Osman Nûri Topbaş Hocaefendi, Osmanlı'da Peygamber -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- Efendimiz ve Ehl-i Beyt'e olan sevgiyi anlatıyor...
OSMANLI ’DA PEYGAMBER EFENDİMİZ ’E MUHABBET Dunyada, tarihin tespit ettiği, 620 sene yaşayan bir devlet yok Osmanlı ’nın dışında. Osmanlı ’nın mÂnevî durumuna baktığımız zaman, Osman GÂzi ’nin Kur ’Ân-ı Kerîm ’e olan bir tazimiyle/hurmetiyle başlıyor.
Yavuz Sultan Selim ’in mukaddes emÂnetleri getirip Topkapı Sarayı ’na koyması, kırk hafızla ona hatimleri gece-gunduz devam ettirmesi. Boyle devam ediyor…
Yine Efendimiz ’in adı gectiği zaman hemen milletimiz de salÂt u selÂm getirirler. Hatt bir hurmet hissiyle kalplerinin uzerine (ellerini koyarak); “AllÂhumme salli al seyyidin Muhammedin ve al Âli seyyidin Muhammed” derler. Yani bu da ayrı bir şey.
Bu, Mevlid ’de velÂdet (bolumu) okunurken topyekûn ayakta dinlenir.
Medîne postası geldiği zaman abdestini tazelemeden, oradan gelen mektupları opup başına koymadan, tahtından ayağa kalkmadan mektubu dinleyen hicbir Osmanlı padişahı yoktur.
Osman Gazi bastırdığı ilk Osmanlı akcesi uzerine Efendimiz ’in ism-i şerîflerini yazdırdı.
Fatih Sultan Mehmed Han İstanbul ’u fethettiği zaman ilk icraatlerinin başında (Eb&#251 Eyyûb el-EnsÂrî Hazretleri ’nin kabrini buldurmaktı. Akşemseddin, keşfen-kerÂmeten buldu.
İkinci Bayezid Han, Efendimiz ’i o kadar cok severdi ki, Baba Yusuf diye bir Hak dostu vardı, ona Medîne ’ye giderken bir miktar altın verdi:
“–Bunu ben dedi, kendi elimle bir şeyler yaparak bunu kazandım dedi. Bunu ne olursun, git dedi, Ravza ’nın kandilleri, bu benim altınlarımdan gelen zeytinyağıyla yansın dedi. Bir de dedi, Allah Rasûlu ’nun Ravza ’sının onune git dedi, orada de ki:
«Ey AllÂh ’ın Rasûlu! GunahkÂr kul Bayezid ’in Siz ’e selÂmı var. Bu altınları turbe-i şerîfin kandillerine yağ alınması icin gonderdi. Ne olursun y RasûlÂllah kabul buyur!»
Bu diyor, benim diyor, pazarda diyor, gizlice sattırdığım el işlemeleriyle yaptığım şeylerle bunu gonderdim.” diyor.
Yavuz Sultan Selim, “Medîne VÂlisi” demiyor, “Medîne MuhÂfızı” diyor. Efendimiz ’e hurmeten “Medîne VÂlisi” dedirtmiyor, “Medîne MuhÂfızı” diyor.
I. Ahmed Han, Sultanahmed CÂmii ’ni yaptıran. Efendimiz ’in o ayak (izinin maketini) aldı, sarığının icine koydu:
“Bunun dedi, ben cağrışımından/tedÂisinden feyz alıyorum.” dedi.
Hatt bir de şiir yazdı:
N ’ola tÂcım gibi başımda gotursem dÂim,
Kadem-i pÂkini ol Hazret-i ŞÃ‚h-ı Rusulun.
Gul-i gulzÂr-ı nubuvvet o kadem sahibidir,
AhmedÂ, durma, yuzun sur kademine ol Gul ’un!..
O ayak şeyini (ayak izi maketini) Efendimiz ’in, alır, yuzune surerdi o maketi, ağlardı.
II.Mahmud, bu Ravza-i Mutahhara, Kubbe-i HadrÂ, o biraz zarar gormuştu. İstanbul ’dan muhendisler gonderdi. Muhendislere yaptırdı o Ravza ’yı, bugun olan o kubbeyi, yeşil kubbeyi.
Biz dediler, calışırken hic dunya kelÂmı konuşmayacağız dediler. Sen bana tuğlayı uzat yerine “Allah” diyeceksin, ben tuğlayı uzatacağım. Ben su ibriğini uzat yerine “Bismillah” diyeceğim, suyu uzatacaksın. Cekici uzat yerine “LÂ ilÂhe illÂllah” diyeceksin ben de sana cekici uzatacağım…
Duşunelim, yani boyle bir muhabbet ecÂdımızın, biz de o ecdÂdımızın bugun devam eden bir nesliyiz -elhamdulillÂh-.
