Osmanlı Devleti ’nin vÂrisleri olan bizler, torunları olmaktan iftihar ettiğimiz ceddimizin, uğruna her şeyini fed ettiği “i‘lÂ-yı kelimetullÂh” dÂvÂsının neresindeyiz?“Siz, insanların iyiliği icin ortaya cıkarılmış en hayırlı ummetsiniz; emr bi ’l-ma ’rûf ve nehyi ani ’l-munkerde bulunur ve (yalnızca) AllÂh ’a inanırsınız.” (Âl-i İmrÂn, 110)
Allah TeÂl ’nın birliğini ilÂn etme, İslÂmiyet ’i yuceltme mÂnÂlarına gelen İ‘lÂ-yı kelimetullÂh, Allah adının ve kelime-i tevhîd ile ozetlenen İslÂm Dîni ’nin yaşanarak tebliğ edilmesi ve yuceltilmesi demektir.
O ki, hizmetlerin en yucesi… O ki, mu ’minlere emanet edilen azametli bir dÂv ve kutlu bir vazifedir. Bu dÂvÂnın ozu, Allah Rasûlu ’nun bizlere emaneti olan Kur ’Ân-ı Kerîm ve Sunnet-i Seniyye ’nin yaşanması ve yaşatılmasıdır. Bu dÂvÂyı sahÂbe-i kirÂm efendilerimiz ile mubÂrek ecdÂdımız yuzyıllardan beri ne şekilde koruyup, idrÂk edip, bizlere kadar ulaştırmışlarsa, bize duşen de bu dÂvÂnın kutlu bir neferi olarak bayrağı devralmak ve gelecek nesillere oylece taşımaktır.
Rasûlullah -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- buyurur:
“(AllÂh ’ın kelimesini yucelten ve adÂletten ayrılmayan) sultan, yeryuzunde AllÂh ’ın golgesidir. Zayıf kimse(ler), ona sığınır; mazlum(lar), onun vesîlesiyle (zÂlimlerden) intikam alır. Kim boyle bir sultÂna dunyada ihsÂn ederse (madden ve mÂnen yardımcı olursa), Allah da ona kıyÂmet gununde yardımcı olur.” (Feyzu ’l-Kadir, 4, 143)
OSMANLI ’NIN HASLETLERİ Osman Nûri Topbaş Hocaefendi, cihan devleti Osmanlı ’nın hasletlerini ne guzel dile getirmiştir:
“Osmanlı ’nın, husûsiyle ilk uc asrı, Hazret-i Ebûbekir ’in îman ve sadÂkatinden, Hazret-i Omer ’in şecÂat ve adÂletinden, Hazret-i Osman ’ın hayÂ, aşk ve vecdinden, Hazret-i Ali ’nin ilim, irfan ve cengÂverliğinden coşup Âlemi kuşatan bir i‘lÂ-yı kelimetullÂh şerÂresidir.”
OSMAN BEY‘İN VASİYETİ İ‘lÂ-yı kelimetullÂh gÂyesi ile doğup sonrasında kıtaları golgesine alan koca bir cınar hÂline gelen Osmanlı Devleti ’nin kurucusu Osman GÂzi Hazretlerinin sayılı nefesleri sona ererken oğlu Orhan GÂzi ’ye etmiş olduğu şu vasiyet, Osmanlı Devleti ’nin bir nevî anayasasını oluştururken, sonraki devirlerde de mu ’min gonullere rehberlik yapmıştır:
“Oğul! Biricik vasiyetim şudur ki, Allah buyruğundan başka bir iş işleme! Bilmediğini ehlinden sorup oğren! İyice oğrenmediğin bir şeyi yapmaya kalkışma! Askerlerine in ’Âm ve ihsÂnını eksik eyleme! Bil ki insan, ihsÂnın kuludur.
Oğul! Din işlerini her şeyden one al! Cunku bir farzın yerine getirilmesini sağlamak, din ve devletin guclenmesine sebep olur! Bunun icin ulemÂya hurmette ve onların hakkına riÂyette kusur etme ki, şerîat işleri duzgun yurusun!
