Teslis (Uc Tanrı) İnancı nedir? Teslis inancı nasıl oluşmuştur? Teslis inancı ne zaman ortaya cıktı? Teslis inancının sembolleri neler? Teslis inancı ile ilgili bilinmesi gerekenler...Teslîs, hristiyanların “Baba, oğul ve Rûhu ’l-Kudus” uclusun­den oluşan tanrı inanclarını ifÂde eden bir kavramdır. Aslında Hristiyanlık, umûmiyetle tek Tanrı ’ya inanan dinler arasında zikre­dilir. Hristiyanlığın dayandığı “Eski Ahid”de titiz bir şekilde uzerinde durulan tevhîd inancı, hristiyanların merkezi olan Kudus ’te aralarında sıkışıp kaldığı Hint ve Yunan kulturunun etkisiyle, tevhîde aykırı bir şekle donuşmuştur.
Teslîsin Hristiyanlığa girmesi hayli sonra olmuştur. 325 yılın­da toplanan İznik Konsulu ’nde henuz teslîs inancı yoktu. Orada sadece Baba ve Oğul ’un Tanrı olduğundan ve onların aynı cevherden olduklarından bahsediliyordu. Daha sonra 381 yılında toplanan Konstantinopolis Konsulu ise, Rûhu ’l-Kudus ’u de Tanrılığa ilÂve edip(!) teslîs inancını kabûl ederek, hristiyanlardan “uc uknum”a, yÂni uc unsurlu tek ulûhiyete tapınmalarını istedi.
Bugun yapılan îtirazlar karşısında teslîs icin te ’vîl yoluna gi­dilerek; Tanrı tektir, guc ondadır; Îs ise sadece onun oğludur; Rûhu ’l-Kudus de gucudur gibi ifÂdeler, yapılan şirki tevhîde yak­laştırmaz. Ayrıca her turlu noksanlıklardan ve beşerî sıfatlardan munezzeh olan AllÂh ’a oğul isnÂdı, dehşetli bir azÂba dûcÂr edecek buyuk bir şirkten başka bir şey değildir. Bu hususta CenÂb-ı Hak şoyle buyurur:
“(O yuce bir subhÂn olduğu hÂlde) «AllÂh cocuk edindi!» dediler. HÂşÃ‚! O, bundan munezzehtir. Oysa goklerde ve yerde olanların hepsi O ’nundur, hepsi O ’na boyun eğmiştir.” (el-Bakara, 116)
قَالُواْ اتَّخَذَ اللّهُ وَلَدًا سُبْحَانَهُ هُوَ الْغَنِيُّ لَهُ مَا فِي السَّمَاوَات وَمَا فِي الأَرْضِ إِنْ عِندَكُم مِّن سُلْطَانٍ بِهَـذَا أَتقُولُونَ عَلَى اللّهِ مَا لاَ تَعْلَمُونَ
“(Evet O yuce bir subhÂn olduğu hÂlde) «AllÂh cocuk edin­di!» dediler. HÂşÃ‚! O, bundan munezzehtir. O ’nun (cocuğa) ihtiyÂcı yoktur. Goklerde ve yerde ne varsa O ’nundur. Bu hususta yanınızda herhangi bir delil yoktur. AllÂh hakkında bilmediğiniz bir şeyi mi soyluyorsunuz?” (Yûnus, 68)
“(Ey Rasûlum!) De ki: AllÂh katında yalan uyduranlar as­l kurtuluşa eremezler.” (Yûnus, 69)
“DunyÂda bir miktar gecim (sağlarlar), sonra donuşleri Biz ’edir; sonra inkÂr etmekte oldukları şeylerden oturu onla­ra şiddetli azÂbı tattırırız.” (Yûnus, 70)
“AllÂh evlÂd edinmemiştir. O ’nunla beraber hicbir ilÂh da yoktur. Aksi takdirde (O ’nunla beraber başka ilÂhların bu­lunması hÂlinde) her ilÂh kendi yarattığını sevk ve idÂre eder ve mutlak onlardan biri diğerine galebe calardı. AllÂh, (muşriklerin) yakıştırdıkları şeylerden munezzehtir.” (el-Mu ’minûn, 91)
Başlangıcta puruzsuz bir tevhîd anlayışına sÂhip olan hristiyan akîdesine sonradan girmiş bulunan teslîs inancının, İncîl ’lerde ciddî bir delîline rastlanmamaktadır. “Ucleme” mÂnÂsına gelen teslîsin Batı dillerindeki karşılığı, “Trinite”dir. Trinite kelimesi, İncîl ’lerin hicbir yerinde gecmez. Hristiyanlık tÂrihinde ilk defa M.S. 2. asırda Tertullien tarafından kullanılmıştır.
