İlim ve maneviyat sultanı Mevlana HÂlid-i Bağdadi Hazretlerinin ibret dolu 6 kıssası...Mevlana Halid-i Bağdadi Hazretlerinden ibret dolu altı kıssa:
1- BAĞDAT VALİSİNİN TİTREYİŞİ MevlÂn HÂlid-i BağdÂdî Hazretleri irşÃ‚da başladığı gunlerde, Bağdat vÂlisi Said Paşa ziyaretine gelmişti. Gordu ki, bircok Âlim dahî sessiz bir şekilde ve başları onune eğik, Âdeta hizmetciler gibi edeple huzûrda oturmaktalar. O sırada iceri giren MevlÂn HÂlid Hazretlerinin heybetini gorunce diz cokup titremeye başladı. Kısık bir sesle du istedi. MevlÂn HÂlid Hazretleri de ona du edip şu na­si­hatte bulundu:
“KıyÂmette, herkes kendi nefsinden suÂl olunur. Sen ise nefsinden ve emrin altında olanların hepsinden suÂl olunursun. Bunun icin Hak TeÂl ’dan ziyÂdesiyle kork!
Cunku onunde oyle bir gun vardır ki, o gunun korku ve dehşetinden analar, sut emen yavrularını unuturlar. HÂmile olanlar, korkudan vakitsiz doğururlar. İnsanları sarhoş gorursun. HÂlbuki onlar sarhoş değildir, ancak Allah TeÂl ’nın azÂbı cok şiddetlidir.”
Bu sozler uzerine Said Paşa ’nın titremesi arttı ve yuksek sesle ağlamaya başladı. Şeyh Hazretleri kalkıp mubÂrek elini Paşa ’nın boynuna koydu ve beraberce mescide bitişik olan zÂviyelerine gectiler.
2- BAĞDAT MUFTUSUNUN HALİD-İ BAĞDADİ HAZRETLERİNE TESLİMİYETİ MevlÂn HÂlid Hazretleri, sayısız talebe yetiştirmiştir. Bunlardan dort bini, ilim ve tasavvufta pek yuksek derecelere nÂil olup icÂzet almışlardır. Talebelerinin HÂlid-i BağdÂdî Hazretlerine olan teslîmiyet ve bağlılıkları ise takdîre şÃ‚yandı. Nitekim Bağdat muftusu Şeyh Sadruddîn Hazretleri, Âlimlerin şeyhi, Bağdat vÂlisi ve vezir Davut Paşa ’nın ust­dı olduğu hÂlde şoyle derdi:
“Eğer hocam MevlÂn HÂlid Hazretleri bana: «–Şu sut tenceresini başının ustune al ve carşı-pazar dolaşarak satıver!» diye emir buyursalar, hic tereddut etmeden emirlerine tÂbî olurum!”
Şeyh Ali Suveydî de ilim meclislerinde:
“MevlÂn HÂlid Hazretleri zÂhir ve bÂtın ilimlerinde sonsuz bir deryÂ, biz ise bir damlayız.” derdi.
3- BİR HIRİSTİYANIN İMANINA VESİLE OLAN BAKIŞ MevlÂn HÂlid Hazretlerinin nazarları cok guclu ve tesirli idi. Bir gun yolda yururken CenÂb-ı Hakk ’ın lûtfu ve gonlune verdiği ilhÂmıyla bir Hıris­ti­yana nazar eyledi. Hıris­ti­yan, o anda mÂnevî bir cezbeye kapıldı ve ağlayarak MevlÂn HÂlid Hazretlerinin peşine duştu. Kendisini kaplayan hidÂyet heyecanıyla Hazret-i Pîr ’in evine girdi ve o mubÂrek kapıdan Musluman olarak cıktı. Gonlunden taşan surur ve nur, Âdeta yuzune aksediyordu.
4- REZİL ETMEK İSTERKEN REZİL OLDULAR Yahya isminde bir Âlim vardı. Bir kısım gÂfillerin iğvÂsına kapılarak MevlÂn HÂlid Hazretlerini imtihan ve rezil etme maksadıyla bÂzı talebelerini de yanına alarak Hazret-i Pîr ’in huzûruna cıktı. MevlÂn HÂlid Hazretleri, bu kimseyi hÂnesinin kapısında karşıladı ve musÂfaha ettikten sonra yanına oturttu. MisÂfirinin gonlundeki birtakım ince ve zor me­se­leleri o daha dilini kıpırdatmadan:
“–Din ilimlerinde cok muşkil me­se­leler vardır. İşte biri şudur, cevabı da budur; diğeri şudur, cevabı da budur!” buyurup halletmiş oldu.
