batıya cıkar.”

“-YÂ, du edelim de masabaşı bir bolume ataması olsun.”

“-Polis annesi olmak da, polis eşi olmak da cok zor…”

“-Bizim bir akrabamız polisti, intihar etti.”

Bu minvalde devam edip giden konuşmaları durdurmaya calışan birkac akl-ı selim cevaplar da oldu elhamdulillah… Ama ilk tepki, yureklerin icindekilerin dokulmesi acısından cok ehemmiyetli diye duşunuyorum.

Kardeşimin askerliği doğuya cıktığı zaman da bazı kendini bilmez kimselerin soyledikleri bizi bir hayli yormuştu. Doğuda askerlik yapan başka bir tanıdığımız da bir hÂtırasını anlatınca cok şaşırmıştım. Gece Âniden “Baskın var, hazırlanın! Operasyona gidiyoruz!” denince bircok askerin ağlayarak gitmek istemediğini, hatt bu yuzden ayağına kurşun sıkarak sakatlanıp rapor alma plÂnları yapanların bulunduğunu anlatmıştı.

Belki siz de cok şÃ‚hit olmuşsunuzdur; oğlunun askerliği doğuya cıkmasın diye tefriciye okutan anneleri…

Peki, biz ne zaman ve nasıl bu hÂle geldik? Hani asker ocağı, “peygamber ocağı” idi? Hani nerede ellerine kına yakıp:

“-Sakın şehid ya da gazi olmadan donme!” diyerek cepheye evlÂtlarını uğurlayan anneler...

ARTIK ANNELER KLAVYE MUCAHİDLERİ YETİŞTİRİYOR

Bu zamanın anneleri, ancak klavye mucÂhidleri yetiştiriyor artık… Cunku anneliği de internetten oğrendi onlar, cocuk yetiştirmeyi de...Buradan ozellikle erkek cocuğu olan annelere seslenmek istiyorum:

Her sabah işime giderken aynı saatlerde cocuklarını okula goturen anneleri goruyorum ve cok uzuluyorum. Tombiş oğlan cocuklarının ellerinde pastaneden alınmış bir poğaca, diğer ellerinde hazır meyve suyu... İtseler bir kişiyi rahatca yere devirecek gucteki bu oğlan cocuklarının okul cantalarını ve resim dosyalarını ise anneleri sırtlanmış. Cocuklar, ağa gibi onden yuruyor; anneleri ise arada arkalarından sesleniyor:

“-Oğlum, koşma terleyeceksin!..”

Gecen yıl Haziran ayının ilk haftalarında, Ramazan ayı girince okulların kapanmasına da cok az kalmıştı. Yine onumde cusseli bir oğlan cocuğu, en az on bir yaşında… Annesiyle okuldan donuyorlar. Onun annesi de yine butun cantaları yuklenmiş. Oğlan, annesine:

“-Anne, ben artık yarından itibaren oruc tutacağım!” diyor. Annesi ise:

“-Olmaz, okula gidiyorsun. Dersleri anlamazsın!” diye karşılık veriyor. Cocuk ısrar ediyor:

“-Anne, okulun son haftasındayız. Artık sınavlar bitti, hocalar ders işlemiyor!. Ne olur izin ver, tutayım!” diye Âdeta yalvarıyor. Anne bu defa:

“-Olmaz, hava sıcak, gunler uzun! Buyuyunce, gunler kısalınca tutarsın!” diye ona itiraz ediyor.

Bu cevapları veren tesetturlu bir anne, belli ki, kendisi oruc tutuyor. Ama guy oğluna merhametinden ona izin vermiyor. Nasıl bir merhamettir bu?!

Bu oğullarına tapan kadınlar, neyin peşindeler?