Ayrıca Yeni Ahid ’in hicbir yerinde Hazret-i Îs “Ben Tanrı ’yım” demez. Bilakis tam zıddını, yÂni kul olduğunu soyler.[1] Yuce AllÂh Kur ’Ân-ı Kerîm ’de de Hazret-i Îs ’nın kul olduğunu haber verir.[2] Îs -aleyhisselÂm-, bu kulluk sıfatından kendisi rencide olmamış, bilakis KitÂb-ı Mukaddes ’te beyÂn edildiği uzere bundan şeref duymuş,[3] omrunu zirve bir kulluk muhtevÂsı icinde yaşamıştır. Ayrıca Hazret-i Îs devamlı olarak, hatt gece boyunca AllÂh ’a ibÂdet ederdi. HÂlbuki ibÂdet etmek, ulûhiyet şiÂrı değil, bilakis kulluğun tescîlidir.
Hristiyanlar, teslîsin İncîl ’lerdeki delîli olarak bula bula şu ifÂdeleri zikrederler:
“Ve Îs vaftiz olunup hemen sudan cıktı. Ve işte gokler acıl­dı ve AllÂh ’ın rûhunun guvercin gibi inip uzerine geldiğini gordu ve işte goklerden bir ses dedi: «Sevgili oğlum budur, ondan rÂzıyım.»” (Matta 3, 16-17)
Benzer ifÂdeler, İncîl ’in diğer bolumlerinde de gecer.[4] Fakat dikkatle incelendiğinde gorulur ki, bu metinlerden uc tan­rı veya uc uknumlu, yÂni uc unsurdan muteşekkil bir tanrı mÂnÂsı cıkarmak mumkun değildir.
İfÂde etmek gerekir ki, aslının tahrîf edildiği, Kur ’Ân-ı Kerîm ta­rafından da bildirilen Hristiyanlığın temel kitabı olan İncîl ’lerde bile sağlam ve anlaşılır bir delili bulunmayan teslîs inancı, nasıl te ’vîl edilirse edilsin veya hristiyanlar tarafından ne şekilde îzah edilmeye calışılırsa calışılsın, AllÂh indinde son dîn olarak gon­derilen İslÂm ’ın getirdiği “Tevhîd” inancıyla asl bağdaşmaz!
Ote yandan, hristiyanların Tanrı icin kullandıkları “baba” tÂbiri de cok alcaltıcıdır. Zîr insan nazarında kotu intibÂlar uyandıran baba tipleri de vardır. Aynı zamanda baba mefhûmu, birer beşerî keyfiyet olan cinsî alÂkaları, kendisinden sonra bir vÂris bırakma duşuncesini ve olumu hatırlatır ki, AllÂh -celle celÂluhû- butun bunlardan munezzehtir.