Yine Abdulhamid Han, muslumanlar rahat gidip gelsin, tren yolu yaptırdı İstanbul ’dan. İstanbul ’dan t o colde, duşunun, ne kadar meşakkatlerle… O tren yolunun Efendimiz ’in sefere cıktığı zaman dinlendiği yerlere de istasyon koydurdu. Yani bir tren bile bir Sunnet-i Seniyye ’nin icinde aksın Medîne ’ye…
Tren yolunu da Ravza ’dan iki km oteye yaptırdı ki dunya telÂşı Ravza ’ya girmesin, rastlamasın.
Hatt o Ravza ’da bir tamirat yapıldığı zaman, bandaj koyar, bandajın uzerinden cekicle vururlarmış. Rasûlullah Efendimiz ’e o ses gidip rahatsız etmesin…
Yine, orada bir, yaşlı bir zÂt vardı. O anlattı o zaman:
“Surre Alayı gelirdi, hediyeler vs. gelirdi. Bu Surre Alayı Medîne-i Munevvere ’ye girmeden evvel bir yerde konaklar, orada guslederler, istihÂrede bulunurlar, Efendimiz ’den cevap geldikten sonra salevatlarla Medîne-i Munevvere ’ye girerlerdi...”
Bu millet de onun icin evlÂdına, askerinin ismini “Mehmetcik” koydu, yani “kucuk Muhammed”.
VelhÂsıl Allah bize Rasûlullah Efendimiz ’i cok sevmeyi nasîb eylesin. Her şey onun icinde. İbadetlerimiz, tÂatimiz O ’na sevgimizle bir derece alır.
CEMAATLE NAMAZIN ONEMİ Aman diyeceğiz, Rasûlullah Efendimiz hep bize cemaati telkin ederdi, namazlarımızı cemaatle kılacağız ill deriz. Sabahları mutlaka camiye gideceğiz deriz. Cunku Rasûlullah Efendimiz hep camiye giderdi. Gelenleri boyle şey yapardı (kontrol ederdi), gelmeyen olursa sorardı, niye gelmedi diye.
Hatt ÂmÂ, Efendimiz ’in muezzini oldu, o bir gun dedi ki İbni (Ummi) Mektum:
“–YÂ RasûlÂllah! Benim gozum gormuyor dedi, yerim uzak dedi. Ne olur dedi, ben dedi, evimde kılayım dedi. Kılabilir miyim dedi. Yolda haşerat var dedi, gozum gormuyor…” dedi.
Efendimiz biraz sukût etti:
“–Hayye ale ’s-salÂh ’ı, hayye ale ’l-felÂh ’ı duyuyor musun?” dedi.
“–Duyuyorum.” dedi.
“–O zaman dedi, mescide gel.” dedi. (Bkz. Ebû DÂvûd, SalÂt, 46/552)
Onun mescide gelmesi, ne kadar ona şevk verdi ki Efendimiz onu Medîne-i Munevvere ’ye hicretten evvel Medîne-i Munevvere ’ye gonderdi, o da Kur ’Ân-ı Kerîm oğretti.
Cemaatin cok buyuk feyzi vardır.
Kadisiye harpleri oldu Efendimiz ’den sonra. Dedi ki:
“–Ben dedi, Kadisiye harplerine iştirak edeceğim.” dedi.
Dediler:
“–Sen mazursun dediler. CenÂb-ı Hak Fetih Sûresi ’nde senin mÂzur olduğunu (bildiriyor). Cunku gozle yapılır harp…”
“–Yok dedi, benim, sizin yapamayacağınız bir şey vardır bende.” dedi.
“–Nedir?” dediler.
“–Ben sancağı en onde tutarım. Cunku gozum duşmanı gormediği icin. Arkamdaki asker de guc kazanır.” dedi.
Hakikaten Kadisiye harplerine girdi Âm olarak.
Fakat ilk zaman neyi sordu bu?
“–Ben dedi, y RasûlÂllah, evde namaz kılsam olur mu?” dedi.
Efendimiz izin vermedi:
“–Yok dedi. Hayye ale ’s-salÂh ’ı, hayye ale ’l-felÂh ’ı duyuyorsan devam et…” (Bkz. Ebû DÂvûd, SalÂt, 46/552)
Onun icin kardeşlerimiz, -inşÃ‚allah- kendimize ahdedelim, namazlarımızı cemaatle kılalım -inşÃ‚allah-.
O cemaatin bereketi uzerimizde tecellî etsin. O kadar muhim ki, demek ki bu CenÂb-ı Hak (katında), Efendimiz buyuruyor; yirmi yedi misli ecir veriyor buna. Orada kardeşliğimiz olacak, birbirimizi daha cok goreceğiz, daha cok şey yapacağız; sevincimizde sevinecek, uzuntumuzde care olmaya calışacağız birbirimize.
BUTUN MAHLÛKAT PEYGAMBERİMİZİ TANIYOR Efendimiz buyuruyor ki, bu da cok muhim bir hadîs-i şerîf:
“İnsin ve cinnin isyankÂrları hÂric, butun mahlûkat beni tanır.” buyuruyor. (Ahmed bin Hanbel, III, 310)
CenÂb-ı Hak tanıtıyor. Seviyor ve tanıtıyor.
