Hristiyanlara gore Hazret-İ Îs ’nın carmıha gerilmesinin nedeni nedir? İşte cevabı...Hristiyanlara gore, Âdem -aleyhisselÂm- ve Havv vÂlide­miz cennette iken yasak meyveden yiyerek insanlık sucu işle­mişlerdir. (Tekvin, 3/24) Bu sebeple AllÂh TeÂlÂ, onların neslinden gelen cocukla­rın hepsini ateşte yanmağa mahkûm etmiştir. Ancak Hazret-i ÎsÂ, insanlara acıdığı icin, hac uzerinde carmıha gerilmek sûretiyle butun insanların sucunun kefÂretini uzerine almış, kendini bu uğurda fed etmiştir. Boylece insanlar, kendilerine mîras kalan bu gunahtan kurtulmuşlardır. (Romalılara Mektup, 3/23-26)

İşin aslının boyle olmadığını AllÂh TeÂlÂ, Kur ’Ân-ı Kerîm ’de şoyle bildirir:

وَبِكُفْرِهِمْ وَقَوْلِهِمْ عَلَى مَرْيَمَ بُهْتَانًا عَظِيمًا. وَقَوْلِهِمْ إِنَّا قَتَلْنَا الْمَسِيحَ عِيسَى ابْنَ مَرْيَمَ رَسُولَ اللهِ وَمَا قَتَلُوهُ وَمَا صَلَبُوهُ وَلَـكِنْ شُبِّهَ لَهُمْ وَإِنَّ الَّذِينَ اخْتَلَفُوا فِيهِ لَفِي شَكٍّ مِنْهُ مَا لَهُمْ بِهِ مِنْ عِلْمٍ إِلاَّ اتِّبَاعَ الظَّنِّ وَمَا قَتَلُوهُ يَقِينًا

“İnkÂr etmelerinden, Meryem ’in uzerine buyuk bir ifti­r atmalarından ve «AllÂh ’ın elcisi Meryem oğlu Îs ’yı oldurduk!» de­meleri yuzunden (onları lÂnetledik). HÂlbuki O ’nu ne oldur­duler; ne de astılar. Fakat (oldurdukleri) onlara Îs gibi gos­terildi. O ’nun hakkında ihtilÂfa duşenler, bundan dolayı tam bir kararsızlık icindedirler. Bu hususta zanna uymak dışın­da hicbir (sağlam) bilgileri yoktur ve kesin olarak O ’nu ol­durmediler.” (en-NisÂ, 156-157)

بَلْ رَفَعَهُ اللهُ إِلَيْهِ وَكَانَ اللهُ عَزِيزًا حَكِيمًا

“BilÂkis AllÂh, O ’nu (Îs ’yı) kendi nezdine kaldırmıştır. AllÂh izzet ve hikmet sÂhibidir.” (en-NisÂ, 158)

Hakîkat boyle olduğu hÂlde, AllÂh ’ın, gazabını teskîn icin oğ­lunu, hem de onun ceddinin yediği bir meyve yuzunden oldur­mesi akîdesi, ne kadar garip bir inanctır ki, bir başkasına Âit meyve yeme sucunu olumle odetmektedir. Bir kulun gunÂhını diğer bir kula yuklemeyeceğini beyÂn eden CenÂb-ı Hakk ’ın gon­derdiği bir dinde boyle bir inancın olması, ancak o dînin muharrefliği ile îzÂh edilebilir. Ustelik bugun hristiyanlar, dinlerine dÂvet eder­lerken, Hazret-i Îs ’nın kendisini fed ederek insanların gunah­larını yuklendiğini ifÂde etme gaflet ve zaafı ile, aslı tamÂmen bozulmuş olan Hristiyanlığı, nefislere cÂzip hÂle getirmeye ca­lışmaktadırlar.