AllÂh TeÂl ’nın Îs -aleyhisselÂm- ’ı babasız olarak yaratması fevkalÂde buyuk bir mûcizedir. Fakat bu durum, O ’nun ilÂh olmasını gerektirmez. Zîr Hazret-i Âdem -aleyhisselÂm- da babasız olarak yaratılmıştır. Ustelik O ’nun yaratılışında bir anne de mevcut değildir. Hem anasız, hem de babasız yaratılan Hazret-i Âdem ’e bu vasfından ve Hazret-i Havv ’nın da kendisin­den yaratılmış olmasından dolayı, nasıl ki ulûhiyet izÂfe edilemiyorsa, Hazret-i Îs ’ya da izÂfe edilemez. ŞÃ‚yet AllÂh TeÂl bir bÂkireden babasız olarak bir cocuk yaratıyorsa bu, cocuğa değil bizzat onu yaratan AllÂh ’a kulluk etmeyi gerektirir.
İslÂm, AllÂh ’ın, yuce sıfatlarla muttasıf, hicbir mahlûka benzemeyen, her turlu noksanlıktan munezzeh, kendinden başka bir ilÂh bulunmayan, azamet ve kud­ret sÂhibi ve bir Rab ol­duğunu îlÂn eder. Bu ilÂn, pek veciz bir şekilde İhlÂs Sûresi ’nde beyÂn buyrulmuştur:
“(Ey Rasûlum!) De ki: AllÂh birdir. AllÂh sameddir. Doğurmamıştır (hic kimsenin babası değildir) ve doğurulmamıştır (hic kimsenin evlÂdı değildir). Hicbir şey de O ’nun dengi değildir!”
Bu kısa sûre, tevhîdin butun husûsiyetlerini hulÂsa ederek, Îs -aleyhisselÂm- gibi doğum ve olum boyutlarıyla sınırlı yaratıl­mış bir varlığın, ulûhiyetle herhangi bir alÂkası olmadığını beyÂn ile teslîsin muhÂl olduğunu gostermeye kÂfîdir.
Bu bakımdan CenÂb-ı Hak teslîs akîdesindekileri şiddetli bir şekilde îkaz buyurur:
“And olsun ki «–AllÂh, kesinlikle Meryem oğlu Mesîh ’tir!» diyenler kÂfir olmuşlardır. HÂlbuki Mesîh: «–Ey İsrÂîloğulları! Rabbim ve Rabbiniz olan AllÂh ’a kulluk ediniz! Biliniz ki, kim AllÂh ’a ortak koşarsa, muhakkak AllÂh ona cenneti ha­ram kılar; artık onun yeri ateştir ve zÂlimler icin yardımcılar yoktur!» demişti.” (el-MÂide, 72)
“And olsun «AllÂh, ucun ucunsudur!» diyenler de kÂfir olmuşlardır. HÂlbuki bir tek AllÂh ’tan başka hicbir ilÂh yok­tur. Eğer diyegeldiklerinden vazgecmezlerse, iclerinden k­fir olanlara acı bir azap isÂbet edecektir.” (el-MÂide, 73)
“HÂl AllÂh ’a tevbe edip O ’ndan mağfiret dilemeyecek­ler mi? AllÂh, Gafûr ve Rahîm ’dir.” (el-MÂide, 74)
“Meryem oğlu Mesîh, ancak bir Rasûl ’dur. Ondan once de bircok rasûller gelip gecmiştir. Anası da cok doğru bir ka­dındır. Her ikisi de yemek yerlerdi. Bak, delilleri nasıl acıklı­yoruz; sonra bak ki (bunları gorup bildikleri hÂlde ehl-i kitÂb) nasıl (da hakîkatten) yuz ceviriyorlar!” (el-MÂide, 75)
Âyet-i kerîmede buyrulan “ikisi de yemek yerlerdi” ifÂde­si, Îs -aleyhisselÂm- ’ın ve annesinin birer beşer olduklarını vurgulamak icindir. Cunku onların yemek yemeleri, aclık ve tokluk gibi be­şerî husûsiyetleri îcÂb ettirir ki, CenÂb-ı Hak elbette bundan mu­nezzehtir.
