İlk iman eden insan kimdir? İslam ’a davet nasıl başlamıştır? İlk Muslumanlar kimlerdir? İslam ’a davet ve ilk Muslumanlar...İlk îmÂn eden insan ResûlullÂh Efendimiz ’dir. Bu husus Âyet-i kerîmelerde şoyle bildirilmektedir:
آمَنَ الرَّسُولُ بِمَا اُنْزِلَ اِلَيْهِ مِنْ رَبِّهِ
“Peygamber, Rabbi tarafından kendisine indirilene îmÂn etti…” (el-Bakara, 285)
قُلْ اِنِّى اُمِرْتُ اَنْ اَعْبُدَ اللهَ مُخْلِصًا لَهُ الدِّينَ. وَاُمِرْتُ ِلاَنْ اَكُونَ اَوَّلَ الْمُسْلِمِينَ.
“De ki: Bana, dîni AllÂh ’a hÂlis kılarak O ’na kulluk etmem emrolundu. Ve ben, Muslumanların ilki olmakla emrolundum.” (ez-Zumer, 11-12)
İLK MUSLUMAN KADIN Efendimiz ’den sonra ilk Musluman, muhterem zevcesi Hazret-i Hatice idi.
Hazret-i Peygamber, kavminin hakÂret, alay ve eziyet gibi kotu tavır ve davranışlarına mÂruz kalarak mahzûn ve mukedder bir hÂlde evine dondukce, AllÂh TeÂl O ’nun huznunu Hazret-i Hatice vÂlidemizin tesellî ve teşvîk edici sozleriyle hafifletmiş, ilÂhî nusretiyle vazîfesini kolaylaştırmıştır.[1]
Hazret-i Hatice îmÂn edince Efendimiz ’in kızları Hazret-i Rukıyye, Ummu Gulsum ve FÂtıma da Musluman olmuşlardı.[2]
HZ. ALİ (R.A.) NASIL MUSLUMAN OLDU? Hazret-i Ali de ResûlullÂh ile Hazret-i Hatîce ’nin namaz kıldıklarını gormuş ve:
“–Nedir bu?” diye sormuştu. AllÂh Resûlu:
“−Bu, AllÂh ’ın kendisi icin sectiği dînidir. Ben seni tek olan AllÂh ’a îman ve ibÂdet etmeye, hicbir fayda ve zararı olmayan LÂt ile Uzz ’yı da inkÂra dÂvet ediyorum!” buyurdu. Hazret-i Ali:
“–Ben bu dîni şimdiye kadar hic işitmedim! Babam Ebû TÂlib ’e sormadan bir iş yapamam!” dedi. Efendimiz, o sıralar teblîğ faÂliyetlerini gizliden gizliye devÂm ettirdiği icin:
“−Ey Ali! ŞÃ‚yet Musluman olmayacaksan sana bahsettiğim bu husûsu gizli tut, acığa vurma!” buyurdu.
Hazret-i Ali, o gece bekledi. AllÂh TeÂl onun kalbine İslÂm muhabbetini bahşetti. Sabahleyin Peygamber Efendimiz ’i yanına gitti ve İslÂm dîni hakkında suÂller sordu. Aldığı cevaplar uzerine, AllÂh Resûlu ’nun buyruğunu hemen yerine getirip Musluman oldu. Babasından cekinerek, Muslumanlığını bir muddet gizli tuttu. Hazret-i Ali, bu sıralarda on yaşında idi. (İbn-i İshÂk, s. 118; İbn-i Sa ’d, III, 21)
Peygamber Efendimiz namaz kılmak istediğinde, Hazret-i Ali ile birlikte Mekke vÂdilerine doğru cıkıp giderler ve insanlardan gizli olarak, namazlarını oralarda kılarlar, akşamleyin de donerlerdi. AllÂh ’ın dilediği zamÂna kadar bu boyle devÂm etti.
