Ebû Bekre Nufey İbni HÂris -radıyallÂhu anh- ’tan rivayet edildiğine gore Peygamber Efendimiz (s.a.v) en ağır gunahları haber veriyor ve sakınmamız gerekenleri soyluyor...Ebû Bekre Nufey İbni HÂris -radıyallÂhu anh- ’tan rivayet edildiğine gore Rasûlullah -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- Efendimiz:

“–Buyuk gunahların en ağırını size haber vereyim mi?” diye uc defa ashÂbına sormuştu. Onlar da:

“–Evet, y RasûlÂllah!” deyince Rasûl-i Ekrem -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- Efendimiz:

“–AllÂh ’a şirk koşmak, ana-babaya itaatsizlik etmek!” buyurduktan sonra, yaslandığı yerden doğrulmuş ve sozlerine şoyle devam etmiştir:

“–İyi dinleyin; bir de yalan soylemek ve yalancı şÃ‚hitlik yapmak!” (BuhÂrî, ŞehÂdÂt 10, Edeb 6, İsti ’zÂn 35, İstitÂbe 1)

ŞİRKİ CAĞRIŞTIRAN SOZ VE DAVRANIŞLAR

İslÂm ’da şirki cağrıştıran soz ve davranışlar dahî hoş gorulmemiştir. Nitekim ashÂb-ı kirÂm, Rasûlullah -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- Efendimiz ’in komutasında Hudeybiye ’ye gittiği gece yağmur yağmıştı. Bunun uzerine munÂfıkların lideri Abdullah bin Ubey:

“–Bu yağmur, guz mevsimi yıldızının işidir! Şi ’r yıldızından dolayı bize yağmur yağdı.” dedi.[2] Ardından Rasûlullah -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- Efendimiz, ashÂbına sabah namazını kıldırdı. SelÂm verince yuzunu cemaate dondu ve:

“–Rabbinizin ne dediğini biliyor musunuz?” buyurdu. AshÂb-ı kirÂm buyuk bir teslîmiyet icerisinde:

“–Allah ve Rasûlu daha iyi bilir.” cevabını verdi. Bunun uzerine Rasûlullah -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- Efendimiz:

“–Allah buyurdu ki: «(Bu gece) kullarımdan kimi mu ’min kimi de kÂfir olarak sabahladı. Kim, AllÂh ’ın fazlı ve rahmetiyle yağmur yağdı derse o Bana îmÂn etmiş, yıldızın yağmur yağdırdığını inkÂr etmiştir. Kim de yıldızın şoyle doğup batmasıyla yağmur yağdı derse, Ben ’i inkÂr etmiş, yıldıza îmÂn etmiştir.»” buyurdu. (BuhÂrî, İstiskā, 28; Muslim, ÎmÂn, 125)

Zira guc ve kudretin yegÂne sahibi CenÂb-ı Hak ’tır. Hatt Rabbimiz, bu hususta kullarının yanlışa duşmemesi icin bircok zaferde, Rasûlullah -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- Efendimiz ’in şahsında bizleri şu ifÂdelerle îkaz buyurmuştur:

“(O gun) onları siz oldurmediniz, fakat onları Allah oldurdu. (Ey Rasûlum!) Attığın zaman Sen atmadın, fakat Allah attı…” (el-EnfÂl, 17)

“AllÂh ’ın yardımı ve zaferi gelip de insanların boluk boluk AllÂh ’ın dînine girmekte olduklarını gorduğun vakit, Rabbine hamd ederek O ’nu tesbih et ve O ’ndan mağfiret dile. Cunku O, tevbeleri cok kabul edendir.” (en-Nasr, 1-3)

Unutulmamalıdır ki, tevfîk ve inÂyet, dÂim CenÂb-ı Hak ’tandır. Bu sebeple kul hicbir zaman “Ben başardım” dememelidir. Zira “Ben yaptım, ben kazandım” dediği zaman kaybeder. Zira bu şekilde “Ben” demekte kibir ve azamet vardır. Allah da yoktan var ettiği kulunun haddini bilmeyip buyuklenmesine gazap eder.

Hazret-i CÂbir -radıyallÂhu anh- şoyle nakleder:

“Rasûlullah -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- ’in kapısına gittim. Kapıyı caldım.

«–Kim o?» buyurdular.

«–Ben!» cevÂbını verdim.

Allah Rasûlu -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem-, «ben» lÂfzını kullanmama rÂzı olmadılar.” (BuhÂrî, İsti ’zÂn, 17)

KALBİ YANIK AŞIK

Hazret-i MevlÂn bu hÂdiseyi şu şekilde anlatır:

“Kalbi yanık Âşık, yÂrin kapısını tıklattı. Ancak «Kimsin?» suÂline «Benim!» deyince, yÂr:

«–Git! Senin icin iceriye girme zamanı değildir!.. Boyle mÂnevî nîmetler sahasında ham ruhlara yer yoktur!..» dedi. O zavallı kapıdan dondu. Ve bir sene seferde bulunup yÂrin firak ve iştiyak kıvılcımı ile tutuştu, yandı.

