Osman Nûri Topbaş Hocaefendi'nin Zekeriya, Yahya ve İsa Aleyhisselam'dan, ibretlik hadiselerinden bahsettiği Erkam Radyo ve Erkam TV'de yayınlanan 23 Kasım 2020 tarihli sohbeti...
Rasûlullah -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- Efendimiz ’in aziz, latîf, mubÂrek, pÂk rûh-i tayyibelerine, ehl-i beytin, ashÂb-ı kirÂmın, enbiyÂ-i izÂmın, sÂdÂt-ı kirÂm hazarÂtının, cumle gecmişlerimizin, bilhassa bu hastalıkta, bu viruste vefat eden kardeşlerimizin rûh-i şerîflerine, dînimizin, vatanımızın, milletimizin selÂmetine, şerirlerin şerlerinden muhafazasına, bu niyaz, bu du ile;
Bir FÂtiha-i Şerîfe, uc İhlÂs…
Muhterem Kardeşlerimiz!
Hazret-i İlyas -aleyhisselÂm-, Elyesa -aleyhisselÂm- ve Zulkifl -aleyhisselÂm-… Bunlar hakkında Kur ’Ân-ı Kerîm ’de fazla bir mÂlumat yok. CenÂb-ı Hak bu peygamberleri methediyor.
Demek ki cok mubÂrek, sayılı peygamberlerden ki 124 bin peygamberin icinde, Kur ’Ân-ı Kerîm ’de isimleri geciyor. CenÂb-ı Hak onların takvÂlarını, zuhdî hayatlarını bize bildiriyor.
İlyas -aleyhisselÂm- hakkında bir rivÂyete gore; AzrÂil geliyor, urperiyor. AzrÂil diyor ki:
“–Olumden mi korktun diyor İlyas diyor, sen diyor, peygambersin?” diyor.
“–Yok diyor, olumden endişe etmedim diyor. Fakat dunya hayatı cok huzur veriyordu bana. Dîni yaşamaya gayret ediyordum yuksek bir takv uzerine. Dîni tebliğ ediyordum. Fakat şimdi kıyamete kadar rehin kalacağım kabirde. Bu hizmetimden mahrum kalacağım. Bu rûhÂnî hayatımdan mahrum kalacağım diye, onun icin urperdim diyor, olumden bir korkum yok.” diyor.
Hakîkaten bu cok kıymetli, nefeslerimiz cok kıymetli. Zaten CenÂb-ı Hak MunÂfikûn Sûresi ’nin sonunda:
“…Olum Ânı gelir de, «YÂ Rabbi, biraz (azıcık bir şey) aralasan da sadaka versem ve sÂlihlerden olsam.» demeden evvel infak edin…” buyruluyor. (Bkz. el-MunÂfikûn, 10)
Hepimizin başından gececek bir hÂdise… CenÂb-ı Hak cumlemize şu hayatımızın, nefeslerimizin kıymetini idrÂk ettirsin inşÃ‚allah.
Elyesa ve Zulkifl -aleyhisselÂm- CenÂb-ı Hakk ’ın sen ettiği iki peygamber. Diyarbakır ’ın Eğil ilcesinde, oraya bir baraj yapılıyor -aşağı yukarı herhÂlde 1985 ’lerde- orada caminin yanında Elyesa -aleyhisselÂm- ’la Zulkifl -aleyhisselÂm- ’ın kabri olduğuna dair bir işaret var, bir levha var. Ziyarete gidenler, orada FÂtiha okuyorlar.
Fakat tabi burada baraj olacağı icin, suyun altında kalacak, o zaman, işte Ozal zamanında, bu şeyi soyluyorlar. Ozal da diyor ki:
“–Diyanete bir sorayım.” diyor. Dort kişilik bir heyetle kabir acılıyor. Epey bir derinde. Boyle mahzen gibi bir yerde, kece gibi bir şeye sarılı. Aradan asırlar gecmiş. O dort kişi, diyanetten, oradaki tayin edilenler. Hatt diyorlar ki:
“–Oyle bir şey ki yani elimizin ayağına değdiğini… Fakat keceyi acmadık, uygun bulmadık diyorlar. Baştan Elyesa yahut da Zulkifl -aleyhisselÂm- cıkardık. Dedik ki:
«–Yuzunu de acalım, bir gorelim.» Bazı arkadaşlar:
«–Yok, acmayalım.» dediler.
«–Yok, acalım.» dedik. Actığımızda şu manzarayla karşılaştık. Hakîkaten, yuzu, olduğu gibi, pembe-beyaz duruyor. Sacları beyaz ikisinin de. Hatt kulak memesine kadar sacları geliyor. Sakalları beyaz. Bu şekilde aldık, tepede bir yere defnettik.” diyor.
Oraya bir cami yapılıyor. Yine caminin yanına, bir levha asılıyor. Allah rahmet eylesin. (Bkz. Altınoluk Dergisi, Temmuz 2014, sayı 341, sf. 48)
CenÂb-ı Hak peygamberler dahî, sevdiği kullarına, onların omurlerine bereket veriyor, bir ibret olarak.
Yine SÂmi Efendi Hazretleri nakletmişti bir feth-i kabir hÂdisesini. Bir yol geciyor mezarlığın ortasından. Bir hÂfız efendi varmış. HÂliyle hÂfız, kāliyle hÂfız, yuksek takvÂsıyla hÂfız. Onun kabri de acılıyor, o da aynı otuz sene evvel gomulmuş, aynı, kefeniyle, taptaze cıkıyor.
Demek ki CenÂb-ı Hak peygamberlerine ve bazı velî kullarına, onlara, toprağa “Yeme!” emri veriyor. (Bkz. Deylemî, I, 284/1112; Ali el-Muttakî, I, 555/2488)
Bunu ben Medîne-i Munevvere ’de de sormuştum. Oradaki Bakî Kabristanı ’nda. Dedim:
“–Hic bozulmamış ceset cıkıyor mu?” dedim.
“–Cıkıyor.” dediler. Cıktığı zaman orayı hemen kapatıyorlar, onun uzerini tekrar acmıyorlar orayı.
ElhamdulillÂh, demek ki sÂlih kullarına bir ibret olarak, bir iltifÂtı CenÂb-ı Hakk ’ın -elhamdulillÂh-.
Bugun esÂsında dersimiz, Zekeriyy -aleyhisselÂm-, oğlu Yahy -aleyhisselÂm- ve Îs -aleyhisselÂm-. Uc akraba peygamber.
Zekeriyya -aleyhisselÂm- testere ile bolunerek şehid edilen mazlum peygamber. Kovuğun icine girince, onu testere ile ikiye boluyorlar kovuğu, o şekilde şehid ediliyor.
Yahy -aleyhisselÂm- var. O da şehid ediliyor.
Hastalara şif veren, oluleri dirilten, ÂmÂların gormesine vesîle olan Îs -aleyhisselÂm- var.
İnşÃ‚allah bu uc peygamberin hayatından ibretler ve hikmetler, mevzumuz.
Bu uc peygamber, yaşadıkları cileler, tevhîd mucÂdelesi bakımından birbirine cok benzer. Hepsi de, Mûs -aleyhisselÂm- ’dan sonra istikÂmetten sapmış olan Benî İsrail Kavmi ’ni irşadla vazifelendiriliyorlar. Onların tekrar hidÂyete kavuşması icin gayret gosteriyorlar.
Tevrat, zamanında, kendi menfaatlerine gore değiştiriliyor. Zekeriyya -aleyhisselÂm- da vazifesi, Beyt-i Makdis ’te bozulan Tevrat ’ı tekrar duzeltmek.
Zekeriyy -aleyhisselÂm- ’ın oğlu Yahya, Meryem VÂlidemiz ’le teyze cocukları oluyor.
Yani Meryem VÂlidemiz ’in annesi Hanne HÂtun, Zekeriyy -aleyhisselÂm- ’ın hanımı Elisa, bunlar, ikisi de kardeş.
Zekeriyy -aleyhisselÂm- Kudus ’te bulunan Mescid­i Aks ’da TevrÂt yazar ve kurban kesmeyi idÂre ederdi. Marangozluk yapardı ve el sanatı ile gecinirdi.