Ebû TÂlib, oğlu ve sevgili yeğeninin gizli gizli namaz kıldıklarına muttalî olunca, Peygamber Efendimiz, cok sevdiği amcasını da İslÂm ’a dÂvet etti. Ebû TÂlib ise bu dÂvete şoyle cevap verdi:
“−Ey kardeşimin oğlu! Benim, atalarımın dîninden ayrılmaya gucum yetmeyecek! LÂkin Sen gonderildiğin şey uzere devÂm et! VallÂhi ben hayatta olduğum muddetce Sana kimse zarar veremeyecektir!” Hazret-i Ali ’ye de:
“−EvlÂdım! O, seni ancak hayır ve iyiliğe dÂvet eder. Sen, O ’nun yoluna sımsıkı sarıl. O ’ndan hic ayrılma!” dedi. (İbn-i HişÃ‚m, I, 265)
AbdullÂh bin Mesut (r.a.) [3], Mekke ’ye ticÂret icin geldiğinde AllÂh Resûlu ’nu Hazret-i Hatîce ve Ali ile birlikte KÂbe ’yi tavÂf ederken gorduğunu ve bu esnÂda Hazret-i Hatîce ’nin tesetture cok dikkat ettiğini soylemektedir. (Zehebî, Siyer, I, 463)
Ufeyf el-Kindî de, ticÂret icin Mekke ’ye gelmiş ve AbbÂs ’ın -radıyallÂhu anh- evine misÂfir olmuştu. Ufeyf, Peygamber Efendimiz ’in, Hazret-i Hatîce ’nin ve Ali ’nin KÂbe ’de namaz kıldıklarını gormuş, AbbÂs ’tan (r.a.) onlar hakkında mÂlumÂt istemişti. Hazret-i AbbÂs da onlardan bahsettikten sonra:
“−VallÂhi ben yeryuzunde bu dîne inanan şu uc kişiden başka kimse bilmiyorum!” demişti.
Ufeyf (r.a.) hidÂyetle şerefyÂb olduktan sonra hep şoyle hayıflanırdı:
“−Âh ne olurdu o zaman îmÂn edeydim de ikinci erkek mu ’min ben olaydım! Onların dordunculeri olmayı, ne kadar arzu ederdim!” (İbn-i Sa ’d, VIII, 18; İbn-i Hacer, el-İsÂbe, II, 487)
PEYGAMBERİMİZE BEDENİYLE KALKAN OLAN SAHABİ Peygamber Efendimiz ’in Âzatlı kolesi Zeyd bin HÂrise (r.a.), Hazret-i Ali ’den sonra Musluman olmuş, namaz kılmış, ResûlullÂh ’ın maiyyetinden ve hizmetinden hic ayrılmamıştı. TÂifli sergerdelerin Peygamber Efendimiz ’e attıkları taşlara kendi vucûdunu siper edip kanlar icinde kalacak kadar fedÂkÂrÂne bir muhabbetle kendisini AllÂh Resûlu ’ne adamış, buna mukÂbil Hazret-i Peygamber ’in husûsî muhabbet ve iltifÂtına mazhar olmuştu.
Resûl-i Ekrem ’in Hazret-i Zeyd ’e olan muhabbetine dÂir Hazret-i Omer ’in şu şehÂdeti ne kadar mÂnidardır:
Hazret-i Omer, Zeyd ’in oğlu UsÂme ’ye uc bin beş yuz dirhem tahsîs etmiş, oğlu AbdullÂh ’a ondan beş yuz dirhem daha az vermişti. AbdullÂh, babası Hazret-i Omer ’e bunun sebebini sorarak:
“−UsÂme ’yi nicin benden ustun tutuyorsun? O benden daha cok savaşa katılmadı ki!” dedi. Hazret-i Omer, eşsiz adÂletinin yanında, gonul zenginliğini ve yuksek tevÂzuunu da gosteren şu muhteşem cevÂbı verdi:
“−Oğlum! ResûlullÂh onun babasını senin babandan daha cok severdi. UsÂme ’ye de senden daha cok muhabbeti vardı. İşte bu sebeple, ResûlullÂh ’ın sevdiğini kendi sevdiğime tercih ettim.” (Tirmizî, MenÂkıb, 39)
Bu ve benzeri pek cok misÂlde gorulduğu gibi AshÂb-ı KirÂm, ResûlullÂh ’ın sevdiklerini kendi sevdiklerine tercih ederlerdi.[4]