Bir arkadaşım, kayınvÂlidesinin yazın kamp icin dağa cıktıklarını, iki ay boyunca dağda kalıp Eylul ’de donerken şahit olduğu bir hÂdiseyi anlattı. Artık cadırlar toplanıp eşyalar arabaya yukleniyormuş. Herkes eşyaların bir ucundan tutup arabaya taşırken, o anne, yirmi yaşlarındaki oğlunun bir ufacık cantayı bile taşımasına musaade etmemiş. Eşya taşıyanlar arasında bulunan gelini mudahale edip:

“-Anne, o erkek cocuğu! Yakında askere gidecek. Niye boyle yapıyorsun?” deyince:

“-O daha kucuk, hassas bir cocuk, belini incitebilir. Zaten boyle işlerden de anlamaz!” diye onu savunmuş (!) ve ona hicbir şey yaptırmamış. Daha garibi de o yirmi yaşındaki genc de annesi, ağabeyi, yengesi, kısacası herkes işin bir ucundan tutmuşken kenarda durup hicbir şey yapmıyor olmaktan hic rahatsız olmamış. Boyle sevecen ve merhametli (!) anneler ile yetiştirdikleri boyle kibar, hassas (!) evlÂtlar…

ANNELER OĞULLARINA "CALIŞAN GELİN" ARIYOR

Aynı şekilde bu anneler, oğullarını evlendirirken canhıraş bir şekilde “calışan gelin” arıyor. Mumkunse memur olsun, maaş kartını eşine verecek ve bir daha da “Maaşımı nerede harcadın?” diye sormayacak kadar uyumlu ve itaatkÂr (!) olsun diye uğraşıyorlar.

Bu manzaraların benzerlerine az veya cok siz de şahit olmuşsunuzdur. Gercekten son zamanlarda “kız gibi nÂzik yetiştirilen” bu erkek cocukları mı cihad meydanına koşacak? Ya da bu erkek cocuklarını Âdeta put hÂline getirmiş, onları sabah namazına kaldırmaya bile kıyamayan anneler mi mucÂhid yetiştirecek? Ya da bugun, Allah muhafaza, “Haydi cepheye!” dendiğinde, hangi analar evlÂtlarını kınalayıp gonullu gonderecekler?

CÂhiliye devri geri mi geldi? Ozellikle “Erkek cocuğu doğurdum!” diye kasım kasım kasılıp onun Âdeta hizmetcisi olan… Oğlu evlendikten sonra da bu “putunu” gelini veya bir başkası ile paylaşmamak icin her turlu şerre el uzatan… Kendisini uyarıp emr-i bi ’l-mÂruf yapan kardeşine de:

“-Sen erkek cocuğu doğurabilseydin, beni anlardın! Erkek cocuğun olmadığı icin anlamazsın!..” diyecek kadar cÂhilleşen bu hanımlar, bizim aramızda maalesef!..

MÂlumunuzdur, CebrÂil -aleyhisselÂm- bir insan kılığında Peygamber Efendimiz ve ashÂbını ziyaret ediyor. “Îman nedir, İslÂm nedir, ihsan nedir?” diye sorular soruyor. Peygamber Efendimiz -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- de bu yabancı şahsın sorularına tane tane cevap veriyor. “Cibrîl hadîsi” de denilen bu rivÂyette, CebrÂil -aleyhisselÂm- kıyametin ne zaman kopacağını soruyor bir de… Peygamber Efendimiz, muhatabının kimliğini ashÂbına acıklamadan once soruya:

“-Kendisine soru sorulan kimse, soruyu sorandan daha bilgili değildir.” diye cevap veriyor. Bunun uzerine CebrÂil -aleyhisselÂm-:

“-Oyleyse kıyametin alÂmetleri nelerdir?” diye soruyu değiştirip tekrar ediyor.

Bunun uzerine Rasûlullah -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem-:

“-CÂriyelerin efendilerini doğurması; yalın ayak, başı kabak, baldırı cıplak koyun cobanlarının, yuksek binalar kurmada birbirleriyle yarışmalarıdır.” buyuruyor. (Bkz: Muslim, Îman, 1, 5; BuhÂrî, İman, 37; Tirmizî, Îman, 4; Ebû DÂvûd, Sunnet, 16)

Bu hadiste gecen “cÂriyelerin efendilerini doğurması”ndan maksat, “annelerin cocuklarına kolelik yapacak kadar ihtimam gostermesi” ya da “evlÂtların bir cÂriyeye davranır gibi annelerine kotu davranmaları”dır. Bu hadis, Âdeta gunumuzdeki bazı anneler ile evlÂtlar arasındaki munasebeti tarif etmektedir.