MÂlum, kavmi tarafından hunharca şehîd edilmiştir. Turbesi Halep ’tedir.
Zekeriyy -aleyhisselÂm- Hazret-i Suleyman -aleyhisselÂm- ’ın soyundan Elisa ile evlenmişti. Fakat yaşı ilerlemesine rağmen evlÂdı olmadı. Takdîr-i ilÂhî…
Zekeriyy -aleyhisselÂm- kendisinden sonra Benî İsrÂil ’i irşad etmek uzere bir evlÂt istiyordu. EvlÂt istiyordu ama, bir taraftan da:
“«–Rabbim! (diyordu.) Ben (bu hÂlde) kemiklerim zayıfladı; başım sacım ağardı. Ve ben (diyor) Rabbim! Sana (ettiğim) du ile hic bedbaht olmadım!»” (Meryem, 4) diyor.
“–Yine Sana du ediyorum, bu neslin, İslÂm ’ı tebliği icin, bir evlÂt nasîb eyle!” diyor.
Tabi bu du cok muhim. Yani hepimiz icin du cok muhim. Du da tabi, samimî iltic istiyor. CenÂb-ı Hak Furkan Sûresi ’nin sonunda da 77. Âyette:
“(Rasûlum!) De ki: (Eğer kulluk ve) duÂnız olmasa, (ne işe yararsınız!)..” (el-FurkÂn, 77) buyuruyor.
Demek ki CenÂb-ı Hak, kulunun daima bir du hÂlinde olmasını arzu ediyor.
Ârif mu ’minler, hayatın acı-tatlı butun safhalarında, dÂim du hÂlinde yaşarlar. Zira duÂdan uzak durmak, Hak ’tan uzak durmanın bir işareti olmuş oluyor.
Yine Zekeriyy -aleyhisselÂm- ’ın CenÂb-ı Hakk ’a ilticÂsı şu şekilde, Meryem Sûresi, beşinci, altıncı Âyette:
“Doğrusu ben, arkamdan iş başına gececek olan yakınlarımdan endişe ediyorum. Karım da kısırdır. Tarafından bana bir oğul ver (y Rabbi)! O (…) YÂkub hÂnedÂnına vÂris olsun! Rabbim onu rızÂna lÂyık kıl!”
Boyle bir, Zekeriyy -aleyhisselÂm- ’ın duÂsı var yaşlılık hÂlinde. Demek ki buradan bize intikÂl eden, dÂim sÂlih ve sÂliha bir nesil talep edeceğiz CenÂb-ı Hak ’tan.
Rabbimiz kıyamete kadar neslimizin sevdiği, rÂzı olduğu kulların gelmesini, lûtf u keremiyle ihsan etmesi icin, CenÂb-ı Hak yine Âyet-i kerîmede buyuruyor:
رَبَّنَا هَبْ لَنَا مِنْ اَزْوَاجِنَا وَذُرِّيَّاتِنَا قُرَّةَ اَعْيُنٍ وَاجْعَلْنَا لِلْمُتَّقِينَ اِمَامًا
(“(Ve o kullar): «Rabbimiz! Bize gozumuzu aydınlatacak eşler ve zurriyetler bağışla ve bizi takv sahiplerine onder kıl…” [el-FurkÂn, 74])
Zevc ve zevce “kurrate ’l-ayn : goz nûru” olacak, onlardan goz nûru olan bir nesil gelecek ve bu nesil de takvÂda onder olacak.
Furkan Sûresi ’nde de boyle bir Âyet var. O da bizim icin du edeceğimiz, daima takvÂda onder olabilmek.
“Zekeriyy (-aleyhisselÂm-) mÂbedde namaz kılarken melekler ona şoyle nid ettiler:
«–Allah sana, kendisi tarafından gelen bir kelimeyi tasdîk edici (…) iffetli, sÂlihlerden bir peygamber olarak Yahy ’yı mujdeler.»” Âl­i İmrÂn, 39. Âyet.
Diğer bir Âyet-i kerîmede de:
“«–Ey ZekeriyyÂ! (CenÂb-ı Hak buyuruyor.) Biz Sana bir oğul mujdeleriz ki, onun adı Yahy ’dır. Daha once ona kimseyi adaş yapmadık!»” (Meryem, 7)
Bu, “adaş yapmadık”tan ifade olarak Yahy -aleyhisselÂm- hic gunah işlemediği gibi bu gunaha da bir istek duymamış hayat boyunca. (Bkz. MÂturîdî, Te ’vîlÂtu Ehli ’s-Sunne, 7, 221)
Adaşı olmayan, buyruluyor, emsÂli olmayan.
Rasûlullah -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- buyuruyor:
“Âdemoğullarından herkes mutlaka bir hata (bir gunah) işlemiş veya buna istek duymuştur (gunaha), ancak Yahy bin Zekeriyy bunun hÂricindedir.” (Ahmed b. Hanbel, Musned, 1: 292, 295, 301; Krş. HÂkim, el-Mustedrek, 2: 647/4149)
Yine Zekeriyy -aleyhisselÂm- ’ın duÂsı Âyette:
“«–Ey Rabbim (diyor)! Bana ihtiyarlık gelip cattığına, ustelik karım da kısır olduğuna gore, nasıl bir oğlum olabilir?»
(CenÂb-ı Hak da) buyuruyor:
«–İşte boyledir! Allah dilediğini yapar!»” (Âl­i İmrÂn, 40)
“…«–O Bana kolaydır. Daha once, Sen hicbir şeyken Sen ’i yaratmıştım!»...” (Meryem, 9)
Demek ki “كُنْ فَيَكُونُ” (“…Ol, der; o da hemen oluverir.” [el-Bakara, 117; Âl-i İmrÂn, 47, 59…]) yani “ك ve ن” iki harfin yan yana gelmesiyle o anda oluyor her şey. CenÂb-ı Hakk ’a bir gucluk yok. Duşunelim CenÂb-ı Hakk ’ın azametini: Bu kadar kureler, trilyonlarca yıldızlar, hepsi nasıl bir boşlukta duruyor, havada? Butun guc, hepsi CenÂb-ı Hakk ’a ait.
Kul, acziyetini hicbir zaman unutmayacak. Neden halk edildiğini dÂim hatırında tutacak. Ben niye halkedildim? Vazifem nedir?
Demek ki:
لِيَعْبُدُونِ (“…Bana (AllÂhʼa) kulluk etsinler diye.” [ez-ZÂriyÂt, 56])
لِيَعْرِفُونِ (Ben ’i (AllÂhʼı) bilsinler diye)
AllÂh ’a guzel bir kul olmak, takvÂ, mÂrifetullah ’tan da bir nasip alabilmek.
“(Zekeriyy «–Rabbim! (Oğlum olacağına dÂir) bana bir alÂmet goster!» dedi. (Bir heyecanlandı. CenÂb-ı Hak da):
«–Sen ’in icin alÂmet, insanlarla uc gun konuşmamandır, ancak işaretleşmendir. Ayrıca Rabbini cok zikret; sabah-akşam tesbîh et!»” (Âl­i İmrÂn, 41)
CenÂb-ı Hakk ’ın bir peygambere verdiği tÂlimat: “Rabbini cok zikret, sabah-akşam tesbih et!”
Bir de orada bir konuşmama orucu vardı.
Zekeriyy -aleyhisselÂm- insanlarla uc gun konuşmadı. Ancak yazardı, yazmasıyla konuşurdu.
CenÂb­ı Hak buyurur:
“Biz onun duÂsını kabûl ettik, Yahya ’yı verdik; zevcesini de kendisi icin (cocuk doğurmaya) elverişli kıldık.
Onlar (butun bu peygamberler) hayır işlerinde koşuşurlar, umarak ve korkarak Biz ’e yalvarırlar. Onlar Biz ’e karşı derin bir huşû icindeydiler.” (el­EnbiyÂ, 90)
Demek ki CenÂb-ı Hakk ’ın istediği; havf ve rec arasında bir mu ’minin… Hem korkacak, hem sevecek, hem “Aman y Rabbi!” diyecek devamlı.
