Hz.Mûsa (as) Allah (cc) ile konuşmak icin kavminin yanından ayrılıyor ve daha sonra kardeşi ve peygamber olan Hz. Harun ile kavmi onu beklemeye başlıyor. Bundan sonra meydana gelen 'samiri ve altın buzağı' olayı...İsrÂîloğulları, Mûs -aleyhisselÂm- ile birlikte Kızıldeniz ’den gectikten sonra, sığırbaşı şeklinde putlara tapan bir kabîleye rastlamışlardı. Hazret-i Mûs ’ya:

“–Sen de bize boyle bir ilÂh yap da, ona ibÂdet edelim!” demişlerdi.

Mûs -aleyhisselÂm- ise, kendilerine nasîhat etmiş ve bunun buyuk bir şirk olduğunu bildirmişti. Onlar da pişman olup tevbe etmişlerdi.

Ancak Mûs -aleyhisselÂm-, HÂrûn -aleyhisselÂm- ’ı kendi yerine vekîl bırakıp Tûr Dağı ’na gittikten sonra, onlara karşı îmansızlığını gizleyen SÂmirî isimli nankor bir yahûdî, Hazret-i Mûs ’nın yokluğunu fırsat bilerek halktan altın topladı ve bir buzağı yaptı. Sonra da:

“–Bu Mûs ’nın ilÂhıdır! Fakat MûsÂ, tanrısını unuttu!” deyip halktan buzağıya tapmalarını istedi.

SÂmirî, sanatkÂr bir kimseydi. Buzağıyı oyle ustalıkla yapmıştı ki, icine ruzgÂr girdiğinde canlıymış gibi boğuruyordu. Bunu buzağıda actığı deliklerle sağlamıştı ve ruzgÂrın şiddetine gore kaval gibi sesler cıkıyordu. Ardında da SÂmirî:

“–Bakın ilÂhınız sizinle konuşuyor!” diyordu.

Boylece SÂmirî, onun tanrı olduğunu halka telkîn ederek, bir kısım İsrÂîloğulları ’nı hak dinden uzaklaştırdı. HÂrûn -aleyhisselÂm- kendilerine ısrarla îkazda bulundu, fakat dinlemediler.

Bu hÂl, Âyet-i kerîmelerde şoyle beyan buyrulur:

“Hakîkaten HÂrûn, onlara daha once:

«–Ey kavmim! Siz bunun yuzunden sÂdece fitneye uğradınız. Sizin Rabbiniz şuphesiz cok merhametli olan AllÂh ’tır. Şu hÂlde bana uyunuz ve emrime itÂat ediniz!» demişti.” (TÂhÂ, 90)

“Onlar:

«–Biz, Mûs aramıza donunceye kadar buna tapmaktan asl vazgecmeyeceğiz!» dediler.” (TÂhÂ, 91)

“(O sırada Tûr ’da bulunan Hazret-i Mûs ’ya) AllÂh buyurdu:

«–Sen ’den sonra Biz, kavmini (HÂrûn ile kalan İsrÂîloğulları ’nı) imtihÂn ettik ve SÂmirî onları yoldan cıkardı.»” (TÂhÂ, 85)

“(Tûr ’a giden) Mûs ’nın arkasından kavmi, zînet takımlarından, boğurebilen bir buzağı heykeli (yaparak onu tanrı) edindiler. Gormediler mi ki, o, kendileriyle ne konuşuyor, ne de onlara yol gosteriyor? (Acziyetine rağmen) onu (tanrı olarak) benimsediler ve zÂlimler oldular.” (el-A ’rÂf, 148)

“MûsÂ, kızgın ve uzgun bir hÂlde kavmine donunce:

«–Benden sonra arkamdan ne kotu işler yapmışsınız! Rabbinizin emrini (beklemeyip) acele mi ettiniz?» dedi.

TevrÂt levhalarını yere attı ve kardeşi (HÂrûn ’un) başını tutup kendine doğru cekmeye başladı. (Kardeşi):

«–Anam oğlu! Bu kavim, beni cidden zayıf gorduler ve nerede ise beni oldureceklerdi. Sen de duşmanları bana guldurme ve beni bu zÂlim kavimle beraber tutma!» dedi.” (el-A ’rÂf, 150)

“(MûsÂ):

«–Ey HÂrûn! Sana ne engel oldu da, bunların dalÂlete duştuklerini gorduğun vakit benim yolumu tÂkip etmedin? Emrime Âsî mi oldun?» dedi.

(HÂrûn):

«–Ey annemin oğlu! Sacımı sakalımı cekme! Ben Sen ’in: “İsrÂîloğulları ’nın arasına ayrılık duşurdun; sozumu tutmadın!” demenden korktum.» dedi.” (TÂhÂ, 92-94)

Hazret-i Mûs ile Hazret-i HÂrûn, ana-baba bir kardeştirler. Durum boyle olduğu hÂlde, HÂrûn -aleyhisselÂm- ’ın “anam oğlu” demesinin sebebi, Mûs -aleyhisselÂm- ’ın merhametini celbetmek icindi. Zîr ana, hem baba ve kardeşten daha şefkatliydi, hem de onların anneleri, AllÂh ’a îmÂn etmiş ve oğullarının sevgi ve hurmetlerini kazanmış sÂliha bir anneydi.

