Medine Muslumanlar icin neden onemlidir? Medine ’nin İslam tarihi acısından yeri ve onemi nedir? Kısaca Medine şehri ve Medine haremi.Medine, Mekke ’den sonra Muslumanlar icin Allah TeÂl ’nın kutsal kıldığı ikinci bir kenttir. Hz. Peygamber 622 M. yılında Medine ’ye hicret edince, Muslim gayrimuslim ayırımı yapmaksızın, Medine ve cevresinde yaşayan kabile toplulukları ile “Medîne Vesîkası” adı verilen birleştirici bir anayasa hazırlamıştı. Bu sosyal mukavelenin ardından Medine Site Devleti ’nin sınırlarını da belirlemişti.
MEDİNE HAKKINDA HADİS-İ ŞERİFLER Medine şehrinin cevresinde de harem bolgesi vardır. Bu bolge kentin guney ve kuzeyinde Ayr dağı ile Sevr dağı arasındaki alanla, doğu ve batıdaki kara taşlık alanı icine alır. Hz. Peygamber ’in “Medîne Ayr ’dan Sevr ’e kadar haremdir” hadisi ile “Resûlullah (s.a.s) Medine ’nin doğu ve batısındaki kara taşlık arasındaki alanları haram (kutsal) kıldı” hadisi bunun delilleridir.[1] Hz. Peygamber ’in belirlediği bu Medine harem bolgesi 22 km. kadardır. Bu bolgenin merkezi Mescid-i Nebevî ’dir.
Hadislerde şoyle buyurulur: “Medine şuradan şuraya kadar haremdir. Bu bolgenin ağacları kesilmez ve burada Kitap ve sunnete uymayan işler yapılmaz. Kim burada Kitap ve sunnetle celişen şeyler icat ederse Allah ’ın, meleklerin ve butun insanların lÂneti onun uzerindedir.” [2]
“Ben bir kente hicret etmekle emrolundum ki, o kent diğer butun kentlere ustun gelir. Bu kentin adı Yesrib ’tir. O, Medîne ’dir. Koruğun, demirin pasını yok ettiği gibi, bu kent de mÂnen kirli insanları giderir (dışına atar).” [3]
Gayrimuslimlerin Medîne ’de uc gunden fazla kalması caiz gorulmemiştir. Nitekim Hz. Omer, mal satmak amacıyla gelen Yahudi, Hıristiyan veya Mecûsîlerin Medîne ’de uc gun kalmalarına izin veriyordu.[4]
Hz. Peygamber Medîne ’yi cok severdi. SahÂbede de aynı sevgi vardı. Nitekim Hz. Omer ’in şu duasında bu sevgi acıkca gorulur: “Allah ’ım! Beni senin yolunda şehit olmakla rızıklandır ve benim olumumu Resûlu ’nun yanında (Medîne ’de) kıl.” [5]
Dipnotlar:
[1] BuhÂrî, CihÂd, 71, 74, Medîne, 1, Buyû ’, 53, EnbiyÂ, 10; Muslim, Hac, 445, 446, 455; Tirmizî, MenÂkıb, 67. [2] BuhÂrî, FezÂilu ’l-Medîne, 1. [3] BuhÂrî, FezÂilu ’l-Medîne, 2; Muslim, Hac, 487. [4] Muhammed Revvas Kal ’acı, Mevsûatu Fıkhı Omer İbni ’l-HattÂb, 1981, s. 601.[5] BuhÂrî, FezÂilu ’l-Medîne, 11.
Kaynak: Prof. Dr. Hamdi Donduren, Delilleriyle İslam İlmihali, Erkam Yayınları
İslam ve İhsan