Yahya -aleyhisselÂm- kendisine kitap verilmediği icin Mûs -aleyhisselÂm- ’ın şerîatine tÂbîydi. Mûs -aleyhisselÂm- ’ın şerîati ile amel eden peygamberlerin sonuncusudur.
CenÂb-ı Hak yine Âyet-i kerîmede:
“«–Ey YahyÂ! KitÂb ’a (TevrÂt ’a) var gucunle sarıl!» (dedik) ve henuz sabî iken ona (ilim ve) hikmet verdik!” (Meryem, 12)
“Tarafımızdan ona bir kalp yumuşaklığı, temizlik de (verdik). O sakınan bir kimse idi.” (Meryem, 13)
Bu Âyet-i kerîmeler ışığında, mu ’min bir erkeğin taşıması gereken vasıflar, neler olduğunu anlarız:
Bir; KitÂb ’a sımsıkı sarılacak. Yani bizim icin, Kur ’Ân-ı Kerîm ’e ve Sunnet-i Seniyye ’ye sımsıkı sarılacak. Bir boşluk bırakmayacak.
İkincisi; İffetli olacak. İffet, insana Âit bir keyfiyettir. Diğer mahlûkat serbest bu hususta.
–SÂlihlerden olmaya gayret edecek. Hanımsa sÂlihalardan olmaya gayret edecek.
–Emr-i bi ’l-mÂrûf ve nehy-i ani ’l-munkerde bulunacak. Yani kendinden başlayarak, akrabası, en yakınından cevre cevre… VelhÂsıl toplumun gidişinden kendisini mes ’ûl gorecek.
–İlÂhî emirlere sımsıkı sarılacak.
–İlmi mîras edinecek. Yani Hakk ’a rÂm eden bir ilim olacak. Bu da mÂrifetullah, CenÂb-ı Hakk ’ı kalpte tanıyabilmek. O zaman CenÂb-ı Hak da yardım ediyor.
وَاتَّقُوا اللّٰهَ وَيُعَلِّمُكُمُ اللّٰهُ
(“…Allah ’tan korkun, Allah size oğretir...” [el-Bakara, 282]) buyuruyor.
–Hayır işlerine koşuşacak.
–Huşû sahibi olacak. İbadetler, hepsi huşûlu olduğu zaman kıvama geliyor. CenÂb-ı Hak:
قَدْ أَفْلَحَ الْمُؤْمِنُونَ
“Mu ’minler felÂh buldu, onlar ki namazlarını huşû ile kılarlar.” (el-Mu ’minûn, 1-2) buyuruyor.
Yani her ibadetin bir zÂhirî tarafı var, bir de bÂtınî tarafı var. ZÂhir ve bÂtın bir Âhenk icinde devam edecek.
–Gunahlardan uzak duracak. Rasûlullah Efendimiz; “Tohmet altında olan yerlerde bulunmayın.” buyuruyor.
–Şefkat, merhamet, rikkat sahibi olacak. Hassas bir kul olacak.
–CenÂb-ı Hakk ’a daima iltic edecek, du hÂlinde olacak.
–Anne-babasını velî-nîmet bilip onlara ikram edecek. “Sakın ha uf deme!” buyruluyor. Onlara قَوْلًا كَرِيمًا iltifatlı olarak konuş, buyuruyor. (el-İsrÂ, 23)
–VelhÂsıl ailesinin maddî-mÂnevî varlığına sahip cıkacak.
Yani bu, Yahya -aleyhisselÂm- ’ın vasıfları, demek ki CenÂb-ı Hak bildirdiğine gore Yahya -aleyhisselÂm- ’ı, bir mu ’minin de bu şekilde olması zarûrî.
EvlÂtlarımızın terbiyesi kucuk yaştan itibaren başlar. Fakat gunumuzde maalesef bu ihmal ediliyor. Hem onlara babalar-anneler sozlu olarak anlatacak, bir de fiilî olarak tatbîkÂtı anne-babadan cocuklar bir ders alacak. Onların hÂlinden hÂllenecek.
Unutmamak lÂzım ki, cocuklar sozleri değil, gorduklerini tatbik ederler.
Maalesef bugun de işte televizyon vs. internet… Ancak ne yapıyor; gorduklerini tatbik ediyor cocuk. Hepsinin elinde bir telefon.
Efendimiz, Yahy -aleyhisselÂm- ’ın hÂlinden haberler veriyor. Yani nasıl bir tebliğ ettiğini, ibadette hicbir zaman ortak koşmamasını, namazı, orucu, sadakası ve zikretmesi…
Gelelim şimdi Yahya -aleyhisselÂm- ’ın şehid edilmesine:
Mûs -aleyhisselÂm- ’ın getirdiği şerîate gore, kardeş karısıyla evlenmek yasaktı. Eğer birisi boyle yaparsa onun cezÂsı kısırlaştırma yapılıyordu.
Yahy -aleyhisselÂm- ’ın peygamberliği sırasında kral, kardeşinin karısı ile zin etti. Bunun uzerine Yahya -aleyhisselÂm-, bunun ilÂhî kanunlara aykırı olduğunu soyledi. Biraz sertce izah etti, bunun ağır bir gunah olduğunu. Kral tarafından zindana atıldı Yahy -aleyhisselÂm-.
Daha sonra cıkartıldı. Kralın doğum gunu şenliğine, zin ettiği kadın, kızıyla birlikte katıldı. Bu kız, yapmış olduğu gosterilerle kralı Âdeta buyuledi ve mest etti. Kral, o gun, kız ne dilerse onu yapacağına soz verdi, nefsine mağlup. Kız da, Hazret­i Yahya ’nın başını istedi. Kral cok uzulse de, verdiği soz gereği Yahya -aleyhisselÂm- ’ın başını keserek şehîd etti. (Luka, 3/19­20; Matta, 14/1­12)
Bu, Luka ve Matta İncil ’lerinde aynen var bu da.
RivÂyete gore Yahya -aleyhisselÂm- başı kesildikten sonra zÂlim Herot ’a:
“–Bu kız sana cÂiz değildir!..” diye hitÂb ediyor.
Buradan da gelen tebliğ:
Mu ’min hicbir zaman bir Allah duşmanından korkmayacak. DÂim Allah ’tan korkacak. Zaten Allah ’tan korkan, Allah duşmanından korkmaz. Allah duşmanından korkan da Allah ’tan korkmaz.
Ve bu şekilde şehid edildi. Yahya -aleyhisselÂm- ’ın mubarek bedeni, muhtelif şehirlerde. Başı, Şam ’daki Umeyye CÂmii ’nde gomulu olduğu bildiriliyor.
Kız ise, bu da yerin dibine gectiği bildiriliyor. Tabi cok ağır bir curum.
Îs -aleyhisselÂm- ’ın semÂya cekilmesi de bu vakte rastlıyor. Cunku o zaman yahudîler, peygamber oldurecek kadar azgınlaşmıştı. Kur ’Ân-ı Kerîm ’de CenÂb­ı Hak, yahudilerin cok peygamber oldurduğunden bahsediyor. (Bkz. en­NisÂ, 155)
Yahya -aleyhisselÂm- şehid edildiği zaman otuz kusur yaşındaydı. Allah yolunda gosterdiği fedakÂrlıklarla, Rabbimiz, uc tehlikeli gunde Yahya ’nın ilÂhî rahmete nÂil olduğunu bildiriyor. Bu da, hep okuyoruz, Meryem Sûresi 15. Âyette:
“Doğduğu gun, oleceği gun, diri olarak kabirden kaldırılacağı gun ona selÂm olsun!” Âyet-i kerîmede.
BeyzÂvî, tefsirinde bu Âyet-i kerîmeyi şoyle acıklıyor:
“İnsanlara musallat olan şeytan, ona hayatında zarar vermesin! Kabir azÂbından sÂlim olsun! Hesap korkusu ve Cehennem azÂbı gormesin!”
Îs -aleyhisselÂm-, Yahya -aleyhisselÂm- ’ın doğumundan altı ay sonra Kudus ’te doğmuştur, altı ay aralarında fark vardır.
–İsrÂiloğulları ’na gonderilen peygamberlerin sonuncusudur.
–“Ulu ’l­azm” peygamberlerdendir.
