Bugunku Hristiyanlar ehli kitap mıdır? Bugunku Hristiyanlık ne durumda? Neleri nasıl tahrif ettiler? İslam ’ı kabul etmeme sebepleri neler?Hristiyanlık, Îs -aleyhisselÂm- ’dan sonra bircok beşerî tesir ve mudÂhalelere mÂruz kalmıştır. Bunun icindir ki, Kur ’Ân-ı Kerîm ’de ehl-i kitÂb hakkında “Dinlerini parca parca edenler.” (er-Rûm, 32) tÂbiri kullanılmıştır. AllÂh Rasûlu -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem-, bir hadîs-i şeriflerinde şoyle buyururlar: “...Mesîh ’in ummeti, O ’nun sunnet ve hidÂyeti uzere iki yuz sene kaldılar (sonra dinlerini bozup istikÂmetlerini değiştirdiler).” (Heysemî, Mecmau ’z-ZevÂid, VIII. 207) Gercekten Hristiyanlık, kendi din adamları tarafından bozulmuş ve gunumuze ilk şeklinde mevcut olan tevhîd akîdesinden tamÂmen tecrîd edilerek gelmiştir. Bu tahrîf sebebiyledir ki, diğer ilÂhî dinler gibi Hristiyanlığın da hukmu ve gecerliliği ortadan kaldırılmış, AllÂh katında son ve hak din olarak İslÂm gonderilmiştir. CenÂb-ı Hak buyurur: “AllÂh indinde hak din, yalnızca İslÂm ’dır…” (Âl-i İmrÂn, 19) CenÂb-ı Hakk ’ın bu hukmu karşısında gerek yahûdîler ve gerekse hristiyanlar, İslÂm ’ı ve onun yuce peygamberini kendi iclerinden cıkacağı duşuncesinde olduklarından dolayı kabûllen­mediler. Nitekim her iki dînin mensupları da kitaplarındaki hakîkate bakarak RasûlullÂh -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- ’in bi ’setine (peygamber olarak gonderilişine) kadar hep O ’nu mujdeleyip bekledikleri hÂlde, bi ’setten sonra ta­vır değiştirdiler. Hazret-i Peygamber -sallÂllÂhu aleyhi ve sel­lem- ’in ve yeni dînin kendileri arasından cıkmadığını gorunce ha­sede kapıldılar ve îmÂn etmekten imtin ettiler. CenÂb-ı Hak buyurur: “…KitÂb verilenler, kendilerine ilim (Kur ’Ân ve Peygamber) geldikten sonradır ki, aralarındaki kıskanclık yuzunden ayrı­lığa duştuler. AllÂh ’ın Âyetlerini inkÂr edenler bilmelidirler ki, AllÂh ’ın hesÂbı cok cabuktur.” (Âl-i İmrÂn, 19) Ehl-i kitÂb, sadece hased edip ayrılığa duşmekle kalmadı, kitaplarında son dîn olan İslÂm ve onun hak peygamberi olan Hazret-i Muhammed -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- ’i mujdeleyen bolumleri de değiştirdiler. Cunku bu bolumleri okuyan birtakım firÂsetli hristiyan veya yahûdîler, hakîkati kavrayıp derhal musluman oluyorlardı. Nitekim yahûdî Âlimlerinden AbdullÂh bin SelÂm ve daha niceleri, hristiyanlardan SelmÂn-ı FÂrisî, hatt krallardan Habeş hukumdarı NecÂşî gibi bircok mumtaz şahsiyet, bu vesîleyle muslumanlığı candan kabûllenmişlerdi. Âyet-i kerîmede buyrulur: وَإِنَّ مِنْ أَهْلِ الْكِتَابِ لَمَنْ يُؤْمِنُ بِاللهِ وَمَا أُنْزِلَ إِلَيْكُمْ وَمَآ أُنْزِلَ إِلَيْهِمْ خَاشِعِينَ ِللهِ “Ehl-i kitÂbdan oyleleri vardır ki, AllÂh ’a, size ve kendilerine indirilene tam bir samîmiyetle ve AllÂh ’a boyun eğe­rek îmÂn ederler...” (Âl-i İmrÂn, 199) Hatt AllÂh Rasûlu -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- ’in zuhûrunu duyup O ’nun vasıflarını oğrenen Bizans İmparatoru Herakliyus heyecanlanmış ve Hazret-i Peygamber ’in bahtiyar elcisine: “O ZÂt, şu ayaklarımın bastığı yerlere bile cok yakın bir zamanda hÂkim olacaktır. ZÂten ben, bu peygamberin zuhûr edeceğini bilirdim, fakat sizden olacağını tahmîn etmezdim. O ’nun huzûruna varabileceğimi bilsem, kendisiyle goruşe­bilmek icin her turlu zahmete katlanırdım. Yanında olaydım, ayaklarını yıkardım.” demiştir. İşte bu ve buna benzer ceşitli hÂdiselere şÃ‚hid olan, ancak gonulleri ve irÂdeleri Âm hristiyan ve yahûdîler, zaman gectik­ce butun dindaşlarının musluman olmalarından endi­şe duymaya başladılar. Bu duruma cÂre olarak da kendi kitaplarında bulunan, Hazret-i Peygamber -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- ve O ’nun getirdiği son dîni mujdeleyen metinleri değiştirmişlerdir. Boyle yapmakla duştukleri hazîn Âkıbeti CenÂb-ı Hak şoy­le bildirir: إِنَّ الَّذِينَ يَكْتُمُونَ مَا أَنْزَلَ اللهُ مِنَ الْكِتَابِ وَيَشْتَرُونَ بِهِ ثَمَنًا قَلِيلاً أُولَـئِكَ مَا يَأْكُلُونَ فِي بُطُونِهِمْ إِلاَّ النَّارَ وَلاَ يُكَلِّمُهُمُ اللهُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ وَلاَ يُزَكِّيهِمْ وَلَهُمْ عَذَابٌ أَلِيمٌ “AllÂh ’ın indirdiği KitÂb ’dan bir şeyi (Âhirzaman Peygamberi ’nin vasıflarını) gizleyip onu az bir paha ile değişenler yok mu, işte onların yiyip de karınlarına doldurdukları, ateşten başka bir şey değildir. KıyÂmet gunu AllÂh ne kendileriyle konuşur ve ne de onları temize cıkarır. Orada onlar icin can yakıcı bir azap vardır.” (el-Bakara, 174) بِئْسَمَا اشْتَرَوْا بِهِ أَنْفُسَهُمْ أَنْ يَكْفُرُوا بِمَا أنَزَلَ اللهُ بَغْياً أَنْ يُنَزِّلُ اللهُ مِنْ فَضْلِهِ عَلَى مَنْ يَشَاءُ مِنْ عِبَادِهِ فَبَآؤُوا بِغَضَبٍ عَلَى غَضَبٍ وَلِلْكَافِرِينَ عَذَابٌ مُهِينٌ “AllÂh ’ın, kullarından dilediğine peygamberlik ihsÂn et­mesini kıskandıkları icin, AllÂh ’ın indirdiğini (Kur ’Ân-ı Kerîm ’i) inkÂr ederek kendilerini harcamaları ne kotu bir şeydir! Boy­lece onlar, gazap ustune gazaba uğradılar. Ayrıca kÂfirler icin alcaltıcı bir azap vardır.” (el-Bakara, 90) Âyet-i kerîmede ifÂde buyrulduğu gibi hidÂyete rÂm olamayıp İslÂm ’ın saÂdet sancağı altına girmeyen ehl-i