Hayrın her ceşidinden nasip almak icin hırslı bir yureğe sahip olmak, Rabbin kuluna yuce bir lutfudur. Gonulde istek olunca, o gonul aradığını bulma noktasında Âdeta bir radara donuşur. Gozlerinizi kapatırsanız, yapılacak hicbir hizmet goremezsiniz. Ancak gozunuzu acarsanız da hizmet icin sayısız fırsatların varlığını farkedersiniz.Hizmette zaman, mekÂn ve imkÂn beklentisi, coğu zaman bircok fırsatların kacmasına sebep olur. Yapılacak olan bir hizmet gonle duşunce, şeytan ve nefis o duşunce ve niyeti boğup porsutmeden, hemen harekete gecilebilirse, nice bereket kapılarının acılacağına inanmak gerekir.
HAYIRDA ONDE OLAN SAHABİ
Abdurrahman b. Ebû Bekir şoyle anlatır:
“ResûlullÂh (sallallÂhu aleyhi ve sellem) sabah namazını kıldıktan sonra ashÂbına donup:
“İcinizde bugun oruclu olan var mı?” buyurdu.
Hazreti Omer (radıyallÂhu anh):
“YÂ RasûlallÂh! Dun gece oruc tutmak aklıma gelmedi, onun icin şimdi oruclu değilim” dedi.
Hazreti Ebû Bekir (radıyallÂhu anh):
“Dun gece ben oruc tutmayı duşundum ve sabaha oruclu olarak cıktım” dedi.
ResûlullÂh:
“İcinizde bugun bir hasta ziyÂretinde bulunan var mı?” buyurdu.
Hazreti Omer:
“YÂ RasûlallÂh! Sabah namazını kıldık ve yerimizden hic ayrılmadık, nasıl hasta ziyÂret edebilelim ki?” dedi.
Hazreti Ebû Bekir:
“Duydum ki kardeşim Abdurrahman İbn Avf rahatsızlanmış. Mescide doğru cıktığımda, bakayım durumu nasıl olmuş diye yolumu o tarafa uğrattım” dedi.
ResûlullÂh:
“İcinizde bugun bir yoksulu doyuran var mı?” buyurdu.
Hazreti Omer:
“YÂ RasûlallÂh! Namaz kıldık ve yerimizden hic ayrılmadık?!” dedi.
Hazreti Ebû Bekir (radıyallÂhu anh) ise:
“Mescide girdiğimde, ihtiyÂcını arzeden birini gordum. Oğlum Abdurrahman ’ın elinde bir parca arpa ekmeği vardı. Hemen onu alıp yoksula verdim” dedi.
Bunun uzerine ResûlullÂh:
“Seni cennetle mujdelerim ey Ebû Bekir” buyurdu.
Hazreti Omer bir ic cekti ve:
“Âh cennet!” dedi.
ResûlullÂh (sallallÂhu aleyhi ve sellem) Hazreti Omer ’i memnun edecek bir soz soyledi:
“Allah, Omer ’e rahmet eylesin, Allah, Omer ’e rahmet eylesin! Ne zaman bir hayır yapmak istese Ebû Bekir muhakkak onu geciyor.” buyurdu.”[1]
[1] Bk. Heysemî, III, 163-164. Ayrıca bk. Ebû DÂvûd, “ZekÂt”, 36/1670; HÂkim, I, 571/1501.
Kaynak: Adem Ergul, 365 Lider Davranış, Erkam Yayınları
İslam ve İhsan