Sihirbazlar, Firavun ve Mısır halkının onunde yere birkac değnek ve ip atmışlardı. Onlar da kıvrılıp yılan gibi gorulmeye başlamıştı. Ancak emr-i ilÂhî ile Mûs -aleyhisselÂm- asÂsını atınca, o, kocaman bir ejderh olup meydandaki butun sihir Âletlerini yuttu. Sihirbazlar, bu hÂlin beşerî bir sanat ve mÂrifet değil, ilÂhî bir mûcize olduğunu anladılar. Cunku sihir olsaydı, atılan değnek ve ipler, sihir bozulduğunda yerinde kalırdı. HÂlbuki sihirbazların sihirleri bozulup iptÂl edildiği gibi, aynı zamanda değnek ve ipler de ortadan kaybolmuştu:

“Boylece gercek ortaya cıktı ve onların yapmakta oldukları yok olup gitti.” (el-A ’rÂf, 118)

Mûs -aleyhisselÂm- ’ın asÂsı sihirbazların sihir Âletlerinden ne varsa hepsini yutmuş, fakat asÂda hicbir farklılık olmamıştı. AllÂh -celle celÂluhû-, bunun beşerî bir huner olmadığını, bilÂkis kudret-i ilÂhî olduğunu sihirbazlara gostermeyi murÂd etmişti. Zîr o esnÂda sihirbazların yaptığı şey beşerî bir huner ve kÂbiliyete dayanan bazı oyunlardan ibÂretti. Mûs -aleyhisselÂm- ’ın asÂsında zuhûr eden hÂrikulÂde hÂdise ise AllÂh TeÂl ’nın kudretinin tecellîsinden başka bir şey değildi. Onun icin sihirbazların alelÂde hunerlerini yok ediyordu. İşte bunun icindir ki Hazret-i Mûs ’nın beşerî bir huner sÂhibi mi olduğunu, yoksa semÂvî bir kudretle mi desteklendiğini anlamak isteyen sihirbazların reisi, arkadaşlarından birine şoyle dedi:

“_Bu işler olurken Mûs ’ya dikkatle bak bakalım, o anda ne gibi bir hÂl icinde olacak?”

Arkadaşı da oyle yaptı. Mûs -aleyhisselÂm- ’ın hÂl ve tavırlarını dikkatle suzdu. Durumu baş sihirbaza şoyle bildirdi:

“_HÂdise meydana gelirken Mûs ’nın rengi atıyor, haşyetullÂh icerisinde ve ilÂhî bir tecellîye mazhar durumda, fakat as işine devÂm ediyor…”

Bunu oğrenen sihirbazların reisi şunları soyledi:

“_Oyleyse bu tecellî AllÂh ’tandır, Mûs ’nın işi değildir. Zîr bir sihirbaz kendi sihrinden korkmaz. Hicbir sanatkÂr kendi sanatından korkmaz, bilÂkis onu kolayca ve rahatlıkla icr eder.”

Bunları soyleyen sihirbazların reisi, daha sonra Mûs -aleyhisselÂm- ’ın hak peygamber olduğuna îmÂn etti. Diğer sihirbaz arkadaşları da kendisine tÂbî oldular ve îmÂn ile şereflendiler. (AbdulkÂdir GeylÂnî, el-Fethu ’r-RabbÂnî, s. 38)

Kur ’Ân-ı Kerîm ’de buyrulur:

“(İşte bu mûcizeyi goren) sihirbazlar, derhal secdeye kapandılar:

«–Âlemlerin Rabbine, Mûs ve HÂrûn ’un Rabbine îmÂn ettik!» dediler.

Firavun (ofkeden gozu donmuş bir hÂlde):

«–Ben size izin vermeden O ’na îmÂn ettiniz ha! Demek ki O, size sihri oğreten buyuğunuzmuş! Ama şimdi (size yapacağımı gorecek ve) bileceksiniz; and olsun, ellerinizi ve ayaklarınızı caprazlama kestireceğim, hepinizi astıracağım!» dedi.” (eş-ŞuarÂ, 46-49)

Bir başka Âyet-i kerîmede de bu hÂl şoyle bildirilmektedir:

“(Firavun) şoyle dedi:

«–Ben size izin vermeden once ona inandınız oyle mi! Hakîkat şu ki, O, size sihir oğreten buyuğunuzdur. Şimdi mutlak elleriniz ile ayaklarınızı caprazlama keseceğim ve sizi hurma dallarına asacağım! Boylece, hangimizin azÂbının daha şiddetli ve surekli olduğunu iyice anlayacaksınız!»” (TÂhÂ, 71)

Menfaate dayanan birlik ve beraberliklerin omru de menfaatle sınırlıdır. Sihirbazlar îmÂn etmeyip Firavun ’u desteklemeye devÂm etselerdi, Firavun ’un katında makbûl kişiler olacak, belki nîmetler icinde yuzeceklerdi. Ancak, kalbleri îmÂna acılıp kendilerine hidÂyet verilince, bÂkî olan ebedî nîmeti; fÂnî, yÂni gecici olan rahatlığa tercîh ettiler ve Firavun ’un tehdîdlerine karşı:

“«–Bize gelen apacık mûcizelere ve bizi yaratana, seni tercîh edemeyiz. Dolayısıyla sen, yapacağını yap! Sen, ancak bu dunyÂda hukmunu gecirebilirsin!» dediler.” (TÂhÂ, 72)

Sonra da:

“«–Zararı yok! Hic şuphesiz ki biz, Rabbimize doneceğiz!» dediler.” (eş-ŞuarÂ, 50)

Cunku el ve ayaklarının caprazlama kesilmesi, ancak bu fÂnî dunyÂya Âit bir azap idi. Beden, netîcede toprağa verilecek bir kurbandır. Bedende fÂnîlik, rûhta ise ebedîlik (sonsuzluk) vardır. FÂnî olan, bÂkî olana tercîh edilemez. Bunun icindir ki sihirbazlar, apacık mûcizeleri gorunce, Âyette buyrulduğu vechile Firavun ’a, onun ummadığı bir tavır sergilediler:

“–Senin zulmun bize bir zarar veremez! Senin zararın dunyÂya Âittir. Âhiret saÂdeti ise, ebedîdir!” dediler.

Devamla şoyle dediler:

“Bize, hatÂlarımızı ve senin bize zorla yaptırdığın buyuyu bağışlaması icin Rabbimize îmÂn ettik! AllÂh, (mukÂfÂtı) en hayırlı ve (cezÂsı) en surekli olandır.” (TÂhÂ, 73)

“Biz, ilk îmÂn edenler olduğumuz icin Rabbimizin hatÂlarımızı bağışlayacağını umarız!»” (eş-ŞuarÂ, 51)

Ve ardından CenÂb-ı Hakk ’a şoyle iltic eylediler:

“…Rabbimiz! Bize bol bol sabır ver ve musluman olarak canımızı al!” (el-A ’rÂf, 126)

VelhÂsıl, sabahleyin kÂfir bir huviyetle musÂbakaya cıkan sihirbazlar, kısa bir muddet sonra kolları ve bacakları capraz kesilerek, hepsi de birer mu ’min, şehîd ve velî olma şerefiyle CenÂb-ı Hakk ’a kavuştular.

Sihirbazlarla Hazret-i Mûs -aleyhisselÂm- arasında vukû bulan bu hÂdise, Kur ’Ân-ı Kerîm ’de siyak ve sibak bakımından bazı farklılıklarla dort ayrı sûrede zikredilmektedir. Bir kez vukû bulmuş olan bu hÂdisenin Kur ’Ân-ı Kerîm ’de dort ayrı yerde anlatılmış olması, şuphesiz ki onun muhtevÂsındaki pek cok sır ve hikmetlerle birlikte ehemmiyetini de vurgulamaktadır.

Ne kadar ibretlidir ki sihirbazlar, mÂruz kaldıkları şiddetli zulum karşısında:

“–Y Rabbî! Bizleri bu zÂlimin zulmunden kurtar!” diye du etmemişler, fÂnîlerin ez ve cefÂlarına sabredip Musluman olarak can verebilmeyi niyÂz etmişlerdi. Zîr onlar, îmanları husûsunda herhangi bir zaafa duşmeden, son nefeslerini îmÂn ile verebilme endişesi icindeydiler.

Son nefesle alÂkalı olarak Kur ’Ân-ı Kerîm ’de:

“Ey îmÂn edenler! AllÂh ’tan O ’na yaraşır şekilde korkun ve ancak Muslumanlar olarak can verin.” (Âl-i İmrÂn, 102) buyrulmaktadır. Bu îkÂz-ı ilÂhîye riÂyetin yegÂne cÂresi de, AllÂh ve Rasûlu ’nun gosterdiği istikÂmet uzere yaşayıp son nefes husûsunda AllÂh ’ın lutfuna iltic hÂlinde bulunmaktır. SırÂt-ı mustakîm uzere yaşayıp bu hÂl ile CenÂb-ı Hakk ’a vÂsıl olabilmenin yolu, bir Âyet-i kerîmede de şoyle beyÂn edilmektedir:

“Ey îmÂn edenler! Eğer siz, AllÂh ’a (AllÂh ’ın dînine) yardım ederseniz, AllÂh da size yardım eder, ayaklarınızı kaydırmaz.” (Muhammed, 7)

Bkz. A‘rÂf Sûresi, 109-126; Yûnus Sûresi, 76-82; TÂh Sûresi, 56-73; Şuar Sûresi, 34-51. Âyetler.

Kaynak: Osman Nuri Topbaş, Nebiler Silsilesi-2, Erkam Yayınları
İslam ve İhsan