kitÂb, kendi ar­zularına gore şekillendirdikleri bÂtıl kitaplarına tÂbî olarak duny ve Âhiretlerini heb etmişlerdir. Cunku butun ilÂhî kitapları gon­deren AllÂh -celle celÂluhû-, son gonderdiği dîn olan İslÂm ’a tÂbî olmayıp iptal edilen din­lere uyanların, bÂtılla dolu îmanlarını kabûl etmediğini şoyle beyÂn buyurmaktadır: “Kim İslÂm ’dan başka bir dîn ararsa, bilsin ki, kendisin­den (boyle bir dîn) asl kabûl edilmeyecek ve o, Âhirette husrÂna uğrayanlardan olacaktır.” (Âl-i İmrÂn, 85) Gercekten bugun İslÂm dışındaki butun dinlerde ve Hristiyanlık ’ta mevcut olan îman ve ibÂdet esaslarına bakıldığında, onların, CenÂb-ı Hakk ’ın irÂde ve buyruklarına, hatt beşer man­tığına bile ters bir mÂhiyete burunduğu muşÃ‚hede edilmektedir. Nitekim hristiyanlara gore; Her insan gunahkÂr doğar. Cunku Âdem -aleyhisselÂm-, AllÂh ’ın emrini tutmamış ve cennetten cıkarılmıştır. Şimdi bu gunah, butun insanlarda teselsulen devÂm etmektedir. Îs -aleyhis­selÂm-, insanları bu “ezelî gunah”tan kurtarmak icin dunyÂya gelmiştir. AllÂh -celle celÂluhû-, insanları bu gunahtan kurtarmak icin ken­di oğlunu (Îs ’yı) carmıha gerdirmiştir. HÂlbuki AllÂh TeÂlÂ, insanların suclarının cezÂlarını birbirle­rine cektirmek gibi bir muÂmeleyi hicbir ilÂhî kitabında beyÂn buyurmamıştır. Cunku başkalarının gunÂhı icin bir mÂsumu kurbÂn etmek, zulumden başka bir şey değildir. Diğer taraftan, insanların gunahkÂr doğmalarına inanmak da CenÂb-ı Hakk ’a zulum isnÂd etmektir. Bu meselenin hakîkatini AllÂh Rasûlu -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- ’in şu nebevî ifÂdeleri ne guzel ortaya koymaktadır: “Her cocuk İslÂm fıtratı uzere (temiz ve gunahsız olarak, tevhîde meyilli bir şekilde) doğar!..” (Muslim, Kader, 22) AllÂh TeÂl buyurur: فَأَقِمْ وَجْهَكَ لِلدِّينِ حَنِيفًا فِطْرَةَ اللهِ الَّتِي فَطَرَ النَّاسَ عَلَيْهَا لاَ تَبْدِيلَ لِخَلْقِ اللهِ ذلِكَ الدِّينُ الْقَيِّمُ وَلَكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لاَ يَعْلَمُونَ “(Ey Rasûlum!) Sen yuzunu hanîf olarak dîne, AllÂh in­sanları hangi fıtrat uzere yaratmış ise ona cevir! AllÂh ’ın ya­ratışında değişme yoktur! İşte dosdoğru din budur; fakat in­sanların coğu bilmezler.” (er-Rûm, 30)
HRİSTİYANLIĞA YERLEŞEN BÂTIL AKÎDELERDEN BİRİ DE “VAFTİZ”