FÂtihlerden once FÂtihleri doğuracak ve yetiştirecek annelere odaklanmamız lÂzım. Eğer oyle anneleri yetiştirirsek, Kudus ’un fethi de yakındır, Ayasofya ’dan ezanların duyulması da…ENGELLENEN PAYLAŞIMLAR

İki yıl evvel Filistine gitmek, Mescid-i Aks ’yı ziyaret etmek nasip oldu, elhamdulillah! Oraları gorunce oralara aşkınız gercekten artıyor ve bir daha oradan kopamıyorsunuz. Ben de “o etrafı mubarek kılınmış beldelerden” donunce, orayla irtibatımı koparmamak adına, instagram uzerinden “eye.on.palestine” isimli bir sayfadan Mescid-i Aks ve civarındaki cihÂd ve mucÂdeleyi takip etmeye başladım. Hemen hemen her saat bir catışma haberinin canlı goruntuleri, istisnasız her gun şehid olan veya yaralananların videoları paylaşılıyor. İsrail askerlerinin zulumlerini, cep telefonu kameraları ile gizlice cekerek bu siteye yukluyorlar. Dolayısıyla her an sanki orada yaşıyormuş gibi oluyorum. Son gunlerde bir şey dikkatimi cekti. Bu sitede yayınlanan bazı videolar acılmamaya başladı. Acılmayan videonun yorumlarını okuyunca dehşete duştum. Erişilmeyen videolar, ya nÂdiren oldurulen İsrail askerlerinin goruntusu ya Filistinli taş atan genclerden korkup kacan yahudi askerleri ya da halkın îman ve cesaretlerini gosteren videolar…

Biliyoruz ki instagram, facebook vs. butun bu iceriklerin sahipleri yahudiler veya onlara hizmet eden kÂfir gurûhlar… Bu sitelerden surekli muslumanların ezilen, oldurulen, zulum goren paylaşımları yayınlanıp coğaltılırken; kendi askerlerinin acziyet, korkaklık ve mağlubiyetlerinin bulunduğu goruntulerin silinmesi veya erişiminin engellenmesi cok ibretli geldi.

Kudus, yahudilerin başkenti olarak ilÂn edildiğinde de, bu sosyal medya kanalları gundemi değiştirmek, olup biteni unutturmak ve belki de kitleleri uyuşturmak icin bambaşka konuları gundeme getirdiler. Kudus mucadelesi ile ilgili video ve paylaşımlar, sayı olarak cok daha fazla tıklanıp beğeni aldığı hÂlde, nedense dizi reklamları, yemek tarifleri ve moda sayfaları ısrarla on plÂna cıkarıldı. Butun bunlar sizce de tesadufen mi olup bitiyor? Yoksa tamamen kasıtlı ve buyuk bir projenin devamı niteliğinde adımlar mı atılıyor?

Butun bunları alt alta koyduğumuzda sanki şuur altımıza şu mesajlarla yıkanıyor: Siz muslumanlar zayıfsınız, biz gucluyuz. Siz hep kaybedersiniz, biz hep oldurur, hep biz kazanırız. Biz cesuruz, en etkili silahlar bizim elimizde… Biz ne yaparsak yapalım, haklıyız, kimse bize hesap soramaz. Siz ne kadar haklı gibi gorunseniz de, yaşama hakkınız bile bizim iki dudağımız arasındadır!

MUSLUMANLARIN HALLERİ

Siz musluman kadınlar! Boş verin mucÂhid yetiştirmeyi… Bakın instagramda ceşit ceşit yemek tarif sayfaları var. Evinize misafir almasanız da, mutfak dolaplarından taşan sunum tabaklarınız olsun!.. Size ne, dunyadaki muslumanların hÂlinden? Siz puthÂneler gibi suslediğiniz evlerinizin resmini paylaşın!.. Suslenip puslenip arkadaşlarınızla kafelerde takılın; kahvaltılar, beş cayları yapın. Misafirlerinizi bile lokantalarda ağırlayın!..

Biz sizin yerinize oğullarınızı cihÂda hazırlarız. Kızlarınız zaten sizin yolunuzdan gelecek! Onlar da her gun butun avmleri tavaf etsinler; yiyip icip ardından da zayıflamak icin spor salonlarında ter doksunler. İslÂm ’a dair hayal kuracak bir an boşluk bırakmayız, biz onlara… Akşam diziler, gunduz mağazalar, hayallerde zengin kocalar, ver elini dunyanın zevk u safÂsı!..İşte butun mesele bu sevgili okuyucular! Ben mi abartıyorum, bilmiyorum, ama gorunen koy de kılavuz istemiyor sanki... Mutlaka şu yukarıda saydığım karamsar tablodan istisn olan sÂliha hanımlar, mucÂhide genc kızlar ve îmanlı cesur genc delikanlılarımız da var. Vatanı, milleti ve İslÂm dÂvÂsı icin canını vermeye hazır nice yiğitlerimiz de var yetişen… 15 Temmuz da bize bunu gosterdi. Ama maalesef az!