Hayretler icinde kalan Yahya Efendi, ziyaretinde bulunduğu zÂtın ne kadar ustun ve değerli bir Allah dostu olduğunu anladı ve yaptığına pişman olup MevlÂn HÂlid Hazretlerinin buyuk talebelerinden biri olmakla şereflendi.
5- HASTALIĞI ONLEYEN DUA Şam ’da muthiş bir tÂun hastalığı zuhûr etmişti. Bu sebeple MevlÂn HÂlid Hazretleri, şehirden cıkmak istemedi. AhÂliye de tÂundan olenlerin şehîd olacağı hakkında hadîs-i şerîfler okudu. Bu esnÂda bir kimse geldi ve:
“–Efendim! Du edin de bana tÂun bulaşmasın!” diye yalvardı. Haz­ret-i Pîr, du etti ve bu kimse tÂundan sÂlim oldu.
“–Efendim, kendiniz icin de du etseniz!” denildiğinde ise:
“–Rabbime kavuşmayı istememekten hay ederim!” buyurdu.
Oğullarından once BahÂuddîn, bir muddet sonra da Abdurrahman tÂuna yakalanıp vefat etti.
6- OLUMU HABER VEREN ALLAH DOSTU MevlÂn HÂlid Hazretleri, evlÂtlarının definleri sırasında kendi rıhletinin de yakın olduğunu hissetti. Talebelerine kabrini hazırlamalarını soyledi ve nereye defnolunacağını bildirdi. Talebeleri, bu emri yerine getirme husûsunda, gonullerini saran ayrılık elemi sebebiyle biraz tereddut ettiler. Bunu goren MevlÂn HÂlid Hazretleri, Şeyh AbdulkÂdir ’i yanına cağırdı ve ona:
“–Kabrimi muhakkak bugun kazın! Cunku kazarken bir taşa rastlayacaksınız. Eğer onu kırmayı vefat gunume bırakırsanız, kabrimi belki vaktinde hazırlayamazsınız.” buyurdu.
Bunun uzerine emri derhÂl yerine getirildi.
Bir gun MevlÂn HÂlid Hazretleri, Şeyh İsmÂil Gazzî ’ye:
“–Butun kitaplarımı vakfettim.” buyurdu.
O gun, vefÂt eden ikinci oğlu Abdurrahman dolayısıyla tÂziyeye gelenleri kabûl etti. Ziyaretciler gittikten sonra Şeyh İsmÂil Efendi ’ye:
“–Bugun yanımda kalınız!” buyurdu.
Sonra da:
“–İnsanların: «MevlÂn HÂlid kerÂmet izhÂr ediyor!» demelerinden korkmasaydım, bugun butun ahbÂb u yÂrÂnımla vedÂlaşırdım. Oyle zannediyorum ki bu cuma gecesi buyuk yolculuğa cıkıyorum.” buyurdu.
O esnÂda kendisine getirilen yemeğe bakarak:
“–Bu ve bundan başka yemeklerden yemeyeceğim! Siz hic, olumu isteyen, hem de yemek yiyen birini gordunuz mu?” buyurdu.
Bir muddet gecmişti ki, talebelerinden İbn-i Âbidîn iceriye girdi ve derin duşuncelere dalmış bir vaziyette:
“–Efendim! Dun gece ruyÂmda Hazret-i OsmÂn ’ın vefÂt etmiş olduğunu gordum. Cok buyuk bir kalabalık toplandı. CenÂze namazını da ben kıldırdım.” dedi.
MevlÂn HÂlid Hazretleri de ona:
“–Ey İbn-i Âbidîn! Bu fakir, Hazret-i OsmÂn ’ın evlÂdındandır. Bilesin ki vefÂt edeceğim ve sen de kalabalık bir cemÂat ile cenÂze namazını kıldıracaksın...” buyurdu.
Bunu duyan İbn-i Âbidîn ’in gozleri buğulandı ve buyuk bir keder ve huzne gark oldu.
Kaynak: Osman Nuri Topbaş, Osmanlı, Erkam Yayınları
İslam ve İhsan