–LÂkabı “RûhullÂh”tır.
–Otuz yaşında peygamberlik verilmiş, otuz uc yaşında diri diri bir şekilde semÂya ref edilmiştir, kaldırılmıştır.
–Kendisine kitap olarak “İncîl” gonderilmiştir.
–Amel olarak da TevrÂt ’a tÂbî idi. Fakat tabi sonra Pavlos onu kaldırdı. Pavlos, krallara gitti:
“–Bu dedi, Benî İsrÂil ’e aittir Tevrat. Siz dedi, yalnız dedi, İs ’yı Rab olarak bilin, kÂfî dedi. KÂnunları sizler yapacaksınız dedi. Sezar ’ın hakkı Sezar ’adır.” dedi.
VelhÂsıl bu şekilde Îs -aleyhisselÂm- ’ın olan, zaman icinde Tevrat ’tan koparıldı, dunyevî bir nizam kalmadı.
Yine Efendimiz ’in bildirdiğine gore kıyÂmet yaklaştığında dunyaya inecek, evlenip cocukları olacak, “Hazret­i Mehdî” ile buluşacak, İslÂm ’ı butun cihÂna yaygın kılacak ve Medîne­i Munevvere ’de vefÂt edecek. Yine rivÂyete gore, Rasûlullah Efendimiz ’in medfun olduğu Hucre­i SaÂdet ’in yanına defnolunacaktır.
Îs -aleyhisselÂm- ’ın annesi Hazret-i Meryem, DÂvud -aleyhisselÂm- ’ın neslindendir.
Annesi Hanne, babası İmrÂn ’dır. Meryem VÂlidemiz ’in annesinin, cocuğu olmuyordu. Cok sÂliha bir hanımdı.
“–YÂ Rabbi dedi! Benim bir cocuğum olursa, onu Beyt­i Makdis ’e hizmetci yapacağım!” dedi.
Beyt-i Makdis ’e alınırdı o zaman erkek cocukları. Buluğ cağına kadar orada kalırlardı, orada bir takv uzerine yaşatılırdı. İsteyen, buluğ cağından sonra ayrılır, isteyen orada Beyt-i Makdis ’te devam ederdi. Meryem VÂlidemiz ’in annesi de:
“–Ben dedi, onu Beyt-i Makdis ’e hizmetci yapacağım.” dedi. Oyle bir nezirde bulundu. HÂmile kaldı ondan sonra. Âyet­i kerîmede buyruluyor:
“İmrÂn ’ın karısı şoyle demişti: «–Rabbim! Karnımdakini Âzatlı bir kul olarak sırf Sana adadım. Adağımı kabûl buyur. Şuphesiz (niyÂzımı) hakkıyla işiten, (niyetimi) bilen Sen ’sin!»” (Âl­i İmrÂn, 35)
Bir muddet sonra bir kız cocuğu dunyaya getirdi. Adını Meryem konuldu:
“…«–Rabbim (dedi)! Ben onu kız doğurdum. (Dedi. HÂlbuki o zaman kızlar adanmıyordu.) Oysa erkek, kız gibi değildir. Ona Meryem adını verdim. Kovulmuş şeytana karşı onu ve soyunu Sen ’in korumanı istiyorum!» dedi.” (Âl­i İmrÂn, 36)
Buradan gelen intibÂ:
Demek ki bir anne, daha hÂmileyken karnındakinin bir emanet olduğunun telÂkkîsinde olacak. AllÂh ’ın ona bir emanet verdiğinin idrÂki icinde olacak. Sonra o evlÂdı bilecek ki onu sÂlih yahut sÂliha olarak yetiştirecek, kendi ihtiyarlık zamanında ona belki baston olacak. SÂliha bir annenin derdi burada zikrediliyor. Doğuruyor cocuğu, sÂlih ve sÂliha olması…
O zamana kadar Beyt­i Makdis ’e erkek cocuklar adanıyordu. Tabi cok sevaptı. Fakat CenÂb-ı Hak, Hanne ’nin ilticasıyla onu da kız olarak Beyt-i Makdis ’e adandı.
Tabi burada yine bir aile olarak Efendimiz -BuhÂrî hadîsi-:
“Hepiniz cobansınız ve hepiniz guttuklerinizden sorumlusunuz… Erkek, Âilesinin cobanıdır, surusunden sorumludur. Kadın, kocasının evinin cobanıdır, surusunden sorumludur.” (BuhÂrî, VesÂyÂ, 9; Muslim, İmÂre, 20)
Yine Âyet-i kerîmede:
“Ey îman edenler! Kendinizi ve Âilenizi, yakıtı insanlar ve taşlar olan ateşten koruyun…” (et-Tahrîm, 6)
Tabi ki insan hem kendisini koruyacak, şeriatin muhtevası icinde yaşayacak, evlÂdı da oyle yaşayacak, Cehennem azÂbından korunacak. Burada baba erken olur, anne erken olur, evlÂt erken olur, kader-i ilÂhî. Fakat bir fÂcia; kıyamette yolların ayrılması!..
CenÂb-ı Hak:
سَلَامٌ قَوْلًا مِنْ رَبٍّ رَحِيمٍ
(“Onlara merhametli Rabbin soylediği selÂm vardır.” [YÂsîn, 58])
“–Sizler Cennet ’e buyrun buyuk bir selÂmla!”
“–Siz mucrimler! Siz bu tarafa, siz Cehennem tarafına!” (Bkz. YÂsîn, 59)
En feci ayrılık, orada olacak -Allah korusun-.
Onun icin, anne-baba, evlÂdını ufak yaşta, iş işten gectikten sonra değil… Fakat maalesef bugun iş işten gectikten sonra “eyvah” diyor, “vah vah” diyor, “keşke” diyor ama, olmuyor…
Yani İslÂm, anneyi yalnız biyolojik bir yapı olarak gormez. Annenin mÂnevî yapısında, terbiye etme ozelliği vardır. Anne, hay ve edep sahibi olacak ve bu şekilde bir nesil yetişecek.
اَلاُمُّ مَدْرَسَةٌ: -atasozunde buyruluyor- “Anne bir mekteptir.” Onun icin anne cok muhim.
Efendimiz:
“Erkek evlÂdından cok, kız evlÂtlarınıza daha cok îtibar edin.” buyuruyor. (Bkz. Heysemî, IV, 153; lbn-i Hacer, el-MetÂlibu ’l-Âliye, IV, 69)
Cunku, nesli onlar koruyacak. Nesli yetiştirme mes ’ûliyeti ihmÂl edilirse, Âkıbet hazin olur. EvlÂt, yabancı yerlerin evlÂdı olur. Neticede annelerin feryatları da “keşke”leri de bir fayda vermez.
Daima baktığımız zaman tarihe, peygamberler, sÂlihler, kahramanlar vs. hepsinin arkasında sÂliha bir anne vardır. Tabi babanın da hususiyetleri var.
Babanın hususiyetleri:
–Akıl ve tecrube. HelÂl lokma getirecek, helÂlinden kazanacak, evin ihtiyacını gorecek.
–NÂmus ve şerefi koruyacak baba.
Hanne, kızı Meryem ’i Beyt­i Makdis ’te vazifelilere teslim etti. Meryem ’i kim himÂyesi altına alacak? Burada kur ’a cekildi. Kur ’a da, Beyt­i Makdis ’in imÂmı ve Hanne ’nin eniştesi olan Zekeriyy -aleyhisselÂm- ’a cıktı.
Bunu Âyet-i kerîme bildiriyor. (Bkz. Âl­i İmrÂn, 44)
Meryem sutten kesilince, Beyt­i Makdis ’te bir oda tahsis edildi. Bu odaya yalnız Zekeriyy -aleyhisselÂm- giriyordu. On iki yaşına kadar Meryem VÂlidemiz orada kaldı. Zekeriyy -aleyhisselÂm- devamlı kilitli olan bu odaya her gun, kilidini acar, rızkını bırakır, cekilirdi. Fakat icerde değişik meyveler gorurdu. Oyle ki yazın kış meyveleri, kışın da yaz meyveleri olurdu.