Fakat duşunmek ve sormak lÂzımdır ki, onlar, yasak bir meyvenin yenilmesini insanlık sucu kabûl ederken, kendilerinin yaptığı insanlık şeref ve haysiyetiyle bağdaşmayan nice zulum­ler, inkÂrlar, isyanlar ve dile alınmayacak rezillikleri ile bedbaht­lıkları nasıl oluyor da tecvîz edebiliyorlar?!. TÂrihteki bircok em­sÂlleriyle beraber son Bosna katliÂmı ve benzerlerine hristiyanların seyirci kalması, papalık ve patriklik muesseselerinin de bu cinÂyetleri suskunluk icinde geciştirmeleri, bir merhamet peygamberi olan Hazret-i Mesîh ’in muntesibi olma iddiÂsında bulunmakla kÂbil-i te ’lif midir? Kendilerinden olmadığı icin hÂmile kadınların karın­larını deşerken, kucucuk yavruların kanlarını vahşîce akıtırlarken, hic mi gunah işlememiş oluyorlar?

Oysa Hazret-i ÎsÂ, insanların icinde en seckin ve mum­taz bir makÂmı ihrÂz eden ve guzel ahlÂkı tÂlim icin gelen, AllÂh ’ın indinde de her şeyiyle makbûl, yuce bir peygamberdir. Dolayısıyla AllÂh TeÂl ’nın, sectiği ve sevdiği ulu ’l-azm bir Rasûlu ’nu, -o da ceddinin işlediği bir suc sebebiyle- carmıha gerdirmek gibi bir azÂba dûcÂr etmesini, -inanmak bir tarafa- duşunmek bile, hem mumkun değil, hem de CenÂb-ı Hakk ’a cÂhilÂne ve munkirce ya­pılan bir zulum isnÂdıdır, iz ’Ân dışıdır. HÂlbuki AllÂh, peygamber­leri icin nice şerefli ve ulvî rutbeler, makamlar, ihsÂnlar ve ikram­lar va ’detmiştir. Kaldı ki, kendisine ilÂhlık atfedilen Îs -aleyhisselÂm-, şÃ‚yet iddi ettikleri gibi AllÂh olsaydı, AllÂh ’ın, birkac beşer elinde haca gerilecek kadar Âciz olması duşunulebilir miydi?

Diğer taraftan Hazret-i Îs -aleyhisselÂm- ’ın, başkalarının cezÂlarını cekmesi husûsundaki meselenin ilÂhî hukmune bak­tığımızda ise, hakîkat butun acıklığıyla ortaya cıkar. AllÂh TeÂl buyurur:

مَنِ اهْتَدَى فَإِنَّمَا يَهْتَدِي لِنَفْسِهِ وَمَنْ ضَلَّ فَإِنَّمَا يَضِلُّ عَلَيْهَا وَلاَ تَزِرُ وَازِرَةٌ وِزْرَ أُخْرَى وَمَا كُنَّا مُعَذِّبِينَ حَتَّى نَبْعَثَ رَسُولاً

“Kim hidÂyet yolunu secerse, bunu ancak kendi iyiliği icin secmiş olur; kim de doğruluktan saparsa, kendi zara­rına sapmış olur. Hicbir gunahkÂr, başkasının gunah yuku­nu ustlenmez! Biz, bir peygamber gondermedikce (kimse­ye) azÂb edecek değiliz.” (el-İsrÂ, 15)

Âyette gunahkÂra bile başkasının gunÂhının yuklenmeyece­ği bildirilirken, gunahsız bir insana başkasının gunÂhının yuklen­mesi iddiÂsı, ilÂhî hakîkate, hatt beşerî mantığa bile ne kadar da terstir! Kim, bir başkasının irtikÂb ettiği, kendisiyle alÂkalı olma­yan bir gunahtan mes ’ûl olmayı kabûl edebilir?!