Nerede bir ilim ehli duyarsan, ona rağbet et; ikbÂl ve yumuşaklık goster! Ancak dînî gayreti olmayanları, sefih hayat yaşayanları ve tecrube edilmeyen kimseleri, sakın devlet işine yaklaştırma! Zira Yaratan ’ından korkmayan, yaratılanlara merhamet etmez!
Zulum ve bid ’atlerden son derece uzak dur ki, seni yıkılışa suruklemesin!..
Bil ki bizim mesleğimiz, Allah yoludur ve maksadımız da O ’nun dînini yaymaktır.
Bizim dÂvÂmız, kuru bir kavga ve cihangirlik dÂvÂsı değil, “i‘lÂyı kelimetullÂh”tır, yani AllÂh ’ın dînini yuceltmektir! CihÂdı terk etmeyerek rûhumu şÃ‚d et!..
Oğul! Benim hÂnedÂnımdan her kim doğru yoldan ve adÂletten ayrılırsa, mahşer gunu Peygamberimiz -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- ’in şefÂatinden mahrum kalsın!..
Oğul! Allah -celle celÂluhû- rızÂsı icin devlet hizmetlerinde omrunu tuketen sÂdık adamlarına dÂim vefÂkÂr ol! Onları gozet! Vefatlarından sonra da onların Âilelerini koru!..
Devlete mÂnen guc veren fazîlet sahibi sÂlih Âlimlere hurmet, ikram ve ihsanda bulun. Diğer bir ulkede olgun bir Âlimin, bir Ârifin, bir velînin bulunduğunu duyarsan, onu nezÂket ve tÂzimle memleketine dÂvet et! Din ve devlet işleri, onların bereket ve himmetleri ile istikÂmetlensin!
Sakın orduna ve zenginliğine mağrûr olma! Benim şu hÂlimden ibret al ki, şu anda gucsuz bir karınca gibiyim. Hic lÂyık olmadan, Allah -celle celÂluhû- ’nun bircok lûtuflarına mazhar oldum!..
Sen de benim yolumdan yuru!.. AllÂh ’ın ve kullarının hakkını gozet! BeytulmÂldeki gelirin ile kanaat et! Devletin zarûrî ihtiyaclarının dışında sarfiyatta bulunma! Senden sonra gelecek nesil, seni kendilerine ornek alsın! Zulme meydan verme! DÂim adÂlet ve insaf uzere ol! Her turlu işinde AllÂh ’a sığın, O ’ndan yardım iste ve O ’na iltic et!..”
Boyle bir vasiyetle 600 yıl dunya uzerinde hukum suren bir devlet ve Hak dÂv uğruna canını, malını, her turlu maddî-mÂnevî imkÂnlarını seferber eden bir millet… EvlÂtlarına vasiyet olarak mal paylaşımı değil, devlet-i ebed-muddetin temelini bıraktılar. “Kızılelma” mefkûresi uzerine omurler tuketerek ornek Âbide şahsiyetler hÂline geldiler.
ORHAN BEY ’İN SOZLERİ Orhan GÂzi ’nin de, oğlu Murad HÂn ’a verdiği şu tÂlimat, sahip oldukları îmÂnın ne guzel tezahurudur:
“Osmanlı ’ya iki kıt ’a uzerinde hukmetmek yetmez! Zira i‘lÂ-yı kelimetullÂh (AllÂh ’ın dînini yuceltmek) azmi, iki kıt ’aya sığmayacak kadar buyuk bir dÂvÂdır! Selcuklular ’ın vÂrisi biz olduğumuz gibi, Roma ’nın (Avrupa ’nın) da vÂrisi biziz!..”
Peki ya, Osmanlı Devleti ’nin vÂrisleri olan bizler, torunları olmaktan iftihar ettiğimiz ceddimizin, uğruna her şeyini fed ettiği “i‘lÂ-yı kelimetullÂh” dÂvÂsının neresindeyiz?