HZ. EBUBEKİR (R.A.) NASIL MUSLUMAN OLDU? Hazret-i Ebûbekir, nubuvvetten once de Peygamber Efendimiz ’in dostu idi. Cocukluğundan beri onun guzel ahlÂkına, sadÂkatine ve emînliğine şÃ‚hitti. Guzel ahlÂkı sebebiyle asl yalan soylemeyen bir kimsenin, CenÂb-ı Hakk ’a karşı yalan soylemesinin imkÂnsız olduğu kanaatinde idi. Bu sebeple AllÂh Resûlu onu İslÂm ’a dÂvet ettiğinde hic tereddut gostermeksizin icÂbet etti.[5]
Efendimiz bu husustaki hadîs-i şerîflerinde:
“AllÂh beni size Peygamber olarak gonderdiğinde evvel bana «Sen yalancısın!» dediniz. LÂkin Ebûbekir «O, doğru soyluyor.» dedi ve hem canı hem de malı ile bana son derece yardımcı oldu.” buyurmuşlardır. (BuhÂrî, AshÂbu ’n-Nebî, 5)
ResûlullÂh ’ı hicbir şey Hazret-i Ebûbekir ’in Musluman oluşu kadar sevindirmemiştir. Hazret-i Ebûbekir Musluman olduğu zaman, hic cekinmeden Muslumanlığını acıklamış ve diğer insanları da AllÂh TeÂl ’ya ve Resûlu ’ne îmÂna dÂvet etmeye başlamıştır.[6]
Peygamber Efendimiz ’in hayÂtında Hazret-i Ebûbekir ’in mustesn ve muhim bir yeri bulunmaktadır. Zîr bir dÂvÂnın gercekleşebilmesi şu uc şarta bağlıdır:
HÂkim bir fikir. O fikir etrÂfında kadrolaşan insanlar. MÂlî imkÂn. HÂkim fikir, İslÂm ’ın muhtevÂsı idi ki, vahiyle sÂbittir. Hazret-i Ebûbekir, diğer iki faktorde cok muhim bir vazîfe ustlenmiştir. YÂni kadrolaşma onunla başlamış ve o mubÂrek sahÂbînin muazzam serveti, muhtelif İslÂmî hizmetlerin yanında Musluman olan kolelerin satın alınıp serbest bırakılması gibi dÂvÂnın mÂlî vechesinde de kullanılmıştır.
Bu iki husûsu biraz acıklayacak olursak; Hazret-i Ebûbekir ile Peygamber Efendimiz ’in genclik devrelerine uzanan arkadaşlık ve berÂberlikleri, nubuvvet vazîfesinin verilmesinden sonra ulvî bir dostluğa donuşmuştur.
HZ. EBUBEKİR ’E (R.A.) NEDEN “SIDDIK” DENİLMİŞTİR? Hazret-i Ebûbekir, ilk îmÂn edenlerden olmanın yanı sıra, îmÂnına şek ve şuphenin tozunu bile duşurmeyerek “Sıddîk” sıfatına mazhar olmuştur. Daha sonraki zamanlarda da İslÂm ’ın inkişÃ‚fı ve yayılması icin maddî-mÂnevî hicbir fedÂkÂrlıktan kacınmamış ve butun malını AllÂh yoluna bezletmiştir.
Sevginin şartı, aşkın kÂnunu, sevilen kişiye duyulan muhabbet ve o aşktan dolayı o kişinin sevdiği şeyleri de sevmek, onun arzusunu kendi arzusuna tercih etmek ve sevgilinin uğruna her şeyini fed edebilmektir. İşte Hazret-i Ebûbekir ’in hayÂtı, AllÂh Resûlu ’ne aşk ile bağlılığın ve O ’nda fÂnî oluşun zirve misÂlleriyle doludur:
Bir­ gun go­nul­ler sul­ta­nı Efen­di­miz ’in ra­hat­sız­lan­dı­ğı&#173 ;nı du­yan Hazret-i Sıd­dîk, uzun­tu­den ken­di­si de ya­ta­ğa duş­muş­tu. Bu iki dost arasındaki ulvî muhabbetin netîcesi olan ay­nî­leş­me se­be­biy­le­dir ki Al­lÂh Re­sû­lu:
“Ebûbekir bendendir, ben de ondanım. Ebûbekir dunyÂda ve Âhirette kardeşimdir.” (Deylemî, I, 437) buyurarak mÂn Âlemindeki berÂberliği ve kalpten kalbe vÂkî olan hÂl in ’ikÂsını te ’yîd buyurmuştur. Efen­di­miz ’in olum do­şe­ğin­de iken:
“Bu­tun ka­pı­lar ka­pan­sın; yal­nız Ebûbekir ’in­ki kal­sın!” (Bu­h­rî, As­h­bu ’n-Ne­bî, 3) il­ti­f­tı, Hazret-i Ebûbekir ile aralarındaki kalbî alÂka ve mustesn yakınlığın en guzel ifÂdelerinden biridir.