HAZRET-İ ÂDEM -ALEYHİSSELÂM- ’IN CENNETTE YASAK MEYVEYE YAKLAŞMASIHazret-i Âdem -aleyhisselÂm- ’ın cennette yasak meyveye yaklaşması meselesinin hakîkatine gelince; bu onun icin bir zelle, yÂni gayr-i irÂdî hatÂdır. Bir bakıma da murÂd-ı ilÂhî îcÂbı olarak ta­hakkuk etmiştir. Cunku murÂd-ı ilÂhî; Âdem -aleyhisselÂm- ve Havv vÂlidemizin insan icin yaratılan yeryuzune inmeleri, ora­da insan neslinin coğalması ve kıyÂmete kadar bu neslin devÂm etmesi, rûhunu yuceltip Rabbine yaklaştıranların tekrar Âdem -aleyhisselÂm- ’ın geldiği mekÂn olan cennete dondurulmesi, nefsine aldananların ise, şeytanın arkadaşları olarak cehenneme girmesi idi.

Bu murÂd-ı ilÂhîyi, RasûlullÂh -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- Efendimiz şoyle îzah buyurur:

“Hazret-i Âdem ve Hazret-i Mûs -aleyhimesselÂm- mun­kaşa ettiler. Hazret-i MûsÂ, Hazret-i Âdem ’e:

«İşlediğin gunahla insanları cennetten cıkaran ve onları şekÂvete (bedbahtlığa) atan sen değil misin?» dedi.

Hazret-i Âdem de, Hazret-i Mûs ’ya:

«Sen, AllÂh ’ın risÂlet vermek sûretiyle sectiği ve husûsî ke­lÂmına mazhar kıldığı kimse ol da, daha yaratılmamdan once AllÂh ’ın bana yazdığı bir işten dolayı beni ayıplamaya kalk!.. (Bu olacak şey değil!)» dedi.”

RasûlullÂh -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- devamla buyurdu ki:

“Hazret-i Âdem, Hazret-i Mûs ’yı ilzÂm etti (cevap veremez hÂle getirdi, susturdu ).” (BuhÂrî, Kader, 11; Muslim, Kader, 13)

Diğer taraftan Âdem -aleyhisselÂm- ve Havv vÂlidemiz, iş­ledikleri gunah sebebiyle:

رَبَّناَ ظَلَمْناَ اَنْفُسَناَ وَ اِنْ لَمْ تَغْفِرْ لنَاَ وَ تَرْحَمْناَ لَنَكُونَنَّ مِنَ الْخَاسِرِينَ

“Ey Rabbimiz! Biz kendimize zulmettik. Eğer Sen bizi bağışlamaz ve bize acımazsan mutlak ziyÂn edenlerden oluruz.” (el-A ’rÂf, 23) diyerek tevbe ve istiğfarda bulunmuşlar; netîcede ilÂhî affa ve nice nîmetlere nÂil olmuşlardır.

Bu mağfiretle birlikte gunahsız hÂle gelen Hazret-i Âdem -aleyhisselÂm-, kendisine lutfedilenlere ilÂveten CenÂb-ı Hakk ’a yakınlıkta en ust makÂm olan ve kulun bir kesbi olmaksızın sÂde­ce ilÂhî lutufla verilen peygamberlik rutbesi ile şereflendirilmiştir.

HÂsılı affedilmeyen bir gunah bile teselsul etmez iken, affedilen bir gunÂhın teselsul etmesi mumkun değildir! Hatt samîmî tevbelerin ardından affa mazhar olan gunahlar, CenÂb-ı Hakk ’ın lutfu ile sevÂba tebdîl olunur. Âyet-i kerîmede buyrulur:

إِلاَّ مَنْ تَابَ وَآمَنَ وَعَمِلَ عَمَلاً صَالِحًا فَأُولَئِكَ يُبَدِّلُ اللهُ سَيِّئَاتِهِمْ حَسَنَاتٍ وَكَانَ اللهُ غَفُورًا رَحِيمًا

“Tevbe ve îmÂn edip amel-i sÂlih işleyenler başkadır. AllÂh onların seyyielerini (gunahlarını) hasenÂta (sevaplara) teb­dîl eder. AllÂh Gafûr ve Rahîm ’dir.” (el-FurkÂn, 70)