Cok calışmamız lÂzım… Cok gayret etmemiz gerekiyor. AllÂh ’ın dîninin yeryuzune yayılması gibi buyuk bir dÂvÂmız var bizim... Omrumuz kısa, yapacak işimiz cok! Biz musluman hanımların her acıdan cok yetişmiş ve kapasiteli olması gerekiyor.

Biz lisede okurken Bosna-Hersek savaşı vardı. O zaman da yureğimizin yarası Bosna ’ydı. Bosnalı bir hanımla yapılan bir roportajı okumuştum. HÂl zihnimde dipdiri… Roportajda o hanıma:

“-Boyle bir savaşı bekliyor muydunuz, hazırlıklı mıydınız?” diye soruluyordu. Bosnalı hanım da:

“-Biz Sırplarla komşuyduk ve cok samimiydik. Birbirimize gider gelirdik. Biz mutfaklarımıza yumurta kaynatma makinası alırken, onlar silah alıp hazırlık yapıyormuş! Meğer biz onları canciğer komşu zannederken onlar bize bakıp «musluman duşmanlarımız» diye kinleniyormuş. En son kıyma makinaları moda olmuş, Bosnalı kadınlar Avrupa ’dan getirtmenin derdine duşmuştu. Şimdi o kıyma makinalarından musluman cocukların etleri geciriliyor!” demişti.

Kufur hic değişmez dostlar! Ve hicbir zaman bizim onlara baktığımız gibi saf, samimi ve sevgi dolu bir dost olarak bize bakmazlar. Bu sunnetullah îcÂbıdır ve kıyamete kadar hak-bÂtıl dÂima savaş hÂlinde olacaktır. İnşÃ‚allah, onunde-sonunda hak gÂlip gelecektir; bu, Rabbimizin vaadidir. İşte bu mucadelede biz hangi taraftayız? Yaptığımız şeyler, konuştuklarımız ve duruşumuz kime hizmet ediyor, kime zarar veriyor? DÂvÂmızı ne kadar biliyor, tanıyor ve bağlanıyoruz?

Rabbimiz, insanları samimiyet testlerinden gecirip imtihan ediyor; mu ’minle kÂfiri, mucÂhid ile tembeli ayıracak, onlarca imtihandan geciriyor. Elbette bu imtihanları kazananlarla kaybedenler de bir olmaz. Zira bu, AllÂh ’ın adÂletine aykırı…

Hepimiz, kendimizi ciddî bir muhasebeden gecirmeliyiz. Rabbimiz, cumlemizi bu hak dÂvÂnın daimî hizmetkÂrlarından eylesin. Bize, takv sahiplerine rehberlik yapacak kıvamda goz aydınlığı olan Âile ve nesiller ihsÂn eylesin. İslÂm ’ın mustakbel zafer gunlerinde, bize de gazÂ, cihÂd ve şehÂdet payı lutfetsin. Asrın FÂtihlerini, Selahaddîn-i Eyyûbîlerini, Âişelerini, Sumeyyelerini, Meryemlerini yetiştirmeyi nasip eylesin! HidÂyete ulaştıktan sonra ayaklarımızı hak yoldan kaydırmasın. Bizi icimizdeki ve dışımızdaki amansız duşmanlar karşısında sabit-kadem eylesin. Âmin.

DİPNOTLAR

[1] Bkz: NesÂî, Hac, 4.

[2] Bkz: Ahmed bin Hanbel, Musned, III, 456.

[3] Bu hususla ilgili Âyetler icin bkz: en-NisÂ, 95; el-EnfÂl, 72; et-Tevbe, 20, 41, 44, 81, 88. Hadîs-i şerîfler icin bkz: BuhÂrî, MezÂlim, 33; Muslim, Îman, 226; Ebû DÂvûd, Sunnet, 28-29.

Kaynak: Halime Demireşik, Şebnem Dergisi, Erkam Yayınları
İslam ve İhsan