Hristiyanlığa yerleşen bÂtıl akîdelerden biri de “vaftiz”dir. Hristiyanların baba-oğul ve Rûhu ’l-Kudus adına vaftiz olmaları, kilise­nin bir emridir. Kilise, yuze su serperek veya vucûdu suya batı­rarak vaftiz yapar. Bunu, hristiyan olmanın îlÂnı kabûl ederler. Ayrıca ezelî gunÂhın, vaftiz ile affedildiği inancı vardır. Bunun icindir ki hristiyanlar, vaftiz yapılmadan olenleri gunahkÂr olarak olmuş kabûl ederler. Yine hristiyanlara gore duny bir cile yeridir. Zevk u sef yoktur. İnsanlar, cile cekmek icin yaratılmışlardır. Ancak boyle soyleyip nefsÂniyetin had safhasında zevk u sef hÂlinde yaşayan hristiyanların hayat olculeri ne kadar te­zatlıdır. Bir imtihan diyÂrı olan bu dunyÂda ebedî saÂdeti kazandıra­cak hayat tarzının, boyle celişkilerle dolu olması mumkun değildir. Bilmelidir ki AllÂh TeÂlÂ, kullarını ceşitli şekillerde imtihÂn eder. Bu itibarla kul, bazen darlık, bazen genişlik; bazen cile, bazen de surûr te­cellîleri yaşar. Yine hristiyanlara gore insanlar, doğrudan doğruya AllÂh ile kendi aralarında bir bağ oluşturamazlar. AllÂh ’tan bir şey isteye­mezler. İnsanlar adına papazlar AllÂh ’a yalvarabilirler. Yine onların gunahlarını papazlar affedebilirler. YÂni papazlar, AllÂh ile kul arasında bir vÂsıtadır. Bunun icindir ki, gunahları îtirÂf, Hristiyanlık ’ta bir ib­det şekli hÂline gelmiştir. Kilise, gunahları îtirÂf ettirir ve papazlar da, para karşılığı, parası yoksa kilisede calıştırma mukÂbili gunah affetmeye salÂhiyetlidirler. Hristiyanlar bunu tahrîf edilmiş olan İncîl ’in şu ifÂdelerine dayanarak soylerler: “Îs onlara, «Size esenlik olsun!» dedi. «Baba beni gonderdiği gibi, ben de sizi gonderiyorum.» Bunu soyledikten sonra onların uzerine ufleyerek, «Kutsal Rûh ’u alın!» dedi. «Kimin gunahlarını bağışlarsanız, bağışlanmış olur; kimin gunahlarını bağışlamazsanız, bağışlanmamış kalır.» dedi.” (Yuhanna, 20/21-23) Bu usûl ve erkÂn, insana hidÂyet yolunu gostermekten ziy­de, papazlara bir nevî ulûhiyet isnÂdı ve diğerlerine de nasıl olsa affedilir duşuncesiyle gunah işlemeye bir cevaz teşkil etmek demektir. Kendi gunahlarını bile affetmeye muktedir olmayan papazların, başkalarının gunahlarını affedebilmesi mumkun mudur? Kendisi gunah işlemekten berî olmayan bir insan, kendi gibi bir insanın gunÂhını nasıl affedebilir? Boyle bir salÂhiyet başta ulu ’l-azm peygamberler olmak uzere hicbir nebî veya rasûle bile ve­rilmemiştir. Peygamberlerin omurleri, gunah işlemedikleri hÂlde tevbe ve istiğfÂr icinde gecmiş iken, ilÂhî mağfiretin, papazların affetmesine bağlı olduğunu duşunmek, ne buyuk bir dalÂlettir! Ehl-i kitÂbın, ilÂhî hakîkatlere ters olarak para karşılığında veya kilisede calıştırma mukÂbili, gunahları affetme yetkisine sÂhip olduklarını vehmetleri dalÂleti sebebiyle CenÂb-ı Hak şoyle buyurur: “Ey îmÂn edenler! (Biliniz ki), hahamlardan ve rÂhipler­den bircoğu insanların