“–Meryem! Bu nereden geldi?” derdi. Meryem de:
“–Bu, Allah tarafındandır, Allah dilediğine sayısız rızık verir.” derdi. (Âl­i İmrÂn, 37)
Yani burada şunu da goruyoruz, takv yaşandığı zaman dÂim CenÂb-ı Hak ’tan ilÂhî yardımlar geliyor. Bunu Bedir ’de, Uhud ’da, Hendek ’te vs. goruyoruz. Hep AllÂh ’ın yardımı gelmesi, az bir gucle buyuk bir gucu bertaraf etmeleri.
Yalnız bunu Huneyn ’de gormuyoruz. Cunku Huneyn ’de o zaman muslumanlar, dediler:
“–Biz artık cok gucluyuz dediler. Yeni kumandanlar geldi. Biz nasıl olsa kazanırız!” dediler.
Bir an yardımı unuttular CenÂb-ı Hak ’tan geldiğini, bir an allak bullak oldular. Onlar da Rasûlullah Efendimiz ’in îkÂzıyla yine derlenip toparlandılar.
Demek ki bir mu ’min daima “ben ettim, ben yaptım, ben şoyle” demeyecek “Y Rabbi Sen ’sin” diyecek “Sen y Rabbi, Sen y Rabbi!” diyecek.
Yine muhtelif Âyetler var. Bir kısmı Âyetlerin:
“…İnananlar ancak AllÂh ’a tevekkul etsinler!” (İbrÂhîm, 11; et-Tevbe, 51)
Tedbire dikkat edeceksin, tevekkul CenÂb-ı Hakk ’a olacak. Yine, diğer bir sûrede:
“…ŞÃ‚yet mu ’minler iseniz, sadece AllÂh ’a tevekkul edin!” (el-MÂide, 23)
Yine, diğer bir, TalÂk Sûresi ’nde:
“…Kim AllÂh ’a tevekkul ederse, Allah ona yeter!..” (et-TalÂk, 3)
Yani biz ne kadar kul olabilirsek, CenÂb-ı Hak ’tan o kadar yardım gelir.
اِيَّاكَ نَعْبُدُ وَاِيَّاكَ نَسْتَعِينُ
Her rekÂtta tekrarlıyoruz.
“(Rabbimiz!) Ancak Sana kulluk ederiz, yalnız Sen ’den medet umarız.” (el-FÂtiha, 5)
Tabi burada “cemî” olarak geliyor, sırf ferdî değil, hem kendimizi ihy edeceğiz, hem de:
وَاجْعَلْنَا لِلْمُتَّقِينَ اِمَامًا
(“…Ve bizi takv sahiplerine onder kıl…” [el-FurkÂn, 74])
Toplumun selÂmeti icin onder olmaya gayret edeceğiz.
Yani buna tarihte; fertte, ailede, toplumda ne kadar takv olunursa o kadar AllÂh ’ın yardımı geliyor. Omer bin Abdulaziz devri meselÂ. Osmanlının ilk uc asrı. Endulus ’un o ilk zamanları. Hep CenÂb-ı Hakk ’ın yardımı, tÂrihen sabit.
Âyet-i kerîmede CenÂb-ı Hak:
“Ey îmÂn edenler! Siz AllÂh(ın dinin)e yardım ederseniz (yani yaşarsanız, yaşatırsanız) Allah da size yardım eder, ayaklarınızı kaydırmaz.” (Bkz. Muhammed, 7)
Demek ki her an ayak kayabilir. Onun icin kul daima bir teyakkuz hÂlinde olacak. Nasıl, mayın dolu bir huduttan gecerken, baştan koyunlar gecirilir, sonradan insanlar koyunların izinden gecer ama yine cok dikkatli gecerler.
Yani demek ki şu dunya hayatında yanlış bir hÂlimiz olmasın. Onun icin bir teyakkuz hÂlinde hayatımızı idÂme ettirmemiz lÂzım.
MevlÂn Hazretleri:
“Gideceğin yerde (diyor, yani kabirde, Âhirette) yalnız kalmak istemiyorsan, hayırdan, iyilikten, ibadetten birer kendine yardımcı al.” buyuruyor. (DîvÂn-ı Kebîr, II, 692)
Yine, Es ’Âd Efendi Hazretleri ’nin guzel bir ifadesi var:
“Kiracılar bir yerden diğer yere taşınırken butun eşyalarını beraberlerinde goturup, sevdikleri mallardan hicbir şeyi bırakmadıkları mÂlumdur.
HÂl boyle iken, insanların, her şeye muhtac oldukları kabir evine giderken sevdikleri eşyalardan kısmen olsun bir şeyi beraberlerinde goturmemeleri (yani infak edip kendilerinden once Âhirete gondermemeleri), gercekten cok hayret verici bir iştir.” diyor Es ’ad Efendi Hazretleri.
VelhÂsıl ibadetimizle, muÂmelÂtımızla, ahlÂkımızla bir mu ’min, yeryuzunde AllÂh ’ın şahidi olacak. Yani dînin temsilcisi olacak.
Rasûlullah -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- Efendimiz geceleri daha ziyade ibadetle meşguldu. Gunduzleri ise Âyetleri tebliğ etmek, tefsir etmek, ornek olabilmek, bilhassa muslumanların dertleriyle dertlenebilmek icin gayret hÂlindeydi. Musterşidi irşad, yani hidÂyet bekleyenleri hidÂyete dÂvet ediyordu.
Bizim icin CenÂb-ı Hak buyuruyor:
“Siz, insanlığın (iyiliği icin, hayrı) icin cıkarılmış en hayırlı bir ummetsiniz. İyiliği emreder, kotulukten nehyedersiniz...” (Âl-i İmrÂn, 110)
Demek ki iyiliği emredeceğiz. Bir defa kendimiz takv sahibi olacağız. Cunku sırf soz kÂfî değil. Soz ve takv da lÂzım ki kalpten cıkan enerji in ’ikÂs etsin, tesir altında bıraksın.
Bir de CenÂb-ı Hak:
ثُمَّ لَتُسْـَٔلُنَّ يَوْمَئِذٍ عَنِ النَّعِيمِ
“…(Verdiğimiz) nîmetlerden sorulacaksınız.” (Bkz. et-TekÂsur, 8)
En buyuk nîmet, İslÂm nîmeti. Onun icin en buyuk nîmet olan İslÂm ’ı yaşayarak tebliğ etmemiz lÂzım.
SahÂbî bu yuksek mes ’ûliyet duygusuyla dunyanın dort bir tarafına sefer etti. Giderken de yorulmadı. TÂ Cin ’e giderken yorulmadı, Semerkand ’a, yorulmadı, bir bezginlik gelmedi. Zira gonullerinde Allah rızÂsını kazanmak vardı. RasûlullÂh ’ın kalbinde bir yer olması vardı. Allah yolundaki her hizmet, gonulleri icin bitmez tukenmez bir enerji… O verdiği hazla yorulmuyordu sahÂbî.
Eyyûb el-EnsÂrî Hazretleri seksen kusur yaşında iki sefer geldi İstanbul ’a.
Yani bir kişinin hidÂyete ermesi, Rasûlullah Efendimiz ’e cok buyuk bir haz veriyordu. TÂif ’te sevindi, o kadar cektiği eziyete, cefaya rağmen bir kole musluman olması Efendimiz ’i sevindirdi.
Efendimiz ziyarete gitti yahudi cocuğunu. O da musluman oldu bu alÂka karşısında. Efendimiz sevindi; “Bir kişi daha Cehennem ’den kurtuldu.” buyuruyor.
VelhÂsıl Efendimiz:
“Ummetim bir yağmura benzer, onu mu sonu mu hayırlıdır bilinmez.” buyuruyor. (Tirmizî, Edeb, 81)
Demek ki bugun, bu yağmurun damlası olabilmek. Ki Âhirzamandayız, şartlar bir cÂhiliye devrine dondu. Dunya bugun modern bir cÂhiliye devrine dondu.
Omer bin HattÂb -radıyallÂhu anh- ’ın şu rivÂyeti, hayırlı ummet vasfında bir hayat yaşayanlar icin ne buyuk bir nebevî mujde:
“Bir gun -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- Efendimiz ’le beraber oturuyorduk. Allah Rasûlu bir ara;
«–Soyleyin, îmÂn edenler arasında en ustun îmÂna sahip olan kimlerdir?»
