İnsanların daha ziyÂde egosunu tatmin muhtevÂsında ve “ben” merkezli bir hayat yaşadığı gunumuzde, İslÂm ’ın bizlere telkîn ettiği fedÂkÂrlık ufku nedir ve bu ufku hayatımıza nasıl aksettirmeliyiz?
FedÂkÂrlık, kÂmil mu ’minlerin şiÂrıdır. Kulu Rabbine yaklaştıran en mustesn insanlık cevheridir. Sevginin en hassas olcusudur. Diğer bir ifÂdeyle, sevginin kantarı fedÂkÂrlıktır.

Nitekim, hakkında Peygamber Efendimiz ’in:

“O, AllÂh ’a ve AllÂh ’ın Rasûlu ’ne hicret ederek cıkıp gelmiştir! O, evvÂh ’lardandır, yani AllÂh ’a cokca yalvaran ve Allah aşkıyla yanıp tutuşan biridir!” buyurarak iltifatta bulunduğu ve Tebuk ’te şehîden Rabbine kavuşmuş olan Abdullah el-Muzenî -radıyallÂhu anh- ’ın hayatı, bi mu ’minde fedÂkÂrlık ufkunun nasıl olması gerektiğine dÂir, cok ibretli bir misaldir.

TUM MAL VARLIĞINI KAYBETTİ AMA DOĞRU YOLDAN AYRILMADI

Abdullah el-Muzenî -radıyallÂhu anh- ’ın babası olduğunde ona hic mal bırakmamış, zengin bir muşrik olan amcası, onu yanına alarak buyutmuş ve varlık sahibi yapmıştı. LÂkin musluman olduğunu ona bildirdiğinde amcasının yaptığı ilk iş, butun mal varlığını, uzerindeki elbiselerine varıncaya kadar AbdullÂh ’ın elinden geri almak olmuştu. Abdullah ise, kendisine yapılan butun eziyet ve hakÂretleri gormezden gelerek, yureğindeki engin Peygamber muhabbetiyle bir gece yarısı, birini belinden aşağısına, birini de belinden yukarısına sardığı iki eski cul parcasıyla Medîne yollarına duşmuştu.

Uzun bir yolculuğun ardından Medîne ’ye ulaştığında ise eliayağı parcalanmış, aclık ve susuzluktan tÂkati kesilmiş, perişan bir hÂlde idi.

Rahmet Peygamberi -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem-, sabah namazı sonrası o mubÂrek sahÂbîyi şefkat ve muhabbetle bağrına bastı. İsminin Abduluzza olduğunu oğrenince de:

“–Sen, Abdullah Zu ’l-BicÂdeyn ’sin! (Cifte cul/kilim sahibi Abdullah ’sın.) Bana yakın yerde bulun! Sık sık yanıma gel!” buyurdu.

Abdullah -radıyallÂhu anh- artık Suffe ’de kalıyor ve Kur ’Ân-ı Kerîm oğreniyordu. Bir muddet sonra Kur ’Ân-ı Kerîm ’den bircok sûreyi okuyup ezberledi.

ALLAH YOLUNDA FEDAKARLIĞIN HEDİYESİ ŞEHİTLİK MAKAMI OLDU


Gonlundeki engin îman muhabbetiyle Allah Rasûlu -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- Efendimiz ’in etrÂfında adet pervÂne kesilen bu mubÂrek sahÂbî, Tebuk Seferi ’ne cıkılırken kendisine şehÂdet nasîb olması icin Hazret-i Peygamber -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- ’den ısrarla du talep etti. Rasûlullah -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem-:

“Ey AllÂh ’ım! Onun kanını kÂfirlere haram kıl!” diyerek du buyurunca Abdullah -radıyallÂhu anh-:

“–YÂ RasûlÂllah! Ben oyle istememiştim!” dedi. Bunun uzerine

Rahmet Peygamberi -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem-:

“–Sen Allah yolunda harbe cıkar da hummÂya tutularak olursen, şehîdsin! Hayvanın seni duşurup boynunu kırarsa, sen yine şehîdsin! Gam cekme! Bunlardan hangisi olsa, şehîdlik icin sana yeter!” buyur du.

Gercekten onun şehÂdeti, mûcizevî bir şekilde Allah Rasûlu ’nun buyurduğu sûrette tahakkuk etti; hummÂya tutulup Hakk ’ın rahmetine kavuştu.