CemÂdat tanıyor:
“Uhud bizi sever diyor, biz de Uhud ’u severiz.” buyuruyor. (BuhÂrî, CihÂd, 71; Muslim, Hacc, 504)
Hazret-i Ali -radıyallÂhu anh- naklediyor:
“Biz diyor Rasûlullah ile beraber Mekke ’de yururken, Mekke ’de bazı yerlere gittiğimiz zaman dağların ve ağacların arasından geciyorduk, Peygamber Efendimiz ’le karşılaşan butun dağlar, ağaclar;
«Es-selÂmu aleyke y RasûlÂllah!» diyordu.” (Bkz. Tirmizî, MenÂkıb, 6/3626)
NebÂtat tanıyordu:
MevlÂn Mesnevî ’sinde uzun uzun bunu şey yapıyor; hurma kutuğu…
Efendimiz hurma kutuğunun uzerinde sohbet ediyordu. Cemaat artınca minber yapıldı. O zaman yuzlerce sahÂbî vardı, hadîs-i mutevÂtir, hurma kutuğu ağladı diyor.
Kimi sahÂbî diyor ki:
Sanki bir deve yavrusunun ağladığı gibi ağladı diyor.
Kimi diyor:
Cocuk ağlar gibi ağladı diyor.
Efendimiz iniyor, onu sıvazlıyor, sıvazladıktan sonra sukûnete eriyor. (Bkz. BuhÂrî, Cuma, 26; Tirmizî, MenÂkıb, 6)
MevlÂn da diyor ki:
“Bir kutuk kadar sende diyor bir muhabbet yok mu diyor. Kendini bir tÂdÂd et.” diyor.
ŞifÂ-i Şerîf ’te var. ŞifÂ-i Şerîf, Kadı IyÂz ’ın meşhur (eseri)… Bu, Adb veyahut da KasvÂ, Rasûlullah Efendimiz ’in vefatından sonra, onun devesiydi, orada kendini collere atıyor, ac bir bicimde orada olup gidiyor. Bir deve bu…
VelhÂsıl bu Rebîulevvel ayının ihyÂsı Efendimiz ’e olan bîatımızı tÂzelemekle olacak. Rasûlullah Efendimiz ’in her hÂline…
Hudeybiye ’de ashÂb-ı kirÂm toplandı. Efendimiz mahzun oldu Mekke ’ye giremedikleri icin.
“–YÂ RasûlÂllah! Sen ’in gonlunde ne varsa Sen ’in gonlune bîat ediyoruz.” dedi. “Denize gir, denize; şoyle yap şoyle yap, oyle…”
HulÂsa, Efendimiz ’i cÂmide, umrede, kutlu doğum programında, sohbette hatırlayıp da evimizde, iş yerimizde, mektebimizde, carşı-pazarda unutursak, O ’na bağlılığımızda problem var demektir.
Yine Efendimiz kendi hÂlini bildiriyor:
“Benim konuşmam zikirdir.” diyor. Yani bir muslumanın boş lÂfı olmayacak.
“Sukûtum tefekkurdur.” diyor. Yani her gorduğumuz şeyde CenÂb-ı Hakk ’ı hatırlayacağız, O ’nun lûtfunu hatırlayacağız.
“Nazarım ibrettir.” diyor. Her şeye bir ibret nazarıyla bakmaya calışacağız. Hikmet nazarıyla, yani işin sırrî tarafını gorebilmek.
“Gizli ve ÂşikÂr hÂlim haşyetullahtır.” buyuruyor. Beyne ’l-havfi ve ’r-rec (korku ve umit) arasında kalbi olacak.
“Zor anlarda bile doğruyu soylemektir.” buyuruyor. Bu bir muslumanın bir karakteri, şahsiyetidir. (Bkz. İ. Canan, Hadis Ansiklopedisi, XVI, 252, hadis no: 5838)
İbadette rûhÂniyet, ahlÂkta nezÂket, lisanlarda selÂset, duygularda incelik, nazarlarda derinlik…
CenÂb-ı Hak -inşÃ‚allah- Efendimiz ’in bu ince, zarif hÂlinden cumlemize hisseler nasîb eylesin.
Muhterem kardeşler! Tasavvuf işte budur. Tasavvuf nedir dediğimiz zaman; tasavvuf, Rasûlullah Efendimiz ’in izini takip etmektir. Başka bir şey değil.
İnsan bir hiclik icinde olacak, enÂniyet olmayacak, kendini daima eşikte gorecek.
İmÂm-ı RabbÂnî Hazretleri;
“Tasavvuf şerîati kemÂle erdirmektir.” buyuruyor.
Ubeydullah AhrÂr Hazretleri anlatıyor:
“Bir aziz zÂt diyor, dunyadan ayrıldıktan sonra BahÂuddîn Nakşibend Hazretleri ’ni ruyada gordu.
«–Ebedî kurtuluşumuz icin ne yapalım ustad?» dedi.
O da dedi ki:
«–Son nefeste neyle meşgul olmak gerekirse onunla meşgul olun.»”
Nasıl da son nefeste bir pişmanlık var, omur bitti, her şey bitti, bir ebediyete doğru gidiyoruz; demek ki daima bu duşuncenin icinde olabilmek…
İslam ve İhsan