BİLAL-İ HABEŞİ ’NİN (R.A.) CEKTİĞİ EZİYETLER BilÂl-i Habeşî ve annesi de, AllÂh Resûlu ’nun insanları İslÂm ’a gizlice dÂvete başladığı ilk gunlerde Musluman oldular. Hazret-i BilÂl, Muslumanlığını acıklayan ilk yedi kişiden biri idi. Dîninden donmesi icin yapılan en ağır işkencelere tahammul ederdi. İnkÂra zorlandıkca: “Ehad! Ehad!: AllÂh birdir! AllÂh birdir!” derdi.
Hazret-i Ebûbekir, Hazret-i BilÂl ve vÂlidesinin bedelini odeyerek onları ÂzÂd etti.[7]
Ebûbekir (r.a.), bu davranışı ile iltifÂt-ı Peygamberî ’ye nÂil olmuş, merhamet ve comertlikte Âbideleşmiştir.
Hazret-i MevlÂnÂ, bu hÂdiseyi gonul lisÂnıyla tasvîr ederek şu şekilde nakleder:
“BilÂl-i Habeşî ’nin Muslumanlığından dolayı korkunc bir işkenceye tÂbî tutulduğunu işiten Hazret-i Sıddîk, Hazret-i Musta­f ’nın huzûruna cıktı ve vefÂlı BilÂl ’in hÂlini arz etti.”
“Dedi ki: O felekleri olcen mubÂrek varlık, Sen ’in aşkına duşmuş, Sen ’in muhabbetine tutulmuştur. Bu yuzden zÂlimler o melek tıynetli insana zulmetmektedirler. Suc­suz olduğu hÂlde kanatlarını yoluyorlar. O buyuk defîneyi şirk ve isyan toprağına gommek istiyorlar.”
“Yakıcı guneşe karşı kızgın kumlara yatırıyor, cıplak be­denini dikenli dallarla dovuyorlar.”
“Fakat o, teninden ceşme gibi kanlar fışkırdığı hÂlde: «Al­lÂh birdir, AllÂh birdir!» diyor, Hakk ’a secdeden vazgecmiyor.”
“Hazret-i Ebûbekir ’in merhamet ve şefkatinden dolayı vucûdunun her zerresi mahzûn ve gamla dolu bir dil hÂline gel­miş, BilÂl ’in hÂlini Hazret-i Peygamber ’e buyuk bir uzun­tu icinde uzun uzun anlatmaktaydı.”
“NihÂyet gonlundeki niyeti izhÂr edip: «YÂ ResûlallÂh! Onu satın almak istiyorum. Butun servetimi harcamaya hazı­rım. CenÂb-ı Hakk ’a gonul vermiş, O ’nun ve Resûlu ’nun kolesi olmuş, bu yuzden de AllÂh duşmanlarının hışmına uğramış, işkencelere mÂruz bırakılmış o mubÂrek insanı o hÂlden kur­tarmadan bu canıma dunyÂda rahatlık yoktur.» dedi.”
“Hazret-i Mustaf (s.a.v.), bundan pek memnûn oldular ve: «Ey AllÂh ’ın ve Resûlu ’nun merha­metli dostu! Bu ticÂrette ben de sana ortağım...» buyurdular.”
“Hazret-i Ebûbekir, derhÂl BilÂl ’in sÂhibinin evine yollan­dı. BilÂl, yapılan işkencelerden oturu baygın bir vaziyet­te idi. Hazret-i BilÂl ’in sÂhibi olan o merhamet mahrûmu insana acı sozler sarf etti.”
“Dedi ki: Ey habîs! Ey hiddetten gozu kararmış, merha­metten nasipsiz! Bu AllÂh dostunu nasıl dovuyorsun? Ey in­safsız! Bu ne kin, bu ne garaz?”
“Ey merhamet fukarÂsı! Kendini insan mı sanıyorsun? Ey insanlık mahrûmu, nefret edilmiş kişi! Sen insan kılığındasın, ama insanlığın yuz karasısın!..”