Bu mubÂrek sahÂbînin defin hizmetleriyle Allah Rasûlu -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- bizzat alÂkadar oldu ve onun hakkında:

“YÂ Rab! Ben ondan rÂzıyım, hep rÂzı olageldim, Sen de rÂzı ol…” niyÂzında bulundu.

Bu manzaraya şÃ‚hid olan ve Efendimiz ’in bu sahÂbîsi icin buyurduğu duÂyı işiten Abdullah bin Mes ’ûd -radıyallÂhu anh- da:

“Ne olurdu bu kabrin sÂhibi ben olaydım! Keşke oraya bu iltifÂt-ı Peygamberî ile gomulen ben olsaydım!” diyerek ona gıpta etti. (Bkz. İbn-i HişÃ‚m, IV, 183; VÂkıdî, III, 1013-1014; İbn-i Esîr, Usdu ’l-GÂbe, III, 227)

İşte Allah yolunda gosterilen muhteşem bir fedÂkÂrlık ve bu fedÂkÂrlığa karşı sergilenen nebevî iltifat, muhabbet ve vefÂ…

GERCEK SEVGİ UĞRUNA YAPILAN FEDAKARLIK DERECESİNDE OLCULUR

Hic şuphesiz her mu ’min, Allah Rasûlu -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- ’in Abdullah Zu ’l- BicÂdeyn ’e gosterdiği muhabbet ve alÂkaya gıptayla bakar. Bu iltifÂta lÂyık olmanın yolu ise, Allah yolunda ihlÂs ve samîmiyetle bÂzı fedÂkÂrlıklarda bulunabilmektir.

Nitekim Kur ’Ân-ı Kerîm ’de, AllÂh ’ın rızÂsına nÂil olabilmemiz icin ihlÂs ve samîmiyetle fedÂkÂrlıkta bulunmamız emredilmektedir.

Gercek bir sevginin buyukluğu de, gerektiğinde sevilen uğrunda yapılan fedÂkÂrlık ve girilen risk ile olculur.

Cok seven biri, îcÂbında canını verir de bir fedÂkÂrlık yaptığı hissini bile taşımaz. Sanki borcunu oduyormuş gibi tabiî bir hÂlde bulunur.

MU'MİN FEDAKAR OLMALIDIR

Şu hÂlde, İslÂm ’ın bizlere telkîn ettiği fedÂkÂrlık ufkuna sahip bir mu ’min; Comert, merhametli, mutevÂzı, hizmet ehli ve ruhlara ebedî hayat aşısı yapan bir gonul doktorudur. Yine o, îsar sahibidir, yani kendisi de muhtac olduğu hÂlde, mu ’min kardeşlerini kendisine tercih ederek elindeki imkÂnları onlara devretme fazîletini gosterebilen kimsedir.

Yine fedÂkÂr bir mu ’min, Allah yolundaki her hizmeti muhabbet ve şefkatle îf eden bir umit ve îman menbaıdır. O, ruhlara huzur bahşeden her gayretin en on safında yer alır. Yine o, sozleri, davranışları ve ornek ahlÂkı ile dÂim AllÂh ’ın rızÂsını talep hÂlindedir. O, dertlinin, muzdaribin yanında, kimsesizlerin ve umitsizlerin başucundadır.

VelhÂsıl butun guzel sıfatlar, fedÂkÂr bir mu ’minde cem olmuş hÂldedir.

Bize ornek nesil olarak takdim edilen ashÂb-ı kirÂm da, yaşlısı ve genciyle Allah ve Rasûlu ’nun muhabbetini kalplerine yerleştirmiş ve bu uğurda buyuk fedÂkÂrlık numûneleri sergilemiş fazîlet yıldızlarıdır. Bizler de onların fedÂkÂrÂne hayatlarından hisseler almalı ve omrumuzu o fedÂkÂrlık ornekleriyle tezyin etmeye calışmalıyız. Cunku onlar; yeri geldiğinde mallarını, yeri geldiğinde de canlarını hice saymakta bir an bile tereddut gostermemişlerdir.