Buna rağmen ehl-i kitÂbın onlar hakkında ulûhiyet isnÂd edici bir inanca meyletmeleri, tamÂmen kendi cehÂlet ve gaflet­leri sebebiyledir. Yoksa Hazret-i ÎsÂ, bu hususta ehl-i kitÂba en ufak bir kapı bile acmamıştır. AllÂh TeÂl buyurur:
“AllÂh ’ın, peygamberleri toplayıp da: «–Size ne cevap verildi?» dediği gun: «–Bizim hicbir bilgimiz yok, şuphe­siz gizlilikleri hakkıyla bilen ancak Sen ’sin!» diyeceklerdir.” (el-MÂide, 109)
“(O zaman) AllÂh: Ey Meryem oğlu ÎsÂ! İnsanlara: «–Beni ve anamı, AllÂh ’tan başka iki tanrı bilin!» diye Sen mi de­din, buyurduğunda, O (Îs diyecektir ki): «–HÂşÃ‚! Sen ’i tenzîh ederim; hakkım olmayan şeyi soylemek bana yakışmaz. Hem ben soyleseydim, Sen onu şuphesiz ki bilirdin. Sen be­nim icimdekini bilirsin, hÂlbuki ben Sen ’in zÂtında olanı bil­mem. Gizlilikleri eksiksiz bilen yalnızca Sen ’sin.” (el-MÂide, 116)
“Ben onlara, ancak bana emrettiğini soyledim. Benim de Rabbim, sizin de Rabbiniz olan AllÂh ’a kulluk edin, de­dim…” (el-MÂide, 117)
SÂlim akıl sÂhipleri duşunurler ki, Hazret-i ÎsÂ, mîlÂddan onceki senelerde hayatta olmayıp sonradan doğduğuna gore, AllÂh ’a sonradan bir ilÂve mumkun mudur? Yuhanna İncîli ’nde ken­disine «Y Rab!» diye hitÂb edilen Hazret-i Îs ’ya isnÂd edilen ulûhiyet kudreti, insanlar tarafından haca gerilecek kadar acziyetle mi muttasıftır? Zîr İncîl ’lerde, Hazret-i Îs ’nın istemeyerek asıldığını ifÂde eden cumleler vardır. Bu cumlelere gore Hazret-i ÎsÂ, carmıha gerilmeye goturulurken:
“–AllÂh ’ım, AllÂh ’ım beni nicin terk ettin?” (Matta 27, 46) diye yuksek sesle bağırmıştır.
Bu ifÂdeler, acz ve isyan dolu beşerî zaaflar değil midir?
İslÂm Dîni, tevhîd husûsunda son derece hassÂsi­yet gosterilmesini emreder. Tevhîdi zedeleyecek en kucuk hususları bile şirk olarak vasıflandırır. Bir misÂl verecek olursak, bir kişinin, AllÂh ’ın emirlerini bir kenara bırakıp kendi arzusuna uyması hÂlinde: “hevÂsını ilÂh edindi” (el-FurkÂn, 43) hukmunu verir. Ayrıca AllÂh ’ın helÂl kıldığını haram, haram kıldığını da helÂl kılanları “rabler”, onların bu arzularına uyanları da “bunları rab edinen kimse­ler” olarak tavsîf buyurur. İbÂdette gosteriş demek olan riyÂyı da gizli şirk olarak zikreder.
Tevhîd konusunda bu kadar hassas davranan Kur ’Ân, hristiyanların bÂtıl teslîs inancını şiddetle reddeder ve bunun kufur olduğunu bildirir.