“Bu sozlerden sonra Ebûbekir (r.a.), adamın ac gozunu dunyÂlıkla tıkadı. Oyle ki bu duruma BilÂl ’in efendisi iyice şaşırdı ve Ebûbekir ’in hÂlini hayretle seyretti.”
“Onun bu hayretini fark eden Sıddîk-ı Ekber Hazretleri, o nasipsize şoyle dedi: Ey ahmak! Sen cocuk gibi, bir cevize kar­şılık bana paha bicilmez bir inci verdin, fakat haberin yok! Bil­miyorsun ki BilÂl, iki dunyÂya değer. Ben onun rûhuna bakıyo­rum, sen ise teninin rengine...”
“Eğer sen satışta biraz daha bastırsaydın, onu almak icin daha fazlasını verirdim. Daha da bastırsaydın, neyim varsa verir, hatt borca girerdim. Yine de bu alışverişten ben kÂrlı cıkardım. Ey nasipsiz kişi! Şunu iyi bil ki, mucevherin kıyme­tini ancak sarraf bilir.”
Hazret-i MevlÂnÂ, bu kıssada merha­met ve şefkatin kÂmil bir tezÂhurunu sergilemenin yanında, bir insÂn-ı kÂmile paha bicilemeyeceğini, yÂni dunyevî kıymetlerin, insanın mÂnevî yapısının karşısında bir hic hukmunde olduğunu ifÂde ederek gonullerimize ulvî bir hakîkati nakşetmektedir.
Hazret-i Ebûbekir, bu Âlicenap hareketiyle ResûlullÂh ’a olan zirve muhabbetini bir kez daha sergilemiş olmaktadır. Hazret-i Ebûbekir ’in AllÂh Resûlu ’ne duyduğu hudutsuz muhabbetin alÂmetlerinden birkacı şoyleydi:
-O ’nun getirdiği Kur ’Ân-ı Kerîm ’i ve İslÂmî hukumleri cÂn u gonulden sevip mûcibince amel etmek.
-O ’nun ummetine şefkat ve merhamet gostermek, onların yararına olan hususlarda gayret gostermek.
-DunyÂya değer vermemek, gerektiğinde fakirliğe hazır ve rÂzı olmak.
-O ’na kavuşmayı arzulamak.
-O ’nu cokca hatırlamak.
HİDAYETE VESİLEN OLAN KORKULU RUYA HÂlid bin Saîd ’in (r.a.) hidÂyetine ise gorduğu korkulu bir ruyÂsı sebep olmuştur. Bir gece uykuda, buyuk bir ateş cukurunun kenarında durduğunu ve babasının onu ateşin icine itip duşurmek ister gibi davrandığını, ResûlullÂh ’ın ise onu hemen belinden kavrayarak ateşin icine duşmekten kurtardığını gordu. Korkuyla uyandığında kendi kendine:
“AllÂh ’a yemin ederim ki, bu hak bir ruyÂdır!” dedi ve Hazret-i Ebûbekir ’in delÂletiyle Peygamber Efendimiz ’in yanına giderek İslÂm ’la şereflendi.
Babası, oğlu HÂlid ’in Musluman olduğunu duyduğunda ona eziyet etti ve:
“−Ey zelîl! Defol git! VallÂhi, senin rızkını da keseceğim!” dedi.
HÂlid:
“–Sen benim nasîbime mÂnî olmaya calışsan da, AllÂh muhakkak beni rızıklandıracaktır!” dedi. Hazret-i HÂlid, Habeş ulkesine hicret edinceye kadar, ResûlullÂh ’ın yanından hic ayrılmadı. (HÂkim, III, 277-280)
Daha sonra HÂlid ’in zevcesi Umeyne HÂtun, kardeşi Amr ve onun zevcesi FÂtıma HÂtun da İslÂm ’la muşerref oldular.