Mesel Bedir Harbi ’nde Hazret-i Ebû Bekir, oğlu ile; Ebû Ubeyde bin Cerrah, babası ile; Hazret-i Hamza, kardeşi ile kılıc kılıca gelmiştir. Zira Allah muhabbeti, butun fÂnî muhabbetleri bertaraf edecek derecede gonullerine nakşolmuştur. Bu aşk ve heyecan iklîminde de, hicbir dunyevî kayıp, onların îman muhabbetini sarsamamıştır.

Yine Uhud gunu, EnsÂr ’dan Sumeyr HÂtun ’a iki oğlu, babası, kocası ve kardeşinin şehîd olduğu haberi verildiği zaman, o mubÂrek hanım, bunlara hic aldırış etmemiş, dÂim Allah Rasûlu -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- ’in ne hÂlde olduğunu merak etmiş ve ancak gonlu, Efendimiz ’i gorduğunde huzûra ermiştir.

BUTUN MALINI ALLAH RIZASI İCİN PEYGAMBERİMİZE TAKDİM ETTİ

İşte o fazîlet kervanından, fedÂkÂrlığın hayatımıza nasıl aksettirilmesi gerektiğini gosteren zirve bir misal daha:

Zorlu Tebuk seferinin hazırlıklarının yapıldığı esnÂda Medîne ’de buyuk bir kıtlık hukum suruyordu. HÂl boyleyken, Peygamberimiz ’den bir an bile ayrı kalmaya dayanamayan ve Efendimiz ’in; “Eğer Rabbimden başka, insanlardan bir dost edinmiş olsaydım, muhakkak ki Ebû Bekir ’i dost edinirdim...” (BuhÂrî, SalÂt, 80; İbn-i Sa ’d, II, 227) beyÂnının muhÂtabı olan Hazret-i Sıddîk -radıyallÂhu anh- butun malını getirip Efendimiz ’e hurmetle takdîm etti.

Bu fedÂkÂrlık karşısında Hazret-i Peygamber -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem-:

“–Ebû Bekir ’in malından istifÂde ettiğim kadar başka hic kimsenin malından faydalanmadım...” buyurdu. Bu nebevî iltifat karşısında Hazret-i Ebû Bekir -radıyallÂhu anh- gozyaşlarına hÂkim olamadı. Âlemler SultÂnı ’na hitÂben, O ’na olan engin muhabbetinin gerektirdiği fedÂkÂrlığı şu sozleriyle ifÂde etti:

“–Ben ve malım, yalnızca Sen ’in icin değil miyiz y RasûlÂllah?!” (İbn-i MÂce, Mukaddime, 11) Bunun uzerine Allah Rasûlu r:

“–Coluk cocuğuna ne bıraktın y Eb Bekir?” diye suÂl edince de buyuk bir îman vecdiyle:

“–Allah ve Rasûlu ’nu (bıraktım y RasûlÂllah)!..” cevÂbını verdi. (Tirmizî, MenÂkıb, 16/3675)

İşte fedÂkÂrlık… İşte aşk ve muhabbet…

ALLAH RASULU UĞRUNDA NE KADAR FEDAKARLIK YAPABİLİYORUZ?

AshÂb-ı kirÂm, Hazret-i Peygamber -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- ’in etrÂfında hizmet icin Âdeta pervÂne kesilmiş, Allah yolunda butun imkÂnlarıyla gosterdikleri fedÂkÂrlıklarını; “Anam, babam, canım Sana fed olsun y RasûlÂllah!” sozleriyle percinlemişlerdir.

Butun bu misaller ışığında bizler de, Allah ve Rasûlu uğrunda ne kadar fedÂkÂrlık yapabildiğimizi derin derin muhÂsebe etmek durumundayız. Cunku İslÂm nîmeti bizlere, bugune kadar yapılan pek cok fedÂkÂrlık sÂyesinde gelmiştir. Bize duşen de, CenÂb-ı Hakk ’ın bize ihsÂn ettiği istîdat ve imkÂnları son haddine kadar O ’nun rızÂsı yolunda aşk ve şevkle kullanabilmektir.

Rabbimiz; rızÂsına muvÂfık, fedÂkÂrÂne bir hizmet omru yaşayıp huzûruna yuz akıyla cıkabilmeyi cumlemize nasîb eylesin...

Âmîn…

KAYNAK: Osman Nûri TOPBAŞ, 40 Soru 40 Cevap, Erkam Yayınları, 2011, İstanbul
İslam ve İhsan