“(Mûs da «–Ey Rabbim! Beni ve kardeşimi bağışla! Bizi rahmetine kabûl et! Zîr Sen, merhametlilerin en merhametlisisin!» dedi.” (el-A ’rÂf, 151)

“(Sonra) MûsÂ, ofkeli ve uzuntulu olarak kavmine dondu:

«–Ey kavmim! Rabbiniz size guzel bir vaadde bulunmamış mıydı? Şu hÂlde size zaman mı cok uzun geldi, yoksa ustunuze Rabbinizin gazabının inmesini mi istediniz ki, bana olan va ’dinizden dondunuz!» dedi.” (TÂhÂ, 86)

“Dediler ki:

«–(YÂ MûsÂ!) Biz sana olan va ’dimizden, kendi kudret ve irÂdemizle donmedik. Fakat biz, o kavmin (Mısırlıların) zînet eşyÂsından bir takım ağırlıklar yuklenmiş, sonra da onları atmıştık; aynı şekilde SÂmirî de atmıştı.»

(SÂmirî ’nin telkîni ile zînetleri eritmek ve buzağı yapmak icin ateşe attılar.)

Bu adam, onlar icin boğurebilen bir buzağı heykeli îcÂd etti. Bunun uzerine:

«–İşte bu, sizin de, Mûs ’nın da tanrısıdır, fakat onu unuttu.» dediler.” (TÂhÂ, 87-88)

Hazret-i MûsÂ, onlardan bu cirkin işlerinden dolayı tevbe etmelerini istedi. Tevbe şartının da, cok pişman olmak ve olum olduğunu bildirdi. Onlar da:

“–Sabrederiz!” dediler ve hukmu beklediler.

“Mûs kavmine dedi ki:

«–Ey kavmim! Şuphesiz siz, buzağıyı (tanrı) edinmekle kendinize kotuluk ettiniz. Onun icin Yaratanınıza tevbe edin ve nefslerinizi oldurun! Oyle yapmanız, Yaratıcınızın katında sizin icin daha iyidir. Boylece AllÂh tevbenizi kabûl etmiş olur. Cunku acıyıp tevbeleri kabûl eden ancak O ’dur.” (el-Bakara, 54)

Oldurecek olanlar, olduruleceklerin başında ellerinde birer kılıc olduğu hÂlde beklemeye başladılar. Her puta tapanın ardında, emir gelince onun boynunu vurmak uzere bir kişi vazîfelendirilmişti. Hatt bunların icinde birbirlerine akrab olanlar dahî vardı:

“PişmÂn olup da kendilerinin gercekten sapmış olduklarını gorunce:

«–Eğer Rabbimiz bize acımaz ve bağışlamazsa, mutlak ziyÂna uğrayanlardan olacağız!» dediler.” (el-A ’rÂf, 149)

Bunun uzerine Hazret-i Mûs ve Hazret-i HÂrûn, şefkatlerinden dolayı ağlayarak du ettiler. Âyet indi ve tevbeleri kabûl oldu:

“Kotulukler yaptıktan sonra ardından tevbe edip de îmÂn edenlere gelince, şuphesiz ki o (tevbe ve îmÂndan) sonra, Rabbin, elbette bağışlayan ve merhamet edendir.” (el-A ’rÂf, 153)

Ve AllÂh TeÂlÂ, şoyle buyurdu:

“O davranışlarınızdan sonra (akıllanıp) şukredersiniz diye sizi affettik.” (el-Bakara, 52)

Bundan sonra Mûs -aleyhisselÂm- SÂmirî ’ye dondu:

“«–Ya senin zorun neydi, ey SÂmirî?!» dedi.

O da:

«–Ben, onların gormediklerini gordum. ZîrÂ, o elcinin izinden bir avuc (toprak) alıp onu (erimiş mucevherÂtın icine) attım. Bunu boyle, nefsim bana hoş gosterdi.» dedi.” (TÂhÂ, 95-96)

Mufessirlere gore, SÂmirî ’nin, halkın gormeyip de kendisinin gorduğunu ve izinden bir avuc toprak aldığını iddi ettiği elci, Hazret-i Mûs ’nın huzûruna gelen CebrÂîl ’di. SÂmirî, onun atının bastığı yerlerin yeşerdiğini gormuş, izinin toprağından bir avuc alıp altınları erittiği ateşe atmıştı.

“MûsÂ:

«–Cekil git! Artık sen, hayÂtın boyunca: “Bana dokunmayın!” diyeceksin. Ayrıca senin icin, kurtulamayacağın bir cez gunu var. Tapmakta olduğun tanrına da bak! Yemîn ederim, biz onu yakacağız; sonra da onu parca parca edip denize savuracağız!» dedi.” (TÂhÂ, 97)

RivÂyete gore, Mûs -aleyhisselÂm- ’ın Âyet-i kerîmedeki bedduÂsından sonra SÂmirî, hakîkaten ağır ve bulaşıcı bir hastalığa yakalandı ve omru boyunca insanlardan uzak durmak zorunda kaldı.

“Buzağıyı tanrı edinenler var ya, işte onlara mutlak Rabblerinden bir gazap ve duny hayÂtında bir alcaklık erişecektir. Biz iftirÂcıları boyle cezÂlandırırız.” (el-A ’rÂf, 152)

Kaynak: Osman Nuri Topbaş, Nebiler Silsilesi-2, Erkam Yayınları
İslam ve İhsan