İLK MUSLUMANLAR Teblîğin gizlice devÂm ettiği bu gunlerde Ebûbekir ’in (r.a.) teşvik ve delÂletiyle Ebû Fukeyhe, Hazret-i Osman, Zubeyr bin AvvÂm, AbdurrahmÂn bin Avf, Sa ’d bin Ebî VakkÂs, Talha bin UbeydullÂh (r.a.) îman nîmetine nÂil oldular.[8]
Hazret-i Osman, Peygamber Efendimiz ’e başından gecen bir hÂdiseyi şoyle anlattı:
“Ey AllÂh ’ın Resûlu! Şam ’da iken, uyku ile uyanıklık arasında olduğumuz esnÂda Âniden:
«Ey uykudakiler! Uyanın! Cunku, Ahmed Mekke ’de zuhûr etti.» diye bir ses duyduk. Mekke ’ye donduğumuzde sizin Peygamber olduğunuzu haber aldık.” (İbn-i Sa ’d, III, 255)
Talha bin UbeydullÂh (r.a.) da şoyle anlattı:
“Busr Panayırı ’nda bulunduğum esnÂda bir rÂhip insanlara:
«−İcinizde Harem halkından bir kimse var mı?» diye soruyordu.
«−Evet! Ben varım.» dedim. RÂhip:
«−Ahmed zuhûr etti mi?» diye sordu. Ben:
«−Hangi Ahmed?» dedim. RÂhip:
«−Ahmed bin AbdullÂh bin Abdulmuttalib! O, Mekke ’de zuhûr edecektir, Peygamberlerin sonuncusudur. Harem ’den cıkıp, hurmalık, taşlık ve corak bir yere hicret edecektir. O ’na koşmanı sana tavsiye ederim!» dedi.
RÂhibin soyledikleri kalbime tesir etti. Oradan hemen ayrılıp Mekke ’ye geldim:
«−Yeni bir hÂdise oldu mu?» diye sordum.
«–Evet, var! AbdullÂh ’ın oğlu Muhammedu ’l-Emîn, Peygamber olduğunu iddi ediyor. Ebûbekir de ona tÂbî oldu.» dediler. (İbn-i Sa ’d, III, 215)
Ebû Ubeyde bin CerrÂh, Ebû Seleme, Erkam bin Ebi ’l-Erkam, Osman bin Maz ’ûn, Esm binti Ebûbekir, HabbÂb bin Eret, AbdullÂh bin Mesut, AbdullÂh bin Cahş, CÂfer bin Ebî TÂlib, zevcesi Esm binti Umeys, Ebû Huzeyfe, Âmir bin Fuheyre (r.a.) ilk Musluman olma şerefine nÂil olan zevÂttan bÂzılarıdır.
[1] İbn-i HişÃ‚m, I, 259.
[2] İbn-i Sa ’d, VIII, 36.
[3] AbdullÂh bin Mesut (r.a.) ilk Muslumanlardandır. Kunyesi Ebû AbdurrahmÂn ’dır. Musluman olduğu gunden itibÂren Hazret-i Peygamber ’in yanından ayrılmamış ve O ’na hizmetten zevk almıştır. İbn-i Mesut, zayıf, nahîf bir kişi idi. Tatlı bir sesi, sevimli bir yuzu vardı. Musluman olduğunda Muslumanların adedi cok azdı. Muşrikler ona Mekke ’de rahat vermediler. O, Medîne ’ye hicret edip MuÂz bin Cebel ’in yanına sığındı. Hazret-i Peygamber ’in hicretinden sonra, Medîne ’de yerleşti. Butun harplere katıldı. Hazret-i Peygamber, onun Kur ’Ân okuyuşunu dinlemekten zevk alırdı.
Tefsîr, hadîs ve fıkıh sahalarında engin ilmiyle pek cok Âlim yetiştirmiştir. Husûsiyle Kûfeli Âlimler, onun rivÂyet ve goruşleri istikÂmetinde fıkhî goruşler ortaya koymuşlardır. Kendisinden 848 rivÂyet nakledilmiştir. Hazret-i Osman zamÂnında Kûfe kadılığından Medîne ’ye donmuş ve kısa bir sure sonra, altmış yaşını gecmiş iken orada vefÂt etmiştir.
[4] Heysemî, VI, 174; İbn-i Sa ’d, IV, 30.
[5] İbn-i Kesîr, el-BidÂye, III, 78.
[6] İbn-i Kesîr, el-BidÂye, III, 80-81.
[7] İbn-i Sa ’d, III, 232; HÂkim, III, 319.
[8] İbn-i HişÃ‚m, I, 268.
Kaynak: Osman Nuri Topbaş, Hz. Muhammed Mustafa 1, Erkam Yayınları
İslam ve İhsan