Boyle olmamalıydı…
Bir dÂv boyle yetim, boyle yıkık, boyle garip kalmamalıydı…
Soralım kendimize şu cetin soruyu: “Neresindeyiz bu aziz dÂvÂnın, hangi dertlerle dertlenmekteyiz?”
Sonra da adına dert dediklerimizi sıralayalım, kalbimizde ve beynimizde… Din nÂmına, devlet nÂmına, i‘lÂ-yı kelimetullÂh nÂmına derdimiz nedir? Ya da bizim boyle bir derdimiz var mıdır?
Kutlu bir dÂvÂnın temsilcileri olarak, ecdÂdıyla ovunmekten geri durmayan, fakat tarihini televizyon dizilerinden oğrenen, tek derdi fÂnî dunya oyuncakları olan bizler, bizden sonraki nesillere daha guzel bir ev, iyi bir araba ve daha nice dunyalık bırakmakla mı mukellefiz, yoksa Osman GÂzi gibi bir omru nihayete erdirirken sadece ve sadece “Oğul! Biricik vasiyetim şudur ki, Allah buyruğundan başka bir iş işleme!” diyerek hayatlarının her Ânına kutlu bir olcu, bir yol haritası, mukaddes bir dÂv bırakmakla mı mukellefiz?
Guzel bir kariyer ile iyi bir fakultenin diploması yeterli gelir mi, bu yuce dÂvÂya samimî bir nefer olmaya? Evet, cihada cıkmıyoruz belki, devir o devir değil, pusatlarımız kınında bile değil, ama yaşantılarımıza bakarak soralım kendimize, “buyuk cihad” diye vasıflandırılan “nefislerimizle cihadımızda” hangi hÂldeyiz? Farkında olmadan bu savaşı coktan kayıp mı ettik, yoksa?!
Olum doşeğinde kendisine:
“-PÂdişÃ‚hım, şimdi Allah ile olmak zamanıdır.” diyen lalası Hasan Can ’a:
“-Lala, lala! Sen şimdiye kadar bizi kiminle beraber sanırdın?” diyen Yavuz Sultan Selim gibi bir sultÂnı yetiştiren îmandaki aşk, ahlÂktaki fazîlet, idealdeki ulvîliğe ne kadar muhtacız!
Ertuğrul GÂzi ’ler, Osman GÂzi ’ler, Fatih Sultan Mehmed ’ler, Yavuz Sultan Selim ’ler, KÂnunî Sultan Suleyman ’lar, Abdulhamid-i SÂnî ’ler ve i‘lÂ-yı kelimetullÂh dÂvÂsı uğruna omur tuketen nice erler, hoş birer sad bırakarak gocerken ebedî Âleme, bizlere nice oğut ve dersler ile yuce bir dÂv emaneti bıraktılar.
CenÂb-ı Hak ile beraber olmak, O ’nun adını yuceltmek, dînini yaşamak ve en guzel şekilde onu yaymaya calışmak, her mu ’minin en ulvî vazifesidir. Bilinmelidir ki, dunya hayatındaki her sorumluluk, bu ulvî vazifeden sonra gelmektedir. Bu sebeple gunumuzun gelip gecici sıkıntılarını kendimize dert edinmeden once bu terazide tartmak gerekir.
İ‘lÂ-yı kelimetullÂh dÂvÂsının garip kalmaması icin merhum Mehmed Âkif Ersoy ’un sozleri gibidir, bizim de niyÂzımız:
MurÂd-ı Evvel ’i koynunda saklayan toprak,
Kimin ayakları altında inliyor, hele bak!
Kimin elinde bıraktık... Kimin emÂnetini!
O PÂdişÃ‚h-ı Şehîd ’in huzûr-i heybetini
Sonunda ciğneyecek miydi Sırb ’ın orduları,
İcip icip gelerek onlerinde bandoları?
Sen ey Şehîd-i muazzam ki rûh-i feyyÂzın
Duyar, neler cekiyor yerde kalmış enkazın!
O rûhtan bize bir nefha olsun indiriver.
Ki başka turlu uyanmaz bu gorduğun oluler!
Kaynak: Merve Gulec, Şebnem Dergisi, Sayı: 172
İslam ve İhsan