mallarını haksız yollardan yerler ve (onları) AllÂh yolundan engellerler...” (et-Tevbe, 34) Buna rağmen hristiyanlar, rÂhiplerine koru korune tÂbî olur­lar. Hristiyanlığın kutsal kitabı peygamberlere atılan bircok iftir ve gunah yakıştırmaları ile dolu iken hicbir nebevî husûsiyeti bu­lunmayan “Papa” mÂsum ve gunahsız kabûl edilir. Onların her yaptığı iş doğru gorulur. CÂlib-i dikkattir ki, kendilerini AllÂh ’ın emirlerini yerine getirmeye cağıran AllÂh ’ın sectiği peygamberlere, onların ilÂhî dÂvetleri nefislerine zor geldiği icin, zinÂ, icki icme, yalancılık, sahtekÂrlık, putperestlik vb. cirkin vasıfları isnÂd etmek sûretiyle peygamberlik muessesini hafife alan hristiyanlar[1], kendilerinin sectiği sıradan bir insan olan Papa ’ya karşı aşırı derecede ulvî husûsiyetler atfederek onu kendilerince yuceltmişlerdir.[2] Kur ’Ân-ı Kerîm ’de buyrulur: “(Yahûdîler) AllÂh ’ı bırakıp bilginlerini (hahamlarını); (hristiyanlar) da rÂhiplerini ve Meryem oğlu Mesîh ’i rabler edin­diler. HÂlbuki onlara tek ilÂha kulluk etmeleri emrolundu. O ’ndan başka ilÂh yoktur. O, bunların ortak koştukları şey­lerden uzaktır.” (et-Tevbe, 31) Âyette buyrulan hakîkatin diğer bir tezÂhuru olarak da hristiyanlar, insan hakkında da hatÂlı mutÂlaalarda bulunmuşlar­dır. Onlara gore insanın rûh ve bedeni birbirinden ayrıdır. Rûhu ancak papazlar temizler. Beden ise ekseriyetle, gunahkÂr ve cirkin bir varlık olarak kabûl edilir. HÂlbuki bu ifÂdeler, “zubde-i Âlem” (Âlemin ozu) olarak yaratılan ve “eşref-i mahlûkÂt” (yaratılanların en şereflisi) olan insan icin haksız îzahlardır. Bunun doğrusunu Kur ’Ân-ı Kerîm şoyle beyÂn buyurur: “Şuphesiz Biz insanı en guzel bir bicimde (ahsen-i takvîm uzere) yarattık.” (et-Tîn, 4) Şeyh GÂlib, bu hakîkati ne guzel ifÂde eder: Hoşca bak zÂtına kim zubde-i Âlemsin sen, Merdum-i dîde-i ekvÂn olan Âdemsin sen!.. (Gonul gozu ile bir bak kendine. Yaratılanların ozusun sen. K­inÂtın gozbebeği olan insansın sen.) Cunku boyle mukerrem yaratılmış bulunan insan, kudret-i ilÂhiyyenin binbir nakışı ile muzeyyen olan bu Âlemde ilÂhî sanatın zirvesini teşkîl eder. Ancak bu yuce zirveye lÂyık bir îman ve ibÂdet hayÂtı icinde olmayanlar, yaratılışlarındaki ulvî vasıfları kaybederler. Netîcede CenÂb-ı Hakk ’ın “esfel-i sÂfilîn” (aşağıların en aşağısı) ifÂdesiyle tavsîf buyurduğu bir hÂle duşerek ilÂhî emÂneti zÂyî etmiş olur­lar. Yoksa her insan başlangıcta: وَلَقَدْ كَرَّمْناَ بَنىِ آدَمَ “Biz, hakîkaten insanoğlunu mukerrem (şan ve şeref sÂhibi) kıldık…” (el-İsrÂ, 70) Âyetindeki hakîka­tin muhÂtabıdır.