AllÂh TeÂl son ilÂhî kitÂbı olan Kur ’Ân-ı Kerîm ’de icine duş­tukleri teslîs dalÂleti dolayısıyla ehl-i kitÂbı şoyle îkÂz buyurur:
“Ey ehl-i kitÂb! Dîninizde aşırı gitmeyin ve AllÂh hakkın­da, hakîkatten başkasını soylemeyin! Meryem oğlu Îs Mesîh, ancak AllÂh ’ın Rasûlu ’dur; (O), AllÂh ’ın, Meryem ’e ulaş­tırdığı «Kun = Ol» kelimesi(nin eseri)dir. O ’ndan bir rûhtur. (AllÂh tarafından gonderilmiş, te ’yîd edilmiş, CebrÂîl tarafından ufurulmuş bir rûhtur). Şu hÂlde AllÂh ’a ve peygamberlerine îmÂn edin! «(Tanrı) uctur» demeyin! Sizin icin hayırlı olmak uzere bundan vazgecin! AllÂh, ancak bir tek AllÂh ’tır! O, co­cuğu olmaktan munezzehtir. Goklerde ve yerde ne varsa hepsi O ’nundur. Vekîl olarak AllÂh yeter!” (en-NisÂ, 171)
“(Biliniz ki), ne Mesîh, ne de AllÂh ’a yakın melekler, AllÂh ’ın kulu olmaktan geri dururlar. O ’na kulluktan geri durup buyuklenen kimselerin hepsini (AllÂh) yakında huzûrunda toplayacaktır.” (en-NisÂ, 172)
“«Şuphesiz AllÂh, Meryem oğlu Mesîh ’tir!» diyenler, and olsun ki kÂfir olmuşlardır. De ki: «Oyleyse AllÂh Mer­yem oğlu Mesîh ’i, anasını ve yeryuzundekileri imh etmek isterse, AllÂh ’a kim bir şey yapabilecektir?! Goklerde, yer­de ve ikisi arasında ne varsa hepsinin mulkiyeti AllÂh ’a Âittir. O dilediğini yaratır ve AllÂh, her şeye hakkıyla kÂdirdir.»” (el-MÂide, 17)
Daha evvelce de ifÂde edildiği gibi bircok araştırmacıya gore Hazret-i Îs ’nın ulûhiyeti fikri, Hristiyanlığa, Yunan, İskenderiye ve Hind felsefelerinin tesiriyle girmiştir.
Nitekim Britanica Ansiklopedisi ’nde şoyle denilmektedir:
“ÎsÂ, tabiat ustu bir unsurdan olduğunu asla iddi etmedi; beşer tabiatından ustun bir tabiatı olduğunu da soylemedi.” (5. cilt s. 636)
Hazret-i Îs şoyle demiştir:
“Dinle ey İsrÂîl! AllÂh ’ımız Rab, bir olan Rab ’dır.” (Markos 12, 29. Ayrıca bkz. Matta 23, 8; Luka 13, 33)
Yine başka yerlerde de şu ifÂdeler bulunmaktadır:
“Herkesi korku aldı ve aramızdan buyuk bir peygamber cıktı dediler.” (Luka, 7/16)
“İmdi Îs ’nın yapmış olduğu alÂmeti halk gorunce dunyÂya gelecek peygamber budur, dediler.” (Yuhanna, 6/14)
Gorulduğu uzere, aslında bizzat hristiyan kaynaklarındaki bilgiler bile Hazret-i Îs ’nın AllÂh ’ın kulu ve Rasûlu olduğunu, O ’nun ulûhiyetle bir al­kası bulunmadığını ispat etmeye kÂfîdir. Fakat Pavlos gibi sahte din adamları, îman kisvesi altında din duşmanlığı yapmışlar ve Hazret-i Îs hakkında insanları yanıltmakla yetinmeyip sayısız yanlış bilgilerle onları dalÂlete suruklemişlerdir. Boyle olduğu hÂl­de hristiyanlar bugun, kendi kendilerini kandırarak AllÂh ’ın sevgilileri olduklarını ve cennete yalnız kendilerinin gireceğini ifÂde eder­ler. Onların bu zanlarını CenÂb-ı Hak şoyle cevaplandırır:
“(Ehl-i kitÂb «Yahûdîler ve hristiyanlar hÂric hic kimse cennete giremeyecek!» dediler. Bu, onların kuruntusudur. (Ey Rasûlum!) Sen onlara de ki: «–Eğer sÂhiden doğru soy­luyorsanız, delîlinizi getirin!»” (el-Bakara, 111)
“Hristiyanlar ve Yahûdîler: «Biz AllÂh ’ın oğulları ve sev­gilileriyiz!» dediler. De ki: Oyleyse gunahlarınızdan dolayı si­ze nicin azÂb ediyor? Doğrusu siz de O ’nun yarattığı insan­lardansınız. O, dilediğini bağışlar ve dilediğine azÂb eder. Goklerde, yerde ve ikisinin arasında ne varsa mulkiyeti AllÂh ’a Âittir. Sonunda donuş de ancak O ’nadır.” (el-MÂide, 18)
HRİSTİYANLAR NEDEN SAPTI? Hristiyanların icine duştukleri bu hazin Âkıbet, onların da yahûdîler gibi kendilerine gonderilen ilÂhî kitabı arzuları istik­metinde bozmuş, muhtevÂsını beşerîleştirmiş olmalarından kay­naklanmaktadır. Cunku boyle yapmak, nefislerine daha cÂzip go­runmuş ve irtikÂb ettikleri curumleri, ilÂhî kitaplarına dÂhil ederek onları meşrû­laştırma imkÂnı elde etmişlerdir. Ancak bu durum, tabiî olarak Âhiret saÂdetini kaybetmelerine mÂl olmuştur. AllÂh Rasûlu -sallÂllÂhu aley­hi ve sellem- ’in teşrîfiyle bile intibÂha gelemeyecek kadar bÂtıla saplanmış olan pek cok ehl-i kitÂbın hÂli ne hazindir!
Necran hristiyanlarından bir hey ’et RasûlullÂh -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- ’e gelerek:
“–Kur ’Ân-ı Kerîm de Hazret-i Îs ’nın babasız doğduğunu kabûl ettiğine gore O AllÂh ’tır!” dediler.
Bunun uzerine şu mubÂhele (haklının ortaya cıkması icin karşılıklı lÂnetleşme) Âyeti inzÂl oldu:
فَمَنْ حَآجَّكَ فِيهِ مِنْ بَعْدِ مَا جَاءَكَ مِنَ الْعِلْمِ فَقُلْ تَعَالَوْا نَدْعُ أَبْنَاءَنَا وَأَبْنَاءَكُمْ وَنِسَاءَنَا وَنِسَاءَكُمْ وَأَنْفُسَنَا وأَنْفُسَكُمْ ثُمَّ نَبْتَهِلْ فَنَجْعَلْ لَعْنَةَ اللهِ عَلَى الْكَاذِبِينَ
“(Ey Rasûlum!) Sana bu ilim geldikten sonra Sen ’inle bu hususta cekişenlere de ki: Geliniz, sizler ve bizler dÂhil ol­mak uzere, siz kendi cocuklarınızı biz de kendi cocuklarımı­zı, siz kendi kadınlarınızı biz de kendi kadınlarımızı cağıra­lım. Sonra da du edelim de AllÂh ’tan yalancılar uzerine lÂnet dileyelim.” (Âl-i İmrÂn, 61)
AllÂh Rasûlu -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem-, Âyet-i kerîme muktezÂsınca teklifini yaptığında Necranlı hristiyanlar buna ya­naşamadılar. Muslumanların himÂyesine girmeyi kabûl eden bir anlaşma imzÂlayarak memleketlerine donduler.