AshÂb-ı kirÂm; once melekler dedi, sonra peygamberler, daha sonra şehidler… Rasûlullah her defasında;
«–Evet, onlar oyledir, haklarıdır. Allah onları oyle mertebeye cıkarmışken bu pÂyenin onlara verilmesini ne engelleyebilir? Ama ben bunları sormuyorum.» dedi Efendimiz. Ben bunları sormuyorum, dedi.
AshÂb;
«–Oyleyse kimler olduğunu Siz soyleyiniz y RasûlÂllah!» deyince -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- Efendimiz:
«–Onlar, şu an babalarında ve atalarında meknuz olan bazı kimselerdir ki; onlar gelecekler, beni gormeyecekleri hÂlde bana îmÂn edecekler, (asr-ı saÂdet ummeti işte. Yani onlar babaları, anneleri… İslÂm dîninde devam edecekler. Onlar beni gormedikleri hÂlde îmÂn edecekler) beni tasdik edecekler ve Kur ’Ân okuyup muhtevÂsıyla amel edecekler. (En muhim bu. Kur ’Ân muhtevÂsını okuyup o muhtevÂda amel edecekler.) En ustun îmÂna sahip olan bunlardır.»” (HÂkim, IV, 96/6993; Heysemî, X, 65)
Demek ki bugunku vazifemiz de bu olmuş oluyor. Yani bir takv hÂlinde bir İslÂm ’ı yaşayabilmek.
Allah -celle celÂluhû- ’nun Hazret­i Meryem ’e en buyuk ikramları şunlar:
–O zaman Beyt­i Makdis ’e erkek cocukları adanıyordu. Kız cocuğu olarak o adandı.
–Allah TeÂlÂ, onu bir peygamberin himÂyesine verdi Zekeriyy -aleyhisselÂm- ’ın.
–Rızkını Cennet nîmetlerinden ihsÂn etti. Her acışta Zekeriyy -aleyhisselÂm- ayrı ayrı nîmetler goruyordu.
–Peygamberlere gonderdiği melek olan CebrÂîl ile goruştu.
–Onu ve evlÂdı Hazret­i Îs ’yı şeytanın şerrinden CenÂb-ı Hak korudu.
–Oğlu Îs -aleyhisselÂm- kundakta iken konuştu. Annesine yapılan iftirÂlara cevap verdi.
Efendimiz buyuruyor:
“İmrÂn kızı Meryem, zamanında dunyada bulunan kadınların en hayırlısıdır. (Kendi ummetinin yani asr-ı saÂdet ummetinin kadınlarının) en hayırlısı Hatice ’dir.” buyuruyor. (Bkz. Muslim, FedÂilu ’s­SahÂbe, 69)
Hazret-i Meryem VÂlidemiz ’in vasfı, gece-gunduz ibadet ederdi. Takv sahibiydi.
CenÂb-ı Hak Âyette Meryem ’i bildiriyor:
“Melekler demişti: «–Ey Meryem! Allah seni secti; seni tertemiz yarattı, seni butun dunya kadınlarına tercih etti.” (Âl­i İmrÂn, 42)
Arkadan ama muhim bir tÂlimat geliyor:
“Ey Meryem! Rabbine ibadet et…”
Allah sana bu ikrÂmı verdi, istîdÂdı verdi.
“Ey Meryem! Rabbine ibadet et…”
Yani daima bir tevÂzu ve hiclik isteniyor.
“…Ve secdeye kapan! (Yani secde et ve yaklaş. Bir huzur vermesi lÂzım.) Rukû edenlerle beraber sen de rukû et!»” (Âl­i İmrÂn, 43)
Demek ki burada namaz cok muhim. Meryem -aleyhesselÂm- ’ın kalp ve beden Âhengiyle bir namaz kılmasını Rabbimiz istiyor.
Yine burada bir ibretli hÂdise var. Meryem VÂlidemiz 15 yaşında Yusuf-i Neccar isimli birisiyle nişanlandı. Fakat CenÂb-ı Hak, evlenmeden once ona babasız bir cocuk vereceğini mujdelemişti. Âyet­i kerîmede buyruluyor:
“Melekler demişlerdi ki: «–Ey Meryem! Allah Sana kendisinden bir Kelime ’yi mujdeliyor. (Yani bir cocuk mujdeliyor.) Adı Meryem oğlu Îs Mesîh ’tir; dunyada da, Âhirette de îtibarlı ve AllÂh ’ın kendine yakın kıldıklarındandır.»” (Âl­i İmrÂn, 45)
Mesîh kelimesi İbrÂnicede “mubarek” anlamına gelmektedir.
Yine:
“(–Ey Meryem!) O sÂlihlerden olacak (o gelen cocuk, İs -aleyhisselÂm-) beşikte iken ve yetişkinlik hÂlinde insanlarla konuşacak.” (Âl­i İmrÂn, 46)
Meryem -aleyhesselÂm-:
“«–Rabbim (dedi)! Bana bir erkek eli değmeden benim bir cocuğum olabilir mi?» dedi. (CenÂb-ı Hak) buyurdu ki: «–İşte boyledir. Allah dilediğini yaratır! Bir işe hukmedince ona «Ol!» der; (yani “ك , ن” كُنْ / ol der) o da olur.»” (Âl­i İmrÂn, 47)
Melekler, Meryem ’e hitÂben Hazret­i Îs hakkında sozlerine şoyle devam ediyorlardı:
“Allah ona yazmayı, hikmeti, TevrÂt ’ı ve İncîl ’i oğretecek.” (Âl­i İmrÂn, 48)
Hem Tevrat, hem İncil.
CenÂb­ı Hak Kur ’Ân-ı Kerîm ’de buyuruyor:
“(Rasûlum!) Kitap ’ta Meryem ’i de zikret! Hani o, ailesinden ayrılarak doğu tarafında bir yere cekilmişti.” (Meryem, 16)
Cok gecmeden Allah TeÂlÂ, Meryem ’e CebrÂîl ’i gonderdi. Âyet­i kerîmede buyruluyor:
“(Meryem) onlarla kendi arasına bir perde cekmişti (insanlarla). Derken, Biz ona Rûh ’umuzu gonderdik. O da kendisine tastamam bir insan şeklinde gorundu.” (Meryem, 17)
Yani CebrÂîl geliyor, bir insan şeklinde gorunuyor. Burada “Ruhu gonderdik.” Bundan maksat, CebrÂil -aleyhisselÂm- ’dı.
Hazret­i Meryem, karşısında genc bir delikanlı gorunce, korktu. Onun Hazret­i Cibrîl olduğunu bilmediği icin buyuk bir endişeye kapıldı:
“(Meryem) dedi ki: «–Ben (dedi, Sen ’in şerrinden AllÂh ’a sığınırım dedi.) Sen ’den, cok esirgeyici olan AllÂh ’a sığınırım. Eğer Allah ’tan sakınan bir kimse isen, (ne olursun bana dokunma dedi CebrÂil ’e.)»” (Bkz. Meryem, 18)
“(Melek de dedi ki «–Ben, yalnızca, sana tertemiz bir erkek cocuk bağışlamam icin Rabbimin gonderdiği bir elciyim.» dedi.” (Meryem, 19)
“(Meryem dedi ki «–Bana hic insan eli değmediği, iffetsiz de olmadığım hÂlde benim (icin) nasıl cocuk olabilir?»” (Meryem, 20)
Bana hem erkek eli değmiyor, hem ben iffetsiz de değilim, nasıl benim cocuğum olabilir?!
“(Melek dedi ki: Evet) «–Oyledir!» dedi. (Zira) CenÂb-ı Hak buyuruyor: «–Bu Bana kolaydır. Cunku Biz, onu insanlara bir delil, kendimizden bir rahmet kılacağız. Bu, hukum ve karara bağlanmış (ezelde olup bitmiş) bir iştir.” (Meryem, 21)
34 yerde kadın ismi gecen yalnız Meryem var Kur ’Ân-ı Kerîm ’de başka yok. Âsiye VÂlidemiz var ama “ona bir koşk verdik” buyuruyor, ismi gecmiyor. Bir Meryem VÂlidemiz var, o da 34 yerde geciyor. Cok yerde Îs -aleyhisselÂm- ’dan bahsedilirken, “Meryem oğlu Îs” deniliyor.