ALLÂH ’IN KULLARINA NEZDİNDEN GONDERDİĞİ İLÂHÎ KİTAPLARAllÂh ’ın kullarına nezdinden gonderdiği ilÂhî kitapların hepsi “mubîn” (apacık) sıfatı taşımaktadır. Bunu en son kitap olan Kur ’Ân-ı Kerîm, bÂriz bir şekilde ortaya koyar. Onda bircok yerde “mu­bîn” kelimesi, sarÂhatle ve ısrarla tekrarlanarak bu hakîkate dikkat cekilir. Ancak Kur ’Ân-ı Kerîm ’in gonderilmesine sebep teşkil edecek derecede tahrîf edilmiş olan İncîl ’lerde bu husûsiyeti bu­labilmek mumkun değildir.

İncîl ’lerdeki butun tenÂkuzlar, onların vahiy mahsûlu olup olmadıkları hakkında bize fazlasıyla mÂlumat vermektedir. Her idrÂk sÂhibi kavrar ki, “AllÂh” her şeye kÂdir olduğu ve her turlu nok­san sıfatlardan munezzeh olduğu hÂlde, kullarına bu kadar kar­makarışık ve bircok eksikliklerle dolu bir ilÂhî kitap gondermez. Cunku O, hicbir noksanlık kabûl etmeyen bir “SubhÂn”dır.

Gercek şudur ki, Îs -aleyhisselÂm- ’dan sonra sur ’atle tahrîf edilen Hristiyanlık, kısa zamanda hak dîn olma vasfını kaybet­miş ve putperest bir karaktere burunmuştur.

Putperest kulturlerde yer alan “carmıha gerilmiş halk kahra­manı” motifi, bizzat Îs -aleyhisselÂm- ’a uygulanmış ve bu hÂdi­seyle alÂkalı olan “Hac”, kutsal bir sembol hÂline getirilmiştir. Cunku Hac, Hristiyanlık ’tan onceki Avrupa putperestliğinde de mevcuttu.

Hristiyanlığın ilk devrelerinde Ocak ayının ilk gunu yılbaşı olarak kutlanmazdı. Putperest inanclarda 24 Aralık ile 6 Ocak tÂrihleri arasında değişik gunleri kapsayan yılbaşı kutlamaları, hristiyanlara da tesir etmiş ve Hazret-i Îs ’nın doğumu ile al­kalı bir iddi ortaya atılarak 1 Ocak ’ta yeni bir takvim teşekkul et­tirilmiş ve bu gun, bayram olarak kutlanmaya başlanmıştır.

Eski Roma ve Yunan ’da kral ve imparatorların yegÂne hede­fi, olumden sonra tanrılaşmaktı. Bu anlayış da, Îs -aleyhisselÂm- icin tatbîk edilmiş ve O, İncîl ’lerde sanki ilÂhlaşan bir efsÂne kahramÂnı gibi anlatılmıştır.

Kısaca İncîl ’lerde AllÂh kelÂmı ile beşer kelÂmı ve bÂtıl du­şunceler, icice ve girift bir hÂldedir.

İlk zamanlardan beri materyalist olan yahûdîler, Îs -aleyhisselÂm- ’ın getirdiği tevhîd inancını bozmuşlardır. Yine onlar, kendilerinin rahat yaşama­ları icin dÂim peygamberlerine yuk olmaya, onları kendi menfaatleri istikÂmetin­de kullanmaya kadar aşırı davranışlarda bulunan bir kavim olduklarından, boyle bir tavır, onlar icin tabiî olmuştur.