O yanık Âşık, iyice pişerek geri dondu. Tekrar yÂrin hÂnesi tarafına geldi. Dudağından terbiyesizce bir soz fırlamasın diye binbir endişe, korku ve edep ile kapının halkasını vurdu.

YÂri:

«–Kapıda olan kimdir?» diye seslenince;

«–Ey gonlumu almış olan!.. Kapıdaki de sensin!..» cevabını verdi.

YÂri de:

«–Madem ki şimdi benim gibisin; Ey benden ibÂret olan!.. Gir iceri!.. Bir ev icine iki “ben” sığmazdı.» dedi. Ardından ekledi:

«–Ey nefsini bir yılda yenip alt eden kişi! Gel, iceriye gel! Sen artık bahcedeki dikenler gibi gulun zıddı değilsin! Sen şimdi gullere şÃ‚h olansın! Gorunuşteki ikiliği bırakıp artık ben olansın!»”

Yine MevlÂn -kuddise sirruh- buyurur:

“Her kim ki, Hak kapısında «ben» ve «biz» diyecek olursa, o kimse «لَا» (yani red) vÂdisinde donup dolaşıyor demektir. Oyle olanlar, dost kapısından alınmazlar.”

GİZLİ ŞİRK NEDİR?

İbadet ve sÂlih amellerde Allah rızÂsından başka gÂyeler taşımak ve ihlÂsı yok eden riy ve gosterişe kacmak da gizli şirke duşmek demektir. Nitekim Allah Rasûlu -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- bir defasında ashÂbına:

“–Dikkat ediniz; hakkınızda DeccÂl ’den daha cok korktuğum şeyin ne olduğunu soyleyeyim mi?” diye sormuştu.

SahÂbîler:

“–Buyur y RasûlÂllah!” dediler.

Bunun uzerine Hazret-i Peygamber -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- şoyle buyurdu:

“–Korktuğum bu şey, gizli şirktir. Mesel namaza duran birini duşununuz. Bu kimse bir başkası tarafından gozetlendiğini fark ettiği icin namazını ozenerek kılıyor.” (İbn-i MÂce, Zuhd, 21)

Bilinmelidir ki, CenÂb-ı Hak ’tan gayrıyı hedefleyen her ibadet, artık bir ibadet değil, bilÂkis buyuk bir curumdur.

Dolayısıyla sırf insanların takdir ve teveccuhunu kazanmak veya hem Allah rızÂsını hem de insanların takdîrini kazanmak duşuncesiyle yapılan ibadet ve hizmetlerin Allah katında hicbir kıymeti yoktur.

Mesela bir kimse sağlığında cÂmi, mektep, Kur ’Ân kursu gibi bir hayır eseri yaptırır da, sonra da ona nÂmını yaşatmak niyetiyle kendi adının verilmesini şart koşarsa, bu amelinin ecrini zÂyî etmiş olur. Ancak vefat ettikten sonra kendisinin hayır-duÂlarla anılmasına vesîle olması niyetiyle, Âilesi veya evlÂtları tarafından o hayır eserine adının verilmesinde bir mahzur yoktur.

Yani yapılan işleri Allah katında değerli kılacak olan, bizim ihlÂs ve samimiyetimizdir. Hakk ’a takdim ettiğimiz amellerimizin sadece Rabbimiz tarafından bilinmesine ehemmiyet gosterip, halka pazarlamaya calışmamamızdır. Zira bir hadîs-i şerifte, yaptıkları sÂlih amelleri halka pazarlayanlara, kıyÂmet gunu CenÂb-ı Hakk ’ın şoyle buyuracağı bildirilmiştir:

“Dunyadayken kendilerine murÂîlik yaptığınız/amellerinizi gostermek istediğiniz kimselere gidin! Bakın bakalım onların yanında herhangi bir karşılık bulabilecek misiniz?” (Ahmed, V, 428, 429)

BÂzı kimselerin, sÂlih zÂtların gıyÂbında veya kabirlerini ziyaret esnÂsında; “Ey filÂn zÂt! Benim şu ihtiyacımı gider! Bana şif ver! Şu hususta bana yardım et!” gibi sozlerle doğrudan doğruya kendilerinden talepte bulunmaları da, şirke kapı aralayan bir yanlıştır. GÂyet hassas olan tevhid akîdesinin ozunu zedeleyen bu ve benzeri cÂhilÂne soz ve tavırlardan şiddetle sakınmak îcÂb eder. Zira tevhid akîdesinin ortaklığa tahammulu yoktur.

Kaynak: Osman Nuri Topbaş, Şebnem Dergisi, Yıl: 2017 Ay: Ağustos Sayı: 150
İslam ve İhsan