Demek ki burada şunu goruyoruz: “İffetini korumuş olan (Meryem)…” (el-EnbiyÂ, 91)
Demek ki CenÂb-ı Hak iffet uzerinde ne kadar cok duruyor.
Demek ki burada annelere-babalara en buyuk bir ders, evlÂtlarımızı, bilhassa kız cocuklarımızı iffetli olarak yetiştirebilmek. Tabi bugun o cok zor. Fakat ona gore CenÂb-ı Hakk ’ın lûtfu var.
Tabi ondan sonra Meryem hÂmile kalıyor, nasıl kaldığını da bilmiyor. Yani babasız olarak. Bunun uzerine onunla, karnındaki cocukla uzak bir yere cekildi. (Bkz. Meryem, 22)
Doğum sancıları artmaya başladı. Kurumuş bir hurma ağacının yanına geldi, ona yaslandı.
Doğum sancısı… Onun artık tÂkati de yok, kimse de yok, bakın ne ağır bir imtihan!.. Etrafta da iftirÂlar başlıyor: “Nereden aldın bu cocuğu, kimden aldın, ne yaptın?..” Oyle bir ağır imtihan.
“Keşke, bundan once olseydim de unutulup gitseydim, dedi.” (Meryem, 23)
Rabbimiz ’in azametinin muktezÂsı; Âdem annesiz ve babasız yaratıldı.
“Allah nezdinde Îs ’nın durumu, Âdem ’in durumu gibidir. Allah onu topraktan yarattı. Sonra da ona «Ol!» dedi oluverdi.” (Âl­i İmrÂn, 59)
“…Ona (melek) seslendi: «–Tasalanma (dedi)! Rabbin senin alt yanında bir su arkı vucûda getirmiştir.»” (Meryem, 24)
“Hurma dalını kendine doğru silkeledi, uzerine tÂze, olgun hurma dokuldu!” (Bkz. Meryem, 25)
Yani kışın taze hurma geldi. O hurmayı yiyecek suyu icecek, gıdasını ondan alacak.
Meryem, hurma dalını kendisine cekip salladığı zaman kış mevsimi olmasına rağmen, ağac birdenbire hurma vermeye başladı. Meryem, onunden su icip taze hurmalardan yedi. Rabbimiz boylece onu tesellî ediyordu. Ona denildi ki:
“Ye, ic! Gozun aydın olsun! Eğer insanlardan birini gorursen, de ki: «–Ben cok merhametli olan AllÂh ’a oruc adadım. Artık bugun hicbir insanla konuşmayacağım!»” (Meryem, 26)
Cunku gelip sataşıyorlardı.
“(Meryem) nihayet (Îs ’yı kucağına) alarak kavmine getirdi. (Kavmi) Dedi ki: «–Ey Meryem! Hakîkaten sen iğrenc bir iş yaptın!»” (Meryem, 27)
Ne kadar ağır imtihanlar!..
“…Senin baban kotu bir insan değildi; annen de iffetsiz değildi.” (Meryem, 28) dediler.
“Meryem bunun uzerine (susarak) cocuğu gosterdi.
«–Biz, beşikteki bir sabî ile nasıl konuşuruz?»” (Meryem, 29) Meryem Sûresi.
Îs -aleyhisselÂm- CenÂb­ı Hakk ’ın verdiği konuşma kÂbiliyeti ile dile geldi kundakta:
“–Ben, AllÂh ’ın (secilmiş bir) kuluyum (dedi Îs -aleyhisselÂm- oradaki, annesine iftir atanlara)! O, bana KitÂb ’ı verdi ve beni peygamber yaptı!” (Meryem, 30)
“Nerede olursam olayım, O beni mubarek kıldı. Yaşadığım muddetce bana namazı ve zekÂtı emretti.” (Meryem, 31)
Demek ki hep peygamberlerde baktığımız zaman namaz var, infak var.
“Beni anneme saygılı kıldı; beni bedbaht bir zorba yapmadı.” (Meryem, 32)
“Doğduğum gun, oleceğim gun, diri olarak kabirden kaldırılacağım gun selÂmet banadır (dedi).” (Meryem, 33)
Bu bir, AllÂh ’tan apacık bir mucizeydi. Fakat bir kısım bedbahlar, hÂinliklerine devam ettiler.
Fakat Îs -aleyhisselÂm- ’ın bebekken konuşması, bircok iftirÂyı bastırdı. Ama kısa bir muddet sonra gÂfil kavim:
“–Babasız cocuk olur mu?!” dediler. Sonra da:
“–Yapsa yapsa bu zinÂyı eniştesi Zekeriyy yapmıştır!” dediler.
“–Sen Meryem ’le zin ettin!” diye buhtanlarda bulundular ve uzerine hucum ettiler.
Zekeriyy -aleyhisselÂm- onların şerrinden korunmak icin bir ağacın kovuğuna saklandı. Şeytan, insan kılığında geldi:
“–Zekeriyy burada.” dedi. Onlar da, bedbahtlar, testereyle o kutuğu ikiye bolunce parcalanıp, vefat etti.
Yani oğlu nasıl vefat ediyor, baba nasıl vefat ediyor?..
Mısır ’da Hazret­i Meryem ve Hazret­i ÎsÂ, on iki sene kaldılar. Bu zamanda fevkalÂde hÂdiseler meydana geldi.
Orada bir hırsızlık oluyor ev sahibinin. Orada hepsi itham altında kalıyor. O zaman Îs -aleyhisselÂm-, bir koturum var, bir de Âm var, ancak bu ikisinin yaptığını işaret ediyor. Tedkik ediyorlar, hakîkaten bu hırsızlığı onlar yapmış. Bu şekilde Îs -aleyhisselÂm- ’ın seviyesi de yukselmiş oluyor.
Îs -aleyhisselÂm- yine rivÂyete gore, Mısır ’da on iki sene kaldıktan sonra Kudus ’e donuyor. “NÂsıra” kasabasına yerleşiyor. Hristiyanlara bu sebeple “NasrÂnî” deniliyor.
Orada da bir hÂdise var, bir hidÂyete getirme var o kasabada. Kral, bir camurdan kuş yap, ucsun, diyor. Olu dirilsin diyor. Âm iyileşsin diyor. Hepsini yapıyor.
Saff Sûresi ’nde bu aynısı, bugunku İncil ’de var:
“Hatırla ki, Meryem oğlu ÎsÂ: «–Ey İsrÂiloğulları! Ben size AllÂh ’ın elcisiyim; benden once gelen TevrÂt ’ı doğrulayıcı, benden sonra gelecek «Ahmed» adında bir peygamberi mujdeleyici olarak geldim!» demişti. Fakat o, kendilerine acık deliller getirince:
«–Bu apacık bir buyudur!» dediler.” (es­Saff, 6)
Orada “Faraklit” olarak geciyor.
HavÂrîleri/yardımcıları, bu Barnabas İncili ’nde de geciyor, aynı, orada, Barnabas İncili ’nde:
“Ben gideyim de diyor, Faraklit gelsin.” diyor.
Faraklit, Ahmed mÂnÂsı.
“Faraklit ’in gelmesi diyor, benim gitmeme bağlıdır.” diyor.
Burada, diğer bir Âyette de, bu da cok muhim bizim icin, Saff, 14. Âyet:
“Ey îman edenler! AllÂh ’ın yardımcıları olun! Nitekim Meryem oğlu Îs havÂrîlere: «–AllÂh ’a (giden yolda) benim yardımcılarım kimlerdir?» demişti. HavÂrîler de: «–Allah (yolunun) yardımcıları bizleriz!» demişti...” (es­Saff, 14)
Demek ki buradan bize gelen tÂlimat; “Allah yolunun yardımcıları olmak”.
“…İsrÂiloğulları ’ndan bir zumre inanmış, bir zumre de inkÂr etmişti. Nihayet Biz, inananları, duşmanlarına karşı destekledik; boylece ustun geldiler.” (es­Saff, 14)
VelhÂsıl burada da Allah yolunda yardımcı olmak.