TAHRİF EDİLMİŞ AHİTTE ŞİDDET VE ZULUM İFÂDELERİ
Hristiyanlar, İncîl ’lerden ceşitli deliller getirerek Hristiyanlığın sevgi ve barış dîni olduğunu ileri surerler. Ancak muharref İncîl ’lerde bunu nakzeden ifÂdeler de vardır: Mesel Luka Hazret-i Îs ’dan şoyle bir soz nakleder: “LÂkin uzerlerine kral olmamı istemeyen o duşmanlarımı buraya getirin ve oldurun!” (Luka, 19/7) Yine Pavlos ’un mektuplarında şoyle denir: “Cunku butun duşmanları kendi ayakları altına koyuncaya kadar onun saltanat surmesi lÂzımdır!” (Korintoslara Mektup, 1/15) Başka bir yerde de Hazret-i Îs şoyle der: “Yeryuzune selÂmet getirmeye geldim sanmayın. Ben selÂmet değil, fakat kılıc getirmeye geldim. Cunku ben, adamla babasının, kızla anasının, gelinle kaynanasının arasına ayrılık koymaya geldim!” (Matta, 10/34-35)
Ayrıca Hristiyanların kabûl ettiği Eski Ahit ’te şoyle denir: “Ancak Tanrı ’nın sana mîras olarak vermekte olduğu bu kavimlerin şehirlerinden nefes alan kimseyi sağ bırakmayacaksın. Fakat onları Rabbin sana emrettiği gibi tamÂmen yok edeceksin.” (Tesniye 20/16-17) “Şimdi git (o zamanki duşman bir kavim olan) Amelek ’i vur. Onların her şeyini tamÂmen yok et. Ve onları esirgeme ve erkekten kadına, cocuktan emzikte olana, okuzden koyuna, deveden eşeğe kadar hepsini oldur!” (I. Samuel,15/2-3) Gorulduğu uzere Hristiyanlığın tahrîf edilmiş kutsal kitabında sevgi ve barış mesajını golgede bırakacak şekilde şiddet ve zulum ifÂdeleri bulunmaktadır.
İslÂm ’da harbin nasıl olması gerektiği ise Kur ’Ân-ı Kerîm ’de şoyle beyÂn edilir: وَقَاتِلوُا فِى سَبِيلِ اللهِ الَّذِينَ يُقاَتِلوُنَكُمْ وَلاَ تَعْتَدوُا اِنَّ اللهَ لاَيُحِبُّ الْمُعْتَدِينَ “Sizinle savaşanlarla AllÂh yolunda savaşın. Aşırı gitmeyin. Doğrusu AllÂh haddi aşanları sevmez.” (el-Bakara, 190) İslÂm ’da savaş, AllÂh ’ın dînini tebliğ icin yapılır. Duşmanlarla savaşmayı emreden Âyetler, sÂdece harp îlÂn edilmiş kişilere, bilfiil savaşanlara yoneliktir. Savaşmayan kadın, cocuk, yaşlı ve hasta gibilere dokunulamaz, hatt hayvanlar oldurulemez, yaş ağaclar kesilemez, ekinlere zarar verilemez.
HZ. İSA'YI (A.S) COK YANLIŞ ANLADILAR
Hazret-i Îs -aleyhisselÂm-, diğer peygamberler gibi AllÂh ’ın haram kıldığını haram, helÂl kıldığını helÂl kılan ve um­metine de bunları emreden bir peygamberdi. O ’nun da, haram­ların dışında dînin ozune uymayan, fakat doğru gibi gorunen amelleri, yÂni “bid ’atleri” reddetmiş olduğu muhakkak iken, bugunku Hristiyanlık ’ta gunahlar ibÂdet hÂline getirilmiştir. Bunlar­dan biri de “İşÃ‚-i RabbÂnî”dir. İşÃ‚-i RabbÂnî, Îs -aleyhisselÂm- ’ın son gece yediği yemeği sembolize etmek uzere, ekmeği kırıp ustune şarap doke­rek yemektir. Guy burada ekmek, Hazret-i Îs ’nın etini, şarap da kanını temsil etmektedir. Hristiyanlar, bunları yiyerek Hazret-i Îs ile butunleştiklerine inanmaktadırlar. Evharistiya olarak da bilinen bu Âyin, vaftizden sonra gelen en onemli ibÂdettir. Bu Âyin butun