HİDAYET REHBERLERİUnutmamak gerekir ki, Mûs -aleyhisselÂm- ve TevrÂt, nasıl ki hidÂyet yolunu gosteren birer kılavuz ve ışıksa, Îs -aleyhisselÂm- ve İncîl de, Hazret-i Muhammed -aleyhissalÂtu vesselÂm- ve Kur ’Ân-ı Kerîm de tıpkı bunun gibi hukmunun cÂrî olduğu zamanda birer hidÂyet rehberidir. Şurası muhakkaktır ki, bir hukum vaz ’ eden (kÂnun koyan), aynı hususta birbiri arkasından değişik zamanlarda hukumler vaz ’ ediyor ve eski hukumleri neshediyorsa (gecersiz kılıyorsa), gecerli olacak olan, elbette ki en sonuncusudur. ŞÃ‚yet Hazret-i Mûs -aleyhisselÂm- zamanında Mûs -aleyhisselÂm- ’a indirilene değil de, mesel Hazret-i İbrÂhîm -aleyhisselÂm- ’a vahyedilene tÂbî olmaya devÂm edilseydi, bu tavır, AllÂh ’a itaat etmek değil, bilakis isyÂn etmek olurdu. CenÂb-ı Hak, son dîn olarak İslÂm ’ı gonderip kıyÂmete kadar hukmunun bÂkî kalmasını murÂd ettiğinden, bugun hukmu cÂrî olan yegÂne ilÂhî kitap da Kur ’Ân-ı Kerîm olmaktadır.

Butun ilÂhî kitapların aslî menbaı, bir ve tek olan AllÂh TeÂl ’dır. Butun peygamberler de aynı gÂye ile gelmiş, kendilerinden onceki hak peygamberleri te ’yid etmiş ve sonra gelecek peygamberleri mujdelemişlerdir. İslÂm Peygamber ’i Hazret-i Muhammed -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- de onceki peygamberleri te ’yid etmiş, fakat İslÂm ’ın son dîn, kendisinin son peygamber ve Kur ’Ân-ı Kerîm ’in de son ilÂhî kitap olduğunu tebliğ etmiştir.

AllÂh Rasûlu -sallÂllÂhu aley­hi ve sellem- buyurur:

“DunyÂda da Âhirette de Meryemoğlu ’na (Îs ’ya) insanların en yakını benim. O ’nunla benim aramda peygamber yoktur. Pey­gamberler kardeştirler. Peygamberler, anneleri ayrı babaları bir kardeştirler. Dinleri de birdir.”

“...İcinizden kim (dunyÂya nuzûl edeceği Âhir zamanda) O ’nunla buluşursa, benden O ’na selÂm soylesin.” (Cem ’ul-FevÂid, V, 16)



Hazret-i Îs -aleyhisselÂm-, bugunku kilisenin zıddına cok sÂde ve zÂhidÂne bir hayat yaşamıştır. O ’nun fÂrik vasfı, nefs tezkiyesi ve kalb tas­fiyesi; yÂni dunyÂnın nefsÂnî arzularından vazgecip rûhÂnî bir hayat yaşamak, yuksek ahlÂkı, merhamet ve kardeşliği tevzî etmek idi.

Tasavvufun en belirgin dusturlarından biri olan “AllÂh icin sevmek ve yine O ’nun icin buğzetmek” husûsunda Îs -aleyhisselÂm- ’a şu şekilde vahiy gelmiştir:

“Eğer butun yerdekilerin ve goktekilerin ibÂdetini yapsan ve icinde Ben ’im icin dostluk ve Ben ’im icin duşmanlık olmazsa, bu­tun bu ibÂdetlerinin Sana hicbir faydası olmaz!”

Butun ibÂdet ve hareketlerimizin kemÂli, rûhî derinliğimiz mesÂbesindedir. YÂni sevdiğimizin AllÂh icin, sevmediğimizin de yine AllÂh icin olması gerekir.

Hazret-i Îs -aleyhisselÂm- buyurur:

“Âsîlere duşmanlık yapmak sûretiyle AllÂh ’a dost olun! Âsî­lere uzak olmakla AllÂh ’a yakın olun ve onlara buğz etmekle AllÂh ’ın rızÂsını alın!..”

Y Rabbî! Bizlere hakkı hak bilip ona sarılmayı, bÂtılı da bÂtıl bilip ondan ictinÂb etmeyi ve boylece iki cihanda Sen ’in rız bahcelerindeki nîmetlerinle perverde olan sÂlih kulların­dan olabilmeyi nasîb eyle! Âmîn!..
İslam ve İhsan