AllÂh TeÂlÂ, ehl-i kitÂbı îkaz sadedinde şoyle buyurur:
“Ey ehl-i kitÂb! (Gerceği) gorup de bildiğiniz hÂlde nicin AllÂh ’ın Âyetlerini inkÂr edersiniz?” (Âl-i İmrÂn, 70)
“Ey ehl-i kitÂb! Neden doğruyu eğriye karıştırıyor ve bi­le bile gerceği gizliyorsunuz?” (Âl-i İmrÂn, 71)
“Ey ehl-i kitÂb! (Gerceği) gorup bildiğiniz hÂlde nicin AllÂh ’ın yolunu eğri gostermeye yeltenerek mu ’minleri AllÂh yolundan cevirmeye kalkışıyorsunuz? AllÂh, yaptıklarınız­dan habersiz değildir.” (Âl-i İmrÂn, 99)
Hristiyanların, Âyet-i kerîmelerde ifÂde edilen gorup bildikle­ri gercek, kendi dinlerinin tahrîf edilmiş olup aslından uzaklaşmış bulunduğu, bu sebeple son ilÂhî kitap olan Kur ’Ân-ı Kerîm ile Haz­ret-i Peygamber -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- ’in CenÂb-ı Hak ta­rafından gonderildiğidir. Onlar bunu acığa vurmasa da AllÂh Te­Ã‚l acık bir şekilde beyÂn buyurur:
“Kendilerine kitap verdiklerimiz, O ’nu (Peygam­beri), oz oğullarını tanıdıkları gibi tanırlar. Buna rağmen on­lardan bir grup, bile bile gerceği gizler.” (el-Bakara, 146)
“(LÂkin bilsinler ki) indirdiğimiz acık delilleri ve kitapta in­sanlara apacık (bir şekilde) gosterdiğimiz hidÂyet yolunu giz­leyenlere hem AllÂh, hem de butun lÂnet ediciler lÂnet eder.” (el-Bakara, 159)
AllÂh indinde tek makbul dîn olan İslÂm ’a son derece uzak duran ehl-i kitÂba cok yazık! Ancak onlardan yuce hakîkati anlayarak AllÂh ’a gercek mÂnÂda kulluğa yonelenlere de ne mutlu! Nitekim Âyet-i kerîmede, ehl-i kitÂbın, Âhir zamanda Hazret-i Îs ’nın yeryuzune inmesiyle birlikte îmÂn ede­cekleri ifÂde buyrulmaktadır:
“Ehl-i kitÂbdan her biri, olumunden once O ’na muhak­kak îmÂn edecektir. KıyÂmet gununde O, onlara şÃ‚hid ola­caktır.” (en-NisÂ, 159)
Hristiyanların bugun icinde bulundukları dalÂleti terk edemeyişlerinin yegÂne sebebi ise, İncîl ’lerin durumudur. Onları kaleme alanlar, İncîl ’leri kendi arzuları istikÂmetinde o hÂle getirmişlerdir ki, gercek İncîl-i Şerîf ’i gonderen CenÂb-ı Hak:
“Elleriyle (bir) kitap yazıp sonra onu az bir bedel karşılığında satmak icin «Bu AllÂh katındandır» diyenlere yazıklar olsun! Elleriyle yazdıklarından oturu vay onların hÂline! Ve kazandıklarından oturu vay onların hÂline!” (el-Bakara, 79) buyurmuştur.
Cunku onların yaptıkları ilÂhî kitÂba mudÂhale meselesi, peygamberlere dahî musÂade edilmeyen ilÂhî bir yasaktır. Nite­kim bu husustaki ilÂhî ferman, AllÂh Rasûlu -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- Efendimiz hakkında dahî vÂrid olmuştur. CenÂb-ı Hak buyurur:
“Eğer (Peygamber) Biz ’e atfen bazı sozler uydurmuş ol­saydı, elbette O ’nu kıskıvrak yakalardık! Sonra O ’nun can damarını koparırdık (O ’nu yaşatmazdık). Hicbiriniz buna mÂnî de olamazdınız!” (el-HÂkka, 44-47)
Kaynak: Osman Nuri Topbaş, Nebiler Silsilesi-3, Erkam Yayınları
[1] Bkz. Matta, 12/18.
[2] Bkz. en-NisÂ, 172.
[3] Bkz. Matta, 12/18; İşaya, 42/1.
[4] Bkz. Yuhanna, 1/1, 14.
İslam ve İhsan