Bir de semÂdan inen bir sofra vardır. Kısaca, bu sofrada balık vs. yanında biraz sirke vs. Bundan hastalar yemesi icin. Sonra bir kavim alay ettiler. Onlar da -Allah korusun- kotu bir Âkıbete uğradı.
Sonra bu havÂrilerin, Îs ’nın Nusaybin ’e gitmeleri var. Ondan, yine Îs -aleyhisselÂm- ’dan gelen hÂtıra olarak Habîb-i Neccar var.
Bu, YÂsin ’in 2. sayfasında. Antakya tarafına iki havÂri gonderdi tebliğ edici, Îs -aleyhisselÂm- ’ın en yakınlarından. Sonra ucuncuyu gonderdi. Onlar kabul etmediler. “Sen dediler, bizim gibi insansın.” dediler.
“Derken şehrin obur ucundan (Habîb-i NeccÂr isminde) bir adam koşarak geldi: «–Ey kavmim! Bu elcilere uyunuz!» dedi.” (YÂsîn, 20)
İki şey soyledi:
“Sizden herhangi bir ucret istemeyen bu kimselere tÂbî olun…” (YÂsîn, 21) dedi. Yani daima peygamberler ve sÂlih kimseler; “Bizim ecrimiz AllÂh ’a ait.” diyorlar. Yani “Sizden makam, mevki, para-pul, ona ihtiyacımız yok diyorlar. Bizim ecrimiz AllÂh ’a aittir.” diyorlar.
Bu, gelen Habîb-i Neccar da:
«–Ey kavmim! Bu elcilere uyun!» diyor.” (YÂsîn, 20)
“Sizden herhangi bir ucret istemeyen kimselere tÂbî olun…” (YÂsîn, 21) diyor. Bunlar size Allah rızÂsı icin geliyor. Bir dunya menfaati yok.
İkinci olarak da:
“...Bunlar, hidÂyete ermiş kimselerdir.” (YÂsîn, 21) diyor.
“–Bunların hayatında bir yanlışlık, bir defo, bir Ârıza goruyor musunuz?” diyor. O zaman ucuncusu:
“–Yok.” diyor, “Bu gelen bu uc kişiye uyun!” diyor.
Demek ki burada şu var: Demek ki dîni temsil edecek kimse, “Benim ecrim AllÂh ’a ait.” diyecek. Makam-mevki vs. şu bu, filÂn… O olmayacak hayatında. AllÂh ’ın yeryuzunde şahidi olacak. CenÂb-ı Hak onu istiyor. “Sizler, yeryuzunde AllÂh ’ın şahitlerisiniz buyuruyor. Yani dîni temsil edersiniz.” buyuruyor. (Bkz. el-Bakara, 143; Âl-i İmrÂn, 140)
İkincisi de:
HidÂyet uzere olacak. Yani dîni butun muhtevÂsında yaşayacak. Bir yer eksik kalmayacak.
Yani iki hususa dikkat edecek:
Bu elciler, soz, davranış ve fiillerinde bir bozukluk, bir yanlışlık goruyor musunuz? Yani bunlar guzel ahlÂk uzere değil mi?
İkincisi; bunlar sizlerden herhangi dunyalık makam, mevki istiyorlar mı? Kullardan bir iltifat, bir alÂka bekliyorlar mı?
Bunlar diyorlar ki o karye halkı:
“–O zaman diyorlar, seni taşlarız?” diyorlar Habîb-i NeccÂr ’a. Habîb-i NeccÂr da diyor ki:
“–Bana diyor, ne olmuş ki diyor, beni Yaratan ’a ben diyor ibadet etmeyeceğim diyor. HÂlbuki diyor, hepimiz diyor, Rabbimiz ’e donduruleceğiz.” diyor. (Bkz. YÂsîn, 22)
“O ’ndan başka ilÂh mı edineyim (diyor)? O cok esirgeyici Allah, eğer bana bir zarar dilerse, onların (putlarının) şefÂati bana hicbir fayda vermez; beni kurtarmazlar.” (YÂsîn, 23)
“İşte o zaman ben apacık bir sapıklığın icine gomulmuş olurum.” (YÂsîn, 24) diyor putperestlere tÂbî olursam.
“Şuphesiz ben, Rabbinize inandım; beni dinleyin!” (YÂsîn, 25) diyor.
Onlar da:
“–O zaman seni taşlarız.” diyorlar. O da rÂzı oluyor taşlanmaya. Îman celÂdeti. Aynı bu, Firavun ’un sihirbazları gibi. Onlar da:
رَبَّنَا اَفْرِغْ عَلَيْنَا صَبْرًا وَتَوَفَّنَا مُسْلِمِينَ
dediler.
“…YÂ Rabbi! Uzerimize sabır dok, bizim canımızı musluman olarak al.” (el-A ’rÂf, 126) dediler.
Habîb-i Neccar da aynı şeyde. Demek ki burada CenÂb-ı Hak bir îmÂnı bize bildiriyor. Bir îman nasıl olacak.
Âyet-i kerîmede:
“«–Cennete gir!» denildi. (Taşlanırken. Bunun uzerine kavmine kızacağı yerde onlara acıdı ve şoyle) dedi: «–Keşke kavmim, Rabbimin bana olan bu ikrÂmını bilseydi!»” (Bkz. YÂsîn, 26­27)
Ebû MucÂhid Hazretleri buyuruyor ki:
“MahlûkÂtın en ahmağı nefistir. Cunku kendi aleyhine olan şeyleri ister.”
Bunun icin, nefsin temizlenmesi zarûrî. Onun icin emr-i bi ’l-mÂrûf cok muhim bugun.
Bugun mesel maalesef ne deniyor; İSLAM FOBİ deniyor. Diğer hicbir şeye bir fobi denmiyor, en bÂtıl şeylere bile o Hind dinlerine, Yahudiliğe, Hristiyanlığa fobi denmiyor. Cok acıklı bir şey.
Niye? İslÂm, merhamet, şefkat dîni. Efendimiz Âlemlere rahmet olarak gonderildi.
Efendimiz; insanlara karşı teror, hayvanlara karşı teror, nebÂta kadar teror… Efendimiz hep bunlarla mucÂdele etti. KÂfir olsun mu ’min olsun daima her insanın hakkına riÂyeti esas aldı.
Bugunku Hristiyanlığa gelince:
İki şeyde darbe yedi Hristiyanlık. Bir Pavlos ’la yedi. Bir de Yahova şahitleriyle yedi. Bunlar, Hristiyanlığın icini boşalttılar. Dînî akÂidi konsiller tayin etti. Konsiller yani insanlar tarafından dînin akÂidi tahrif edildi.
İbadetler kaldırıldı. Namazı Âyin, sunneti vaftiz, orucu perhize cevirdiler.
Kilise ’ye para mukabilinde gunah cıkarma salÂhiyeti verildi. Yani bir insan, kendi gibi insanın gunahını cıkartmaya başladı.
MuÂmelÂt, ukûbat, hak hukuk vs…. Bu da “Sezar ’ın hakkı Sezar ’a!” denildi. Dunya hakkındaki kaideler Sezar ’a bırakıldı. Din, mÂbede mahsus hÂle geldi. Vs. boyle oldu.
Birkac misal veriyorum:
İznik ’te 325 senesinde bir konsil toplandı. Bu, Îs ’nın rab olduğunu kabul etti, “Îs rabdır” dedi. Bir de o zamana kadar cok İncil vardı birbirine tezatlı. Îs -aleyhisselÂm- ’ın 65 sene sonra doğumundan, İncil ’ler yazılmaya başladı. Birbirine tezatlı İncil ’ler. Dort İncil tercih edildi. Luka, Yuhanna, Markos, Matta İncilleri. Bunlar icinde de ayrı ayrı tezatlar var.
325 ’te, yani Îs rab oldu, dort İncil ’e duştu. Bir rivÂyet, 800 İncil diyorlar. Yani herkes kendine gore, benim kalbime doğdu diye İncil yazıyordu.
Kadıkoy ’de bir konsil toplandı. O da Kutsal R