hristiyanlar tarafından îf edilmektedir. Onceleri senede bir defa yapılırken, sonradan her hafta yapılmaya başlanmış ve Hristiyanlığın bir akîdesi hÂline gelmiştir. Boyle bir ibÂdet vesîlesiyle bir nevî ulûhiyete iştirÂk etme inancı, ilÂhî tevhîdin hicbir şekilde musÂmaha etmeyeceği bir şirk koşma ceşididir. Hristiyanlıkta ibÂdet daha cok du ve Tanrı adına okunan bir takım ilÂhîlerden ibÂrettir. Ekmek-şarap Âyini veya ibÂdeti dışında İslÂm ’da olduğu gibi namaz, oruc, hac ve benzeri mecbûrî ibÂdetler yoktur. Hristiyanlıkta oruc, sadece perhizden ibÂret kabûl edilmiştir. Nefsin arzu ettiği bazı yiyecek ve icecekler oruc esnÂsında alınamaz, ancak hafif kahvaltı yapılabilir veya hafif bir akşam yemeği yenebilir. AllÂh TeÂlÂ, hristiyanların dinlerine dÂhil ettikleri bu ve benzeri inancların bÂtıl olduğunu ve onlara emredilenin bunlar olmadığını beyÂn ile şoyle buyurur: “Kendilerine KitÂb verilenler, o acık delîl (Hazret-i Pey­gamber ve İslÂm) kendilerine verilmesine rağmen ayrılığa duştuler. HÂlbuki onlara, ancak, dîni yalnız AllÂh ’a has kıla­rak ve hanîfler olarak AllÂh ’a kulluk etmeleri, namaz kılmala­rı ve zekÂt vermeleri emrolunmuştu. İşte sağlam din de budur!” (el-Beyyine, 4-5) Butun bu anlatılanların yanında Hristiyanlığın en buyuk handikapı dinlerine yine sonradan eklenen “teslîs akîdesi”dir. Nitekim AllÂh Rasûlu -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem-, İslÂm ’a dÂvet icin hristiyan krallara gonderdiği mektuplarda bu husus uzerinde durmuştur. Bizans İmparatoru Herakliyus ’e gonderdiği mektup şoyledir: بِسْمِ اللهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ AllÂh ’ın kulu ve Rasûlu Muhammed ’den, Romalıların buyu­ğu Herakliyus ’e! HidÂyete tÂbî olanlara selÂm olsun! Ben seni İslÂm ’a dÂvet ediyorum. İslÂm ’a gir ki, selÂmete eresin ve AllÂh da sana ecrini iki kat versin! Eğer kabûl etmez­sen, (teb ’an olan) ciftcilerin gunÂhı senin boynunadır. قُلْ يَا أَهْلَ الْكِتَابِ تَعَالَوْا إِلَى كَلَمَةٍ سَوَاءٍ بَيْنَنَا وَبَيْنَكُمْ أَلاَّ نَعْبُدَ إِلاَّ اللهَ وَلاَ نُشْرِكَ بِهِ شَيْئًا وَلاَ يَتَّخِذَ بَعْضُنَا بَعْضاً أَرْبَابًا مِنْ دُونِ اللهِ فَإِنْ تَوَلَّوْا فَقُولُوا اشْهَدُوا بِأَنَّا مُسْلِمُونَ “Ey kitÂb ehli! Sizinle bizim aramızda muşterek olan bir soze geliniz: AllÂh ’tan başkasına tapmayalım; O ’na hicbir şeyi ortak koşmayalım ve AllÂh ’ı bırakıp kimimiz kimimizi ilÂhlaştırmasın! Eğer yuz cevirirlerse, işte o zaman: «ŞÃ‚hid olun ki, biz muslumanlardanız!» deyiniz!” (Âl-i İmrÂn, 64) [1] Hristiyanların kutsal kitaplarında peygamberlerle ilgili olarak yer alan haksız isnatlar icin bkz. Tekvin, 12/11-13, 19/30-38, 20/1-7, 30/32-4 II. Samuel, 11. bÂb; I. Krallar, 11/1-13. [2] Ancak gunumuzde hristiyanlardan Protestanlık mezhebine bağlı olanlar, Papa ’nın yanılmazlığını ve gunah affetme yetkisini kabûl etmezler. Kaynak: Osman Nuri Topbaş, Nebiler Silsilesi-3, Erkam Yayınları
İslam ve İhsan